Ευρώπη και Αριστερά..

Στην συζήτηση που έχει ξεσπάσει για την (στα όρια της ήττας) στασιμότητα του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ στις ευρωεκλογές, μεγάλο θέμα είναι οι αιτιάσεις για την απώλεια της Ευρωπαϊκής ταυτότητας του χώρου, που οριοθετούσε το ΚΚΕ εσ/ΕΑΡ παλιότερα και μετά ο ΣΥΝ.

Η αλήθεια είναι ότι έχουν ακουστεί από συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ, διάφορα μαξιμαλιστικά περί "διάλυσης της Ε.Ε." τα οποία έχουν κάνει κακό, γιατί αναπαράγονται αποκομμένα από άλλες αναλύσεις, από ορισμένα κακόβουλα ΜΜΕ με στόχο την δημιουργία εντυπώσεων.

Αλλά, από την άλλη, δίολου ελκυστικός δεν είναι σήμερα για την κρίσιμη μάζα της κοινωνικής αριστεράς ένας φετιχιστικός ευρωπαϊσμός...

Από την υπερεξουσία της Ε.Ε. έρχονται πλέον περισσότερα μέτρα εναντίον του κόσμου της εργασίας παρά υπέρ.

Για παράδειγμα ακόμα και αυτή την πίεση για την μονιμοποίηση των συμβασιούχων του δημοσίου, το ελληνικό κράτος έχει βρει τρόπο και συνενόηση να την υποβαθμίζει, ενώ οι πιέσεις για εργασιακή απορύθμιση προωθούνται άμεσα.

Πρέπει να μπουν τα πράγματα κάτω.

Ασαφλώς οι Πολυεθνικές και οι ελίτ του Κεφαλαίου δεν χρειάζονται την Ε.Ε. για να ενσωματώνουν στα εθνικά δίκαια το συμφέρον τους, όταν όλα τα κράτη συμμετέχουν στο παγκοσμιοποιημένο χρηματοπιστωτικό σύστημα, στο διεθνές εμπόριο, στις διεθνείς οικονομικές συνθήκες...

Είναι πραγματικά ένα ανυπέρβλητο για μένα το ερώτημα πως θα μπορούσε- ακόμα και αν αποσυρθεί από την Ε.Ε.- μια χώρα με τις πλουτοπαραγωγικές δυνατότητες, τον πληθυσμό, την έκταση και την γεωπολιτική θέση της Ελλάδας (μια χώρα που καταναλώνει το μεγαλύτερο μέρος του κρατικού προϋπολογισμού της σε όπλα), πως θα μπορούσε να απομονωθεί χωρίς τρομερά προβλήματα από το λοιπό διεθνές σύστημα;

Άρα η συμμετοχή με μισή καρδιά στην Ε.Ε. είναι ένα ρεαλιστικό βήμα, προκειμένου με όσες δυνάμεις έχει και αναζητώντας συμμαχίες σε κάθε θεσμό του υπερκρατικού μορφώματος, από το Συμβούλιο των αρχηγών κρατών, μέχρι το Ευρωκοινοβούλιο να περιορίζει από τα μέσα τις πιέσεις, μετέχοντας σε έναν ισχυρό θεσμό του συστήματος...

Αυτό ήταν το βασικό επιχείρημα που η εγχώρια σοσιαλδημοκρατία, που αρχικά είχε ενστάσεις, αλλά και η ανανεωτική αριστερά έπεισαν το "προοδευτικό" πολίτη να ξεχωρίσει τον προπομπό της Ε.Ε. - την ΕΟΚ- από το υπόλοιπο "συνδικάτο"...

Προσωπικά θυμάμαι τον ίδιο τον Λεωνίδα Κύρκο στις ευρωεκλογές του 1984, να λέει από το μπαλκόνι αυτό το επιχείρημα.

Θα πει κανείς: "άλλο τότε άλλο τώρα".

Μα, αν τότε είχε σημασία αυτό το επιχείρημα, σήμερα είναι το βασικό.

