...."κάθε μέρα είναι κατά των ναρκωτικών!"

«ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΣΤΕΛΕΧΩΝ ΠΡΟΛΗΨΗΣ»

(ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΣΤΑ ΚΕΝΤΡΑ ΠΡΟΛΗΨΗΣ ΟΚΑΝΑ & ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΣΗΣ)

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

........

... δεν αρκεί μια μέρα ευχών και πομπωδών διακηρύξεων για να «σκεπαστεί» ένα πλαίσιο «εξαρτησιογόνο» και δυσμενές για την ψυχική υγεία των νέων, αλλά και όλων των ανθρώπων, το οποίο δημιουργούν η κατάρρευση του συστήματος δημόσιας υγείας, ένα δημόσιο σχολείο σε κρίση από πλευράς στόχων και περιεχομένου, η αφόρητη πίεση για επαγγελματική επιτυχία σε συνδυασμό με την πιθανότατη ανεργία και την οικονομική κρίση, η έλλειψη δημιουργικών διεξόδων για τον ελεύθερο χρόνο, η διογκούμενη άρνηση του διαφορετικού και, πάνω από όλα, η κυρίαρχη πρόταση για μια κοινωνία που δεν θα βιώνει το αίσθημα της αλληλεγγύης. Δεν ξεχνιέται με «πάρτυ» λίγων ωρών το γεγονός πως εξ αιτίας της διόγκωσης όλων αυτών των σοβαρών κοινωνικών προβλημάτων αυξάνεται συνεχώς και η χρήση ναρκωτικών, ως σύμπτωμα-«κορυφή του παγόβουνου».

Για τους εργαζόμενους και τις εργαζόμενες των Κέντρων Πρόληψης των Εξαρτήσεων κάθε μέρα είναι κατά των ναρκωτικών!

Υπήρξαν και χαμόγελα και ψυχρότητα....

Ευτυχώς που γίνονται και γκάφες και αποδεικνύεται περίτρανα η κατασκευή της πραγματικότητας.

Δυστυχώς είμαστε όλοι Καραγκιοζάκια σε ένα μπερντέ ύποπτου Καραγκιοζοπαίχτη..

Το βιντεάκι είναι της "Παραπολιτικής"...

Σέκτα Παρανοϊκών Δολοφόνων ναι, αλλά οι "ηθικοί αυτουργοί";

Ασφαλώς είναι αναγκαίο, πριν ξεκινήσει κανείς να μιλάει για την χθεσινή δολοφονία του αστυνομικού, να εκφράσει τον αποτροπιασμό του για την ενέργεια και την συμπάθειά του προς την οικογένεια του νεκρού. Πέρα από όλους τους συμβολισμούς της θέσης του, παραμένει ένας απλός άνθρωπος, που ακόμα και η τύχη μπορεί να τον έφερε σε αυτό το πόστο.

Είναι πολλαπλώς επικίνδυνη αυτή η παρανοϊκή ατραπός: Αύριο μπορεί να "εκτελείται" ο οποισδήποτε εφοριακός, ο οποιοσδήποτε εκπαιδευτικός και ο οποιοσδήποτε γιατρός, λόγω της καταπίεσης και της εκμετάλευσης που (για κάποιους μπορεί να) ασκεί ο κρατικός βραχίονας στον οποίο δουλεύει...

Η παιδαριώδης και γηπεδική κατανόηση των κοινωνικών συμβαινόντων, όπως εμφανίζεται στη προκύρηξη της "αίρεσης (σέκτας) δολοφόνων", κάνει τα πράγματα πιο τραγικά.

Οι εκτελεστές είναι μέλη αίρεσης που καλύπτουν τις ψυχο-κοινωνικές και μορφωτικές τους ελλείψεις με τελετουργικές σφαγές, επιλεγμένων θυμάτων.

Πριν μερικά χρόνια ήταν οι τυχαίες ξανθιές με γαλανά μάτια τα επιλεγμένα θύματα για κάποια κακόμοιρα παιδιά, θύματα και αυτά με τη σειρά τους κάποιων τραγικών κενών στον ψυχική τους οικονομία.

Σήμερα η αστυνομική στολή γίνεται το χαρακτηριστικό του υποψήφιου θύματος...

Όπως ο έγχρωμος μετανάστης είχε γίνει για άλλες σέκτες ένα καλό χαρακτηριστικό...

"Σέκτα επαναστατών", θα μου πείτε λέει ο τίτλος της οργάνωσης.

Ε, αυτό το "επαναστατών" είναι το καμουφλάζ! Το χρησιμοποίησαν ακόμα και δικατάτορες που βγήκαν μέσα από την ψυχή του καθεστώτος, όπως ακριβώς οι εν Ελλάδι "Απριλιανοί"...

Το "σέκτα" όμως από μία σκοπιά προσεγγίζει την αλήθεια..

Όλοι δικαιούμαστε την σέκτα μας, γιατί όχι και οι κατά συρροήν δολοφόνοι;

Όμως, παρόλα αυτά, "κάνοντας ταμείο", πρέπει να δούμε ποιός είναι οφελημένος εν τέλει από αυτήν την δολοφονία;

Μα ακριβώς το σύστημα εξουσίας- υπερξουσίας που θέλει να μεταβάλει το επίκεντρο της πολιτικής αντιπαράθεσης. Να μην είναι τα εκρηκτικά πλέον κοινωνικά προβλήματα...

Και η παραπαίουσα κυβέρνηση που βλέπει, ότι αν έχει επικοινωνιακά κάποιο χαρτί είναι να ανοίξει ένα "μέτωπο νόμου και τάξης"...

Απόδειξη, πόσες μικρές κοινωνικές εξεγέρσεις καλύφθηκαν εχθές από την επίθεση. Αν περιδιαβεί κανείς και μόνο στα μπλογκ, θα διαβάσει για δρόμους που έκλεισαν από εργαζόμενους που έχουν να πληρωθούν πολλούς μήνες, για απεργίες πείνας και άλλα πολλά...

Όχι ότι υπό κανονικές συνθήκες προβάλλονται τέτοια θέματα, αλλά τώρα βρήκαν και έναν τρόπο να γεμίζουν τα δελτία ειδήσεων...

Όταν οι λειτουργικοί άνθρωποι αναγκάζονται μέρα με τη μέρα να βρουν κι έναν πιο ευφάνταστο τρόπο για να πληροφορήσουν τους άλλους ανθρώπους τι συμβαίνει στην γειτονιά και στη δουλειά τους, όταν όλοι βλέπουμε το πόσο μεγάλη είναι δύναμη του μέσου, άξια να κάνει την λεπτομέρεια κεντρική ουσία της δημόσιας ζωής, κάποιοι πραγματικά τρελοί θα έλκονται από τελετουργικές δολοφονίες σχεδόν σε "ζωντανή μετάδοση"

Κατά τα άλλα είπαμε, η ίδια η αστυνομία ψάχνοντας πολλές φορές τον ηθικό αυτουργό καταλήγει σε αυτόν που "κάνει ταμείο"...

«Η αδιαφορία της Πολιτείας έβγαλε τους ανθρώπους στον δρόμο»

O παπα-Προκόπης για την ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΝΤΑΣΗ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ, μπροστά από την Εκκλησιά του....

