Νυχτοκάματα, Παρασιτισμός και Μέγκα Μάρκετ!

Ίσως είναι πλέον κοινοτυπία να φωνάξω κι εγώ από εδώ για την φτώχεια μας.
Τη φτώχεια των Ελλήνων..
Έχει γίνει μεγάλο θέμα.
Η Ελλάδα εμφανίζει το δεύτερο υψηλότερο ποσοστό φτώχειας στην ΕΕ των «27» μετά τη Λετονία, σύμφωνα με το ετήσιο πόρισμα του Παρατηρητηρίου Φτώχειας..
Επίσης, η Ελλάδα είναι η φτωχότερη των 15, "παλαιών" κρατών της Ε.Ε. .
Θα σταθώ κυρίως στο ότι οι σημερινοί νέοι -σε αντίθεση με ό,τι ισχύει στην Ελλάδα από το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου- δεν περιμένουν η ζωή τους να είναι καλύτερη από αυτή των γονιών τους.
Τούτο είναι το κρίσιμο σημείο: Αυτή η διαπίστωση είναι μια ευκαιρία για αλλαγή από τη μια, αλλά και για ανείπωτες καταστροφές από την άλλη. Εξαρτάται πως θα το πάρουμε..

Κατεδαφιζόμεθα.. Αυτό το είχαμε συναισθανθεί εδώ και αρκετά χρόνια, όσοι δεν συχνάζουμε στα "Εκάλη Κλαμπ" (Εκεί που σύχναζουν οι υπουργοί περί της οικονομίας και όχι μόνο της Ν.Δ.)....Βέβαια το πανάκριβο δανεικό χρήμα έκρυβε κάπως την κατάσταση...

Τώρα η φτώχεια δεν απειλεί μόνο τις μικρομεσαίες τάξεις, αλλά έχει ήδη βυθίσει όλη την οικονομία στο σκοτάδι. Ευτυχώς!
Αν δεν ορθοποδήσουν κάπως οι φτωχοί, θα βουλιάξει εντελώς το παραμύθι της ανάπτυξης.
Είναι μια ευκαιρία, τώρα που συνειδητοποιούμε ότι η περίφημη "ανάπτυξη" ήταν εν τέλει αντιαναπτυξιακή..
Ποία ανάπτυξη; Αυτή που δημιουργεί ευάλωτες θέσεις εργασίας(των 420 ευρώ);
Άμα το πάρουμε έτσι, θέσεις εργασίας δημιουργούν ακόμα και οι εισπρακτικές εταιρείες..
Έχουν και μπίζνες πλαν : “πόσα δάνεια θα κλείσουν” ή “πόσους πελάτες θα πείσουν για να εξοφλήσουν τις οφειλές”»....
Τέλος πάντων, η οικονομία κινδυνεύει από την φτώχεια και την απόγνωση των πολιτών.
Και πρέπει να ζεσταθεί η ζήτηση προϊόντων και υπηρεσιών...
Και τσακώνονται οι υπουργοί για το που θα δώσουν χρήμα για να ζεστάνουν την οικονομία: Στους τραπεζίτες ή στους εργολάβους;
Μα ακόμα και απευθείας με επιδόματα να το δώσουν στον κάθε πολίτη, δεν φτάνει μόνο αυτό!
Μιλάνε σα να μην άλλαξε τίποτα..
Τόσα χρόνια βλέπαμε την περίφημη ανάπτυξη: Νυχτοκάματα, Παρασιτισμός και Μέγα Μάρκετ.
Από την άλλη, η αγροτική οικονομία μας συνέχεια μίκραινε, όταν άρχισαν να έχουν σημασία τα τρόφιμα παγκοσμίως..
Η βιομηχανία μας, έστω η μικροβιομηχανία μας χανόταν και η Ελλάδα γινόταν έρμαιο των κάθε λογής Ζήμενς που σου λένε "ή πληρώνεις τα κερατιάτικα, ή φεύγω και σε αφήνω με χιλιάδες επιπλέον ανέργους.." και πάλι όμως, ούτε αυτού του είδους τη βιομηχανία αποκτήσαμε διότι δεν γίναμε Μπαγκλαντές για να έχουμε τόσο φτηνά μερικάματα
Ο Τομέας των Δημοσίων Υπηρεσιών διαλύονταν προς όφελος των ιδιωτικών "ΕΥΡΩΓΝΩΣΗ" και "ΕΥΡΩΘΕΡΑΠΕΙΑ", (..για Ευρώ υπηρεσίες, πρέπει να διαθέτεις ευρώ από την τσέπη σου).
Εδώ να δεις ανάπτυξη και θέσεις εργασίας, αφού ο μικρομεσαίος πληρώνει δυο φορές: Μια με τη φορολογία (όχι αυτός δεν ξεφεύγει) και μια στα ταμεία των επιχειρήσεων..
Οκ, "Εκσυγχρονισμός" (την ξεχάσαμε τη λέξη)... Ωστόσο προς όφελος ποιού, αλλά και για πόσο; (Αυτό το τελευταίο νομίζω ότι αρχίσαμε να το κατανοούμε..)

Το θέμα δεν είναι αν θα δοθούν λεφτά ή όχι, αλλά αν θα υπάρξει ένα ολοκληρωμένο πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων, με σχέδιο όμως που θα ξεδιπλώνεται σαν παζλ σε κάθε τομέα, ώστε οι θέσεις εργασίας που θα δημιουργηθούν να είναι σχετικά σταθερές και να συμβάλουν στην γενικότερη ανάπτυξη.


Σιγά τα πρωτότυπα θα πείτε, αλλά έχουμε ανάγκη να τα λέμε, να τα λέμε να τα λέμε, μέχρι να εντυπωθούν σε όλα τα κορόϊδα, εμάς δηλαδή..

Όταν χάθηκε το φιλότιμο!

Είναι εξοργιστικό: Την στιγμή που βοά το σύμπαν για τις τραγικές ελλείψεις στον χώρο της δημόσιας υγείας, υπάρχουν στον τύπο μισής σελίδας πληρωμένες διαφημίσεις του Υ.Υ.Κ.Α. για το "τι καλά γίνονται στην υγεία"....
Είναι τεράστια ύβρις και ελπίζω να λειτουργήσουν οι μηχανισμοί της αρχαίας τραγωδίας, ώστε να πληρωθεί και να έρθει η κάθαρσις..
Ξέρω, γιατί το έχω ακούσει και τοπικά το ανέκδοτο (Οι "ατσαλάκωτοι" δυστυχώς είναι πλέον ενδημική ασθένεια): "Ξέρεις τα Ευρωπαϊκά Προγράμματα κλπ κλπ επιβάλουν την διαφήμιση του έργου..."
Μα εδώ, φαίνεται ο άνθρωπος που έχει φιλότιμο. Θα τα βάλει ακόμα και με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, προκειμένου να μη προκαλέσει...
Διότι πόσα κουτιά γάζες και πόσες στολές χειρουργείου αγοράζονται με τα έξοδα αυτά.
Αλλά που χάθηκε το φιλότιμο, να το βρουν μερικοί!!

