Το βαθύτερο αίτημα της Ιστορίας

Έγραψα χθες για τον Μεγαλέξανδρο.
Είναι τουλάχιστον ανώριμο να υποτιμάς το παρελθόν και να χαρίζεις σύμβολα, εξ αιτίας μιας παντελώς αβασάνιστης ιδεοληψίας, σε ανθρώπους που δεν τους ανήκουν.
Σήμερα ωστόσο θέλω να συμπληρώσω και κάτι άλλο.
Όλοι οι μεγάλοι στην βάση των πόθων, των αναγκών και των ελπίδων των πολλών γίνονται μεγάλοι και βεβαίως χάρη στις δίκαιες ή άδικες θυσίες των λαών.
Όλες οι ελευθερίες, όλες οι συνεργασίες, όλες οι επιμέρους "οικουμενικότητες" καθρεφτίζουν μια βαθύτερη ανάγκη που ανιχνεύεται στην Ανθρώπινη Ιστορία. Ένα "Τέλος", όπως θα έλεγε και ο Αριστοτέλης στον Αλέξανδρο, παρόλο που και ίδιος ο φιλόσοφος, παιδί της επόχής του όπως όλοι μας, δεν μπορούσε να φανταστεί κοινωνικά ένα τέτοιο "Τέλος".
Ένα "Τέλος" που ταυτόχρονα μακροσκοπικά είναι και το βαθύτερο αίτημα της Ιστορίας. Ποιό είναι;
Μας το λέει το έξοχο ελληνικότατο τραγούδι με τη φωνή του Νίκου Ξυλούρη σε ποίηση του Κ. Βάρναλη.
Μη βιαστείτε να με κατατάξετε και να κατατάξετε και τον εαυτό σας.
Οι περισσότεροι άνθρωποι μπορούμε να διαφωνούμε στον δρόμο, αλλά κάπου εκεί θέλουμε να φτάσουμε. Σκεφτείτε το.