Των ΜΑΡΙΑΣ ΔΕΔΕ, ΧΡΙΣΤΙΝΑΣ ΠΑΠΑΣΤΑΘΟΠΟΥΛΟΥ

Με επίκεντρο την πλατεία, με τους μετανάστες να είναι το μήλον της Έριδος και τους κατοίκους χωρισμένους σε «στρατόπεδα», η περιοχή του Αγ. Παντελεήμονα μοιάζει το τελευταίο διάστημα με καζάνι που βράζει. Ενα σημείο στον χάρτη της Αθήνας που πάνω του ζυγίζονται αντοχές και δυνατότητες επιβίωσης και συνύπαρξης, δοκιμάζονται δικαιώματα και ανθρωπιστικές αξίες, αναμετρώνται αντιλήψεις.«Αγανακτισμένοι πολίτες» που τα βάζουν με όσους μετέχουν σε αντιρατσιστικές εκδηλώσεις στην περιοχή. Προπηλακισμοί και επεισόδια σαν κι αυτά που έγιναν την Τρίτη μεταξύ ακροδεξιών και αντιεξουσιαστών. Κάτοικοι της περιοχής που φτιάχνουν ομάδες περιφρούρησης για να μην πατήσει το πόδι του μετανάστης στην πλατεία και κλείνουν με λουκέτο την παιδική χαρά για να μην έχουν πρόσβαση τα παιδιά των ξένων, κι άλλοι, κάτοικοι κι αυτοί, που αντιδρούν σε τέτοιου είδους ακρότητες και εκφράζουν, όπως μπορούν, την αλληλεγγύη τους στους μετανάστες.Στιγμές έντασης και σκηνές βίας που εκτυλίσσονται μόλις ένα βήμα από την εκκλησία του Αγ. Παντελεήμονα. Εκεί όπου συναντήσαμε τον πατέρα Προκόπιο. Ενα πρόσωπο που βρέθηκε, τον τελευταίο καιρό, στη δίνη του κυκλώνα γιατί... τόλμησε και βοήθησε κάποιους αλλοδαπούς που σύχναζαν στην πλατεία. Εναν κληρικό, που δέχτηκε απειλές γιατί προσέφερε φαγητό και ρούχα σε οικογένειες Αφγανών.Ηρεμος, ευγενικός, αξιοπρεπής, αλλά και πικραμένος. Δεκαεφτά χρόνιαλειτουργεί στον Ιερό Ναό του Αγίου Παντελεήμονα στην Αχαρνών και πρώτη φορά ήρθε αντιμέτωπος με τέτοιο πρόβλημα.Δεκάδες Αφγανοί, ανάμεσά τους οικογένειες με μικρά παιδιά, «κατασκήνωσαν» κάποια στιγμή στα σκαλιά της εκκλησίας του γιατί δεν είχαν πού να κοιμηθούν, τι να φάνε, ήταν εγκαταλελειμμένοι και εξαθλιωμένοι. Και ο πατέρας Προκόπιος δεν τους έδιωξε. Εδωσε βοήθεια σε όσους προσέτρεξαν σ' αυτόν.Η κίνησή του αυτή τον έβαλε σε μεγάλες περιπέτειες, αφού μπήκε στο στόχαστρο κάποιων κατοίκων που πίστεψαν ότι η ανοχή και η βοήθεια που έδειξε ο ιερέας στους αλλοδαπούς έκανε τους Αφγανούς να παρατείνουν την παραμονή τους στην πλατεία. Το αποτέλεσμα όλων αυτών ήταν ο πατήρ Προκόπιος να διακόψει τη βοήθεια προς τους μετανάστες «για να καταλαγιάσουν τα πράγματα», όπως λέει, αν και πιστεύει ότι «ο Θεός θα τους δείξει πού να πάνε, αν τους διώξαμε εμείς, όλοι παιδιά τού Θεού είναι».Ο ίδιος νιώθει ότι έκανε το καθήκον του δίνοντας βοήθεια σε ανθρώπους που είχαν ανάγκη. Δεν φοβάται, γιατί έκανε πράξη τη φράση του Χριστού «αγαπάτε αλλήλους», δεν αδικεί τους κατοίκους γιατί, όπως τονίζει, «η αδιαφορία της Πολιτείας τούς έκανε να βγουν στον δρόμο», δεν αγανακτεί και δεν οργίζεται με κανέναν, το μόνο που τον στενοχωρεί είναι ότι εκτός από την αστυνομία, οι υπόλοιπες αρχές απουσιάζουν από την περιοχή.