Υ.Γ. Και όσοι με κατηγορήσετε για "λαϊκιστή", καλύτερα τέτοιος, παρά "μαϊντανός"

Βατοπέδι & Εκκλησιαστική Περιουσία

Tα άνθη του φτωχούλη του Θεού
"...Aλλωστε ο ίδιος ο Aγιος Φραγκίσκος θα μπορούσε να αναγνωρισθεί ως προϊόν των αντιφάσεων του καιρού του. Η διανόηση, κλεισμένη στα πανεπιστήμια, ήταν και θεωρούνταν αναπόσπαστο μέρος της εξουσίας και της αλαζονείας της. Οι πόλεμοι μαίνονταν μεταξύ οικογενειών, κομμάτων, πόλεων και κρατών. Eνα μεγάλο μέρος του δυναμικού της Δύσης αιμορραγούσε στο μέτωπο της Ανατολής. Η πρώτη οικονομική ύφεση είχε δώσει τις αναμενόμενες «στρατιές» αέργων, δηλαδή πενήτων, που φυσικά είχαν ενταχθεί στο περιθώριο ενός ιεραρχημένου κόσμου που κατά τα διανοητικά του πρότυπα δεν έβλεπε σ’ αυτούς παρά το (περιφρονημένο) αντικείμενο της φιλευσπλαχνίας του. Η λέπρα ήταν ενδημική. Οι μεγάλες εκχερσώσεις που επιχειρούσαν από έναν τουλάχιστον αιώνα δημόσιες εξουσίες και Κιστερσιανοί μοναχοί, είχαν ήδη φέρει και τα πρώτα δυσμενή αποτελέσματα στη εύθραυστη ύπαιθρο: οι διωγμένοι από το δάσος λύκοι πεινούσαν τόσο που κατασπάρασσαν ανθρώπους.
Τα κινήματα κριτικής και αντίστασης σ’ αυτήν τη συσσώρευση κρίσεων, γύρισαν γρήγορα στην αίρεση όταν δεν εκφυλίστηκαν μολυσμένα από τις ακραίες θέσεις τους. Μα κι όταν έπαιρναν πολιτικώς μορφή, όπως έγινε με τους Καθαρούς της Προβηγκίας, η καταστολή επενέβαινε γρήγορα με σιδερόφρακτους ιππότες ή με τη νεοϊδρυθείσα Ιερά Εξέταση (είχε και αυτή τον κορυφαίο της άγιο, τον Δομίνικο).
«Kοινωνικά κριτήρια»
Ο Aγιος Φραγκίσκος προσπάθησε να συνθέσει. Στον πανεπιστημιακό–θεολογικό λόγο αντέταξε την απευθείας μυστική συνομιλία με τον Θεό (ένα βήμα από την αίρεση). Στην υποκριτική φιλευσπλαχνία, αντέταξε «κοινωνικά κριτήρια», δικαίωμα στην εργασία δηλαδή και πρόβλεψη επιδομάτων, ως μέσο αναδιανομής του πλούτου. Στην κοινωνική κρίση, είδε τη ρίζα του προβλήματος: η φτώχεια δημιουργεί επικίνδυνους περιθωριακούς και μόνο η μείωσή της θα τους περιόριζε. Eτσι αγαπά τους ληστές και τον πεινασμένο λύκο. Oταν τους τρέφει, γίνονται άκακοι. Το σύνολο αυτών των λύσεων, χωρίς πάντως να παραγνωρίζει τη συνύπαρξη με την οικουμενική τάξη, δηλαδή τη θεσμοθετημένη Εκκλησία και τις πολιτικές (κοινωνικές) αρχές..."
Ν. Ε. Καραπιδάκης

Γιατί ξεκινάω, το θέμα μου για την εκκλησιαστική περιουσία με αυτόν τον "άγιο των σχησματικών", όπως θα λέγανε οι "ακραφνείς ορθόδοξοι";
Γιατί πριν 20 χρόνια το 1987, όταν επιχείρησε η Πολιτεία σοβαρά να ρυθμίσει το θέμα της εκκλησιαστικής περιουσίας, είχε τύχει να διαβάζω το γνωστό βιβλίο του Ν. Καζαντζάκη "ο φτωχούλης του Θεού" και σκεφτόμουν πόσο διαχρονικό και διαχριστιανικό είναι αυτό το θέμα.
Το θέμα ήρθε τώρα με μεγάλη ένταση λόγω Βατοπεδίου, αλλά και Μονής Τοπλού στην Κρήτη. Οριμένοι μέμφονται τον αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο, επειδή δεν πήρε ακόμα θέση γι αυτά.(Όσοι προσδοκούμε ανανέωση της λεγόμενης "επίσημης" Εκκλησίας, ίσως να περιμένουμε από αυτόν πολλά, και να μη μπορεί να τα δώσει με τις ισχύουσες ισορροπίες στο εσωτερικό της Ιεραρχίας).
Η αλήθεια είναι ότι και οι δυο μονές ανήκουν σε άλλες ομόδοξες εκκλησίες και ίσως να μην ήταν πρέπον να αναμειχθεί, μέσα στο θόρυβο.
Όμως, θα μπορούσε να πράξει... Ας πούμε να εισηγηθεί επανεξέταση του θέματος της εκκλ. περιουσίας στην Ιερά Σύνοδο, καθώς παρόμοιες με τις παραπάνω υποθέσεις απασχολούν συνεχώς, αλλά και πρόσφατα και την "Εκκλησία της Ελλάδος"...
Η ιστορία έχει κολλήσει όμως δυστυχώς στο 1987.
Το γεγονός ότι κάποια ποσά διατίθενται από την Εκκλησία σε κοινωνικούς σκοπούς, είναι θετικό, αλλά δεν λύνει το πρόβλημα, όπως δεν έλυσε το πρόβλημα η φιλανθρωπία τον καιρό του Φραγκίσκου της Ασίζης.
Αναγνωρίζω ότι το θέμα χρειάζεται διάθεση για ρήξη και δεν είναι εύκολο. Τα διάφορα που βγήκαν στον αέρα για τη διαχείρηση της εκκλ. περιουσίας της μητροπόλης Θηβών , εγώ -προς το παρόν- ως προκαταβολική πίεση κύκλων την βλέπω.
Μόλις κάτι άρχισε να ψελλίζει, "Έχουμε Μακαριότατε ράματα και για τη γούνα σου" , του είπαν. "Πρόσεξε! "
(Δεν μπορεί θα είχε πάρει έκταση το θέμα, αν υπήρχαν αρκετές αποδείξεις.. Μπορεί να προστατεύεται ίσως από μερικούς ο Ιερώνυμος, από την άλλη όμως οι οπαδοί του "Μακαριστού" θα ήθελαν να πάρουν το αίμα τους πίσω και θα το είχαν κάνει βούκινο.. )
Η ρήξη όμως πρέπει να γίνει.
Πρώτα από όλα για το στενό όφελος της Εκκλησίας.
Επειδή ακριβώς τα πράγματα είναι έτσι, είναι πολύ εύκολο σε καταπατητές να παριστάνουν τους αδικημένους και τους ακτήμονες, δεν μπορεί κανείς να αποκλείσει την νεοελληνική μαγκιά και πονηριά. Και μετά να κατηγορούν το κλειστό κύκλωμα της Ιεραρχίας που γεννά πάντα υποψίες για "λαδιές"..
Το καλύτερο πράγμα που περιλάμβανε ο νόμος Τρίτση (ενός πολιτισμικά ορθόδοξου πολιτικού), ήταν οι εκλεγμένες με την ψήφο των μελλών της Εκκλησίας διαχειριστικές επιτροπές της Εκκλ. Περιουσίας.
Η Ιεραρχία τότε δεν μπήκε καν στην ουσία της νομοθετικής ρύθμισης θεωρώντας την έξωθεν επιβολή. ( "Διοκλητιανό" είπαν τον αγωνιστή πολιτικό....)
Μήπως ήρθε η στιγμή, αυτή την ρύθμιση να την εισηγηθεί η ίδια η "επίσημη" Εκκλησία;
Μήπως ήρθε η στιγμή στα χέρια αυτών των επιτροπών, να περάσει και η μοναστηριακή περιουσία μονών που δεν έχουν μοναχούς ή έχουν ελάχιστους;
Είναι ένα μετριοπαθές μέτρο, θα μπορούσε να το αποδεχτεί και ο έξυπνος Πάπας που αγιοποίησε τον Φραγκίσκο!
Υ.Γ. 1: Έτσι θα κάνουν και το θέλημα των παπούδων μας που άφησαν περιουσίες στην Εκκλησία, ιδίως τον καιρό της Τουρκοκρατίας, γιατί δεν ξεχώριζαν εκκλησιαστική συσσωμάτωση και ευρύτερη κοινότητα.
Υ.Γ. 2: Και κάτι προσωπικό: Η στάση της ιεραρχίας το 1987 (αλλά και της πλειοψηφίας των κληρικών, θεολόγων, θεολογούντων κλπ) ήταν το τελειωτικό χτύπημα, έτσι ώστε να "φύγω" οριστικά από την Εκκλησία (17 ετών), εγώ ένα παιδί που μεγάλωσα εντός της. Για να ξαναβρώ μια σχέση με αυτή πολύ αργότερα με τον δικό μου τρόπο .

