blog-αδέλφια ζητώ συμβουλές

Τεχνικού Τύπου...
Πρόσφατα αναβάθμισα το blog στο new blogger...
Κάποια λίνκς μου βγάζανε καλλικατζαράκια το έφτιαξα.
Το θέμα είναι όμως ότι στα σχόλια, ειδικά τα παλιά κάποιοι με προφιλ εμφανίζονται ως ανώνυμοι και άλλοι (ανάμεσά τους και το δικό μου προφίλ) με καλικατζαράκια..
Υπάρχει θεραπεία;
Κάποιοι από σας θα είστε έξπερτ σε αυτά.
Παρακαλώ Χελπ.
Θέλω γρήγορες λύσεις.
Είμαι φορτωμένος με πολλά και όσος χρόνος μου μένει για επαφές διαδικτυακού τύπου θέλω να επικοινωνώ όχι να ψάχνω προγραμματάκια.
Στείλτε κόμεντς με ευκολονόητες συμβουλές
Ευχαριστώ

Οι τρεις (αναρχικοί ) και ο (άτεγκτος) Ιεράρχης

Ή τα τρία αντιεξουστικά λυκάκια και ο Νος Κεραυνός, ο πολύ κακός αμνός, όπως θα έλεγε και ο παραμυθάς Τριβιζάς...
Βέβαια αλλάξαμε το είδος του οικόσιτου τετράποδου, καθώς το αρνί (αμνός) μαρτυρείται και από τας γραφάς, ενώ με το χοιρίδιο θα είχαμε πρόβλημα και με την ομοσπονδία των Ταλιμπάν.


Είχαμε λοιπόν συνέχεια στις βεβηλώσεις.Τα τηλεπάραθυρα δούλεψαν καλά.
Να δείτε που θα γίνουν σιγά- σιγά και κεντρικό πολιτικό θέμα.

Ας ξεκινήσω με τον Χριστόδουλο που πλέον είναι φανερό ότι θέλει "να ρίξει λάδι στη φωτιά".

Ως άνθρωπος που μεγάλωσα σε περιβάλλον εκκλησιαστικό με αρκετούς παππάδες στην οικογένεια, ως απόφοιτος της θεολογικής, σας δηλώνω ευθαρσώς ότι ο μάγκας με βάση την παράδοσή του θα μπορούσε να πει το πολύ το εξής:
"Λυπάμαι για το γεγονός..
Θα παρακαλούσα τους νεαρούς φίλους να σεβαστούν την Εκκλησία, η οποία δεν θέλει, ούτε μπορεί να εμπλακεί στην τρέχουσα διαμάχη.
Εμείς προσευχόμαστε και κατανοούμε τις αγωνίες των νέων ανθρώπων για εργασία και μόρφωση."
That's it. Τίποτα παραπάνω, τίποτα λιγότερο.

Τώρα γιατί ο Χριστόδουλος έκανε αυτές τις δηλώσεις που άναψαν τα αίματα;
Μα γιατί τον συμφέρει να γίνουν οι Ναοί στόχος των "αναρχικών".
Να πέφτουν οι κάμερες πάνω του και να παρασύρει ακόμα περισσότερους πιστούς στο νεο- φοβικό παραλήρημα του.

Όμως πολύ προβληματίστηκα και με κείνον τον φοιτητή, μέλος του συντονιστικού των καταλήψεων, ο οποίος βγήκε αυτή την στιγμή να πει ότι δεν έπρεπε να υπάρχουν θρησκευτικά σύμβολα στους εκπαιδευτικούς χώρους.
Ο ναός όμως ήδη υπάρχει. Τι εννοεί δηλαδή, ότι θα πρέπει να γκρεμιστεί;
Μα δεν καταλαβαίνει ότι έτσι στρέφει εναντίον του αγώνα του και για χάρη μιας πολύ αμφισβητούμενης "ιδεολογικής καθαρότητας" αρκετούς θρησκευόμενους φοιτητές, που έχουν τα ίδια με αυτόν προβλήματα και θα μπορούσαν να είναι συμπαραστάτες του;

Να σημειώσω πως είναι άλλο να ζητήσει να μην είναι των 3 Ιεραρχών επίσημη αργία του Πανεπιστημίου και σε αυτό θα μπορούσα να συμφωνήσω ακόμα κι εγώ.
Όμως αυτό είναι ένα αίτημα που πρέπει να απευθύνει πρώτα από όλους στα εκλεγμένα όργανα του Πανεπιστημίου του, για την αυτονομία και την λειτουργικότητα του οποίου αυτή την στιγμή αγωνίζεται.

