Προεκλογική Παρέμβαση

   Συχνά έχω γράψει από εδώ μέσα, ότι για να πραγματοποιήσει μια πολιτική παράταξη σημαντικές κοινωνικές τομές, χρειάζεται να έχει σταθερή κοινωνική υποστήριξη και στρατηγική συμμαχία με σημαντικές κοινωνικές ομάδες. Υποστήριξη που μπορεί να αντιδιασταλεί από το «επικοινωνιακό ρεύμα» που δημιουργείται από το παιγνίδι των εντυπώσεων. Αυτό το ρεύμα είναι έωλο και καθιστά την όποια διακυβέρνηση αιχμάλωτο των ΜΜΕ.
«Βαθειά» υποστήριξη είχε το ΠΑΣΟΚ του Α. Παπανδρέου από τα ευρύτατα «μεσαία στρώματα» της μεταδιδακτορικής ελληνικής κοινωνίας.

Πρώτη υποομάδα της μεσαίας τάξης ήταν το υψηλά καταρτισμένο εργατικό δυναμικό, τα λεγόμενα «λευκά κολλάρα» (η πρώην «γενιά του Πολυτεχνείου»), που, λόγω της ιδιορρυθμίας της ελληνικής οικονομίας, εργαζόταν μέχρι και την δεκαετία του ’90 κατά την συντριπτική τους πλειοψηφία στον δημόσιο τομέα.
Έπειτα στους μεσαίους ήταν  οι μικροεπιχειρηματίες, που πάλι μέχρι εκείνη την κρίσιμη δεκαετία είχαν στα χέρια τους με δυναμικό τρόπο το εμπόριο και τη μεταποίηση.
Τέλος  οι πολυπληθέστεροι ήταν οι αγρότες, η μεγαλύτερη τότε "κοινωνική τάξη" σε αντίθεση με το σήμερα, αφού ακολουθώντας τις επιταγές μειώσαμε τον αγροτικό μας πληθυσμό. Οι αγρότες λοιπόν, μέσω των επιδοτήσεων  αλλά και της ραγδαίας αύξησης των υποδομών στην ύπαιθρο αναγνωρίζουν ως χρυσή δεκαετία  του τόπου, αυτή του’80.

Είχε γενναία υποστήριξη το ΠΑΣΟΚ, σε αυτούς τους χώρους, άσχετα με ότι μπορεί να ψήφιζε κάποιος συγκυριακά, όπως το ’89 ήταν είτε ΠΑΣΟΚ, είτε ΑντίΠΑΣΟΚ!  Τα κοινωνικά και μάλλον τα ευρύτερα πολιτισμικά χαρακτηριστικά αυτών των ομάδων, τα δίκτυα επικοινωνίας που συγκροτούσαν, συνδεόμενα  και με την άσκηση εξουσίας, είχαν δημιουργήσει κοινωνική ταυτότητα για τον υποστηρικτή, πράγμα που δεν είναι δεδομένο σήμερα για κανένα κόμμα (πλην του ΚΚΕ, αλλά και εκεί με έναν ιδιαίτερο τρόπο). Η υποστήριξη μάλιστα, λόγω της αρχής της αδράνειας, κράτησε και για μεγάλο μέρος της εποχής του «εκσυγχρονισμού», παρόλο που βαθμιαία η άσκηση εξουσίας αυτή τη περίοδο επηρέαζε πολύ αρνητικά τα συμφέροντα αυτών των στρωμάτων.

Αναζητώντας σήμερα μια τέτοια ομάδα, που θα υποστήριζε στρατηγικά κάποιον που θα επιχειρούσε αλλαγές θα την έβρισκε στα προλεταριοποιημένα παιδιά αυτών των ομάδων, τα οποία για διαφόρους λόγους έχασαν όσα στηρίγματα είχαν οι γονείς τους μαζί με τα παιδιά της εργατικής τάξης φυσικά..

Το «συμβόλαιο» με αυτή την ομάδα των νέων είναι σίγουρα ένα εκτεταμένο και ρηξικέλευθο πρόγραμμα εκπαίδευσης και σταθερής εργασίας με στόχο την κοινωνική αναβάθμιση της θέσης τους και όχι μόνο απλά την "απασχόλησή" τους . Αυτό το πρόγραμμα δεν μπορεί να βασίζεται σε επικοινωνιακά τρυκ του τύπου από έναν υπολογιστή σε κάθε μαθητή, ούτε σε θέσεις εργασίας με ανταλλαγή των ασφαλιστικών εισφορών, ούτε στην δημιουργία νέων νόμιμων σπουδαστικών θέσεων από το ιδιωτικό κεφάλαιο.