Για όλα αυτά συζητήσαμε μαζί του. Πότε παρουσιάστηκε το πρόβλημα στην περιοχή;«Τον τελευταίο χρόνο, με την παρουσία των Αφγανών. Πριν υπήρχαν αλλοδαποί, είχαν όμως ενσωματωθεί στην περιοχή και μάλιστα ο κόσμος τούς νοίκιαζε και τους πουλούσε και σπίτια. Οταν λοιπόν νοικιάζεις και πουλάς τα σπίτια σου, εσύ φέρνεις τον αλλοδαπό στην περιοχή σου. Πώς βγαίνεις μετά και διαμαρτύρεσαι ότι η περιοχή σου γέμισε αλλοδαπούς;».Tι συνέβη όμως και τον τελευταίο χρόνο εντάθηκε το πρόβλημα;«Εκείνο που ενόχλησε τους κατοίκους, και έχουν δίκιο σε ορισμένα σημεία, ήταν η μετατροπή της πλατείας και γενικά της περιοχής σε γκέτο. Ξαφνικά παρουσιάστηκε μια συσσώρευση Αφγανών, κυρίως νεαρών και αργότερα οικογενειών με μικρά παιδιά, οι οποίοι δεν είχαν πού να κοιμηθούν, τι να φάνε, ήταν εγκαταλελειμμένοι και βρήκαν καταφύγιο στα σκαλοπάτια της εκκλησίας. Ετσι, οι κάτοικοι έβλεπαν 300, 400, 500 άτομα να σουλατσάρουν στην πλατεία, να κοιμούνται στα σκαλοπάτια της εκκλησίας και αναρωτιούνταν: "Τι θα γίνει, πόσο θα συνεχιστεί αυτό;". Αλλά εμείς τι έπρεπε να κάνουμε; Να τους διώξουμε, να τους πετάξουμε; Δεν φτάνει δηλαδή ο πόνος τους, η θλίψη τους, η πείνα τους, η δυστυχία τους, έπρεπε κι εμείς να τους συμπεριφερθούμε με σκληρότητα;».Πώς το αντιμετωπίσατε αυτό το φαινόμενο;«Στην αρχή προβληματίστηκα και το πρώτο που σκέφτηκα ήταν να μάθω τι θέλουν αυτοί οι άνθρωποι εδώ, ποιος τους έφερε. Στη συνέχεια αναρωτήθηκα τι έπρεπε να κάνουμε για να τους βοηθήσουμε. Τι ανάγκες είχαν. Οι περίοικοι είδαν ότι εμείς δεν δείξαμε σκληρότητα, δείξαμε μια ανοχή, και θεώρησαν ότι τους ευνοούμε για να μείνουν εδώ».Τους βοηθήσατε;«Βοηθήσαμε όσους απευθύνθηκαν σε εμάς. Δεν πήγαμε να τους πούμε "όσοι πιστοί προσέλθετε και εμείς θα σας βοηθήσουμε". Μην ξεχνάτε πως ήταν χειμώνας ή ερχόταν χειμώνας, έκανε κρύο, δεν είχαν κλινοσκεπάσματα, δεν είχαν ρούχα να φορέσουν, δεν είχαν τίποτα. Εκανα αναφορά στην Ιερά Αρχιεπισκοπή και μας ενίσχυσε, μέσω της μη κυβερνητικής οργάνωσης "Αλληλεγγύη", με κλινοσκεπάσματα, τρόφιμα, ρούχα. Κυρίως ενδιαφερθήκαμε για τις οικογένειες που είχαν μικρά παιδιά».Συνεχίζεται ακόμα αυτή η βοήθεια;«Οχι, γιατί κάποιοι μας εμπόδισαν να το κάνουμε».Ποιοι είναι αυτοί;«Ανθρωποι που μας κατηγόρησαν ότι με αυτό τον τρόπο τους κρατάμε εδώ και δεν τους αφήνουμε να φύγουν. Μα οι Αφγανοί δεν είχαν όνειρο να φύγουν από το Αφγανιστάν και να έρθουν στην πλατεία του Αγίου Παντελεήμονα. Ηρθαν εδώ περιστασιακά και αύριο θα πάνε κάπου αλλού, όπου βρουν δουλειά.Θα μου πείτε τώρα, είναι σωστό η Ελλάδα να δέχεται τόσα κύματα μεταναστών; Μπορεί να τα αντέξει; Και εγώ πιστεύω ότι δεν μπορεί και θεωρώ ότι είναι άδικο να είναι η μόνη χώρα της Ευρώπης που δέχεται τόσο μεγάλο αριθμό μεταναστών. Αλλά από την άλλη δεν μπορούμε να καταργήσουμε τα ανθρωπιστικά μας αισθήματα. Εγώ είδα με τα μάτια μου ένα πατέρα να είναι χωμένος στον κάδο των σκουπιδιών, να βγάζει από κει ένα κουλούρι και να το δίνει στο παιδί του να το φάει. Νομίζω ότι κανένας Ελληνας δεν θα έμενε ασυγκίνητος μπροστά σε αυτή την εικόνα».Παρ' όλ' αυτά, εσείς κάτω από αυτή την πίεση, διακόψατε το έργο σας.«Σταμάτησε προσωρινά, για να καταλαγιάσουν τα πράγματα. Δεν μπορούμε να βάζουμε συνέχεια λάδι στη φωτιά. Θα βρούμε άλλους τρόπους να τους βοηθήσουμε αν υπάρχει ανάγκη. Το συσσίτιο το διατηρούμε. Κάθε μέρα προσφέρουμε φαγητό σε 150 άτομα, Ελληνες και ξένους. Αδίκως μας κατηγορούν ότι βοηθάμε μόνο τους ξένους. Είναι ψέμα. Βοηθάμε και τους Ελληνες».Εχετε δεχτεί απειλές;«Υπήρξαν. Και σκληρές εκφράσεις και προσπάθεια προπηλακισμού. Οι απειλές προήλθαν από άτομα παραπληροφορημένα. Δεν ήρθαν από άτομα που γνώριζαν την πραγματικότητα. Δεν αντέδρασα όμως σε όλα αυτά. Αντιλήφθηκα αμέσως ότι πρόκειται περί παραπληροφορήσεως και διαπίστωσα με λύπη ότι σκόπιμα παραπληροφορήθηκαν από ορισμένους ανθρώπους που έχουν προσωπική εμπάθεια κατά της Εκκλησίας».Τι εννοείτε;«Δεν θέλω να επεκταθώ περισσότερο. Από κει και πέρα βγήκαν και είπαν ότι ο πατήρ Προκόπιος ενδιαφέρεται μόνο για τους αλλοδαπούς. Δεν υπάρχει ψευδέστερο από αυτό που είπαν».Φοβηθήκατε;«Οχι, για ποιο λόγο να φοβηθούμε; Για την καλοσύνη μας πρέπει να αισθανόμαστε ενοχή και φόβο; Εχω αναφερθεί και στον Αρχιεπίσκοπο, ο οποίος αυτή τη γραμμή έχει, υπέρ της ενισχύσεως και βοηθείας των αναξιοπαθούντων, αδιακρίτως γλώσσης, φυλής, χρώματος κ.λπ.».Είστε λίγο οργισμένος και αγανακτισμένος με την πολιτεία και το δήμο;«Παράπονα έχω. Δεν οργίζομαι με κανέναν, ούτε αγανακτώ. Υπάρχουν προβλήματα και οφείλουμε όλοι μας να τα αντιμετωπίσουμε. Και εμείς που είμαστε άνθρωποι της Εκκλησίας και οι κάτοικοι της περιοχής και οι δημοτικές αρχές και τα υπουργεία, όλοι. Εκείνο που μας στενοχωρεί και μας κάνει να διαμαρτυρόμαστε είναι ότι δεν βλέπουμε την παρουσία των αρχών. Βλέπουμε την αστυνομία, έρχεται και αστυνομεύει την περιοχή, δεν έχουμε παράπονο. Πού είναι όμως η δημοτική παρουσία; Εγώ δεν είδα κανέναν να έρθει».Τι θα μπορούσε να είχε κάνει ο δήμος για να αποφευχθούν όλα αυτά;«Πρώτα απ' όλα να με συγχωρέσει ο κ. δήμαρχος, τον εκτιμώ, αλλά από την ημέρα που έγινε δήμαρχος δεν τον είδα ποτέ στην πλατεία μας. Υποτίθεται ότι έχει γίνει ανάπλαση της πλατείας. Πηγαίνετε να δείτε, είναι ανάπλαση αυτό;Επρεπε να γίνουν συλλαλητήρια, να ξεσηκωθούν οι κάτοικοι για να φιλοτιμηθεί η δημοτική αρχή να μας στείλει βυτία για να καθαρίζουν την πλατεία. Εγώ προσωπικά, ζήτησα από τους διαμερισματικούς συμβούλους να τοποθετηθούν στην περιοχή 4 χημικές τουαλέτες για να μη δημιουργείται πρόβλημα με τις βρωμιές. Λένε ότι τα παιδάκια (σ.σ. των μεταναστών) λερώνουν την παιδική χαρά. Αν ήταν Ελληνες και δεν είχαν τουαλέτες πού θα πήγαιναν; Μου υποσχέθηκαν ότι θα τις φέρουν, αλλά ακόμη δεν τις έχουμε δει...».Πιστεύετε ότι θα έπρεπε να υπάρξει μέριμνα από την πολιτεία;«Ενδεχομένως οι άνθρωποι να εργάζονται, να προσπαθούν, αλλά προς τα έξω φαίνεται μια αναποτελεσματικότητα. Δεν ξέρω ποιος είναι ο λόγος. Ισως να μην υπάρχει καλός σχεδιασμός, ίσως να μην υπάρχει μεταναστευτική πολιτική. Συνέχεια ακούω να λένε ότι δεν ήμασταν έτοιμοι να δεχτούμε τόσους ξένους. Εντάξει, το 1990 δεν ήμασταν έτοιμοι, το 2009 είμαστε ακόμα ανέτοιμοι;».Πώς σταμάτησαν να έρχονται εδώ οι Αφγανοί;«Τρομοκρατήθηκαν. Εγιναν φοβερές σκηνές εδώ».Ηρθαν κάτοικοι και φώναζαν;«Εγινε το πρώτο συλλαλητήριο εδώ».Ηταν κάτοικοι ή μέλη της «Χρυσής Αυγής»;«Ηταν και άλλοι κάτοικοι που ανήκαν σε άλλο πολιτικό χώρο, υπέρ των μεταναστών, και αυτοί ήρθαν σε αντιπαράθεση με τους κατοίκους που ήταν κατά των μεταναστών. Στη μέση βρίσκονταν τα ΜΑΤ. Εμείς τι έπρεπε να κάνουμε ως εκκλησία; Να κρατήσουμε τη μια ή την άλλη άκρη; Δεν πήγαμε πουθενά. Μείναμε αμέτοχοι στην αντιπαράθεση».Τώρα τι γίνεται;«Ερχεται μια ομάδα κατοίκων εδώ κάθε βράδυ και περιφρουρεί την πλατεία για να μην έρχεται κανείς ξένος».Εσείς πώς το βλέπετε αυτό;«Δεν θέλω να το σχολιάσω, συγχωρέστε με. Τι να σχολιάσω; Οι Ελληνες είναι διασκορπισμένοι παντού. Πήγα στο βορειότερο άκρο της Φινλανδίας και βρήκα έναν Ελληνα από τη Ρόδο. Θέλω να πω ότι είμαστε παντού, μας ανέχονται οι πάντες και μας υποδέχονται οι πάντες και όταν έρχονται σε εμάς κάποιοι δείχνουμε ένα τέτοιο πρόσωπο προς αυτούς. Θεωρώ ότι είναι άδικο. Να περιφρουρήσουμε την πλατεία από τι; Δεν αφήνουν τα παιδάκια να μπουν στην παιδική χαρά και να παίξουν γιατί είναι ξένα. Δηλαδή τιμωρούμε τα παιδιά;Εμείς τα Χριστούγεννα που μοιράζουμε τα δέματα στους φτωχούς, αποφασίσαμε με την ευλογία του Μακαριοτάτου να ενισχύσουμε και κάποιες οικογένειες ξένων. Μέσα στα κουτιά που τους στείλαμε βάλαμε και κάποια παιχνιδάκια. Δεν μπορείτε να φανταστείτε τι χαρά αισθάνθηκαν αυτοί οι άνθρωποι που θα μπορούσαν να έδιναν στα παιδιά τους αυτά τα παιχνιδάκια και τι ικανοποίηση εμείς που μπορέσαμε και βοηθήσαμε, αυτές τις άγιες μέρες, ανθρώπους που δεν πιστεύουν στον Χριστό, που ενδεχομένως οι περισσότεροι από αυτούς είναι μουσουλμάνοι, μέσα στη δυστυχία τους να νιώσουν λίγη χαρά». Πώς αισθάνεστε μετά απ' όλα αυτά που έχουν συμβεί;«Προσωπικά, δεν έχω κρατήσει κακία για κανέναν. Μέσα μου είμαι ήσυχος και ήρεμος. Πιστεύω ότι έπραξα το καθήκον μου».Ναι, αλλά τελικά οι αλλοδαποί δεν μπορούν να προσεγγίσουν εδώ.«Οι άνθρωποι είναι όλοι παιδιά του Θεού. Θα φροντίσει λοιπόν ο Θεός να τους δείξει δρόμους για το πού θα πάνε και τι θα κάνουν».Τελικά, ποιοι τους έδιωξαν;«Αυτοί που τους έδιωξαν ήταν άνθρωποι αγανακτισμένοι, που εν μέρει είχαν δίκιο να διαμαρτύρονται διότι αισθάνθηκαν τον εαυτό τους εγκαταλελειμμένο από την πολιτεία. Η αδιαφορία ουσιαστικά της πολιτείας ανάγκασε τους ανθρώπους αυτούς να βγουν στους δρόμους»

http://www.enet.gr/?i=issue.el.home&date=13/06/2009&id=54048

(Σημείωση Τσουκνίδας:) Αυτό είναι ένα πρώτο θέμα μου, που ανοίγει τον διάλογο για τους πρόσφυγες- "παράνομους" μετανάστες.

Νομίζω ότι τεχνηέντως χρησιμοποιείται αυτό το θέμα για αποπροσανατολισμό της κοινωνίας. Θα ήταν καλό για την Ελλάδα της Διαπολκής και της Υποτέλειας, να μετατοπιστεί το ενδιαφέρον εκεί, όπως γίνεται στην Ολλανδία, τη Γαλλία και σε διάφορες άλλες χώρες. Μέχρι τώρα το πρόβλημα αφορούσε ορισμένες περιοχές, με την τηλεοπτική παραπληροφορητική υπερβολή, θα γίνει θέμα όλης της Κοινωνίας.