Να συμπληρώσω ακόμα ότι θα ήταν κατανοητή και μια ειρηνική διαμαρτυρία έξω από τον ναό εναντίον του επίσημου εορτασμού για όποιον διαφωνεί, όμως η παρακώληση του οποιουδήποτε θέλει να εκφραστεί θρησκευτικά σε κάποιον ορισμένο για αυτόν τον σκοπό χώρο, δεν είναι δημοκρατικό δικαίωμα.

Η αλήθεια είναι ότι υπάρχει μια τάση, η οποία μάλιστα στη Γαλλία πήρε πρόσφατα και νομοθετικό χαρακτήρα για την έξωση του θρησκευτικού από τον δημόσιο χώρο, δήθεν για να μη δίνεται η αφορμή για θρησκευτικές διαμάχες.

Αυτή η τάση στην πραγματικότητα δεν λύνει τα προβλήματα, απλά τα κουκουλώνει...
Το καλύτερο που θα περίμενα από κάποιον πραγματικά δημοκράτη, είναι να ζητήσει "ευκτήριους οίκους" για τους πιστούς όλων των γνωστών θρησκειών στο χώρο της πανεπιστημιούπολης, όπου κατά τεκμήριο ο φοιτητής περνά μεγάλο μέρος της μέρας του.

Εμείς στην Θεολογική ΑΠΘ, τότες που ήμουνα φοιτητής, είχαμε παραχωρήσει την ταράτσα στους Μουσουλμάνους της Πόλης για να προσεύχονται κάθε Παρασκευή.

"Εικονοκλάστες"χωρίς αιτία;

Γ..ώτο, έχασα τις δηλώσεις των Χριστόδουλου και Άνθιμου χτες στην ΕΡΤ, για τις βεβηλώσεις εικόνων στην Θεολογική ΑΠΘ.
Λαγοκοιμόμουν, τους θυμάμαι σήμερα να περνούν αστραπιαία, μετά την γνωστή εικόνα με το γδαρμένο πρόσωπο του Χριστού, αλλά δεν θυμάμαι σήμερα τι λέγανε..

Σίγουρα είναι ηθικά κατακριτέα η βεβήλωση θρησκευτικών συμβόλων και όποιων άλλων συμβόλων δίνουν μια ταυτότητα σε κοινωνικές ομάδες.
Βέβαια, σήμερα φτάσαμε σε αυτό το επίπεδο.... Ας σκφτούμε πως είναι βαθιά ριζωμένη στην Ιστορία πρακτική ο βανδαλισμός των συμβόλων των άλλων Θεών, ως απόδειξη της ισχύος του Θεού των καταστροφέων (Ας είναι κι αναρχικός ο Θεός τους..).
Σπορ το οποίο υπηρέτησαν και Χριστιανοί, χωρίς να είναι πάντα βέβαιη η καταδίκη τέτοιων πρακτικών από την πλευρά των κατά καιρούς ιερέων τους.

Τέλος πάντων, η ηθική κατάκριση και ο ενδεχόμενος ποινικός κολασμός ανήκει στους πολιτικούς, του δημοσιογράφους και τους αστυνομικούς.
Οι άνθρωποι της Εκκλησίας τέτοια πράγματα μη συμβατικά, «μη προβλεπόμενα», όπως λένε και στον Στρατό,Θα ήθελα να τα αντιμετωπίζουν αλλιώς.
Να τα «αντέχουν» και να τα βλέπουν σαν ευκαιρίες για θεολογικές ερμηνείες, με τις οποίες ενδέχεται να «ανοίξουν» λίγες ανθρώπινες ψυχές.
Διαφορετικά ανάμεσα σε πολλούς δεν χρειάζονται ούτε οι παππάδες. Τότε θα μπορούσαν οι βαθιές υπαρξιακές ανάγκες να καλυφθούν με το «σαβουάρ βιβρ».

Τέτοιοι Βανδαλισμοί αποκαλύπτουν υπαρξιακές ανάγκες. Τουλάχιστον έτσι έπρεπε να το βλέπουν οι "άνθρωποι της Εκκλησίας".
Και για «πλάκα να έγινε», όπως απλά θα πουν πολλοί, ακόμα και τότε υπάρχει νόημα.