ΟΧΙ στο ΟΝΟΜΑ ΜΑΣ

ΟΧΙ στο ΟΝΟΜΑ ΜΑΣ
Από το kratoumenoi.wordpress.com

Με αφορμή το πρωτόγνωρο κύμα απεργιών πείνας από τους κρατούμενους στις Ελληνικές φυλακές αλλά και την εγκληματική αποσιώπησή του από τα κυρίαρχα ΜΜΕ, για τη Δημοκρατία και την προάσπιση των βασικών ανθρώπινων δικαιωμάτων καλούμε όλους όσους διατηρούν μπλογκς, διαδικτυακά φόρα και όχι μόνο να δημοσιεύσουν ταυτόχρονα και συντονισμένα στις 20 Νοεμβρίου 2008, ημέρα Πέμπτη, το παρακάτω κείμενο και όλους του χρήστες του διαδικτύου να το υπογράψουν.

Όχι στο Όνομά μας

“Είναι απαράδεκτη η κατάσταση στις ελληνικές φυλακές. Είναι κύριο θέμα η ριζική αλλαγή του σωφρονιστικού συστήματος”.–Κάρολος Παπούλιας, 6/11/08“Είμαστε άνθρωποι – κρατούμενοι. Άνθρωποι, λέω”- Βαγγέλης Πάλλης, Κρατούμενος, 9/11/08Από τις τρεις Νοεμβρίου μία εκκωφαντική κραυγή συνταράσσει τα θεμέλια της Δημοκρατίας μας. Από τις τρεις Νοεμβρίου σύσσωμοι οι κρατούμενοι όλης της χώρας κατεβαίνουν σε απεργία πείνας διεκδικώντας το αυτονόητο : τη χαμένη τους αξιοπρέπεια. Απέναντί τους αντιμετωπίζουν την εκκωφαντική σιωπή των κραταιών ΜΜΕ και την παντελή αδιαφορία της πολιτικής ηγεσίας. Σε αυτές τις πρακτικές όσοι υπογράφουμε αυτό το κείμενο ΔΕ ΣΥΝΑΙΝΟΥΜΕ.Η κατάσταση στις Ελληνικές φυλακές είναι απερίγραπτη και μπορεί να γίνει κατανοητή μόνο με τη σκληρή γλώσσα των μαθηματικών. Στα κατ’ επίφαση “σωφρονιστικά” ιδρύματα της χώρας έχουν καταγραφεί συνολικά 417 θάνατοι την τελευταία δεκαετία, ενώ ο ρυθμός τους έχει απογειωθεί σε τέτοιο σημείο, ώστε σήμερα να σβήνουν στα χέρια του κράτους τέσσερις άνθρωποι το μήνα. Η πληρότητα αγγίζει το 168% (10.113 κρατούμενοι για 6.019 θέσεις) με την αναλογία χώρου για κάθε άνθρωπο να φτάνει σε περιπτώσεις το 1τμ. Με ημερήσιο κρατικό έξοδο ανά κρατούμενο τα 3,60 Ευρώ τα συσσίτια που παρέχονται είναι άθλια, οι υποδομές θυμίζουν μεσαίωνα και η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη είναι ελλιπέστατη. Συγχρόνως, το Ελληνικό δικαστικό σύστημα στέλνει στη φυλακή έναν στους χίλιους κατοίκους της χώρας με τους έγκλειστους χωρίς δίκη (υπό προσωρινή κράτηση) να αγγίζουν το 30% του συνολικού αριθμού των κρατουμένων. Αν η ποιότητα μίας Δημοκρατίας κρίνεται από τις φυλακές της, τότε η Δημοκρατία μας ασθμαίνει. Αν η τιμώρηση παραβατικών συμπεριφορών με εγκλεισμό γίνεται από το κράτος στο όνομα της κοινωνίας, τότε για την κατάσταση στις Ελληνικές φυλακές είμαστε όλοι υπόλογοι, με συντριπτικές όμως ευθύνες να αναλογούν στην κρατική μηχανή.

Σε αυτή την πραγματικότητα όσοι υπογράφουμε αυτό το κείμενο απαντούμε ΟΧΙ ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ ΜΑΣ.Τα στοιχεία που αποκαλύπτονται από επίσημους φορείς για τις Ελληνικές φυλακές σκιαγραφούν εικόνα κολαστηρίων. Έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για την Πρόληψη των Βασανιστηρίων (2007) διαπιστώνει βασανιστήρια, απάνθρωπη μεταχείριση και απειλές κατά της ζωής κρατουμένων, σειρά παραβιάσεων αναφορικά με τις συνθήκες κράτησης, ελλείμματα στη διερεύνηση και τιμωρία των ενόχων, αποσιώπηση περιστατικών βίας με την συμπαιγνία ιατρών και φυλάκων, απαράδεκτες συνθήκες ιατρικής περίθαλψης και ιατρικού ελέγχου στους κρατούμενους κλπ. Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου έχει εκδώσει σειρά καταδικαστικών για την Ελλάδα αποφάσεων που αφορούν κακομεταχείριση ή/και παραβιάσεις άλλων δικαιωμάτων κρατουμένων από σωφρονιστικές αρχές.Η Εθνική Επιτροπή για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου έχει πάρει απόφαση - καταπέλτη για τα κακώς κείμενα στις φυλακές, προτείνοντας άμεσες δράσεις για την επίλυση τους.

Ο Συνήγορος του Πολίτη διαμαρτύρεται για την παντελή έλλειψη συνεργασίας των αρμόδιων κρατικών φορεών μαζί του, λόγω της οποίας έχει ουσιαστικά απαγορευτεί η είσοδός του στις φυλακές της χώρας τα τελευταία δύο χρόνια.

Οι δικηγορικοί σύλλογοι όλης της χώρας, μη κυβερνητικές οργανώσεις, όπως η Διεθνής Αμνηστία, και πολλοί πολιτικοί/κοινωνικοί φορείς καταγγέλλουν την απαράδεκτη κατάσταση και ζητούν ευρύτερη συνεργασία για το ξεπέρασμα του προβλήματος. Αν ανθρώπινα είναι τα δικαιώματα που πρέπει να απολαμβάνει κάθε ανθρώπινο ον, κάθε στέρησή τους στις Ελληνικές φυλακές αποτελεί ανοιχτή πληγή για την κοινωνία μας. Σε αυτή την κατάσταση όσοι υπογράφουμε αυτό το κείμενο απαντούμε ΝΑ ΣΠΑΣΕΙ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΤΟ ΑΒΑΤΟ ΤΩΝ ΦΥΛΑΚΩΝ.Με την απεργία πείνας οι κρατούμενοι καταφεύγουν στο τελευταίο οχυρό αντίστασης, που τους έχει απομείνει, το σώμα τους.

Είχε προηγηθεί έσχατη έκκλησή τους προ μηνός προς τους ιθύνοντες να ενσκήψουν στο πρόβλημα, καθώς δεν πήγαινε άλλο. Για να λύσουν την απεργία πείνας ζητούν την ικανοποίηση αιτημάτων, που αποκαθιστούν την χαμένη τους αξιοπρέπεια και επανακτούν τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματά τους, αιτημάτων συγκεκριμένων, αξιοπρεπών και άμεσα υλοποιήσιμων. Απέναντι στις κινητοποιήσεις των κρατουμένων η πολιτική ηγεσία εξαντλεί τη δράση της σε αδιαφορία, υποσχέσεις και καταστολή των κινημάτων τους.

Τυχόν αδιαφορία και αναλγησία της πολιτικής ηγεσίας όμως και σε αυτή τη φάση θα σημαίνει νεκρούς απεργούς πείνας. Στη μετωπική λοιπόν σύγκρουση που επιλέγουν οι κρατούμενοι της χώρας για τη διεκδίκηση των ανθρωπίνως αυτονόητων δε μπορούμε να μένουμε απαθείς σταυρώνοντας τα χέρια και περιμένοντας τις ειδήσεις των θανάτων από τις απεργίες πείνας αλλά θα σταθούμε αλληλέγγυοι. Αν η περιφρούρηση της δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων επιβάλλουν την επαγρύπνιση όλων μας, τώρα είναι λοιπόν η στιγμή να πάρουμε θέση όλοι απέναντι στο πρόβλημα χωρίς αδιαφορίες και υπεκφυγές.Απέναντι στην τεταμένη κατάσταση στις φυλακές όλης της χώρας όσοι υπογράφουμε αυτό το κείμενο καθιστούμε την πολιτική ηγεσία απολύτως υπεύθυνη για ό,τι συμβεί και απαιτούμε άμεσα την τόσο θεσμική όσο και στην πράξη ΕΓΓΥΗΣΗ ΤΩΝ ΒΑΣΙΚΩΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΤΩΝ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΩΝ ΟΛΗΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ.