Τι το δύσκολο να κάνει η κοινωνία συντονισμένα (Δήμοι, Υπουργείο -εδώ γελάνε- "Κοινωνικής Αλληλεγγύης" , η Εκκλησία κεντρικά, ΜΚΟ) και μόνο σαν πρώτο βήμα, αυτό που ξεκίνησε ο παπάς από μόνος του: Δηλαδή παροχή τροφής και στεγασμένου ύπνου σε όλους τους Πρόσφυγες, όπου και αν αυτοί βρεθούν. Τόσους άδειους βιομηχανικούς χώρους έχει η περιοχή, μέσα σε μια βδομάδα με λίγη φροντίδα μπορούν να μετατραπούν σε υπνωτήρια... Εννοείται ότι πρέπει να απαιτηθεί η γενναία οικονομική συνδρομή των χωρών της Ε.Ε., ιδιαίτερα των πρώην αποικιοκρατικών και όσων ενεπλάκησαν στον πόλεμο του Ιράκ. Κατά τα άλλα ο άλλος Προκόπης, ο υπουργος κι όχι ο παπάς, ψάχνει άδεια στρατόπεδα που δεν θα ενοχλούν κανέναν για να κλείσει τους πρόσφυγες και ξεσηκώνει νέες θύελες...

Έχω μια πρόταση τα κτήρια στην Μακρόνησο στέκουν ακόμα. Θα ανοίξει έτσι και άγονη γραμμή, πρόσφορη για μίζες. Ντροπή σε όλους μας!

" Ο ΣΥΡΙΖΑ και οι προοπτικές του"

Συνεδριάζει σήμερα Ο ΣΥΝ για αν εκτιμήσει το αποτέλεσμα των Ευρωεκλογών, μέσα σε έντονα συγκρουσιακό κλίμα, έτσι όπως τουλάχιστον δείχνουν, τα δελτία ειδήσεων.
Ένα θέμα που τίθεται εξ ανάγκης στο τραπέζι είναι η συνεργασία με τις άλλες συνιστώσες στα πλαίσια του ΣΥΡΙΖΑ. Ας δούμε τι λέει ηγετικό στέλεχος μιας συνιστώσας, "αριστερότερα" του ΣΥΝ (σχηματικά τουλάχιστον..), για αυτό το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών και τις αιτίες που κατά τη γνώμη του, ανέστειλαν την διαμορφωμένη δυναμική υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ...
Το κείμενο αυτό, μου ήρθε με ε-μέιλ. Ευκαιρία διαλόγου λοιπόν χωρίς φόβο και πάθος..
(Όπως θα θυμούνται οι φίλοι του ιστολογίου αυτού, έναν τέτοιο διάλογο προσπάθησα να ανοίξω και μετά τις εκλογές του 2007 και το αρνητικό τότε αποτέλεσμα για το ΠΑΣΟΚ.)

10.06.09
Μετά το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών

Του Αντώνη Νταβανέλλου
Το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών είναι κατώτερο των προσδοκιών του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι μια ήττα όχι ασφαλώς σε σύγκριση με τη δημοσκοπική πλημυρίδα του 18%, αλλά σε σύγκριση με τις αντικειμενικές δυνατότητες και τους πραγματικούς στόχους που είχαν τεθεί.
Η ήττα αυτή ανοίγει φυσιολογικά μια κρίσιμη συζήτηση. Όμως οι σοβαρές συζητήσεις στην Αριστερά έχουν κανόνες. Είναι απαράδεκτο ότι τη συζήτηση την άνοιξαν από τα κανάλια το βράδι της 7/6, τα στελέχη της ανανεωτικής πτέρυγας του ΣΥΝ, διαλέγοντας μάλιστα για τον εαυτό τους το ρόλο του κατήγορου. Πρόκειται για μια ιδιότυπη αντιστροφή. Γιατί όλοι όσοι δώσαμε με πάθος την προεκλογική μάχη, γνωρίζουμε ότι τη δώσαμε με το ένα χέρι δεμένο στην πλάτη. Όχι μόνο γιατί ένα ορατό τμήμα της ανανεωτικής πτέρυγας του ΣΥΝ πρότεινε δημόσια να καταψηφιστεί ο ΣΥΡΙΖΑ και να ενισχυθούν οι Οικολόγοι – Πράσινοι. Κυρίως, γιατί οι ιδιαίτερες θέσεις της ανανεωτικής πτέρυγας προβλήθηκαν συστηματικά – παρά τις όποιες συμφωνίες – δημιουργώντας σύγχυση γύρω από την πολιτική, τις επιλογές, τις προοπτικές του ΣΥΡΙΖΑ.

«Ευρωπαϊσμός»Ας μιλήσουμε πολιτικά. Τι ήταν ο «αριστερός ευρωπαϊσμός» κατά την προεκλογική περίοδο; Ήταν η άρνηση να καταδικάσουμε ρητά το Σύμφωνο Σταθερότητας, δηλαδή να ζητήσουμε την ανατροπή του πλαισίου που νομιμοποιεί τα μέτρα που ετοιμάζει ο Παπαθανασίου. Όσοι σύντροφοι έχουν την άποψη ότι πρέπει να καλέσουμε και εμείς τους εργαζόμενους να σφίξουν το ζωνάρι για να σωθεί ο πλανήτης από τα ελλείμματα, ας μας το πουν ευθέως. Τι ήταν οι «αυτοκριτικές» αναφορές στον Δεκέμβρη σε συνδυασμό με την γενίκευση «απομακρυνθήκαμε από τη στρατηγική του δημοκρατικού δρόμου»; Όλοι γνωρίζουμε ότι το Δεκέμβρη το σύστημα δεν μας ζητούσε να διαφοροποιηθούμε από τους «κουκουλοφόρους» (αυτό ήταν ήδη γνωστό).