Βλέποντας την γνωστή «βεβηλωμένη» εικόνα, μου έρχεται μια σκέψη.
Και δεν είναι τωρινή. Δεν μου δημιουργήθηκε επειδή οι δημοσιογράφοι, για να αυξήσουν την ανασφάλεια έβαλαν μέσα στην σούπα τους, και την «βεβήλωση» του Θεού.
Ανάμεσα στα άλλα που πέρασα στην μέχρι τώρα ζωή μου, ήταν να σπουδάσω και Θεολογία μέσα σε αυτούς του ίδιους τους «βανδαλισμένους» Χώρους.
Τέτοιες γδαρμένες εικόνες έχω δει πολλές (δεν είναι δα και αμύθητης αξίας).
Και όχι μόνο μετά από κατάληψη. Ένα PAOK-4, το γράφουν με σπρέι και φοιτητές της σχολής.

Γδάρθηκε -και δεν είναι η πρώτη φορά- το πρόσωπο του Χριστού. Σα να μην ήθελε ο δράστης να βλέπει το Χριστό και μεταφορικά ούτε κι αυτός να τον βλέπει.
Οι άνθρωποι, ειδικά όσοι «δεν το έχουνε φιλοσοφήσει και πολύ», κατανοούν τον Θεό (και συχνά -πυκνά τον ταυτίζουν) μέσα από τις δικές τους εμπειρίες και παραστάσεις με τον δικό τους πατέρα, αλλά και άλλους «θεσμικούς», αλλά εξίσου βιωματικούς, μπαμπάδες.
Είναι πολύ φυσιολογικό, ένας «αντι-εξουσιαστής» σε μια χριστιανική χώρα να θέλει να σβήσει το πρόσωπο του Θεού, να καταστρέψει κάθε σχέση, έστω και οπτική μαζί του, προσπαθώντας να αποφύγει μια τραυματική για αυτόν σχέση με υπαρκτά πρόσωπα και γεγονότα.
Ο "άνθρωπος της Εκκλησίας" αυτό πρέπει να το γνωρίζει και να το «θεραπεύει», προβάλλοντας την Εκκλησία ως σχέση και κοινωνία ανθρώπων Ελεύθερων, που προσπαθούν μάλιστα να αυξήσουν την βάση της Ελευθερίας τους.
Το πρόβλημα όμως ξεκινά όταν και ο ίδιος νιώθει το Θεό ως «εξουσιαστικό μπαμπά» και το ίδιο θέλει να νιώθουν και οι άλλοι

Γέροι, άρρωστοι και μόνοι...

Το πρόγραμμα "Βοήθεια στο σπίτι" στην Ενδοχώρα το ξέρουμε καλά:
Κοινωνικοί Λειτουργοί, Νοσηλευτές, Ψυχολόγοι κ.α. βοηθούν στα σπίτια τους ηλικιωμένους ανθρώπους που έχουν δυσκολίες.
Τους περιθάλπουν υγειονομικά, φροντίζουν για την υγιεινή του χώρου τους, διεκπεραιώνουν τις εξωτερικές δουλειές τους. Το σημαντικότερο, διατηρούν μια ανθρώπινη επικοινωνία με αυτούς τους ανθρώπους και τους δίνουν μεγαλύτερη δύναμη για να κρατιούνται στη ζωή. Είναι γνωστό ότι το μεγαλύτερο κίνητρο ζωής είναι η επικοινωνία με τους Άλλους.
Οι παππούδες και οι γιαγιάδες στα χωριά μας το έχουν εκτιμήσει αυτό το πρόγραμμα,σχεδόν έχουν "εξαρτηθεί" από την παρουσία αυτής της υπηρεσίας.
Ο μπάρμπα Μανώλης μου έλεγε προχθές στο Καφενείο: "Αύριο δεν θα έρθω για το τάβλι, γιατί περιμένω τα παιδιά.."

Αυτή τη στιγμή το πρόγραμμα σε πολλούς δήμους κοντεύει να κλείσει. Τέλειωσε η επιδότηση από την Ε.Ε., το Κράτος δεν φαίνεται να αναλαμβάνει το κόστος του και πολλοί Δήμοι μέσα στο γενικότερο φαλιμέντο που υφίστανται (έβαλαν και αυτοί το "διαπλεκόμενο" χέρι τους, αλλά και το κράτος τους εκχωρεί συνεχώς αρμοδιότητες χωρίς πόρους), προβληματίζονται για το πως θα το χρηματοδοτήσουν..