Την 21η Νοεμβρίου το κείμενο αυτό θα σταλεί σε όλα τα μέλη του κοινοβουλίου και σε όσο το δυνατόν περισσότερους φορείς μέσων μαζικής ενημέρωσης με την προτροπή της αναδημοσίευσής του.

Το κείμενο προς αποστολή θα φέρει τους υπερσυνδέσμους (URL) από όλες τις ιστοσελίδες, που το υιοθέτησαν.

To αντέγραψα από τον Matrix on line και ΚΑΤΕΡΙΝΑ

"...Αντιστεκόμαστε σε ότι μας πεθαίνει.."

TO 18 ΑΝΩ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΟΛΥΜΠΙΑ

Τα μέλη της Κοινωνικής Επανένταξης του 18 άνω πραγματοποιούν τη δική τους παρέμβαση στην Αρχαία Ολυμπία, το χώρο της Ιστορίας που έγινε πέρισυ χώρος της φωτιάς και της καταστροφής.
Στις 21-22 Νοέμβρη 2008 η Κοινωνική Επανένταξη της μεγαλύτερης δημόσιας μονάδας Απεξάρτησης στη χώρα μας, μαζί με τη Θεραπευτική Ομάδα, τις οικογένειες με εξαρτημένα μέλη και πολλούς φίλους του 18Άνω ερχόμαστε κοντά στους συνανθρώπους μας – θύματα της μεγάλης πυρκαγιάς και της καταστροφής που αυτή προκάλεσε.
Ερχόμαστε κοντά στους συνανθρώπους μας- θύματα της κοινωνικής αναλγησίας, όπως αυτή εκφράζεται στην αδιαφορία των αρμοδίων, για να θυμίσουμε σε όλους ότι εμείς δεν τους ξεχνάμε. Γιατί έχουμε πονέσει και εμείς πολύ στη ζωή μας, έχουμε δει πολλές φορές το πρόσωπο του θανάτου.
Τώρα δίνουμε τη μάχη της απεξάρτησης μας. Μαθαίνουμε να αγαπάμε τη ζωή και σιγά-σιγά γινόμαστε καλύτεροι άνθρωποι.
Σ’ αυτή την πορεία καταφέρνουμε να ξεπερνάμε την καχυποψία και την αρνητικότητα που μας χαρακτήριζε πριν και να εμπιστευόμαστε τους ανθρώπους. Θεμελιώνουμε της καινούρια μας ζωή, χωρίς ουσίες και χωρίς φυγές, στις αξίες της ανθρωπιάς, της συλλογικότητας, της αλληλεγγύης και της αξιοπρέπειας ως 18Άνω.
Αποφασίσαμε να γιορτάσουμε τα 20χρόνια λειτουργίας της Μονάδας οργανώνοντας – με έξοδα της ΑΔΕΔΥ- αυτή την κοινωνική μας παρέμβαση.
Με ψηλά το κεφάλι δίνουμε τη μάχη ενάντια στις προκαταλήψεις και τον κοινωνικό ρατσισμό. Βγαίνοντας από το κοινωνικό περιθώριο ερχόμαστε κοντά στους κατατρεγμένους, τους απελπισμένους για να περάσουμε ένα μήνυμα ελπίδας εμείς που όλοι μας θεωρούσαν ξεγραμμένους είμαστε εδώ ζωντανοί και αποφασισμένοι να αντισταθούμε σε ότι μας πεθαίνει.
Ερχόμαστε στην Αρχαία Ολυμπία για να κάνουμε δενδροφύτευση όλοι μας με την ελπίδα να ξαναβρεί κάποτε ο ιερός αυτός τόπος το χαμένο μεγαλείο του.

· Θεατρική παράσταση από τα μέλη της θεατρικής ομάδας του 18άνω
· Μουσική εκδήλωση από τα μέλη της μουσικής ομάδας του 18άνω
· Φωτογράφηση των περιοχών της πυρκαγιάς από τα μέλη του φωτογραφικού εργαστηρίου του 18 άνω
· Συζητήσεις με συλλογικότητες και κατοίκους της περιοχής

Η Κοινωνική επανένταξη για μάς σημαίνει ισότιμη συμμετοχή στο κοινωνικό γίγνεσθαι, ως πρωταγωνιστές εκεί που γράφουν οι άνθρωποι Ιστορία.

Αθήνα, 18/11/2008

Η Κοινωνική Επανένταξη Του 18 Άνω

(Σ.Σ. Μπράβο Παιδιά!)

Πολυτεχνείο, το τελευταίο ορόσημο

Το πολυτεχνείο έστω και μικρό πιτσιρίκι το έζησα.

Η "κλάση" μου, μεγάλωσε με τον μύθο του.. Όλο και θα υπήρχε κάποιος σε κάθε οικογένεια που να βίωσε από κάποια πλευρά τα γεγονότα, όχι μόνο στην Αθήνα, αλλά στην Θεσσαλονίκη, και την Πάτρα, τα γεγονότα των λίγων ημερών, ή όσα προηγήθηκαν (Νομική), ή όσα ακολούθησαν (Κύπρος).

Όπως και να το κάνει κανείς, εκείνοι οι 12-15 μήνες, με κορυφαίες βέβαια τις τρεις μέρες της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, ήταν και το τελευταίο ορόσημο της Ελληνικής Ιστορίας.

Μεγαλώσαμε με την ιδέα ότι κάποια μέρα θα κάνουμε το δικό μας Πολυτεχνείο, αλλά γρήγορα συμβιβαστήκαμε με την λατρεία του στυλ και της άνεσης. Το ίδιο έκαναν και αυτοί που μας μετέφεραν τα βιώματα της εξέγερσης...

Πάντως -έστω και "εν υπνώσει"- πάντα μέσα μας υπήρχαν οι "ηρωϊσμοί" που ακούγαμε στην τρυφερή ηλικία.

Μεγάλη αντίφαση: Έτσι δεν επαναστατούμε εύκολα, αλλά περιμένουμε την μεγάλη επανάσταση..

Τον συνειρμό, που μου έφερε όλα αυτά στο μυαλό, τον πυροδότησε ένα σχόλιο του Ασκαρδαμυκτί σε προηγούμενο δημοσίευμά μου (αν δεν κάνω λάθος για τα Κέντρα Πρόληψης του ΟΚΑΝΑ και των Δήμων), που σημείωνε ότι την αντίσταση τύπου "απεργία- πορεία" την βλέπει ατελέσφορη..

Αν δηλαδή μεταφερθεί ο μύθος του Πολυτεχνείου στην εποχή μας, πόσο θα άντεχε, ο κτασκευασμένος χυλός σε μια κατάληψη του Νοσοκομείου "Αττικόν", από το προσωπικό του, στην οποία θα έσπευδαν σιγά- σιγά όλοι οι ασφαλισμένοι του ΙΚΑ, του ΤΕΒΕ κλπ.. όλοι όσοι δεν έχουν να πληρώνουν ιδιωτικά γιατρούς και άλλοι πολλοί πολίτες Αθηναίοι;

Το θέμα είναι βέβαια γιατί δεν γίνεται;

Γιατί ας πούμε δεν ξεσηκώνονται οι πολίτες ενεργά και δυναμικά με την κατάντια της δημόσιας Υγείας;

Τι μας κρατάει στον καναπέ;

Μήπως γιατί δεν ήρθε η στιγμή να πιστέψουμε ότι έχουμε και εμείς δύναμη ("Yes we Can!"). Να πειστούμε ότι δεν κουνάν τα νήματα πάντα οι κάθε λογής εργολάβοι;

Από αυτή την άποψη η κληρονομια του Πολυτεχνείου είναι σημαντική!