Μας ζητούσε να καταδικάσουμε τα εκατοντάδες χιλιάδες νέα παιδιά που διαδήλωναν και κυρίως να απαιτήσουμε – μαζί με όλους τους άλλους – να σταματήσουν να διαδηλώνουν. Αν το είχαμε κάνει θα είχαμε – ίσως – επιτρέψει μια άγρια κατασταλτική αντιμετώπιση αυτού του κινήματος, αλλά θα είχαμε – σίγουρα – διαλύσει τον ΣΥΡΙΖΑ. Όσοι σύντροφοι θεωρούν ότι η υπευθυνότητα και η σοβαρότητα της Αριστεράς πρέπει να ταυτίζεται με τις τακτικές και τις συνήθειες του αστικού κοινοβουλευτισμού, όσοι σύντροφοι θεωρούν ότι οι Πρετεντέρηδες είναι άξιοι τροχονόμοι του «δημοκρατικού δρόμου», ας μας το πουν ευθέως.
Την επομένη των εκλογών η ανανεωτική πτέρυγα έθεσε ξανά με έμφαση το ζήτημα της κυβερνητικής συνεργασίας με το ΠΑΣΟΚ. Ο Λ. Κύρκος παρουσίασε μια σύγχρονη εκδοχή της ΕΑΔΕ (Εθνική Αντιδικτατορική Ενότητα, άποψη του ΚΚΕ εσωτερικού στα χρόνια της μεταπολίτευσης, που πρότεινε τη συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ αλλά και τη ΝΔ για να μην ξαναγίνει πραξικόπημα): η Αριστερά, λέει, οφείλει να συνεργαστεί με το ΠΑΣΟΚ για να εμποδιστεί η συγκυβέρνηση ΝΔ – ΛΑΟΣ και να αποφευχθεί μια νέα ακροδεξιά «εκτροπή».
Οι σύντροφοι της ανανεωτικής πτέρυγας του ΣΥΝ οφείλουν, επιτέλους, να αποφασίσουν. Το πρόγραμμα «διακυβέρνησης» μαζί με τη σοσιαλδημοκρατία είναι συγκεκριμένο: προβλέπει λιτότητα και μαζική ανεργία (π.χ. Ισπανία), σαρωτικές περικοπές στις κοινωνικές δαπάνες και ελαστικοποίηση (π.χ. Βρετανία του Μπράουν) και δεν αποκλείει καθόλου τη ρατσιστική και φιλοπόλεμη πολιτική (π.χ. Ιταλία του Ντ’ Αλέμα και του Πρόντι). Όσοι σύντροφοι θέλουν να προχωρήσουν σε ένα τέτοιο «πρόγραμμα» ας μας το πουν ευθέως. Ας έχουν όμως υπόψη τους ότι ένα τέτοιο πρόγραμμα όχι μόνο δεν περιορίζει την ακροδεξιά αλλά, αντίθετα, διαλύοντας την Αριστερά μέσα στη νεοφιλελεύθερη πολιτική ξαναφέρνει τους νεοφασίστες στο προσκήνιο.
Ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε εφικτός μόνο στη βάση της «αριστερής στροφής» των τελευταίων συνεδρίων του ΣΥΝ. Η πλειοψηφία που προέκυψε από αυτά τα συνέδρια, η ηγεσία του ΣΥΝ έκανε θετικά βήματα: Τα 15 σημεία, η διακήρυξη του ΣΥΡΙΖΑ, το κάλεσμα για «αριστερό πόλο», το σύνθημα «Για τις ανάγκες των πολλών, Αριστερά! Τώρα!»…
Όμως δεν ήταν αρκετά για να διασφαλίσουν μια νικηφόρα τακτική. Υπαινιχθήκαμε ήδη την ευθύνη για τον έλεγχο της ανανεωτικής πτέρυγας και τον τερματισμό της αμφισημίας στην πολιτική μας. Υπάρχουν κι άλλα: Η ήπια αντιμετώπιση της απεργοσπαστικής διάσπασης της ΠΟΣΔΕΠ ήταν λάθος που βάρυνε σε όλο τον ΣΥΡΙΖΑ. Μια μεταμοντέρνα επιρροή στα υλικά και στην πολιτική μας (ποιος αλήθεια νοιάζεται για το πώς φιλάμε;) Είναι ολοφάνερα αταίριαστη με την προσπάθεια οικοδόμησης ενός αριστερού μετώπου στις σύγχρονες σκληρές συνθήκες. Άλυτα ζητήματα στην ηγεσία του ΣΥΝ (ντιμπέιτ…) μεταφέρθηκαν ως «βαρίδια» στις πλάτες του κόσμου του ΣΥΡΙΖΑ στην πιο κρίσιμη στιγμή της προεκλογικής περιόδου…
«Συγκρότηση»Στην 2η Πανελλαδική Σύσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ, πολλοί ανένταχτοι σύντροφοι είχαν ζητήσει με έμφαση μια πιο προωθημένη οργανωτική «συγκρότηση» του ΣΥΡΙΖΑ. Η ΔΕΑ είχε τότε αντιδράσει, υπογραμμίζοντας ότι υπάρχουν άλυτα κρίσιμα πολιτικά ζητήματα και ότι προτεραιότητα είναι στην αποσαφήνιση της πολιτικής και των ιδεών του ΣΥΡΙΖΑ. Σήμερα όλος ο κόσμος του ΣΥΡΙΖΑ έχει ανάγλυφα υπόψη του όλη την γκάμα των πολιτικών ζητημάτων που πρέπει να αντιμετωπιστούν αλλά και των κινδύνων που υπάρχουν όσο αυτές οι «εκκρεμότητες» μένουν κάτω από το χαλί. Οι αποφασισμένες διαδικασίες του ΣΥΡΙΖΑ που είναι μπροστά μας θα πρέπει να επεξεργαστούν μια νέα πολιτική συμφωνία και στη βάση αυτή οργανωτικές ρυθμίσεις που θα διασφαλίζουν τη συνέχεια του πολύτιμου ενωτικού εγχειρήματος. Η συνέχεια του ΣΥΡΙΖΑ εξαρτάται από την ενίσχυση και το βάθεμα του ριζοσπαστισμού στην πολιτική του.

Ευρώπη και Αριστερά..

Στην συζήτηση που έχει ξεσπάσει για την (στα όρια της ήττας) στασιμότητα του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ στις ευρωεκλογές, μεγάλο θέμα είναι οι αιτιάσεις για την απώλεια της Ευρωπαϊκής ταυτότητας του χώρου, που οριοθετούσε το ΚΚΕ εσ/ΕΑΡ παλιότερα και μετά ο ΣΥΝ.

Η αλήθεια είναι ότι έχουν ακουστεί από συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ, διάφορα μαξιμαλιστικά περί "διάλυσης της Ε.Ε." τα οποία έχουν κάνει κακό, γιατί αναπαράγονται αποκομμένα από άλλες αναλύσεις, από ορισμένα κακόβουλα ΜΜΕ με στόχο την δημιουργία εντυπώσεων.

Αλλά, από την άλλη, δίολου ελκυστικός δεν είναι σήμερα για την κρίσιμη μάζα της κοινωνικής αριστεράς ένας φετιχιστικός ευρωπαϊσμός...

Από την υπερεξουσία της Ε.Ε. έρχονται πλέον περισσότερα μέτρα εναντίον του κόσμου της εργασίας παρά υπέρ.

Για παράδειγμα ακόμα και αυτή την πίεση για την μονιμοποίηση των συμβασιούχων του δημοσίου, το ελληνικό κράτος έχει βρει τρόπο και συνενόηση να την υποβαθμίζει, ενώ οι πιέσεις για εργασιακή απορύθμιση προωθούνται άμεσα.

Πρέπει να μπουν τα πράγματα κάτω.

Ασαφλώς οι Πολυεθνικές και οι ελίτ του Κεφαλαίου δεν χρειάζονται την Ε.Ε. για να ενσωματώνουν στα εθνικά δίκαια το συμφέρον τους, όταν όλα τα κράτη συμμετέχουν στο παγκοσμιοποιημένο χρηματοπιστωτικό σύστημα, στο διεθνές εμπόριο, στις διεθνείς οικονομικές συνθήκες...

Είναι πραγματικά ένα ανυπέρβλητο για μένα το ερώτημα πως θα μπορούσε- ακόμα και αν αποσυρθεί από την Ε.Ε.- μια χώρα με τις πλουτοπαραγωγικές δυνατότητες, τον πληθυσμό, την έκταση και την γεωπολιτική θέση της Ελλάδας (μια χώρα που καταναλώνει το μεγαλύτερο μέρος του κρατικού προϋπολογισμού της σε όπλα), πως θα μπορούσε να απομονωθεί χωρίς τρομερά προβλήματα από το λοιπό διεθνές σύστημα;

Άρα η συμμετοχή με μισή καρδιά στην Ε.Ε. είναι ένα ρεαλιστικό βήμα, προκειμένου με όσες δυνάμεις έχει και αναζητώντας συμμαχίες σε κάθε θεσμό του υπερκρατικού μορφώματος, από το Συμβούλιο των αρχηγών κρατών, μέχρι το Ευρωκοινοβούλιο να περιορίζει από τα μέσα τις πιέσεις, μετέχοντας σε έναν ισχυρό θεσμό του συστήματος...

Αυτό ήταν το βασικό επιχείρημα που η εγχώρια σοσιαλδημοκρατία, που αρχικά είχε ενστάσεις, αλλά και η ανανεωτική αριστερά έπεισαν το "προοδευτικό" πολίτη να ξεχωρίσει τον προπομπό της Ε.Ε. - την ΕΟΚ- από το υπόλοιπο "συνδικάτο"...

Προσωπικά θυμάμαι τον ίδιο τον Λεωνίδα Κύρκο στις ευρωεκλογές του 1984, να λέει από το μπαλκόνι αυτό το επιχείρημα.

Θα πει κανείς: "άλλο τότε άλλο τώρα".

Μα, αν τότε είχε σημασία αυτό το επιχείρημα, σήμερα είναι το βασικό.

Τότε η Ε.Ο.Κ., αν ενσωμάτωνε κράτη σαν την Ελλάδα, προσπαθούσε με ενεργητικές πολιτικές να εξισοροπήσει τις κοινωνικοοικονομικές ανισότητες μεταξύ τους, αντίθετα τώρα επεκτείνεται συνεχώς εδαφικά με ταχύ τρόπο, χρησιμοποιώντας σκόπιμα αυτές τις προαναφερόμενες ανισσότητες προς όφελος των πολυθενικών επιχειρήσεων...

Μην ξεχνάμε ότι τότε η ΕΟΚ είχε κοινή αγροτική πολιτική και προστατευτισμό σε πολλούς άλλους τομείς της οικονομίας, δημιουργώντας μια πραγματικά κοινή αγορά, όπου το κάθε κράτος μέσα από πολιτικές συμφωνίες προσπαθούσε να μεγιστοποιήσει τις δυνατότητες της εθνικής οικονομίας του. Παρόλη την από τότε δυναμική των πολυθενικών, κεντρικό ρόλο έπαιζαν οι εθνικές οικονομίες και οι δημοκρατικά εκλεγμένες εθνικές αρχές, σήμερα έχει ανατραπεί και αυτό.