    Πολύ με προβλημάτισαν  τα στοιχεία που περιλαμβάνονται στην έκθεση «Αριθμοί-κλειδιά της Εκπαίδευσης στην Ευρώπη»*, την οποία εξέδωσε το Δίκτυο Ευρυδίκη και παρουσίασε  το ίδιο το Υπουργείο Παιδείας:

Η Ελλάδα αποδεικνύεται ότι έχει δώσει τα λιγότερα χρήματα από όλες τις χώρες της Ε.Ε. σε όλες τις βαθμίδες του εκπαιδευτικού συστήματος.

Θυμάμαι σε διαλόγους και εδώ, αλλά και σε άλλα blog, να υπάρχει αυτή η ένσταση: «Όσα χρήματα και αν δοθούν από την Πολιτεία, αν δεν αλλάξει ριζικά το εκπαιδευτικό σύστημα δεν πρόκειται να αξιοποιηθούν»
  Τα στοιχεία αυτά δείχνουν μια μεγάλη αντίφαση, ανάμεσα στις δυνατότητες και τα «θέλω» της νεολαίας και την αξιοποίηση όλων αυτών και από την Πολιτεία και από την Κοινωνία ευρύτερα ..

Είναι αδύνατο να εξηγηθεί ότι σε μια χώρα, που ο αριθμός των φοιτητών αυξάνεται συνεχώς από το 1998, πραγματοποιώντας αύξηση κατά 75% μέσα σε 8 χρόνια, ενώ το αντίστοιχο ποσοστό στην Ευρώπη των 27 κρατών-μελών είναι μόλις 25%, αυτό το γεγονός να μη σχετίζεται με μιαν ανάλογη ποιοτική μεταστροφή της  οικονομίας.

Αυτό πρέπει να προσδοκά κανείς διπλασιάζοντας σχεδόν τις θέσεις των Πανεπιστημίων... 

Και  όμως όση ανάπτυξη έγινε τα προηγούμενα χρόνια, βασίστηκε στην προσέλκυση επενδύσεων χαμηλού εργατικού κόστους με διευκολύνσεις στο μεγάλο Κεφάλαιο, με υπερανάπτυξη του τομέα των Υπηρεσιών που κανονικά έπρεπε να παρέχει το Κράτος (στην  Παιδεία και την Υγεία δηλαδή, δημιουργώντας την υπόνοια ότι σκόπιμα υπονομεύει τις δομές του), αλλά και στην οικοδομή, όπου κυρίως εργάστηκαν μετανάστες, γιατί πώς να το κάνουμε, αν ένας νέος δεν ασκηθεί στη χειρονακτική εργασία από τα 16-17, δεν θα πάει στην οικοδομή στα 30, όσο και να πεινάσει…
Καμία σχέση δηλαδή με τον σχεδιασμό στον χώρο της ανώτατης εκπαίδευσης!

Αλλά τίποτα δεν είναι ανεξήγητο, διότι όσο ανοίγαμε σωρηδόν νέα Πανεπιστήμια διαθέταμε 4.600 ευρώ ανά φοιτητή τον χρόνο, όταν ο μέσος ευρωπαϊκός όρος είναι 7.150 ευρώ. Επίσης, μόνο το 0,6% της συνολικής δαπάνης για την εκπαίδευση βασίζεται στα δάνεια και τις χορηγίες στους σπουδαστές (π.χ. Φοιτητικές Εστίες) , όταν ο μέσος όρος της Ε.Ε. είναι 5,9%. Παιδεία για τις σουβλακερί και τις γκαρσονιέρες των επαρχιακών πόλεων δηλαδή. 