Ποιός είναι ο Πατριώτης σήμερα;

Είναι αυτός που θα επιμείνει να μειωθούν οι αμυντικές δαπάνες προς όφελος των κοινωνικών και αναπτυξιακών δαπανών!
Είχα ακριβώς την ίδια αυτόματη σκέψη με αυτόν! (GREEK RIDER)

Αν συνεχιστεί και τώρα αυτό το βιολί (όταν όλα συναινούν στο αντίθετο) η χώρα μας θα παραμείνει υποτελής χώρα σε αυτά τα βρώμικα συμφέροντα. Οπότε ποιο το νόημα της ανεξαρτησίας που διαφυλάσσουν τα υπερόπλα;

Μήπως έχουμε κι εδώ "βαθύ κράτος";

Υπόψιν, τον καιρό των Ιμίων υπηρετούσα τη μαμά πατρίδα..

Συγκέντρωση Διαμαρτυρίας

http://www.alimos.gov.gr/el-gr/News.aspx?ElementId=a8b41ffe-1938-457b-bb70-3253d245db58

Δεν θα μπορούσε να λείψει και από εδώ

Μία μικρή παρένθεση

"πάνω από 3000 είναι οι κρατούμενοι που κάνουν απεργία πείνας στις φυλακές εδώ και δέκα μέρες (σε σύνολο 12,000!)" (από τον http://greekrider.blogspot.com/)
Πείτε μου εσείς, φίλοι μου, σας παρακαλώ!
Σε ποια θέση θα βάζατε εσείς στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων, ως διεθυντές ειδήσεων ενός τηλεοπτικού σταθμού αυτήν την είδηση;
Γιατί, εγώ θα την έβαζα αν όχι πριν, αμέσως μετά το θέμα με τις τράπεζες και πάντως πριν την διαγραφή Τατούλη.. (Εντάξει να δεχτώ ακόμα και μετά, αλλά τουλάχιστον με το ίδιο βάρος). Πάντως πριν τα μαλλιοτραβήγματα παπάδων στα Ιεροσόλυμα και πριν από ακόμα ένα επισόδειο της "Βατοπεδινής Δυναστείας".
Πείτε μου μετά ο τελεαθεατής κάνει την τελεόραση, ή η τηλεόραση τον τηλεθεατή...

update: δείτε πως μας κατοπίζει για το θέμα η Έλλη

Μια Ιστορία για τον Γαλλικό Μάη

το κείμενο μου ήρθε με e-mail. Μου άρεσε, έτσι σας το κοινοποιώ:

Μια Ιστορία για τον Γαλλικό Μάη
Του Θανάση Παπακωνσταντίνου*

Οι Γάλλοι ήταν οι πρώτοι που δεν έκρυψαν ότι ο Πολιτισμός τους, με την ευρεία έννοια του όρου, θα μπορούσε να αποτελέσει άμεσο πλουτοπαραγωγικό πλούτο. Ήδη στο Μεσοπόλεμο, εκφράσεις όπως «πουλάμε τον Πολιτισμό», κάθε άλλο παρά σπάνιες ήταν, σε μια εποχή, δηλαδή, που αργότερα αποτυπώθηκε ότι το κλίμα της καθορίσθηκε από «το σύνδρομο του Ανατόλ Φρανς», του πρώτου συγγραφέα εν ζωή που βιβλίο του διατέθηκε σε πάνω από ένα εκατομμύριο αντίτυπα στη Γαλλική γλώσσα. Η ευφορία ήταν τόσο μεγάλη και δύσκολα έβρισκες κάποιον να αντιστέκεται στην περιρέουσα ατμόσφαιρα.
Ένας από αυτούς, ο Τριστάν Τζαρά, στην επικήδεια δημόσια παρέμβασή του –λίγες μέρες μετά τον θάνατο του συγγραφέα το 1929- και αφού μίλησε για την επιφανειακή θεώρηση των πραγμάτων που διαπερνούσε το κατά τ’ άλλα «εύπλαστο και εξ απαλών ονύχων» έργο του, κατέληξε κυνικά: «τους όμοιους σου, πτώμα, δεν τους γουστάρω»…
Η αντίληψη που διαπερνούσε τους Γάλλους, όσον αφορά στον Πολιτισμό τους, είχε δημιουργήσει τον 19ο αιώνα αρκετά «πνευματικά θύματα». Το κίνημα του ηλεκτρισμού, ο Αμπέρ και η παρέα του, χαρακτηρίσθηκε ως «οι τρελοί επιστήμονες». Ο Ονορέ ντε Μπαλζάκ, ο Εντγκάρ Άλαν Πόε και ο Γκυ ντε Μοπασάν τους απασχόλησαν μόνο για βιβλιογραφικούς σκοπούς. Και τα έργα των Μποντλέρ και Γκογκέν, για να μείνω μόνο σ’ αυτούς, αντιμετωπίστηκαν με επιθετικότητα. Βέβαια η «Γαλατική ευγένεια» επέτρεπε και λόγια αβρότητας. Κατ’ αυτήν «κρίμα που ο Πόε μπήκε τόσες φορές φυλακή» στη σύντομη ζωή του, ή ότι ο Μπαλζάκ σχοινοβατούσε για τριάντα πέντε χρόνια στο παιχνίδι «κλέφτες και αστυνόμοι» με τους τοκογλύφους του, προκειμένου να εκδοθούν τα βιβλία του…
Το γαλλικό πουρκουά, η σθεναρή αντίσταση αλλά και η ταυτόχρονη συνεργασία ευρύτατων στρωμάτων με τους Χιτλερικούς και η δίκη του Πετέν. «ήρωα του Α΄ Παγκοσμίου πολέμου και στον 2ο κατοχικού ηγέτη», δημιούργησε πολλές ρωγμές στο ως τότε εποικοδόμημα. Ο Μπασελάρ, ο Λακάν και ο Στρος άνοιξαν νέους επιστημονικούς τομείς, ο Κοκτό και ο Αρτό στο θέατρο, η Πιάφ στο τραγούδι και περισσότερο ο Καμί στη λογοτεχνία («ένας Αλγερινός μόνιμος κάτοικος της χώρας έκλεψε τις καρδιές των Γάλλων, σε περίοδο, σχεδόν μεσούντος του περιβόητου πολέμου της Αλγερίας») έβαλαν καθοριστικά τη σφραγίδα τους στη δημιουργία της νέας εποχής. Ακόμα πιο καταλυτική ήταν η επέλαση της κινηματογραφικής νουβέλ βάγκ, με κυριότερους δημιουργούς τον Γκοντάρ, τον Τριφό, τον Ρενέ και τον παλιότερο Ρενουάρ, ή ακόμα και της νέας κωμωδίας, με τον Ζακ-Τατί και κυρίως τον Πιέρ Ετέξ.
Η πρώτη προβολή της ταινίας του τελευταίου «ο Μεγάλος Έρωτας», τον Φεβρουάριο του 1968, ήταν και το τελευταίο μεγάλο πολιτιστικό γεγονός, λίγο πριν το Γαλλικό Μάη. Παρά τη δημιουργική πανδαισία, η κοινωνία, εν δυνάμει πρωτοπόρα στρώματα αδυνατούσαν να αφομοιώσουν «στον αέρα» τις καταιγιστικές πολιτισμικές ματιές που διαρκώς ξεπηδούσαν. Έτσι ένα μήνα μετά, στη Ναντέρ, ο Κον Μπεντίτ, που παρουσία του υπουργού Παιδείας στο υπό κατάληψη Πανεπιστήμιο, αναρωτήθηκε «για ποια Παιδεία μας μιλάτε, όταν απαγορεύοντας τη συνεύρεση αγοριών και κοριτσιών στις Εστίες, μας δημιουργείτε σεξουαλικά προβλήματα» σόκαρε εξ ίσου και τους συμφοιτητές του, με αποτέλεσμα η κατάληψη, αλλά και το Πανεπιστημιακό Άσυλο, να μην αποτρέψει την σύλληψη του. Η ολιγόωρη κράτησή του, σε στυλ να δώσουμε ένα μάθημα στον θρασύ νεαρό, δεν απέφερε τυπικό κατηγορητήριο, παρά μόνο το διαχρονικό «έσπειρε καινά δαιμόνια»…
Στον κοντινό από τότε Μάη, τα γκράφιτις σε πολλούς τοίχους του Παρισιού, καθιέρωναν ως παγκόσμια αναφορά τη φράση «κάντε έρωτα, όχι πόλεμο». Και αυτό φυσικά δεν ήταν το μόνο. Στο εξ ίσου διάσημο σύνθημα «τα θέλουμε όλα και τα θέλουμε τώρα», κάλλιστα έβρισκε κάποιος δίπλα του το «αντιπολιτευόμενο» του «δεν είμαστε δολοφόνοι, δεν θέλουμε τα πάντα, θέλουμε τα μισά». Και πολλά άλλα από τα δρώμενα της εποχής έφεραν «τη Φαντασία στην Εξουσία».
Με λίγα λόγια, ο Γαλλικός Μάης, αποτύπωσε απλά και γρήγορα και σηματοδότησε φέρνοντας στην επιφάνεια την όλη πολιτισμική δημιουργία, χωρίς την οποία άλλωστε δεν θα μπορούσε να είναι ίδιος και μοναδικός, σε μια πρωτοφανή σύνδεση (θα λέγαμε σήμερα live) με την κοινωνία, χρησιμοποιώντας ακόμη και πρωτοποριακά εκφραστικά μέσα. Μια σύνδεση που έφερε κοινωνικές καταστάσεις, σαν αυτή που περιέγραφε ο Τρυφό το 1962 στα «400 χτυπήματα», τον κοινωνικό δηλαδή αποκλεισμό και καταπίεση που υφίσταντο σ’ ένα ορφανοτροφείο, παιδιά χωρίς ή με αδήλωτους γονείς, να ανάγονται, δέκα το πολύ χρόνια αργότερα στο πολύ μακρινό παρελθόν.
Ακριβής αποτίμηση του Γαλλικού Μάη, δεν μπορεί να γίνει ούτε τώρα, σαράντα χρόνια μετά. Τόσο για όσα έλαβαν χώρα, όσο και για όσα πολλά άνοιξε και έκανε κοινωνικό κτήμα στη σκέψη και στις πρακτικές των δεκαετιών που ακολούθησαν. Εικόνες όμως μπορούν να μεταφερθούν κάλλιστα, από πρωταγωνιστές, αλλά και άλλους, ακόμα και αγέννητους τότε, που κουβαλάνε έναν Μάη μέσα τους. Από τους πρώτους ξεχωρίζω δυο επισημάνσεις. Αυτή του Ζακ Ντεριντά «μπήκαμε ως Αριστεροί και βγήκαμε κάτι διαφορετικό, που είναι αδύνατο τώρα να προσδιορίσουμε», δείχνοντας και το μέγεθος των κοινωνικών μεταμορφώσεων και εκείνη του Γκυ Ντε Μπορ «πώς να μάθεις για τον Μάη, αν δεν το κάνεις θέαμα να τον καταναλώσεις», θέτοντας δηλαδή και τα όρια της δυναμικής του.
Αλλά και από τους σφόδρα πολέμιους του, όπως η εφημερίδα «Φιγκαρό», που έβλεπε «ότι μετέφερε στην κοινωνία το χάος που έκρυβε μέσα του», άποψη που αν τη δούμε χωρίς φόρτιση σήμερα, μάλλον συν προσδίδει σε μια υπόθεση που ξεσήκωσε δέκα εκατομμύρια Γάλλους και σε ελάχιστο χρόνο κάτι το καινούργιο και απρόσμενο ελάχιστα πριν συμβεί, μεταφέρθηκε (ασύρματα, πως αλλιώς να το πω) σε πολλές γωνιές του πλανήτη.
Στο κοινωνικό επίπεδο, νέα κινήματα έκαναν γρήγορα την εμφάνισή τους, τα περισσότερα από τα οποία αυτοπροσδιορίσθηκαν ή καταγράφηκαν από αναλυτές της εποχής ως η «Νέα Αριστερά», ρεύματα που σε επίπεδο ιδεών αλλά και πρακτικών συγκρούσθηκαν με τα παραδοσιακά σχήματά της και τις λογικές τους.
Στις αρχές της δεκαετίας του 1970, ένα βιβλίο του Αντρέ Γκόρτζ, που σίγουρα δεν τάραξε τα νερά της εποχής που εκδόθηκε, αλλά με την πάροδο του χρόνου απέκτησε τη σπουδαιότητα που του αναλογεί, έθεσε νέες προοπτικές ως προς τον τρόπο θέασης και δράσης των κοινωνικών φαινομένων, εισήγαγε καινούργιες έννοιες στο κοινωνικό τοπίο. Πρόκειται για τον «Αποχαιρετισμό στο Προλεταριάτο», που πέρα από όσα σαφώς υπονοεί ο τίτλος του, πραγμάτωσε τον ολοσχερή αντίλογο σ’ ένα από τα βασικά ιδεολογήματα που στηρίχθηκε ο σύγχρονος Δυτικός Πολιτισμός, όπως το διατύπωσε ο Καρτέσιος πριν από 400 και πλέον χρόνια, «ο άνθρωπος κυρίαρχος της Φύσης».
Τα εργαλεία που χρησιμοποίησε ήταν βγαλμένα από τις Αρχές μιας επιστήμης, της Οικολογίας, που τις μετέτρεψε σ’ ένα πρίσμα μέσα από το οποίο έβλεπε όσα συνέβησαν και συμβαίνουν στην Κοινωνία, την Οικονομία, Το Περιβάλλον, τον Πολιτισμό. Κι αυτό αποτέλεσε την Απαρχή της ενοποίησης της προβληματικής του Οικολογικού κινήματος και στη συνέχεια την ταυτότητα και το στίγμα της πολιτικής του έκφρασης. Ένα κίνημα σύγχρονο και στις μέρες μας, που η γέννηση του είναι μια από τις σημαντικές παρακαταθήκες του Γαλλικού Μάη και των κινημάτων αμφισβήτησης στα τέλη της δεκαετίας του ’60.
…………………..
Σίγουρα ο Γαλλικός Μάης ήταν μια τομή στην Ιστορία, την έκοψε στο πριν και στο μετά. Με την ιδιαιτερότητα που συμβαίνει σ’ όλα τα μεγάλα γεγονότα, παρ’ ότι προσδιορίζουν τα μελλούμενα, εν τούτοις δεν τα κατευθύνουν, λες και κάθεται σε μια απομονωμένη από το χάσμα που δημιούργησε νησίδα, όπως κατ’ αναλογία συνέβη και με τη Γαλλική Επανάσταση δυο αιώνες πριν. Άλλωστε μάντης των εξελίξεων δεν μπορούσε να το παίξει, δεν θα άρμοζε στο μεγαλείο του, ήταν πέρα από τα όριά του.
Παράλληλα ο Γαλλικός Μάης μας έδωσε ένα πρώτης τάξης Ιστορικό Μάθημα. Ότι και οι συμπυκνωμένες καλύτερες στιγμές μιας έτσι κι αλλιώς ταραγμένης από τη δημιουργία περιόδου όχι μόνο δεν μπορούν να προβλεφθούν, πόσο μάλλον να χρησιμοποιηθούν ως ερμηνευτικά εργαλεία, κουτάκια δηλαδή για να χωρέσουμε προσδοκίες μας.
Γιατί οι μεγάλες στιγμές στην καθημερινότητα και στην κοινωνία, όπως λέει κι ο παρών στην κοσμογονία ψυχαναλυτής Ζαν Φρανσουά Λιοτάρ, μπορεί να τελειώνουν φάσεις της ψευδούς συνείδησης, που λίγο πολύ από ανάγκη και αδυναμία ακουμπάμε πάνω της, δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι «καθαρίζουν» και με την τελευταία…
Κι ας μη μείνει αμνημόνευτο, ότι η δυναμική του Γαλλικού Μάη, ότι με ελάχιστες λέξεις και λίγες εικόνες, ειπώθηκαν και εντυπώθηκαν τόσο πολλά σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα, άφησε άφωνη και την Πολιτισμική δημιουργία, από την οποία και σάρκα και οστά έλαβε, απόδειξη η πολιτιστική ένδεια για μια τουλάχιστον δεκαετία και η σχετική, ανησυχητική για εξαιρετικά μεγάλη περίοδο, αντίστοιχη φτώχεια ως τις μέρες μας.