Από την άλλη βέβαια, υπήρχαν τότε εναλλακτικοί πόλοι, όπως η ΚΟΜΕΚΟΝ (η ΕΟΚ των ανατολικών κρατών) και η οικονομική συνεργασία των "Αδεσμεύτων". Όσο και αν μπορεί να υπεραμυνθεί κανείς ότι καλώς δεν προτιμήσαμε τότε τους εναλλακτικούς, πάντως τότε υπήρχαν ως άλλη διέξοδος που σήμερα δεν υπάρχει...

Αυτό είναι ένα επιχείρημα από την άλλη πλευρά, που ενισχύει την κατά τη γνώμη μου τη μοναδική ρεαλιστική αριστερή θέση για την Ε.Ε. σήμερα: Την διεκδικητική συμμετοχή, τόσο σε εθνικό, όσο και σε διεθνικό επίπεδο...:

Τι σημαίνει αυτό πρακτικά.

Αγώνας σε εθνικό επίπεδο -μέσω της πολιτικής συμμαχιών για την εξουσία-, όσο και σε διεθνικό με πρόκληση διαλόγου ανάμεσα σε αριστερές - οικολογικές-

σοσιαλιστικές συνιστώσες, για αλλαγή όλων των βασικών συνθηκών της σημερινής Ε.Ε.

Δεν μπορεί να έχει θεσμοθετηθεί σχεδόν συνταγματικά η μονεταριστική πολιτική.

Δεν μπορεί η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα να μην ελέγχεται από ένα ευρύ σώμα εκλεγμένων λαϊκών αντιπροσώπων.

Δεν μπορεί το ευρωκοινοβούλιο να μην μπορεί να ελέγξει τις αποφάσεις της Κομισιόν και του Συμβουλίου των αρχηγών κρατών, αλλά ούτε και τα εθνικά κοινοβούλια..

Δεν μπορεί να δημιουργεί νομοθεσία η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, ένα όργανο που εκλέγεται άπαξ από τους αρχηγούς των Κρατών, επικυρώνεται μερικώς από το Ευρωκοινοβούλιο, αλλά οι αποφάσεις του δεν ελέγχονται από κάποιο ευρύ εκλεγμένο νομοθετικό σώμα

Δεν μπορεί βασικά κοινωνικά αγαθά, όπως η παιδεία, η υγεία, ο πολιτισμός, το περιβάλλον να θεωρούνται εμπορεύματα και διέπονται μόνο από τους νόμους του υγιούς εμπορικού ανταγωνισμού.

Δεν μπορεί να υπάρχουν κοινοί νόμοι που να επιβάλλουν την ελεύθερη κυκλοφορία του χρήματος και των εμπορευμάτων και να μην υπάρχουν αντισταθμιστικοί νόμοι που θα επιβάλλουν την ισότιμη προστασία των εργασιακών δικαιωμάτων.

Δεν μπορεί τέλος για ορισμένα ζητήματα τοπικού χαρακτήρα, να μην έχουν το δικαίωμα οι εθνικές κυβερνήσεις να έχουν εναλλακτικές νομοθεσίες.

Ακόμα και ομοσπονδιακά κράτη δίνουν το δικαίωμα στα ομόσπονδα κρατίδια να έχουν ξεχωριστές νομοθεσίες σε θέματα δικαιοσύνης, παιδείας, διαχείρησης των δημόσιων αγαθών, αφού γίνονται βεβαίως σεβαστά τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Αυτό το δημοκρατικό μοντέλο, που αφορά την συγκρότηση κρατών, έχει καταργηθεί στην πράξη σε μία υπερκρατική ένωση για να προστατευτούν τα συμφέροντα του Κεφαλαίου. Αντίθετα για όσα συμφέρουν το Κεφάλαιο η αρχή αυτή, η λεγομένη και της επικουρίας, εφαρμόζεται κατά γράμμα συχνά ενάντια στο πνεύμα της.

Είναι ευρεία η αίσθηση ότι οποιαδήποτε θέσμιση σήμερα στην Ε.Ε. χρησιμοποιεί επιλεκτικά αρχές και νομικές παραδόσεις με μόνο άξονα την λεγόμενη ελέυθερη αγορά...

Θα μου πείτε, ότι θα αργήσει να γίνει η αλλαγή των βασικών ευρωενωσιακών συνθηκών..

Ναι, αλλά μέχρι τότε δεν πρέπει να υπάρξει συναίνεση στη εισαγωγή νέας συνθήκης που θα μειώνει τις δυνατότητες του κόσμου της εργασίας να αντιστέκεται σε εθνικό επίπεδο!

Γι' αυτό μέχρι να αλλάξει η κοινωνική δυναμική, όχι μόνο η Αριστερά, αλλά όσες δυνάμεις είναι αντίθετες στην κυρίαρχη οικονομική λογική δεν πρέπει να δεχτούν νεκρανάσταση της συνθήκης της Λισαβώνας.

Να μην προκρίνεται η εισδοχή καινούργιων, μελών, ειδικά αν δεν προβλέπονται σοβαρές ενεργητικές πολιτικές κοιωνικοοικονομικής εξισορρόπισης...

Να υπάρξει συνεργασία για την αντιμετώπιση της Μετανάστευσης, όχι στην λογική των "Συνόρων Φρούριων", που η πράξη έδειξε ότι δεν μπρούν να λειτουργήσουν, αλλά στον από ισσότιμο επιμερισμό του βάρους της μετανάστευσης.

Τέλος να μην καλλιεργείται ο φόβος ότι "θα μας διώξουν", αφού κανείς δεν θα πάρει στην παρούσα φάση το ρίσκο να ξεκινήσει την διάλυση.

Αντίθετα, αν δεν αλλάξουν τα πράγματα και όταν από μόνο του αυτό το μόρφωμα θα οδηγείται στη διάλυση -μέσα ίσως και από πολύ δραματικές καταστάσεις- το ενδεχόμενο να μας διώξουν μάλλον δεν θα μας πολυκοστίζει..

Ναι αυτό πρέπει να λέμε σε όσους, κατηγορούν μια τέτοια κριτική και αγωνιστική στάση, ως αντιερωπαϊκή!

Αντίθετα είναι η αυτή που μπορεί να συντηρήσει έναν γνήσιο κοινωνικό και πολιτισμικό φεντεραλισμό. Αν παραμείνουν τα πράγματα έτσι, το Ευρωπαϊκό φεντεραλιστικό όραμα πάει για διάλυση, γιατί πάντα η φτώχεια και οι εκμετάλλευση οξύνουν και άλλου τύπου αντιθέσεις και αντιφάσεις...

Μετεκλογικές Αριστερές Τσουκνιδιές..

Προανήγγειλα χθες περισσότερες σκέψεις για τα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ.
Σήμερα είδα στην "Αυγή" δυο αναλύσεις, που ξεκινούν από διαφορετική αφετηρία, αλλά σε πολλά σημεία τους συμφωνώ και με τις δυο...
Τις ανεβάζω κι εδώ ως αφορμή διαλόγου.
Πριν σας παραπέμψω στους αρθρογράφους, να πω δυο πράγματα:
1. Καταρχήν ότι σε ένα (ημι)κομματικό έντυπο υπάρχουν και οι δυο είναι ένα πράγμα που το θαυμάζω. Βέβαια για να λειτουργήσει ως πλουτισμός της σκέψης αυτό το μοντέλο, χρειάζεται σεβασμός των μίνιμουμ κεντρικών αρχών που ορίζουν τον χώρο. Και όταν δεν είναι με την πρώτη αυτές κατανοητές, είναι απαραίτητη η αθόρυβη δουλειά στην από κοινού αποσαφήνιση. Η λεγόμενη "ενότητα δράσης" δεν είναι από μόνη της και πάντα στήριγμα...
2. Έχω την αίσθηση ότι οι περισσότεροι άνθρωποι που "φλέρταραν" με αυτόν τον χώρο, δεν το έκαναν λόγω ιδεολογικών ή συναισθηματικών ή άλλων δεσμών με την ιστορική "ανανεωτική και ριζοσπαστική αριστερά" που λέει και ο κ. Τσίπρας, αλλά γιατί τον είδαν σαν ένα ρεαλιστικό όχημα για την ανατροπή του πολιτικού σκηνικού της Ελλάδας των κ. κ. Εφραίμ, Χριστοφοράκου και άλλων πολλών που ακόμα κομπάζουν σταυροπόδι..
Όχημα ανατροπής, είτε αυτός κυβερνήσει είτε όχι.
Μήπως τελικά κάποιοι άνθρωποι εκεί, προτιμούν τα δικά τους "εικονίσματα" που έλεγε και ο Χαρίλαος (ναι τα εικονίσματα δεν είναι προνόμιο μόνο των "ορθοδόξων".. )

