Τα παρακάτω όμως λόγια βρίσκονται στην σκέψη μου (και όχι μόνο στη δική μου) εδώ και χρόνια:
Στη Χαμάς χρεώνει ο ΑΜΟΣ ΟΖ μεγάλο μέρος της ευθύνης για αυτά που περνάν τώρα οι Πλαιστίνιοι, επειδή βομβάρδιζε με τις ρουκέτες της Ισραηλινές πόλεις και χωριά. Ταυτόχρονα τείνει χέρι φιλίας και συμβιβασμού.
Το ερώτημα όμως "ποιός δημιούργησε τις συνθήκες για τον ρουκετοπόλεμο και τον Παλαιστινιακό ριζοσπαστισμό, μετά τον Ιστορικό Συμβιβασμό του Όσλο", δεν το απαντά. Μήπως επειδή αυτός ο συμβιβασμός δεν αποτέλεσε την απαρχή δημιουργίας ενός ενιαίου και εύρωστου Πλαιστινιακού κράτους, αλλά αντίθετα, πολύ γρήγορα εξελίχθηκε σε μικρά αυτοδιοίκητα στρατοπέδα συγκέντρωσης Παλαιστινίων εντός του Ισραήλ; Και αυτοί που έξαναν τον συμβιβασμό από την πλευρά των Πλαιστινίων, πρώην πολέμαρχοι ήταν, αλλά με τον δρόμο της διπλωματίας έγιναν ντροπιασμένοι κι ανήμποροι, όπως ο Αραφάτ στη Ραμάλα)..
Τι περίμεναν, θα δεχόταν ο οποιοσδήποτε λαός αυτόν τον συμβιβασμό; ;
Επόμενο ήταν να γιγαντωθεί αυτή η πλευρά που φαινόταν ασυμβίβαστη... (Με όλες τις άλλες πλευρές της, που μπορεί να αποδέχεται ή να μην αποδέχεται κανείς)
Κι όταν η ασυμβίβαστη πλευρά νίκησε στις εκλογές, επιβλήθηκε από όλον σχεδόν "τον εξευγενισμένο κόσμο" ένα εξοντωτικό εμπάργκο..
Όταν και οι φιλειρηνιστές Ισραηλινοί δεν τα βλέπουν αυτά, νομίζω ότι υπάρχει ένα μεγάλο "οντολογικό" πρόβλημα στην κοινωνία του Ισραήλ:
Δεν μπορεί αυτή η κοινωνία να συμβιστεί με την ιδέα ότι υπήρξε ο κατακτητής της Παλαιστίνης και για να επουλωθεί κάποτε αυτή η πληγή θέλει χρόνια και χρόνια ειρήνης, μεγαλύτερης υπομονής από την πλευρά της και μεγάλων οικονομικών ανταλαγμάτων για όση γη επιτέλους θα δικαιωθεί να κατέχει...
Σίγουρα οι Εβραίοι είχαν δικαίωμα και αυτοί σε μια πατρίδα. Μόνο που η πατρίδα αυτή θα έπρεπε να γίνει κάπου ίσως στην Ευρώπη μετά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο και όχι στην Παλαιστίνη. Είναι γνωστό ότι, με την ανοχή των Άγγλων αποικιοκρατών και με την βοήθεια των Χιτλερικών και άλλων ρατσιστών, κατάφεραν οι Εβραίοι Σιωνιστές να έχουν σοβαρή Εβραϊκή κοινότητα στην Παλαιστίνη το 1948.
Τα Ηνωμένα Έθνη υπό το βάρος του Ολοκαυτώματος πήραν μια απόφαση για ίδρυση ενός Ισραηλινού Κράτους με αρκετά περισσότερα εδάφη από αυτά που ακόμα και αυτός ο άρτι αφιχθείς Εβραϊκός πληθυσμός υπαγόρευε..
Αυτό ήταν η αρχή της κατάκτησης......
Έκτοτε, όλο και μεγάλωναν τις κατακτήσεις τους οι Ισραηλινοί, χρησιμοποιώντας και τα λάθη των Αράβων και όλο κάποιου είδους κίνδυνο από την άλλη πλευρά θα χρησιμοποιούσαν για να γίνονται ακόμα χειρότεροι κατακτητές. Και όλο αυτόν το κίνδυνο θα τον υπερεκτιμούσε η Διεθνής Κοινότητα, έτσι ώστε να μη βλέπει ότι αυτό το κράτος, που ίδια δημιούργησε, έχει ξεφύγει κατά πολύ από τον αρχικό χώρο που του έδωσε...
Πρόφαση η θέληση των Παλαιστινίων να πετάξουν τους Ισραηλίτες στη θάλλασα...Και βέβαια είναι πολύ δύσκολο έναν τέτοιο κακτητή, να μη θέλεις να τον πετάξεις στη θάλασσα....
Αλλά στην ουσία του το ζήτημα είναι αλλού:
Θα γυρίσουν οι Ισραηλινοί στα εδάφη που ο ΟΗΕ τους έδωσε το 1948 (άντε να αποδεχτεί κανείς τα σύνορα του 1967), έτσι ώστε στα υπόλοιπα να σχηματιστεί ένα πραγματικό Παλαιστινιακό κράτος;
Διαφορετικά ο ΟΗΕ έχει το χρέος να επιβάλει την απόφασή του στους Ισραηλινούς που ουσιαστικά τον εξαπάτησαν. Και βάσει αυτής της απάτης διαπράττουν σήμερα ναζιστικού τύπου σφαγές..
Τότε θα μπορούμε να λέμε ότι έχουμε έστω και την παραμικρή υπόνοια διεθνούς δικαίου..