*δημόσια παρέμβαση σε εκδήλωση για τον Μάη του ’68, που οργάνωσε η Κινηματογραφική Λέσχη Σάμου, με αφορμή την προβολή της ταινίας «Να πεθάνεις στα 30».
Δείτε και στο http://e-samos.pblogs.gr/

Update: O συγγραφέας του άρθρου Θ. Παπακωνσταντίνου μου έστειλε μια μικρή συμπλήρωση που αναρτώ εδώ:
"Το άρθρο, που σωστότερος τίτλος του θα ήταν "το πριν και το μετά του Γαλλικού Μάη, στην κοινωνία και τον πολιτισμό", αποσκοπούσε όχι να καταγράψει γεγονότα, αλλά να μεταφέρει το "πνεύμα" και την επιρροή του στις γενικότερες εξελίξεις. Και η μοναδικότητα του φαινομένου (μόνο κατ' αναλογία, μπορούν να γίνουν δεκτές ομοιότητες στη Γαλλική Επανάσταση ή αν θέλετε και στην "Άνοιξη της Πράγας") και η δυναμική -τομή με την εξήγηση που έδωσα στον όρο- φρονώ ότι μ' αυτές τις εικόνες, μπορεί σκόρπιες αλλά σαφώς καίριες, αποτυπώνεται παραστατικά.
Έτσι για την περίπτωση του Γκορτζ, δεν μπορούσε παρά να περιορισθεί στον άμεσο απόηχο των επιδράσεων του Μάη (σε άλλη κουβέντα μπορούμε να πούμε πολλά για τη νέα φτώχεια, τον καταμερισμό της παραγωγής κλπ).

Μια άλλη μη κλασσική προσέγγιση για ένα θέμα σαφώς χρειάζεται και τη φαντασία και στη γλώσσα των επιστημών, όπως τη διατύπωσε ο Νεύτωνας, "επιστημονική υποψία". Αυτή κρύβει και την αυθαιρεσία και μάλιστα ανεξάρτητα από τις προθέσεις του γράφοντος, άλλωστε η Ιστορία δεν μπορεί να γραφτεί μόνο μια φορά (αυτό υπονοούσε και ο αρχικός τίτλος).
Ο Μάης ξεπερνά τη "γενιά" του και όλες τις γενιές που μεσολάβησαν ή θα μεσολαβήσουν μέχρι τουλάχιστον να "επαναληφθεί", ακόμα και σαν φάρσα. Για την ώρα ας μου επιτρέψετε να θεωρώ ως έμμεσο απόηχο του το όχι γνωστό Ελληνικό γκράφιτι "γενιές και δεκαετίες, χαμένες ευαισθησίες".
Ένας από τους προδρόμους του ο Λακάν, έλεγε ότι "ο άνθρωπος γεννιέται με την ηλικία των γονέων του. Από κει και μετά μπορεί να "μικρύνει" (από τοτέμ και ταμπού), μπορεί και όχι". Δυστυχώς ή ευτυχώς, δεν υπάρχει τελεολογία.
Στα 49 μου χρόνια, πιστεύω να καταλαβαίνετε, η διάθεση μου για αντιπαραθέσεις είναι εξασθενημένη. Με τα σχόλια σας είδα φώς στον προβληματισμό και ...μπήκα.
Κρίνω ότι θα σας ενδιαφέρει επίσης μια παρέμβαση για την Παιδεία, που ετοιμάζω αυτές τις μέρες.
Εδώ είμαστε..."

Παραλειπομένων (Βατοπεδινών) το Ανάγνωσμα, ή Φάουλ της Εθνικής Παππάδων

Είχα εκφραστεί στο παρελθόν με πολύ καλά λόγια, για τον Νέο Αρχιεπίσκοπο και ακόμα θεωρώ ότι έχει τα φόντα να μείνει στην Ιστορία ως ο Αρχιεπίσκοπος που άλλαξε την όχι απλά συντηρητική (αυτό δεν είναι πάντα κατακριτέο), αλλά την σπασμωδικά αντιδραστική ελλαδική θεσμική εκκλησία (όπως είναι εν πολλοίς σε όλη τουλάχιστον τη μεταπολεμική εποχή).
Όμως δεν μπορώ, να μην επισημάνω το φάουλ που έκανε χθες μιλώντας στη Θεολογική Σχολή με θέμα «Το μάθημα των Θρησκευτικών στην Εκπαίδευση» (…Αν νομίζει, ότι έτσι θα υπερασπίσει το μάθημα κάνει μεγάλο λάθος!!)
Δήλωσε λοιπόν εκεί: «Δεν μπορεί κανείς να αποφασίσει γι’ αυτό το θέμα, από ενδιαφέρον δήθεν για το λαό χωρίς το λαό. Αν έρθει η ώρα, μετά από κατάλληλη ενημέρωση, θα το αποφασίσει ο λαός με δημοψήφισμα.(Σ.Σ. μέχρι εδώ καλά, συζητιέται το παρακάτω είναι τρομερό λάθος) Είμαστε σίγουροι ότι ο καθένας θα πάρει το μάθημα που του χρειάζεται»
http://news.pathfinder.gr/greece/news/513988.html


Πάτερ Ιερώνυμε, τέτοια τσαμπουκαλίκια ανήκουν σε άλλη εποχή, η οποία νομίζαμε πως πέρασε ανεπιστρεπτί.
Να είστε σίγουρος, ότι πολλοί από μας που σεβόμαστε τον πολιτισμό που κουβαλάει η Ορθοδοξία, πολλοί από μας που κάνουμε ένα σταυρό και έτσι ανεβαίνουν τα «ποσοστά σας» στις μετρήσεις, αν υπάρξει ένα σωστό σχέδιο χωρισμού, που να αντιμετωπίζει με δίκαιο και ουσιαστικό τρόπο τα θέματα που άνοιξε η μακρόχρονη συνταύτιση, θα ψηφίσουμε ΝΑΙ!
Γιατί δεν θέλουμε να σας βλέπουμε εσάς τους Παππάδες πλάι με τους Στρατηγούς, τους Αρχιδικαστές και τους Πολιτικούς στις εξέδρες των παρελάσεων. Δεν σας θέλουμε δηλαδή για τα πανηγύρια.
Δεν θέλουμε επίσης κάποιοι να χρησιμοποιούν τα ιερά και τα όσια μας για να κάνουν real estate (και για να είμαστε ειλικρινείς γνωρίζετε ότι τέτοια πράγματα δεν γίνονται μόνο στα Βατοπέδια..).
Δεν θέλουμε μια καθεστωτική εκκλησία, αλλά μια εκκλησία που όσους έχει θα τους έχει γιατί θέλουν να είναι εκεί και γιατί καθημερινά θα ανακαλύπτουν καινούργιους λόγους να συνεχίζουν να παραμένουν και όχι μόνο εξαιτίας της συνήθειας (Ξέρω, ξέρω έτσι είναι στα λόγια, στις θεολογικές παρλαπίπες, ναι υπάρχουν και τέτοιες που εξακοντίζουν οι παλατιανοί ψευδοπροφήτες της εποχής μας… Σαν αυτούς που σας άκουγαν χθες και δεν εξέφρασαν κάποιες αντιρρήσεις μετά το πέρας του λόγου σας…)
Θέλουμε μια θεσμική εκκλησία με λιγότερη εξουσία, γι’ αυτό και πιο ουσιαστική!