Άκουσα δυο απόψεις Δημάρχων. Η πρώτη(μάλλον μειοψηφούσα λέει)λέει:
"Είμαστε στο χείλος της χρεωκοπίας. Δεν μπορούμε να καλύψουμε πλέον ανελαστικές δαπάνες. Διεκδικούμε από το Κράτος να χρηματοδοτήσει, γιατί τέτοιες υπηρεσίες είναι πάγιες και διαρκείς ανάγκες της κοινωνικής πρόνοιας και δεν είναι δυνατό να εξυπηρετούνται από προγράμματα, όμως αν τα πράγματα φτάσουν στο απροχώρητο θα πληρώσουμε εμείς. Καλύτερα να μην γίνουν κάποιες πλακοστρώσεις πλατειών και να έχουν οι δημότες μας αυτές τις υπηρεσίες".
Η άλλη λέει: " Τα οικονομικά μας είναι χάλια. Θα αναγκαστούμε να αυξήσουμε αρκετά τα δημοτικά τέλη και αν αναλάβουμε και αυτό το κόστος θα αυξηθούν ακόμα περισσότερο. Οι δημότες μας θα επαναστατήσουν..."

Η πλευρά των εργαζομένων λέει ότι όσοι δήμοι είχαν πάρει την 3ετή επιδότηση για να ξεκινήσουν το πρόγραμμα, είχαν δεσμευτεί ότι θα συνέχιζαν μετά το σταμάτημα της επιδότησης να χρηματοδοτούν αυτήν την υπηρεσία. Αν σταματήσουν να χρηματοδοτούν πρέπει να επιστρέψουν έντοκα την αρχική επιδότηση.

Το θέμα είναι γιατί οι Δήμοι, ανέλαβαν αυτό το πρόγραμμα, όταν δεν ήταν αποφασισμένοι ότι κάποια στιγμή θα πλήρωναν εξ' ολοκλήρου από το δικό τους ταμείο.
Εντάξει στην αρχή πήραν κάποια αυτοκινητάκια και έδωσαν δουλειά σε πολύ λίγους ανθρώπους....
Όμως αυτό ήταν το κίνητρό τους;
Δεν καταλαβαίνουν ότι κάτι τέτοιο για την Ενδοχώρα είναι και επένδυση γιατί βοηθάνε να μένει τουλάχιστον κάποιος πληθυσμός ηλικιωμένων στα χωριά.
Πληθυσμός ο οποίος εκεί Θα "φάει" την σύνταξή του και θα "χρηματοδοτήσει" με αυτόν τον τρόπο και άλλους ανθρώπους...
Θα φέρει ίσως το καλοκαίρι τα παιδιά των ηλικιωμένων για διακοπές...
Όχι μόνο αυτό, αλλά και άλλες υπηρεσίες για την τρίτη ηλικία πρέπει να γίνουν στην Ενδοχώρα, όπως ας πούμε, ίδρυση Μ.Κ.Ο από δήμους, που ανάμεσα στα άλλα μπορεί να αναλάβουν την λειτουργία και "Ξενώνων Γερόντων"..
Τέτοια έργα είναι μακροπρόθεσμα πιο ανταποδοτικά από συντριβάνια, πλατείες και πλακόστρωτα πεζοδρόμια.

Το Θέμα της Ανθρώπινης Αλληλεγγύης το αφήνω έξω, είναι δεδομένο και ασυζήτητο, απλά πρόσθεσα ένα ακόμα επιχείρημα.

Η Αλληλεγγύη βέβαια δεν φτάνει για Κράτος, Δημάρχους κλπ.
Βλέπετε είναι Γέροι, Άρρωστοι και Μόνοι και η ψήφος τους δεν είναι σίγουρη!

Άλλος ένας επίγονος (Κώστας)

Τον Κων/νο Καραμανλή τον Β', τον είχα δει από κοντά και του είχα μιλήσει σε πηγαδάκι σε μια ομιλία του σε ΔΑΠίτικη σύναξη στο ΑΠΘ, επί πρωθυπουργίας Μητσοτάκη.