Τότε η Ε.Ο.Κ., αν ενσωμάτωνε κράτη σαν την Ελλάδα, προσπαθούσε με ενεργητικές πολιτικές να εξισοροπήσει τις κοινωνικοοικονομικές ανισότητες μεταξύ τους, αντίθετα τώρα επεκτείνεται συνεχώς εδαφικά με ταχύ τρόπο, χρησιμοποιώντας σκόπιμα αυτές τις προαναφερόμενες ανισσότητες προς όφελος των πολυθενικών επιχειρήσεων...

Μην ξεχνάμε ότι τότε η ΕΟΚ είχε κοινή αγροτική πολιτική και προστατευτισμό σε πολλούς άλλους τομείς της οικονομίας, δημιουργώντας μια πραγματικά κοινή αγορά, όπου το κάθε κράτος μέσα από πολιτικές συμφωνίες προσπαθούσε να μεγιστοποιήσει τις δυνατότητες της εθνικής οικονομίας του. Παρόλη την από τότε δυναμική των πολυθενικών, κεντρικό ρόλο έπαιζαν οι εθνικές οικονομίες και οι δημοκρατικά εκλεγμένες εθνικές αρχές, σήμερα έχει ανατραπεί και αυτό.

Από την άλλη βέβαια, υπήρχαν τότε εναλλακτικοί πόλοι, όπως η ΚΟΜΕΚΟΝ (η ΕΟΚ των ανατολικών κρατών) και η οικονομική συνεργασία των "Αδεσμεύτων". Όσο και αν μπορεί να υπεραμυνθεί κανείς ότι καλώς δεν προτιμήσαμε τότε τους εναλλακτικούς, πάντως τότε υπήρχαν ως άλλη διέξοδος που σήμερα δεν υπάρχει...

Αυτό είναι ένα επιχείρημα από την άλλη πλευρά, που ενισχύει την κατά τη γνώμη μου τη μοναδική ρεαλιστική αριστερή θέση για την Ε.Ε. σήμερα: Την διεκδικητική συμμετοχή, τόσο σε εθνικό, όσο και σε διεθνικό επίπεδο...:

Τι σημαίνει αυτό πρακτικά.

Αγώνας σε εθνικό επίπεδο -μέσω της πολιτικής συμμαχιών για την εξουσία-, όσο και σε διεθνικό με πρόκληση διαλόγου ανάμεσα σε αριστερές - οικολογικές-

σοσιαλιστικές συνιστώσες, για αλλαγή όλων των βασικών συνθηκών της σημερινής Ε.Ε.

Δεν μπορεί να έχει θεσμοθετηθεί σχεδόν συνταγματικά η μονεταριστική πολιτική.

Δεν μπορεί η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα να μην ελέγχεται από ένα ευρύ σώμα εκλεγμένων λαϊκών αντιπροσώπων.

Δεν μπορεί το ευρωκοινοβούλιο να μην μπορεί να ελέγξει τις αποφάσεις της Κομισιόν και του Συμβουλίου των αρχηγών κρατών, αλλά ούτε και τα εθνικά κοινοβούλια..

Δεν μπορεί να δημιουργεί νομοθεσία η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, ένα όργανο που εκλέγεται άπαξ από τους αρχηγούς των Κρατών, επικυρώνεται μερικώς από το Ευρωκοινοβούλιο, αλλά οι αποφάσεις του δεν ελέγχονται από κάποιο ευρύ εκλεγμένο νομοθετικό σώμα

Δεν μπορεί βασικά κοινωνικά αγαθά, όπως η παιδεία, η υγεία, ο πολιτισμός, το περιβάλλον να θεωρούνται εμπορεύματα και διέπονται μόνο από τους νόμους του υγιούς εμπορικού ανταγωνισμού.

Δεν μπορεί να υπάρχουν κοινοί νόμοι που να επιβάλλουν την ελεύθερη κυκλοφορία του χρήματος και των εμπορευμάτων και να μην υπάρχουν αντισταθμιστικοί νόμοι που θα επιβάλλουν την ισότιμη προστασία των εργασιακών δικαιωμάτων.