Καλό αυτό, δεν το κατακρίνω, είναι καλύτερο από να μαζέψουν τα Κολέγια όλους τους νέους στην προβληματική Αθήνα, αλλά δεν φτάνει..
Και βέβαια, οι Κυβερνήσεις δεν έκαναν τίποτα άλλο από το να ανταποκρίνονται, πρόχειρα και επιφανειακά βέβαια, στα "θέλω" της ίδιας της Κοινωνίας, αφού παρά την συνεχόμενη προσφορά σπουδαστικών θέσεων , την πρώτη θέση κατέχει η χώρα μας στον αριθμό των Ελλήνων φοιτητών που σπουδάζουν στο εξωτερικό. Με βάση τα στοιχεία της ευρωπαϊκής έκθεσης, το 5,5% των Ελλήνων φοιτητών σπουδάζει στην Ευρώπη. Ο μέσος όρος των «27» είναι 2,6%. Το ελληνικό ποσοστό είναι το υψηλότερο μεταξύ των χωρών της Δυτικής Ευρώπης!

Τι μπορεί να γίνει;

Σίγουρα πρέπει να αυξηθούν δραματικά οι δημόσιες δαπάνες για την Παιδεία.

Σίγουρα πρέπει να γίνουν μεγάλες αλλαγές, οι οποίες όμως δεν είναι ανάγκη να φέρουν σε αντίπαλη θέση τους φορείς της εκπαίδευσης, όπως τους εκπαιδευτικούς .

Έχω παρατηρήσει ότι οι μεγάλες ρήξεις σε αυτόν τον χώρο και «οι μάχες με τις συντεχνίες», σπάνια έχουν αφήσει κάποιο αποτέλεσμα. Τρανό παράδειγμα η κατάργηση της Επετηρίδας και η εισαγωγή του ΑΣΕΠ, η πιο ριζική αλλαγή στον τομέα του δυναμικού των Εκπαιδευτικών. Υπάρχει κανένας που να υποστηρίζει σοβαρά ότι άλλαξε κάτι στις δυνατότητες και την νοοτροπία των εκπαιδευτικών αυτή η αλλαγή;

Να όμως κάτι άλλο που θα μπορούσε να προκαλέσει αλλαγή σε αυτό τον τομέα: Η αθρόα πρόσληψη νέων εκπαιδευτικών, σε ποσοστό άνω του 30% των ήδη υπηρετούντων με πρόσβαση στις νέες τεχνολογίες, με ειδική παιδαγωγική κατάρτιση, όχι σε υποτυπώδη μορφή (βλέπε ΠΕΚ) αλλά ουσιαστική, η οποία μπορεί να ζητηθεί ως προαπαιτούμενο- παράλληλη βέβαια με την εργασία στην αρχή.

Αυτή η αλλαγή μπορεί να μεταβάλλει δραματικά τις δυνατότητες και την νοοτροπία του δυναμικού των Εκπαιδευτικών, αφού οι καινούργιοι θα φέρουν νέον αέρα, πριν προλάβουν να αφομοιωθούν από τις ήδη υπάρχουσες καταστάσεις. 
Αλλά θέλει αυξημένες δημόσιες δαπάνες!

Αυτό είναι μόνο ένα παράδειγμα... 
Η Ελλάδα πρέπει να αξιοποιήσει αυτές τις δυνατότητες που υπάρχουν από νέους,  πολύ μορφωμένους ανθρώπους που έχει..

Αυτό όμως δεν μπορεί να γίνει από έναν παρασιτικό καπιταλισμό που ευδοκιμεί ιδιαίτερα στη χώρα μας, όσα και χατίρια και να του γίνουν..

Χρειάζεται σχέδιο: «Τι ανάγκες υπάρχουν;  τι δυνατότητες;  Ποιοι μπορούν να ανταποκριθούν σε αυτά;»  Καθορισμός και επιμερισμός στόχων, αγορών, περιοχών.

Η πατρίδα μας κατέληξε να μην παράγει τίποτα, εκτός από τον Τουρισμό, που έδειξε πόσο επισφαλής πηγή πλούτου είναι τώρα στην παγκόσμια κρίση!

Όλο αυτό το δυναμικό των νέων ανθρώπων πρέπει να αξιοποιηθεί σε ένα  σχέδιο παραγωγικής  ανασυγκρότησης με πολύ βολονταρισμό.

Τα διδάγματα από τον κρατισμό του παρελθόντος πρέπει να αξιοποιηθούν, όπως επίσης από τα διδάγματα της απορρύθμισης των πάντων του παρόντος κόσμου.

Ο μη κρατισμός δεν σημαίνει παράδοση στο Κεφάλαιο.