(Πως βρέθηκα εγώ σε ομιλία της ΔΑΠ;
Είχα έναν φίλο, τον οποίο είχα γνωρίσει σε σπίτι κάποιου συντοπίτη .
Δεξιός κομματάρχης βέβαια, αλλά καλός συζητητής. Είχαμε κάνει άπειρες συζητήσεις για τον φιλελευθερισμό, τον σοσιαλισμό, τον εθνικισμό και τα Βαλκάνια. Τα θέματα ήταν τότε πολύ επίκαιρα λόγω της κατάρρευσης του Σοβιετικού μοντέλου και της Γιουγκοσλαβικής κρίσης, στην οποία είχε δια των Σκοπίων, εμπλακεί και η χώρα μας.
Θυμάμαι τον φίλο μου περιχαρή για την νίκη του Φιλελευθερισμού και τα όνειρά του για επιχειρήσεις με επέκταση στα Βαλκάνια, σπούδαζε στο Οικονομικό της Νομικής βλέπετε...
Τελικά το αγροτόπαιδο από την Κατερίνη- αν θυμάμαι καλά- έγινε Λιμενικός, μπορεί τώρα να είναι βέβαια αξιωματικός, αξιοποιώντας το πτυχίο του, αλλά μπήκε ως λιμενοφύλακας στο Δημόσιο, αφού είδε κι απόειδε με τις «επεκτάσεις»..)
Δεν έχω πρόβλημα να ακούσω τον οποιονδήποτε και αν μπορέσω, να κάνω και διάλογο μαζί του για να τον καταλάβω καλύτερα.
Και αφού, όπως ίσως καταλαβαίνετε, από την εφηβεία μου με εξιτάρει η πολιτική, είχα πάει σε ομιλίες και του Άκη και του Καστανίδη και του Κωνσταντόπουλου και του Γράψα, μέχρι και στον Βάσο Λυσαρίδη, τον Κύπριο πήγα.

Ο νεαρός Καραμανλής (μάλλον μόλις είχε εκλεγεί βουλευτής) -οφείλω να το πω- με είχε εντυπωσιάσει με την ευρύτητα των γνώσεων του στα διεθνή ζητήματα, την ιδεολογική του μετριοπάθεια (μη ξεχνάτε την εποχή) και το "χαμηλό" προφίλ του, αν λάβει κανείς υπόψη ότι από τότε εθεωρείτο πολιτικός κληρονόμος του "εθνάρχη".
"Που ήσουν νιότη πού ‘δειχνες πως θα γινόμουν άλλος", θα πείτε....
Μπα, δυστυχώς και αυτός , όπως και όλοι σχεδόν οι επίγονοι έχουν μια μανία να έχουν την εξουσία, οπότε όλα τα χαρίσματά τους τα βάζουν σε ένα στενό προδιαγεγραμμένο διάδρομο. Εμείς δυστυχώς πάντα ελπίζουμε στον χαρισματικό, αλλά οι πολιτικοί σε αυτό το θέατρο πολιτικής δεν κυβερνάνε.
Μπορεί, αν είναι λίγο καλύτεροι "μαέστροι", να συγχρονίσουν καλύτερα την μπάντα, αλλά το είδος, την ποιότητα των μουσικών οργάνων και των ανθρώπων που τα παίζουν την καθορίζουν άλλοι. ...
Τα "διαπλεκόμενα" (που έλεγε κι ο Μητσοτάκης) ..
Μόνο που διαπλεκόμενα δεν είναι ένας εφημεριδάς- καναλάρχης κι ένας εθνικός προμηθευτής, αλλά η ίδια η οικονομική διοίκηση του πλανήτη, που στηρίζεται σε μια κοινωνική, πολιτική & ιδεολογική "ορθοδοξία" και την οποία δεν είχε αμφισβητήσει ούτε το λεγόμενο σοσιαλιστικό κόμμα που μας κυβερνούσε μέχρι το 2004.
Περιμέναμε να την αμφισβητήσει ένας συντηρητικός πολιτικός και το κόμμα του;

