"Ταξίδεψε η Καρδιά και αυτό μου φτάνει"

 Μια μουσική πρόταση μιας φίλης, μου έφερε σκέψεις, μου θύμησε γεγονότα μιας ζωής...

Οι στίχοι του Παρασκευά Καρασούλου, μου θύμησαν κάποιο δικό μου ποίημα, (από αυτά που γράφουν οι άνθρωποι στα νειάτα τους..) 

Φέτος για πολλούς λόγους δεν θα κάνω ταξίδια μακρινά σε τόπους, αλλά στην ψυχή.

Μακάρι να με συνοδεύει η "μικρή πατρίδα"  των παιδικών μου χρόνων...

ΑΝΑΠΟΛΗΣΗ

Θυμάσαι  που’ πες στην αρχή

«για μια βραδιά ας κοιμηθώ

στης ποταμιάς το γυάλινο χαλίκι»;

Ένα χλωμό είδωλο του φεγγαριού

σε κείνο το φευγαλέο καθρέφτη

έκαμες φλάμπουρο , αλλά  ποτέ

δεν γεύτηκες την χουρμαδιά

της Καρχηδόνας.

Θυμάσαι π’ άκουσες βουή

από τ’ αγέρι του βουνού

μες της σπηλιάς το άσπιλο ψαλτήρι .

Μ’ ένα σφοδρό πόλεμο και φονικά

εκείνο το ψωραλέο σεντόνι

έλαβες λάφυρο, αλλά  στο τέλος

ήθελες μια βάρκα κι ένα

μαϊστράλι.

  

Έμεινες ταμπουρωμένος στην ακτή,

σ’ ένα χαντάκι μες την άμμο.

Οι θάλασσες σου γίναν’ ένα τίποτα

Και στάχτη απ’ τον ουρανό καβούρντισε

τ’ αδέσποτα μαλλιά σου .