Ο Συνδικαλισμός στη Μέγγενη...

Ο αέρας δεν μυρίζει καλά για το συνδικαλιστικό κίνημα.

Ορισμένοι μπορεί να μυρίζουν μπαρούτι, άλλοι - οι πιο πολλοί- μπορεί να μυρίζουν σαπίλα και για αυτό να φεύγουν μακρυά.

Δεν θα πω πολλά, "να μην το κουράσω" απόψε, άλλωστε γι αυτό είναι τα ηλεκτρονικά ημερολόγια για να επανερχόμαστε..

Αφορμή για αυτές τις σκέψεις ήταν οι τραγελαφικές ανακοινώσεις της ΓΣΣΕ, που προειδοποιούσε τους εργαζόμενους που συμμετείχαν σήμερα στην απεργία και δεν καλύπτονται από πρωτοβάθμια σωματεία, ότι  είναι παράνομοι. Και αυτό δήθεν για να προστατέψουν τους εργαζόμενους, σαν να είναι βλάκες οι τελευταίοι και να μη γνωρίζουν τα αυτονόητα. Σιγά μεγάλοι προστάτες της Εργατικής Τάξης...σκεφτήκατε ποτέ τι γίνεται όταν εσείς προκύρησσετε νόμιμες απεργίες. Δεν δουλεύουν όλοι στις ΔΕΚΟ.  Πόσοι εργαζόμενοι που θέλουν, έχουν το κουράγιο να απεργήσουν σε πολλά κάτεργα, που υπάρχουν τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας;  Και υπάρχουν (ανάμεσα στα άλλα) χάρη και στην έλλειψη ενός πραγματικά δυναμικού και αποτελεσματικού εργατικού κινήματος.

Αλλά για την κακοδαιμονία ευθύνονται και οι άλλοι. Αυτοί που χωρίς να έχει ορκιστεί η νέα κυβέρνηση κατέβασαν ελεγχόμενα σωματεία στο δρόμο σε μια κατάσταση που από μακριά βρώμαγε επίδειξη κομματικής δύναμης. Σαν να μην τους ενδιέφερε να μπορούν να προσεγγίσουν πολλούς περισσότερους όταν έρχόνταν η ώρα,  η οποία ήρθε γρήγορα, ελαχιστοποιώντας τις υπόνοιες για κομματική εκμετάλευση. Σαν να ήθελαν να δείξουν ότι το κόμμα κάτι της εκατό που έχασαν στις εκλογές το έχουν στο δρόμο...

Και έλα τώρα εργατοπατέρα της ΓΣΣΕ, ας θεωρήσουμε θεμιτά τα κομματικά σου αντανακλαστικά, να μη συρθείς πίσω από το ΠΑΜΕ και προκυρήξεις και εσύ- νόμιμη βρε- Γενική Απεργία, εσύ που κρύβεσαι πίσω από δάχτυλό σου, ότι ο διάλογος για το Ασφαλιστικό ακόμα δεν ξεκίνησε...

Ξεχνάς ότι απέναντι στο συνδικαλιστικό κίνημα στον ιδιωτικό τομέα, δεν είναι μόνο η όποια Κυβέρνηση, δεν είναι κυρίως η Κυβέρνηση, αλλά το Κεφάλαιο, οι έχοντες την οικονομική ισχύ, αυτοί που κερδίζουν από την εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης. Αυτοί που με τα όπλα τους, από τα ΜΜΕ που ελέγχουν, μέχρι τους διεθνείς οίκους -αξιολογητές των οικονομιών που αυτοί πληρώνουν, έχουν δημιουργήσει κλίμα, ότι για όλα φταίει το ανεπαρκές ξεζούμισμα του εργαζόμενου.

Απέναντι σε αυτούς έπρεπε να δημιουργήσεις αντικλίμα με μια προειδοποιητική γενική απεργία που "θα έσπαγε κόκκαλα".
Να στεκόσουν βρε, εσύ ο ασφαλής εργαζόμενος ΔΕΚΟ, που δέχτηκες οι νεοπροσλαμβανόμενοι συναδελφοί σου να είναι σε χειρότερη μοίρα από σένα,  να στεκόσουν μπροστά από τα τεραστιοκαταστήματα για να περιφρουρήσεις την γενική απεργία. Να έχει η απεργία συμμετοχή 100%. Τότε ίσως ξεπερνούσες και τη ζήλια κάποιων για το "παντεσπάνι" σου, είτε αυτό είναι ευνοϊκότερα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης για τις γυναίκες, είτε οτιδήποτε άλλο.