Σαν αρχηγός της αντιπολίτευσης, μου ήταν πιο συμπαθής από τον Σημίτη. Έδινε στην αρχή ένα αγώνα έχοντας εναντίον του όλα τα ΜΜΕ.
Επίσης είχε μια κριτική στάση στην προσαρμογή που απαιτούσε ο Σημίτης και με κάθε κόστος στον Ενιαίο Καπιταλιστικό Χώρο .
Μόνο ένα δεν μου άρεσε, που υπέγραψε στο Χριστοδουλικό Δημοψήφισμα.
Έγινε συμπαθής λόγω του πρώην πρωθυπουργού.
Που δεν με χτυπούσε τότε ο κ. "καθηγητής":
Το κόψιμο της επετηρίδας και η δημιουργία αυτού του προσχήματος, που λέγεται γραπτός διαγωνισμός του ΑΣΕΠ για εκπαιδευτικούς;
Η ανεργία που δεν μπορούσε να την σταματήσει, και ούτε να βρεθεί κάτι προσωρινό; Όλοι οι κρατικοδίαιτοι (είναι αλήθεια) συνεταιρισμοί, οργανισμοί κτλ που είχαν απασχολήσει τους λίγο μεγαλύτερους από μένα προσωρινά, μέχρι να τακτοποιηθούν μόνιμα, έκλειναν ο ένας πίσω από τον άλλο.
Ούτε τα χωράφια της οικογένειας μπορούσα να αναλάβω, αφού το λάδι έχανε συνεχώς σε τιμή και οι επιδοτήσεις κοβόταν και τα ρίσκα για αναδιάρθρωση των καλλιεργειών, φαινόταν μακρινό παραμύθι με την καρτική στήριξη που υπήρχε..
«Τι κάνω εγώ μπάρμπα, άμα προσπαθήσω πέντε έξι χρόνια να βάλω καινούργια πράγματα στα χωράφια και μετά δεν πάω καλά; Θα φάω τις επιδοτήσεις, θα πάρω και δάνεια και μετά θα με κυνηγάνε οι τράπεζες…
Δεν μπορείτε, ω αφεντικά της οικονομικής ορθοδοξίας, να κάνετε τον κάθε άνθρωπο επιχειρηματία, σας το έχει πει και ο πολύς Γκαλμπρέϊθ, αλλά δεν ακούτε!»
Ο Καραμανλής σε όλα αυτά, έκανε συχνά κριτική από τα αριστερά, χωρίς βέβαια να αμφισβητεί τα δόγματα, αλλά ζητούσε πιο «ήπια προσαρμογή»…
Και έλεγα κι εγώ και πολλοί σαν κι εμένα:
"Να τα λένε ακόμα και Δεξιοί, πως ζούμε στην εποχή της πιο άγριας εκμετάλλευσης του «μη προνομιούχου» (για να θυμηθούμε και τον Αντρέα…)".
Και γινήκανε συμπαθείς οι Δεξιοί και ο Κώστας στους «μη προνομιούχους»…

«Ήπια προσαρμογή» ήταν και ο στόχος του όταν έγινε κυβερνήτης. Τουλάχιστον αυτό έλεγε και δεν μπορεί να περίμενε κανείς σοβαρά τίποτα περισσότερο: Όλο το background και αυτού και του κόμματος του δεν του επέτρεπε να αμφισβητήσει σε βάθος το σύστημα, το οποίο τουλάχιστον από το ‘90 και δώθε , είχε εγκαθιδρυθεί στη χώρα μας και θέριευε και θεριεύει.
Σύστημα, που μπορεί να έχει γνωστές και πασιφανείς απολήξεις στην Ελλάδα, αλλά έχει διεθνείς πλάτες και όχι μόνο πλάτες αλλά και πάτρωνες…
Πράγμα που το βρήκε μπροστά του ο δικός μας με τον «βασικό μέτοχο»…
Όμως το 2004, έπειθε περισσότερο ότι το σύστημα ήταν εν πολλοίς «σύστημα ΠΑΣΟΚ», αφού οι εγχώριες απολήξεις του είχαν ζυμωθεί με τους πολύχρονους πειθήνιους ταρτούφους τους.

«Ήπια προσαρμογή», όμως δεν μπορούσε να γίνει.
11 χρόνια περίμεναν στελέχη της μικρά, μεσαία & μεγάλα στην σειρά να κάνουν τις «δουλειές» και όχι κατ' ανάγκην «μαύρες», που έβλεπαν τόσα χρόνια να κάνουν άλλοι.
Πόλοι σαν τον Χριστόδουλο που θεωρούσαν ότι είχαν βοηθήσει, απαιτούσαν το ρεγάλο τους..
Μέσα σε ένα περιβάλλον μείωσης των κρατικών δαπανών, έπρεπε να γίνουν παραπάνω οικονομίες λόγω Ολυμπιακών Αγώνων. Όταν η χώρα δίψαγε για δημόσιες δαπάνες στην Παιδεία, τα λεφτά είχαν δοθεί σε ρεκλάμες και αντιπαραγωγικά (εκτός του «Μετρό») δημόσια έργα.
Επίσης, οι διεθνείς πιέσεις (λέγε με Πολυεθνικές) είχαν ξεκινήσει μια δουλειά και δεν μπορούσαν να περιμένουν την «ήπια προσαρμογή»….
Το σημαντικότερο, όταν έτσι έχεις γαλουχηθεί πως σε όποιο πρόβλημα βρίσκεις μπροστά σου να θεωρείς ότι «η αγορά» θα δώσει την λύση, δεν μπορείς να περιμένεις.