Ζιγκ ζαγκ
Κυρίτσης Γ.
Ημερομηνία δημοσίευσης: 09/06/2009
Η πρώτη ανάγνωση των αποτελεσμάτων δείχνει πως ο ΣΥΡΙΖΑ χάνει μια ευκαιρία. Η ευκαιρία αυτή δεν ήταν το να προσελκύσει στην κάλπη του ποσοστά της τάξης του 18% της προηγούμενης άνοιξης και οπωσδήποτε όχι της σύνθεσης αυτού του δημοσκοπικού 18%, το οποίο -να θυμίσουμε- καταγράφηκε τη χειρότερη στιγμή του ΠΑΣΟΚ (συνέδριο σε συνθήκες ημιδιάσπασης) και με φρέσκια την ανάδειξη ενός νέου ανθρώπου, του Αλ. Τσίπρα, στην ηγεσία του ΣΥΝ. Η ευκαιρία αφορά το σήμερα. Τα αποτελέσματα έδειξαν μια πραγματική εκτίναξη της αντισυστημικής ή εξωσυστημικής ψήφου. Αυτό δεν προκύπτει μόνο με την εμφάνιση των Οικολόγων Πράσινων, αλλά και με το υψηλό ποσοστό που κατέγραψαν όλα τα πολύ μικρά κόμματα, σφραγίδες ως επι το πλείστον, που εμφανίζονται συνήθως στις εκλογές, αλλά για πρώτη φορά αθροιστικά καταγράφουν υψηλά ποσοστά με ατζέντα καταγγελίας του σάπιου πολιτικού συστήματος. Και φυσικά ενσωματώνει σοβαρό κομμάτι της αποχής.
Μόλις προ έξι μηνών, τον Δεκέμβριο, ο ΣΥΡΙΖΑ κατηγορείτο πανταχόθεν ως κόμμα αντισυστημικό, αποσυνάγωγο, ημιπαράνομο. Αμέσως μετά ο ΣΥΡΙΖΑ πήγε κόντρα στο σύνολο του πολιτικού μιντιακού και οικονομικού συστήματος της χώρας και κατέγραψε στο παλμαρέ του αντίστοιχες καταγγελίες. Γιατί λοιπόν η πατενταρισμένη αντισυστημική δύναμη απέτυχε να εισπράξει την αντισυστημική ψήφο; Εξηγήσεις προφανώς υπάρχουν πολλές. Πρέπει να ξεχωρίσουμε ανάμεσα σε αυτές τη στάση αρχών που τήρησε και τηρεί ο ΣΥΡΙΖΑ στο θέμα των μεταναστών, που, όπως φαίνεται, πανευρωπαϊκά δημιουργεί αναπάντεχες διαιρέσεις στην κοινωνία υπό την επικυριαρχία πάντα της κατεστημένης και μιντιακής προβολής του ζητήματος. Το μεταναστευτικό είναι το επόμενο μεγάλο θέμα για την ελληνική κοινωνία και οι δυνάμεις της αριστεράς πρέπει, εκτός από την υποστήριξη των μεταναστών και των προσφύγων, να προωθήσουν μια συνεκτική μεταναστευτική πολιτική.
Δεν πρέπει όμως να διαφύγει της προσοχής μας η εσωτερική παράμετρος. Αμέσως μετά τον Δεκέμβριο ο ΣΥΡΙΖΑ και κυρίως ο ΣΥΝ άρχισαν να εκπέμπουν το χειρότερο δυνατό μήνυμα. Τη στιγμή που όλοι έβριζαν τον ΣΥΡΙΖΑ διότι δεν τους μοιάζει, ο μισός ΣΥΝ έσπευδε να καθησυχάσει το σύστημα ότι δεν πρόκειται να κινηθεί εκτός πλαισίου και ότι εν πάση περιπτώσει λέμε και καμιά μαλακία να περάσει η ώρα. Αμέσως μετά στον ΣΥΝ άρχισαν οι δημόσιες γκρίνιες για τις καρέκλες, η εμφάνιση δηλαδή της απεχθέστερης μορφής συστημικότητας και εν συνεχεία εμφανίστηκε μια πολυκεντρικότητα στην έκφρασή του, η οποία ήρθε να προστεθεί στην εγγενή -λόγω σύνθεσης- πολλαπλότητά του. Αποκορύφωμα αυτής της αυτοκτονικής τακτικής ήταν η "απόσυρση" του Τσίπρα (έτσι εισπράχθηκε και ερμηνεύτηκε) δυο εβδομάδες πριν από τις εκλογές.
Όσοι παρακολουθούν τα social media, που εκ της φύσεως τους είναι κατά τεκμήριο μη ελεγχόμενα και ανιχνεύουν τα υπόγεια ρεύματα, θα διαπίστωσαν ένα πάνδημο μένος κατά των “300 της Βουλής που παίρνουν ένα σκασμό λεφτά και αμάξια και διορίζουν και τα μέλη της οικογένειάς τους”. Δεν μιλάγανε για τους 280 ή τους 270, αλλά για τους 300, ημών συμπεριλαμβανομένων. Δεν είναι τυχαίο ότι ο λαϊκιστής Καρατζαφέρης έκανε ολόκληρη τηλεοπτική καμπάνια για να διαφημίσει ότι δωρίζει 1 εκατ. από την επιχορήγηση του ΛΑΟΣ στους φτωχούς.
Έχοντας εμφανίσει αυτό το πρόσωπο και με τα ΜΜΕ να κάνουν την τρίχα τριχιά, όταν το σκάνδαλο της Siemens και η οικονομική κρίση δημιούργησαν κλίμα γενικής απέχθειας για το πολιτικό σύστημα, οι διαβεβαιώσεις της τελευταίας στιγμής ότι “δεν είμαστε όλοι ίδιοι” απευθύνονταν σε ώτα μη ακουόντων

Επιστροφή στη μιζέρια...
Κουρουζίδης Σ.
Ημερομηνία δημοσίευσης: 09/06/2009
Ξανά, λοιπόν, στα ίδια...
Ένα κόμμα, ένας χώρος στο όρια της επιβίωσης, πάλι.
Ένα μικρό κόμμα που αρνήθηκε να γίνει μεγάλο, που φοβήθηκε να βγει από το περιθώριο. Ένα κόμμα που μόλις έφτασε «...με Τσίπρα (να) διεμβολίζει τον δικομματισμό (Αυγή, 12/03/2008), τρόμαξε με την επιτυχία του και έσπευσε να «αυτοενοχοποιηθεί» τον Δεκέμβρη, μη τυχόν και, γκρεμίζοντας τον δικομματισμό, βρεθεί ενώπιον διλημμάτων που δεν ήξερε πώς να τα διαχειριστεί. Με ένα 18,4% που «έπαιρνε» (12/3/2008, "Βήμα", σε έρευνα της Κάπα Research), έφτασε 14 μήνες μετά, όχι μόνον να έχει μηδενίσει τις εισροές αλλά να χάσει και από το ποσοστό τόσο του 2007, όσο και των προηγούμενων ευρωεκλογών!
Ένα κόμμα που βολεύτηκε στη διαχρονική πνευματική οκνηρία αρκούμενο στα έτοιμα της παλαιοκομμουνιστικής ρητορείας ή στα εκτός χρόνου και ανεπαρκή πια, ανανεωτικά της πρώτης μεταπολιτευτικής περιόδου.
Η διαχρονική παρουσία του χώρου μαζί με μια ευνοϊκή συγκυρία που προέκυψε μετά τις εκλογές του 2007, κατέστησαν τον χώρο αυτό προνομιακό αποδέκτη μιας διάχυτης δυσαρέσκειας που από χρόνια περιφέρεται από αποδέκτη σε αποδέκτη. Κάποια στιγμή, πριν από 12-14 μήνες, ο ένας στους 5 ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ επένδυσε στον ΣΥΡΙΖΑ (τελικά προχθές τον ψήφισε μόλις ο 1 στους 50 και μάλιστα σε ευρωεκλογές!). Προφανώς, κάπου υπήρξε λάθος.
Γιατί ο κόσμος αυτός, όχι μόνον από το ΠΑΣΟΚ βέβαια, στράφηκε προς τον ΣΥΡΙΖΑ; «Γι' αυτό που είμαστε», ήταν η κυρίαρχη απάντηση. «Γι' αυτό που θα μπορούσαμε -ή ελπίζανε ότι μπορούσαμε- να γίνουμε», ήταν μια πιο προσγειωμένη. Η προφανής συνέπεια της πρώτης ερμηνείας ήταν: «καλά είμαστε, να μην αλλάξουμε τίποτα, ομάδα που νικάει δεν αλλάζει». Η δεύτερη προσέγγιση οδηγούσε στο ακριβώς αντίθετο συμπέρασμα: «ριζικές αλλαγές μήπως και καταφέρουμε να συναντηθούμε με τις προσδοκίες όλου αυτού του κόσμου».
Πλησιάζοντας προς τις ευρωεκλογές, καταφέραμε να εξανεμίσουμε οτιδήποτε «ευρωπαϊκό» υπήρχε στην ταυτότητα αυτού του χώρου. Ο «ευρωπαϊσμός» του περιορίστηκε αποκλειστικά στο ότι δεν ζητούσε την έξοδο από την Ε.Ε. Η Ε.Ε. αντιμετωπίστηκε -ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ- ως μια πηγή δεινών τα οποία εμείς ταχθήκαμε να αντιμετωπίσουμε. Πώς να κάνεις κριτική στον αντιευρωπαϊσμό του ΚΚΕ όταν αυτό θα έθιγε ένα τμήμα του ΣΥΡΙΖΑ, για τους ίδιους ακριβώς λόγους. Πώς να πείσεις ότι ο ευρωπαϊσμός του Παπαγιαννάκη έχει οποιαδήποτε σχέση ή αποτελεί κάποιου είδους συνέχεια με αυτό που εκπροσωπεί η δεύτερη στη λίστα.
Το προηγούμενο διάστημα γίναμε σοφότεροι και για το είδος του σοσιαλισμού που πρεσβεύει το ΚΚΕ. Εν μέσω της προεκλογικής περιόδου μας βροντοφώναξε ότι ο σοσιαλισμός σταμάτησε στο Στάλιν. Και εμείς του προτείναμε συνεργασία για να συγκροτήσουμε τον τρίτο πόλο! Αυτό το «κόμπλεξ» να συναγωνιστούμε το ΚΚΕ σε επαναστατικότητα, οδήγησε στην απουσία οποιασδήποτε κριτικής, ούτε καν συζήτησης, για όσα πιστεύει το κόμμα αυτό για το σοσιαλισμό, τη δημοκρατία, τον πολυκομματισμό, την ελευθερία έκφρασης κομμάτων, συλλόγων, συγγραφέων καλλιτεχνών στην εποχή του σοσιαλισμού, την αυτονομία των συνδικάτων και της Τ.Α., την αντίληψη για την εσωκομματική δημοκρατία και βέβαια για την Ε.Ε. και μέλλον της Ευρώπης. Οι μονότονα επαναλαμβανόμενες προτάσεις -στρατηγικής- συνεργασίας, εκτός από τη συσκότιση των τεράστιων διαφορών που -νομίζω ότι- υπάρχουν, καταντούν και πολιτικά αναξιοπρεπείς. (Συνέχεια εδώ...)

