Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα.

Είναι ίσως πολλές φορές γραμμένο στα bloggs, ότι η οργή του Πρωθυπουργού και η συνάκολουθη σπέκουλα των περισσότερων τηλε-δημιο-σιογράφων ήταν στην καλύτερη περίπτωση άστοχη. Στη χειρότερη βρώμικη , αν σκόπιμα επένδυσε στον εντυπωσιασμό των τηλε-καλιεργημένων πολιτών και στο θυμικό των οπαδών της Ν.Δ.
Η φράση αυτή, που ξεκινάει από τη Ρόζα Λούξεμπουργκ κάνει στάση στον υπαρξισμό και την ψυχανάλυση και από κει στον Καστοριάδη και ακόμα συνεχίζει το ταξίδι της, δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση ότι ο κάθε μη Σοσιαλιστής είναι βάρβαρος ατομικά, ούτε ακόμα ότι εσκεμένα προτείνει τη βαρβαρότητα. Αλλά ότι η προοπτική του κόσμου χωρίς τον Σοσιαλισμό είναι η βαρβαρότητα.
Διότι ο Σοσιαλισμός έν τέλει είναι η λειτουργία (ή και συλ-λειτουργία) της λογικής και της κριτικής συνείδησης επί των πρωτογενών ορμών.
Ο Σοσιαλισμός επικεντρώνεται στην κατίσχυση ενός βασικού γενικού μέτρου για όλους (με όλες τις συζητήσεις για το πως και τα όρια αυτού του μέτρου). Απέναντι σε αυτή την προοπτική οι ιδεολογικοί αντίπαλοι προτείνουν την δυναμική ανισομέρεια στην κοινωνία και αυτό για χάρη μιας ελπιζόμενης οικονομικής- εν πολλοίς- κινητικότητας... Δεν είναι ολίγον απάνθρωπη στις ηθικές της προεκτάσεις και δεν γυρίζει πίσω την κοινωνία σε πιο αρχαϊκά στάδια η επιδιώξη της οικονομικής κινητικότητας με το στανιό σε βάρος της βασικής ασφάλειας του ανθρώπου και εκτοπίζοντας την αλληλεγγύη που μπορεί να επιδείξει προς τον Άλλον;
Σοσιαλισμός είναι η προτεραιότητα του κοινωνικού σχεσιακού δυναμικού του ανθρώπου έναντι της επιθετικότητας και του ενστίκτου της αυτοσυντήρησης.
Η επιδιώξη της ενότητας, μέσα από την βαθειά κατανόηση των πολλαπλών διασπαστικών τάσεων στην Ιστορία και η δυναμική αξιοποίηση στοιχείων - τα οποία χωρίς την πολιτική κινηματική παρέμβαση επιτείνουν την διάπαση- προς όφελος της ουσιαστικής και όχι της επιφανειακής ενότητας.
Η προτεραιότητα της δικαιοσύνης έναντι της δύναμης, του όλου (πολιτισμός) έναντι του μέρους (οικονομία)....

Υπό αυτή την έννοια ακόμα και το προεκλογικό μύνημα της Ν.Δ. που μιλά για κοινωνική ασφάλεια κλπ μετά τα παπαγαλάκια, είναι Σοσιαλιστικό. Βέβαια, η τραγική απόσταση του spot από την πραγματικότητα (π.χ. κατάρρευση δημόσιας υγείας, εντατικοποίηση της απορρύθμισης των εργασιακών σχέσεων) το κάνει κωμικό...

Από την άλλη, ούτε ο κ. Παπανδρέου, μπορεί να κομπάζει ως κληρονόμος του, γιατί δεν μπορεί να γυρίσει τα χρόνια πίσω. Η Ευρώπη του Πρόντι, μπορεί να ήταν λίγο καλύτερη από την Ευρώπη του Μπαρόζο, αλλά κανείς δεν μπορεί να ξεχάσει ότι η απορρύθμιση είχε ξεκινήσει πολύ πριν και το μόνο που πραγματικά μπορεί να έχει διακυμάνσεις είναι ένας βαθμός αντίστασης της τάξης του+-1. Πέρα από όλα αυτά, μέσα από τον βαθύ συμβιβασμό της Σοσιαλδημοκρατίας (αλλά και την αφασία της ριζοσπαστικής αριστεράς), επισπεύστηκε η νεοφιλελεύθερη ολοκλήρωση.. Και ας μη μιλήσουμε για την Ελλάδα του κ. Χριστοφοράκου...
Ούτε βέβαια και κάποιοι τρίτοι δεν πρέπει να χαίρονται.. Ήδη αυτοί που έθεσαν το δίλλημα "Σοσιαλισμός ή Βαραβαρότητα", είχαν μιλήσει, έχοντας στο νου το Σταλινικό μοντέλο, για "Σοσιαλισμό με Βαρβαρότητα"...
Αλλά, ακόμα και αν δεν πριμοδοτείς τελικά την βαρβαρότητα, με την υπεράσπιση της κομφορμιστικής καταδυνάστευσης (και όχι της επαναστατικής βίας), πριμοδοτείς την αφασία, μένοντας προσκολλημένος σε κάτι που έκανε τον κύκλο του.
Ο Σοσιαλισμός δεν έκανε τον κύκλο του, έκαναν κάποιες ιστορικές εκφάνσεις του.
Ο Σοσιαλισμός είναι ανάγκη της ανθρώπινης κοινωνίας, εμφανίστηκε με άλλα ονόματα πριν καν λάβει αυτό τον όνομα.
Τα διλλήματα που κρύβονται πίσω από το δίλλημα "Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα" είναι Οικουμενικά. Και όπως οτιδήποτε Οικουμενικό θα τραβήξει κάποτε ένα βήμα μπροστά κουβαλώντας μέσα του και υπερβαίνοντας όλες τις νίκες του και όλες τις διαψεύσεις του.

Όσο και να εμφανίζουν την κρίση ως σύμπτωμα κάποιων πρακτικών στον χρηματοπιστωτικό τομέα, αυτή είναι κρίση της νέας παγκοσμιοποίησης. Τα εργαλεία που την δημιούργησαν δεν αντέχουν να τη συντηρήσουν. Κάποτε ο ατμός θα σηκώσει το καπάκι...