Κάτω από όλο αυτό το βάρος, που μπορούσε να σκεφτεί ο κάθε κοινός νους, η περίφημη απογραφή δεν ήταν μια βλακεία για μικροκομματική κατανάλωση, αλλά ένα τέχνασμα για να συνεχιστεί και να ενταθεί το μονεταριστικό πρόγραμμα που βολεύει το διεθνές και το εγχώριο σύστημα, χωρίς φραστικά να ξεφύγει από το ιδεολογικό προφίλ του «μεσαίου χώρου".
Φαίνεται ότι το «καινούργιο φρούτο» της μιας οικογένειας, θέλησε να είναι «βελτιωμένη έκδοση» αντιγράφοντας το καλύτερο της άλλης (Α.Γ.Π.).
Το αντέγραψε μόνο στα κακά του, που επέτρεψαν βέβαια στον Α.Γ.Π. να στήσει έναν βαρβάτο και πολύχρονο μηχανισμό εξουσίας, αλλά δεν τον βοήθησαν να έχει καλύτερα αποτελέσματα στο όντως εκτεταμένο μεταρρυθμιστικό πρόγραμμά του.
Επειδή θυμάμαι ότι ο Καραμανλής ο Β’, ξεκίνησε την πολιτική του καριέρα σαν καλός διπλωμάτης, να πω ότι η χαλαρότητα σχεδίων και ο οπορτουνισμός μπορεί ενίοτε να είναι αποδοτικοί στην διπλωματία, δεν είναι όμως στην εσωτερική πολιτική, ιδιαίτερα όταν υπάρχουν ανελαστικές πλέον κοινωνικές πιέσεις..

Σταματώ εδώ. Αυτόν τον επίγονο νιώθω ότι δεν μπορώ να τον κρίνω άλλο αντικειμενικά.
Κυβερνά και διάφορες πράξεις του με πόνεσαν και προσωπικά. Ίσως να μη το ήθελε.

Ίσως να ήθελε απλά να κάνει την δουλειά του: να παραμείνει δηλαδή πρωθυπουργός.

Γαβριάδες "Γνωστοί και Άγνωστοι"

Αν ήταν σήμερα ο Βίκτορας Ουγκώ, θα έβαζε τον Γαβριά να χρηματοδοτείται από εκείνον τον ελεεινό πανδοχέα (που θα είχε μετατρέψει το μπουρδέλο του σε τηλεοπτικό σταθμό ) να βάζει φωτιά στο Παρίσι και τον κακόμοιρο τον Ιαβέρη να τον κυνηγά, χωρίς να πάρει φράγκο για το θέατρο που προσφέρει…

Εδώ και καιρό νευριάζω με τον τρόπο που προβάλλεται - ακόμα και από την κρατική Ε. Ρ. Τ- το θέμα των «γνωστών αγνώστων».
Με την στάση τους σίγουρα εξυπηρετούν και τις 2 επικίνδυνες (και πιο διακριτές κοινωνικά) στάσεις.
Και αυτούς που λένε πως μόνο με πολύ περισσότερο «χαφιεδισμό» (κάμερες) και αυταρχισμό θα υπάρξει ασφάλεια για τον πολίτη.
Και τους άλλους που λένε, ότι «έσπασε» κάθε είδους κοινωνικό συμβόλαιο και μόνο με «πολεμικές ενέργειες» θα έρθει η ελευθερία μας. (Επειδή θα αυξάνεται συνεχώς ο αυταρχισμός από την άλλη πλευρά).

Όμως ανεξάρτητα από ποιος τα παρακινεί, πως έγιναν και γίνονται όλο και περισσότερα έφηβα παιδιά (αυτό το είπαν χθες) «εύλεκτη ύλη» στα χέρια κάθε προβοκάτορα ή δήθεν επαναστάτη. Αυτό για μένα έχει σημασία.
Τι μεσολαβεί για να μαζευτεί μέσα τους τόση βία, που αρκεί μια στολή αστυνομικού ή ένα πολυτελές αυτοκίνητο για να εκφραστεί;
Και όταν δεν υπάρχουν τέτοιες ευκαιρίες να ξεσκίζονται μεταξύ τους στις κερκίδες των γηπέδων;
Αυτό είναι ένα ερώτημα για χειραφετημένους, ορθολογιστές κτλ …κτλ πολίτες και κοινωνούς.