Μετεκλογικές Τσουκνιδιές...

Δυστυχώς, ξαναγράφω εδώ μετά από αρκετές μέρες με ένα σφίξιμο στην καρδιά.
Ναι, για τα αποτελέσματα των Ευροεκλογών, όχι τόσο για τα Ελληνικά, αλλά τα Πανευρωπαϊκά.
Οι λαοί της Ευρώπης, δώσανε το δικαίωμα με την ψήφο τους, ή καλύτερα με την αποχή τους στον Μπαρόζο και τους συν αυτώ να κομπάζουν για τις επιλογές τους, αυτές που έχουν βυθίσει σημαντικές ομάδες της Ευρωπαϊκής κοινωνίας στο αδιέξοδο και την κατάθλιψη...
Τους δώσανε το δικαίωμα να συνεχίζουν στην άδικη κατεύθυνση και να μην κάνουν ούτε μετριοπαθείς αλλαγές της αδιέξοδης πολιτικής τους να γεμίζουν τα ταμεία των μεγάλων επιχιερήσεων σε βάρος όλο και περισσότερων κοινωνικών ομάδων...
Να μην κάνουν ούτε αυτά που ακόμα και ο Ομπάμα, σε ένα διαφορετικό πλαίσιο έχει αποπειραθεί , για να αναδείξει έστω συμβολικά ότι η Πολιτεία του και η Κοινωνία του, έχουν μπει σε τροχιά Αλλαγής.
Καμία Αλλαγή δεν θέλουν...
(Ίσως γιατί εδώ δεν είναι ΗΠΑ και δεν θα μπορέσουν να κρατήσουν τα πράγματα σε ένα ...συμβολικό επίπεδο)
Οι πάτρωνες τους θα πάνε το διακύβευμα της απορρύθμισης μέχρι το τέλος... ναι! για να μη χάσουν ούτε μια δεκάρα από αυτά που άρπαξαν από τους ανθρώπους σε όλη την Ευρώπη τα τελευταία χρόνια!!
Και οι άνθρωποι αντιδρούν με τα συμπτώματα του καταθλιπτικού:
Αποχή και θεατρικές απόπειρες ακροδεξιάς αυτοκτονίας...
Ναι, είναι δια γυμνού οφθαλμού ορατό σε όσους δεν εμπλέκονται στην πολιτικοκαιροσκοπική τύφλωση.
Η δήθεν ενότητα της Ευρώπης, όπως επιχειρείται από τις κυρίαρχες δυνάμεις οδηγεί σε μαρασμό την Ευρώπη και σε αλλυσιδωτές διασπάσεις.
Και αφού δεν έχει διαφανεί μια έστω συμβολική ελπίδα, αφού δεν υπάρχει ένα σχέδιο, έστω αδρό για μια άλλου τύπου Ενότητα, κερδίζει έδαφος -εκτός από το μίσος για τον Άλλο- ο επαρχιωτισμός, φολκλορικού τύπου αλλού, με μπόλικους αριστερούς θεωρητισμούς εγχωρίως...

Τώρα, και αυτά τα εγχώρια αποτελέσματα, δεν μπορούσαν να είναι χειρότερα.
Η Ν.Δ. έχασε καθαρά μεν, αλλά μπορεί να ελπίζει -έστω αμυδρά- σε μια οριακή νεκρανάσταση τύπου Σημίτη το 2000, ειδικά αν βοήθήσει ο λαϊκορθόδοξος θυρωρός του Ισογείου...
Δεν σταματήσει η παραπέρα απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων και του κοινωνικού κράτους, όπως πιέζουν οι Μπαρόζο- Αλμούνια και συν αυτοις.. Θα θυσιαστούν και άλλες θέσεις εργασίας στην "μείωση των ελλειμάτων", αλλά θα επιχειρηθεί η επιδοματικού τύπου προσέγγιση κατοίκων του ισογείου και του υπογείου- όχι όλων, αλλά αυτών που μιλάνε με το βαθύ μπλε θυρωρείο..... Ότι χειρότερο δηλαδή:
'Οτι θα αποκομίσουν από τον ιδρώτα των δούλων της γαλέρας, θα το ξοδέψουν σε χρυσάφι που θα πετιέται στον ιππόδρομο!
Το ΠΑΣΟΚ κέρδισε, αλλά ακόμα μια φορά πήρε το μήνυμα του για τις συμμαχίες που πρέπει να συνάψει με κάποια επιχειρηματικά συμφέροντα για να μη το φάνε στη στροφή..
Μια απ' τα ίδια δηλαδή μπορεί να γίνει και να χαθεί, ακόμα και αυτή η "ΟμπαμοΠαπανδρεϊκή" ανανέωση
Για το ΚΚΕ, είπα παραπάνω. Και εδώ που τα λέμε, λίγα πήρε, δεν κατάφερε να ψαρέψει στην αυξανόμενη αντίδραση μεγάλων τμημάτων της κοινωνίας, για την εισαγώμενη απορρύθμιση χωρίς ανταλάγματα... Για πόσο ακόμα ο κόσμος, θα θυμάται τις επιδοτήσεις;;
Ο Καρατζαφέρης, όσο και να είναι κανείς σφόδρα απέναντί του για τις θέσεις του, δεν μπορεί να μην αναγνωρίσει τις τακτικές του ικανότητες: Δεν θα μπορεί να χρησιμοποιηθούν εύκολα -και χωρίς ανταλάγματα- οι ψήφοι του ως δεξαμενή της Ν.Δ., όπως χρησιμοποιηθήκαν παλαιότερα του Στεφανόπουλου και ο Σαμαρά, αλλά και του Τσοβόλα από το ΠΑΣΟΚ...
Ξέρει να απενοχοποιεί την ψήφο υπέρ του, να την προτείνει για καλό του "μαντριού" και όχι εναντίον του "μαντριού"... Γνωρίζει τα όρια του και εκεί μέσα παίζει καλά..
Δυστυχώς το ελπιδοφόρο μόρφωμα του ΣΥΡΙΖΑ, δεν τα καταφέρνει στην τακτική..
Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία για την οποία πρέπει να γραφτούν πιο πολλά..
Α, και οι Οικολόγοι...νομίζω ότι το πρόβλημά τους είναι κάποιοι παλαιοί ηγέτες τους που λειτουργούν ως βαρίδι, αν δεν τους είχαν τώρα, ίσως να έβγαζαν και δεύτερο ευρωβουλευτή.