Για παράδειγμα μπορεί να αξιοποιηθούν συνεταιρισμοί νέων επιστημόνων και τεχνικών, οι οποίοι μπορούν να αναλαμβάνουν ένα συγκεκριμένο κομμάτι ενός ευρύτερου σχεδίου παραγωγικής ανασυγκρότησης ανά περιοχή με κίνητρα παραγωγικότητας, αλλά και ρήτρες αρνητικές σε περίπτωση ολιγωρίας..

Και αυτό χρειάζεται δημόσιες δαπάνες και αναβαθμισμένη και ευέλικτη δημόσια διοίκηση που χρειάζεται πάλι δαπάνες..

Τέλος υπάρχει η ανάγκη να αμβλυνθεί  η σχέση που υπάρχει στο μυαλό των ανθρώπων και όχι μόνο της προηγούμενης γενιάς ανάμεσα στην επαγγελματική και κοινωνική επιτυχία και την κατοχή τυπικών, ακαδημαϊκών ή άλλων, προσόντων..

Αυτό μπορεί να γίνει μέσω ενός πραγματικού δωρεάν δικτύου δια βίου εκπαίδευσης, που θα διευκολύνει το οποιονδήποτε να έχει πρόσβαση, οποιαδήποτε στιγμή χρειαστεί και θελήσει, σε οποιοδήποτε «χαρτί» ακαδημαϊκό ή  μη.

 Και αυτό χρειάζεται δημόσιες δαπάνες

Και επειδή όλο αυτό το σχέδιο, επειδή θα αποτυπωθεί σε δημοσιονομικά μεγέθη, «χρειάζεται κότσια» για να συγκρουστείς με την Ευρωπαϊκή και  γενικότερα διεθνή υπερεξουσία…

Αλλά, αν έχεις συμμαχήσει σοβαρά και σταθερά με την μεγάλη κοινωνική ομάδα των προλεταριοποιημένων νέων θα τα έχεις!  

Για όλα αυτά ο αναμενόμενος ως  Πρωθυπουργός, έχει δώσει μερικές, έστω φραστικές υποσχέσεις, όχι βέβαια με την σαφήνεια που τις ζητά η Αριστερά, υποσχέσεις που μέρα με τη μέρα, όσο κλειδώνει η αυτοδυναμία, γίνονται και πιο αόριστες.

Αλλά ακόμα και αυτά τα λίγα (που δεν είναι αρκετά είπαμε), αν θελήσει να τα πραγματοποιήσει,  πρέπει να συγκρουστεί με την ευρωπαϊκή επιτροπεία, του κ. Μπαρόζο (που ξαναψήφισαν και οι σοσιαλιστές…) και την διεθνή εποπτεία.

Γι΄ αυτό φάνηκε να αναζητά τελευταία στιγμή σανίδα σωτηρίας στον Λ. Παπαδήμο και άλλους τεχνοκράτες της ελίτ των διεθνών οικονομικών οργανισμών, μήπως κάποια χαλάρωση της εποπτείας επέλθει μέσω της πειθούς και όχι της πίεσης..

Πάντως ένα είναι σίγουρο, αυτή η ραγδαία μεταστροφή του κλίματος υπέρ του- μέσα σε λίγους μήνες- κινδυνεύει να εξανεμιστεί, αν δεν αρχίσει να υλοποιεί άμεσα όσα έχει υποσχεθεί.

Από μια μεγάλη μερίδα των νέων λοιπόν που θα ψηφίσουν ως φαίνεται ΠΑΣΟΚ σε 2 εβδομάδες, αυτό που πρέπει να ζητήσει κανείς είναι να διατηρήσουν την μνήμη τους, τις υψηλές τους προσδοκίες και την επιφυλακτικότητά τους σε επιφυλακή για να έχει νόημα η ψήφο τους.

Από τους άλλους νέους να διαλέξουν αυτούς που μπορεί να πιέσουν προγραμματικά το ΠΑΣΟΚ για μια Πολιτεία, Κοινωνία και  Οικονομία που να τους δίνει σταθερή δουλειά και συνεχόμενες ευκαιρίες αναβάθμισης της θέσης τους. Τώρα έχουν δει πολλά τα μάτια τους !

Περιμένω διάλογο. Ιδιαίτερα από όσους δηλωμένους ΠΑΣΟΚους συνομιλώ εδώ πέρα.  
* Πηγή TVXS