Δεν μπορεί τέλος για ορισμένα ζητήματα τοπικού χαρακτήρα, να μην έχουν το δικαίωμα οι εθνικές κυβερνήσεις να έχουν εναλλακτικές νομοθεσίες.

Ακόμα και ομοσπονδιακά κράτη δίνουν το δικαίωμα στα ομόσπονδα κρατίδια να έχουν ξεχωριστές νομοθεσίες σε θέματα δικαιοσύνης, παιδείας, διαχείρησης των δημόσιων αγαθών, αφού γίνονται βεβαίως σεβαστά τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Αυτό το δημοκρατικό μοντέλο, που αφορά την συγκρότηση κρατών, έχει καταργηθεί στην πράξη σε μία υπερκρατική ένωση για να προστατευτούν τα συμφέροντα του Κεφαλαίου. Αντίθετα για όσα συμφέρουν το Κεφάλαιο η αρχή αυτή, η λεγομένη και της επικουρίας, εφαρμόζεται κατά γράμμα συχνά ενάντια στο πνεύμα της.

Είναι ευρεία η αίσθηση ότι οποιαδήποτε θέσμιση σήμερα στην Ε.Ε. χρησιμοποιεί επιλεκτικά αρχές και νομικές παραδόσεις με μόνο άξονα την λεγόμενη ελέυθερη αγορά...

Θα μου πείτε, ότι θα αργήσει να γίνει η αλλαγή των βασικών ευρωενωσιακών συνθηκών..

Ναι, αλλά μέχρι τότε δεν πρέπει να υπάρξει συναίνεση στη εισαγωγή νέας συνθήκης που θα μειώνει τις δυνατότητες του κόσμου της εργασίας να αντιστέκεται σε εθνικό επίπεδο!

Γι' αυτό μέχρι να αλλάξει η κοινωνική δυναμική, όχι μόνο η Αριστερά, αλλά όσες δυνάμεις είναι αντίθετες στην κυρίαρχη οικονομική λογική δεν πρέπει να δεχτούν νεκρανάσταση της συνθήκης της Λισαβώνας.

Να μην προκρίνεται η εισδοχή καινούργιων, μελών, ειδικά αν δεν προβλέπονται σοβαρές ενεργητικές πολιτικές κοιωνικοοικονομικής εξισορρόπισης...

Να υπάρξει συνεργασία για την αντιμετώπιση της Μετανάστευσης, όχι στην λογική των "Συνόρων Φρούριων", που η πράξη έδειξε ότι δεν μπρούν να λειτουργήσουν, αλλά στον από ισσότιμο επιμερισμό του βάρους της μετανάστευσης.

Τέλος να μην καλλιεργείται ο φόβος ότι "θα μας διώξουν", αφού κανείς δεν θα πάρει στην παρούσα φάση το ρίσκο να ξεκινήσει την διάλυση.

Αντίθετα, αν δεν αλλάξουν τα πράγματα και όταν από μόνο του αυτό το μόρφωμα θα οδηγείται στη διάλυση -μέσα ίσως και από πολύ δραματικές καταστάσεις- το ενδεχόμενο να μας διώξουν μάλλον δεν θα μας πολυκοστίζει..

Ναι αυτό πρέπει να λέμε σε όσους, κατηγορούν μια τέτοια κριτική και αγωνιστική στάση, ως αντιερωπαϊκή!

Αντίθετα είναι η αυτή που μπορεί να συντηρήσει έναν γνήσιο κοινωνικό και πολιτισμικό φεντεραλισμό. Αν παραμείνουν τα πράγματα έτσι, το Ευρωπαϊκό φεντεραλιστικό όραμα πάει για διάλυση, γιατί πάντα η φτώχεια και οι εκμετάλλευση οξύνουν και άλλου τύπου αντιθέσεις και αντιφάσεις...