Τι θα έκανες στη χειρότερη περίπτωση;

Θα έδινες διαπραγματευτική ισχύ στη δική σου κυβέρνηση, να μείνει σε αυτά τα λίγα που υποσχέθηκε προεκλογικά (που το ξέρεις ότι είναι λίγα) και να μην κάνει τα άλλα που της υπαγορεύουν...

(Γιατί δεν βοηθάς να φανεί αυτό; Γιατί θέλεις να δικαιώσεις όσους λένε ότι το παιγνίδι είναι "από πριν ξεπουλημένο" ; Ή είναι; )

Και έτσι αυτοπαγιδεύτηκες, άρχισες να μυρίζεσαι το ενδεχόμενο κάποιοι, που νομίζουν ότι ο ΛΕΝΙΝ είναι αστέρας της ΡΟΚ, να κάνουν αυτό που λέει το ΠΑΜΕ, γιατί αυτό τους λέει η καρδιά τους και να χρεωθούν εκεί και να τους χάσεις εσύ. Γι' αυτό έβγαλες και τις γνωστές ανακοινώσεις...

Τέλος πάντων, με όλα αυτά φάνηκε ξεκάθαρα σε ποιά μέγγενη βρίσκεται το συνδικαλιστικό κίνημα.
Στη μέγγενη αυτών που το αντιλαμβάνονται ως μια επιτροπή προτάσεων, κάτι σαν ΜΚΟ, αν όχι "Επιμελητήριο Εργατών" από την πλευρά του Κράτους και των άλλων που το αντιλαμβάνονται σαν πολιορκητικό κριό στα χέρια μιας πρωτοπορίας "φωτισμένων" που έχουν τη σωστή θεωρία. Ξεχνάνε ότι οι θεωρίες θα έμεναν θεωρίες, αν δεν υπήρχαν οι εργάτες, οι "αλυσίδες" και οι άνθρωποι, οι οποίοι συνήθως χωρίς να ξέρουν και πολλές θεωρίες, έστησαν σωματεία, συνεταιρισμούς κλπ.

Σήμερα κινδυνέυει το εργατικό κίνημα να μείνει ένα φολκλόρ, αν δεν το αφήσουν αμφότεροι που κόπτονται για το συμφέρον της εργατικής τάξης, να ζυμωθεί μόνο του, χωρίς "γραμμές". Με ιδεολογίες ναι, δεν γίνεται αλλιώς, αλλά χωρίς "γραμμές". Διότι οι ιδεολογίες στις κρίσιμες στιγμές έχουν και περιθώρια να τα βρουν, οι "γραμμές" που εξυπηρετούν στην τελική ανάλυση την "επιτυχία" των στόχων μιας κομματικής ιεραρχίας όχι.

Διότι στην παρούσα φάση ο "συμβιβασμένος" μπορεί να αντιληφθεί ότι δεν υπάρχουν περιθώρια και πολλών συμβιβασμών σε μια κατάσταση  στην οποία το παιδί είναι εδώ και 15 χρόνια σε πολύ χειρότερη μοίρα από τον γονιό του (στην Ελλάδα τουλάχιστον αυτό δεν έχει ξανασυμβεί μετά το 1900), αλλά και ο "επαναστάτης" μπορεί να αντιληφθεί ότι δεν έχει ελπίδες να γίνει μια βαθύτερη αλλαγή, αν ο εργαζόμενος δεν κερδίσει κάποιες νίκες σε σχέση με αυτό. Εκτός αν περιμένει να γίνουν πόλεμοι, λιμοί, λοιμοί, καντοπντισμοί  σαν τον θρησκόληπτο που περιμένει τον αντίχριστο, για να έρθει η δευτέρα παρουσία...

Δεν ξέρω γιατί όλη την ώρα που έγραφα αυτά είχα στο μυαλό μου τον Άρη, που τον αποκύρηξαν οι μεν για να τον σκοτώσουν οι δε.