Κοντά στον νέο Θρόνο και «Πρωτόθρονος» Βαρθολομαίος..
Καταστροφικό αν αμφισβητηθούν τα χρυσόβουλα δήλωσε… με αφορμή το θέμα της Μονής Βατοπεδίου, στο οποίο αναφέρθηκε χθες για πρώτη φορά κατά τη διάρκεια της επίσκεψής του στη Ψωροκώσταινα.
Θα έχει λέει «οδυνηρές και καταστρεπτικές συνέπειες για το γένος»
«Δεν πρέπει σε ώρες θορύβου να τίθενται θέματα τα οποία εγκυμονούν κινδύνους για σεβαστά τμήματα έξω των ορίων του ελληνικού κράτους».
Έκανε, μάλιστα, ειδική αναφορά στο Όρος Σινά και τους Βρετανούς που σεβάστηκαν τα χρυσόβουλα.
http://www.enet.gr/online/online_text/c=110,id=44163632
(Δεν αναφέρθηκε στα Ιεροσόλυμα, που ίσως εξόργιζε κάποιους θυμίζοντας τους τα πρόσφατα τραγελαφικά… το έχω γράψει ετούτος είναι πολύ ξύπνιος άνθρωπος)

Δεν λέω, έχεις κάποιο δίκαιο, μέρες που ζεις στην Ισταμπούλ, αλλά αδελφέ "στο σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλάνε για σχοινί".
Πες τους φόβους κατ ιδίαν με τους συνομιλητές σου και μη βγάλεις μιλιά…
Γιατί εσύ μπορεί να θέλεις τα χρυσόβουλα για να στηρίξεις σχολεία και κοινότητες Ρωμιών (έτσι πληροφορούμαι πως κάνεις) μα ο άλλος εδώ τα ξέθαψε, για να πάρει τη γη προσφύγων, την οποία καλλιεργούσαν επί δεκαετίες, για να κάνει λέει ιερά ξενοδοχεία…
Και δεν ήταν ο πρώτος εν Ελλάδι.
Τα έχετε τα χρυσόβουλα και λόγω ταμάτων αλλά και διότι και στο Βυζάντιο υπήρχε διαπλοκή.
Βέβαια τότε πολλές φορές οι αυτοκράτορες (που μπορούσαν να αλλάζουν εύκολα τα χρυσόβουλά τους) αν το πράγμα τους ξέφευγε κάπως και αν τύχαινε να είναι στον θρόνο κανένας Ίσαυρος, ας πούμε, τους έπαιρνε και τους σήκωνε τους μοναχούς, δικαίους και αδίκους μαζί!
Γιατί δεν ήταν όλοι οι δίκαιοι από την μία πλευρά στις Εικονομαχικές έριδες, το ξέρεις καλά αυτό...
Και για έλα εδώ, αδελφέ λίγα χρήματα έχουν πάει για την αναστύλωση του Αγίου Όρους από χρήματα του ξεζουμισμένου Έλληνα εργαζόμενου (ακόμα και σε αυτό το μοναστήρι);
Ακόμα, λοιπόν και να έβρισκαν αυτό το χρυσόβουλο και να ήταν απολύτως έγκυρο, έπρεπε «να το φάνε», σεβόμενοι τους πιστούς και άπιστους Έλληνες που τους δώσανε- έστω αυτά τα λίγα χρηματάκια- από το υστέρημά τους, επειδή θεωρούνε την Ορθοδοξία πολιτιστική τους κληρονομιά…
Και όχι να θέλουν να κάνουν Αθωνιάδες εν Αθήναις και άλλα τέτοια κουλά..
Αν τα θέλανε αυτά, να καθόντανε εδώ στην καθημερινή τρεχάλα και όχι να θέλουν να πάνε να μονάσουν!
Έτσι φτάνουνε κάποιοι πάτερ Βαρθολομαίε να λένε: «Ποια πολιτιστική κληρονομιά της Ορθοδοξίας που πρέπει να προστατέψω.. Τα βλέπω τα ζωντανά μνημεία της..».
Αν λοιπόν ήθελες να εκφράσεις δημόσια τους φόβους σου, να είχες τοποθετηθεί πρώτα και γι’ αυτά (και όχι μόνο να είχες τοποθετηθεί, έχεις και ευθύνη ως Επίσκοπος του Αγίου Όρους..)
Είπα ότι είσαι και ξύπνιος και θεολογικά διαβασμένος άνθρωπος, δεν περίμενα από σένα τέτοιο φάουλ. Σωπαίνω τώρα, όλοι δικαιούνται μερικά λάθη!

"YES WE CAN": TO ΣΟΥΞΕΔΑΚΙ ΤΟΥ ΟΜΠΑΜΑ

"NAΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ!"

Εγώ αυτή την φράση κρατώ από τα χθεσινά γεγονότα της Αυτοκρατορίας...

Αυτή τη φορά φαίνεται πως δεν έβγαλε Καίσαρα μόνο η Ανακτορική Φρουρά και τα παραρτήματα της, αλλά μέτρησε και η δυναμική των Πληβείων..

Συνήθως οι Έλληνες είμαστε ενθουσιώδεις, τόσο στην απόρριψη, όσο και στην αποδοχή.

Δεν έγινε βέβαια η επανάσταση, δεν είναι σίγουρη ακόμα καν η μετριοπαθής αλλαγή, αλλά από την άλλη, είναι νωρίς να συγκρίνουμε το χρώμα του δέρματος του νέου προέδρου με το σαξόφωνο του προκατόχου του...

Στις ΗΠΑ υπήρξε εσχάτως σπουδαία πολιτική κινητικότητα.

Ρεκόρ Εκατανταετίας σημειώθηκε στην προσέλευση των ψηφοφόρων. Και αυτό μόνο του αποτελεί ιστορική καμπή για τη χώρα αυτή.

Ο νέος Πρόεδρος (μαζί με το επιτελείο του) κατάφερε να πείσει τους παραιτημένους ότι μπορεί και μπορούν κάτι να αλλάξουν για αυτούς.

Οι περισσότεροι άνθρωποι της Αυτοκρατορίας χρόνο με τον χρόνο περνούσαν δυσκολότερες μέρες, αλλά φαινόταν να μη θέλουν να αλλάξουν τη ρότα τους προς τον πάτο της στέρνας...

Σήμερα αποφάσισαν να προσπαθήσουν να κολυμπήσουν λίγο...

Από την άλλη έχει γραφτεί ότι πάνω στον Ομπάμα έχουν επενδύσει επιχειρηματίες και μεγάλες επιχειρήσεις όπως γίνεται συνήθως στην Αμερική.

Ο άνθρωπος δεν είπε ότι θα καταργήσει το καπιταλιστικό σύστημα..Έτσι πάρα πολλοί καπιταλιστές που βλέπουν ότι το πλοίο βουλιάζει με τις ασύδοτες αγορές και την έκρηξη της νέας φτώχειας να θέλουν να ενσωματώσουν ξανά κάποιες από τις χαμένες κοινωνικές ομάδες....

Δεν έχουν μόνο οι επαναστάτες το προνόμιο να μελετούν την κίνηση της ιστορίας..

Όλοι γνωρίζουν ότι κάποια στιγμή ο ατμός σηκώνει το καπάκι της κατσαρόλας...

Ή ρίχνεις κρύο νερό, ή χαμηλώνεις τη φωτιά, ή την αφήνεις έτσι και το μεγαλύτερο μέρος του περιεχομένου της θα χυθεί απόξω...

Βέβαια κανείς δεν ξέρει - τουλάχιστον από τώρα- αν αυτή τη φορά θα μπορέσει κάποιος ηγέτης, κάποιο πρόγραμμα τύπου New Deal να γεφυρώσει χάσματα και να ενσωματώσει περιθωριοποιημένους...

Δηλαδή, αν οι εύποροι αλλά ξύπνιοι αστοί, θα μπορέσουν να δώσουν τόσο ψωμί και δικαιώματα, όσο που να χορτάσει ο κοσμάκης, χωρίς όμως να βλαφτούν τα μακροπρόθεσμα παντοειδή συμφέροντά τους.

Μη ξεχνάτε ότι λίγους μήνες πριν την Οκτωβριανή Επανάσταση οι Ρώσοι είχαν ψηφίσει τους μετριοπαθείς και όχι τους επαναστάτες..

Άκουσα επίσης, ότι το πρόγραμμα του Ομπάμα είναι πολύ συντηρητικότερο στα κοινωνικά ζητήματα από ότι του δικού μας του Δουκάκη..

Άλλες εποχές...

'Η λέτε ο Ομπάμα -περισσότερο κοντά στους πληβείους- να σκέφτηκε ότι για να τους κατεβάσω αυτούς στο δρόμο πρέπει να τους πείσω ότι αυτά που υπόσχομαι είναι εφικτά με κάποια προσπάθεια να γίνουν αύριο..

Οι στόχοι που υπάρχει δυνατότητα να επιτευχθούν, όταν φυσήξουν όλοι οι θεοί μαζί τους κατάλληλους ανέμους, ίσως να μην τραβούνε ως αρχικό κίνητρο τους απελπισμένους