Ακούσατε το νέο τελεσίγραφο του Δ. Ν. Τ.;

Πρέπει, λέει, να μειώσουμε μισθούς και συντάξεις, να αυξήσουμε όρια ηλικίας συνταξιοδότησης και να κόψουμε επιδοτήσεις και άλλες παροχές.
Αν δεν το κάνουμε, λέει τώρα, κάποτε θα αναγκαστούμε να το κάνουμε.
Και βέβαια δεν είναι όλα αυτά μια απλή έκθεση ιδεών... Είναι «γνωμάτευση» που την ακούνε οι «επενδυτές» μέσα κι έξω απ’ τα χρηματιστήρια και την ακούνε σίγουρα οι τεχνοκράτες της Κομισιόν (Ε.Ε.).

Όλα αυτά γίνονται την ίδια στιγμή που στην Ελλάδα έχουμε μια μεγάλη απεργία, μια απεργία των εκπαιδευτικών, οι οποίοι -είτε τους συμπαθούμε είτε όχι -πρέπει να ομολογήσουμε ότι είναι ίσως από τις λίγες ομάδες που έχουν ένα αβαντάζ στους αγώνες τους.
Δεν μπορούνε να τους πούνε:
- θα σας πουλήσουμε (ΔΕΚΟ)!
- θα σας καταργήσουμε (για παράδειγμα άλλες μικρές διοικητικές υπηρεσίες ή προγράμματα των δήμων, αναπτυξιακές εταιρίες κτλ)
Έτσι μερικές φορές είναι καλό να μπαίνουν μπροστά. (Ας αφήσουμε προς το παρόν το ερώτημα αν οι απαιτήσεις τους είναι μαξιμαλιστές, αν είναι έτσι βέβαια.)

Περιττό να πω βέβαια ότι από την εφηβεία μου (Σημίτης: Υπουργός Οικονομικών του Αντρέα), όποιος και να βγει στις εκλογές μετά από λίγο ακούω το ίδιο μότο:
Λιτότητα, Λιτότητα, Λιτότητα.
Εδώ το ρίχνουν στην λεγόμενη αναποτελεσματικότητά των κυβερνήσεων μας, αλλά το πρόβλημα είναι παγκόσμιο.
Πάρετε για παράδειγμα την μεθοδική Γερμανία, από τον καιρό του Κολ, έχουν κι εκεί «λιτότητα».
Και στην πραγματικότητα η λιτότητα είναι το γκρέμισμα του Κοινωνικού Κράτους: Αρχίζει από την περιφέρεια π.χ. « σπαταλάμε πολλά για να 'χουμε γραμματικό στα χωριά» και σιγά- σιγά φτάνει στο κέντρο. Στο γκρέμισμα και του «κέντρου» του Κοινωνικού Κράτους, που είναι η Δημόσια Παιδεία και Υγεία.

Τελικά, που πάμε ;
Υπάρχει διέξοδος σ’ αυτό το ντόμινο έστω και μακροπρόθεσμα;

Μια λύση που φαντάζει άμεσα πραγματοποιήσιμη, είναι να φράξεις κάθε δίοδο από την οποία θα μπορούσε να περάσει το νεοφιλελεύθερο ρεύμα.
Είναι απλή: «Ε.Ο.Κ. και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο!».
Μη γελάτε δεν επινόηση του ΚΚΕ, η Νορβηγία ας πούμε την εφαρμόζει εν πολλοίς. Επίσης πολλές άλλες Σκανδιναβικές χώρες (π.χ. Δανία, Φινλανδία) την εφαρμόζουν εν μέρει.
Αξίζει να μελετηθεί πως έχουν αντιδράσει οι οικονομίες τους.
Πάντως, παρόλο που μιλάμε για πολύ δυναμικές παραγωγικά χώρες, φαίνεται (από ότι μεταφέρεται εδώ) να γίνεται και εκεί ένας πόλεμος χαρακωμάτων.
Η Ελλάδα όμως, μια μεταπρατική βασικά χώρα δύσκολα θα αντέξει τις αρνητικές επιπτώσεις μιας τέτοιας απόφασης. Είμαστε στα χέρια των πολυεθνικών και δεν θα μας αφήσουν σε χλωρό κλαρί.
Στρατηγικός στόχος αλλαγής, (πολύ μακροπρόθεσμος βέβαια) πρέπει να γίνει η ίδια η Ε.Ε. .
Αν η πολιτικές ισορροπίες μπορέσουν κάποτε να οδηγήσουν σε μια τέτοια κατάσταση που η ελίτ των πολυεθνικών να έχει πραγματικά απέναντι της την Κομισιόν της Ε.Ε. (δημοκρατικά εκλεγμένη- αυτό είναι «εκ των ων ουκ άνευ»), τότε θα έχουμε πολιτική ανατροπή μεγατόνους πιο κοσμοϊστορική από την κατάληψη των Χειμερινών Ανακτόρων.

Αυτό για να γίνει χρειάζεται νέες επεξεργασίες πάνω σε ουσιαστικό διάλογο ανάμεσα στους λαούς.
Αρχικά από τους Ευρωπαϊκούς, γιατί το ψωμί του Βούλγαρου π.χ. Εργάτη γίνεται ο «πολιορκητικός κριός» για την κατατρόπωση του Γάλλου Συνδικαλιστή.
Αλλά όχι μόνο, γιατί η παιδική εργασία στο Μπαγκλαντές και η ανυπαρξία ουσιαστικών εργασιακών δικαιωμάτων στην Κίνα είναι δυο μόνο από συνθήκες από τις οποίες ξεκινάει το κλείσιμο των εργοστάσιων της Ελλάδας.
Θα πάρει χρόνο βέβαια και πρέπει να κερδίζονται και ενδιάμεσες μάχες για να μην κουράζονται όσοι αποφασίσουν να αγωνιστούν.
(π.χ. Φωνάζουμε για τον Ψωμιάδη οι αριστεροί, αλλά δεν οργανώσαμε ένα αποκλεισμό του λιμανιού της Θεσσαλονίκης όταν έρχονται κάποια κοντέινερ από την Κίνα, ανάλογα με αυτά που κάναμε για το ΝΑΤΟ στον πόλεμο του Κοσόβου! Ίσως τότε να είχαμε κερδίσει και μια ντουζίνα χρεοκοπημένους μικροαστούς. Στην επόμενη αναμέτρηση άλλους πέντε και πάει λέγοντας.. )
Είναι λίγο κουραστικό να θέλεις να ψάχνεις "για μιαν ηλιαχτίδα στον σκοτεινό ουρανό"....(ας το πω ποιητικά), αλλά δεν γίνεται κι αλλιώς.

Εδώ όμως θα βρίσκεται το κεντρικό ζήτημα της πολιτικής για πολλά χρόνια ακόμα. Αν δεν αποφασίσει να επεξεργαστεί κανείς μια ρηξικέλευθη στρατηγική , τότε θα είναι σαν τον Γιωργάκη και τον Κωστάκη: θα κοροϊδεύει ότι έχει τις λύσεις στο τσεπάκι του, για να βγαίνει επάνω και να μας απαγοητεύει πολύ γρήγορα.
Εν τω μεταξύ η κάθε αντιδημοκρατική λύση (ρατσισμός, φασισμός, φόβος και μίσος) θα παίρνει τα πάνω της.
Ακριβώς σαν όλες τις χώρες της Ευρώπης πλέον…