Ένας επίγονος (Γιώργος)

Ξαναδιαβάζοντας το προεκλογικό μου κείμενο ένιωσα την ανάγκη να πω δυο τρία "φρέσκα" πράγματα για τους κεντρικούς επιγόνους, τα οποία με ένα τσουβάλιασμα που έκανα τότε δεν βγήκαν και ίσως με κάνουνε να φαίνομαι άδικος.
Θα αναφερθώ στους "κεντρικούς επιγόνους".
Έτσι κι αλλιώς, αν ήταν μόνο αυτοί δεν θα με είχαν νευριάσει τότε τόσο πολύ. Το 80% της "πολιτικής σκηνής" κυριαρχείται πλέον από επιγόνους. Και οι άλλοι που δεν είναι επίγονοι πρέπει να έχουν λεφτά και εξουσία ή να ξεπουληθούν στο γυαλί για να φτάσουν να διοικούν.
να διοικούν; Όσο περνάει ο καιρός τόσο αισθάνομαι ότι άλλοι διοικούν και αυτοί απλώς κάνουν το "πάμπλικ ρηλέϊσον".. Κύριε Ελέησον!
Το θέμα μου εδώ βρίσκεται και όχι στο γιατί μια οικογένεια βγάζει συνέχεια πρωθυπουργούς.
Η εξήγηση είναι απλή και είναι η ίδια που δίδεται από τους ψυχολόγους στο ερώτημα γιατί μια οικογένεια βγάζει συνεχώς παλαβούς!

Ξεκινάω με τον Γ.Α.Π. και δηλώνω ευθύς εξαρχής ότι μου είναι πολύ συμπαθής, αν και ουδέποτε ψήφισα αυτόν, τον μπαμπά του και το κόμμα του και ούτε τώρα είμαι έτοιμος να τον ψηφίσω.
Πρέπει επίσης να πω ότι οι 15 θέσεις του για την Παιδεία, είναι πολύ κοντά σε αυτά που σκεφτόμουν κι εγώ, ανεξάρτητα από κόμματα. (Ανεξάρτητα αν μπορεί με τα πολιτικά εργαλεία που έχει στα χέρια του να τις εφαρμόσει)

Ο Γιώργος μου είναι συμπαθής αρχικά για τα παρακάτω για τα οποία θα μιλήσω συμβολικά:
Είναι σαν να κληρονόμησε ένα υποστατικό, όπου πολλά από τα αντικείμενα και τα εργαλεία έχουν αγοραστεί με λήζινγκ και υπάρχουν διάφοροι διαχειριστές οι οποίοι έχουν τις αντιλήψεις τους τις σχέσεις τους και τις "δεσμεύσεις τους" με "έξω" και θέλουν να έχουν κάποιο υπόγειο έλεγχο χωρίς να μπορούν τα βρουν μεταξύ τους, αλλά ούτε να συμφωνήσουν σε ένα κοινό πρόγραμμα.
Υπάρχουν επίσης πάρα πολλοί εργάτες που θέλουν το υποστατικό τους να ξαναγίνει πάλι το πρώτο αρχοντικό.
Ο Γιώργος έχει νέες ιδέες και σχέδια εν σπέρματι βέβαια και διάθεση αλλαγής, που όμως όλη αυτή η κατάσταση δεν τον αφήνει να τα δουλέψει με επάρκεια.
Το υποστατικό αυτό ήταν του πατέρα του, τον οποίο, όπως κάθε φυσιολογικός γυιος, θέλει να ξεπεράσει, αλλά από την άλλη τον "κουβαλά" μαζί του.
Μαζί με αυτόν κουβαλάμε τον Ανδρέα όλοι εμείς τουλάχιστον που διαμορφωθήκαμε πολιτικά από το 80 και μετά, έστω και ως κάτι στο οποίο αντιτεθέμεθα..
Γιατί ποιος από μας δεν πρέπει να τοποθετηθεί μέσα του απέναντι στο "Η Ελλάδα στους Έλληνες", με την έννοια ότι η χώρα αυτή έχει κυρίαρχο πολιτικό υποκείμενο, το οποίο πρέπει να βρεθεί τρόπος να εκφράζεται χωρίς ποδηγετήσεις;
Ποίος δεν κουβαλά "το βάθεμα και το πλάτεμα της δημοκρατίας", με την έννοια μιας συνεχούς κριτικής ματιάς απέναντι στους θεσμούς και την ανάγκη αυτοί να συμβαδίζουν με την κοινωνία;
Ποίος δεν έχει νιώσει "ως μη προνομιούχος", ότι χρειάζεται προστασία;

Ας φύγω από το συμβολικό.
Ο Γιώργος έχει αυτή την στιγμή το πρόβλημα να βρει ξεκάθαρα ποιές κοινωνικές ομάδες, ποιους ανθρώπους θα μπορέσει να εκφράσει αυτός και το κόμμα του μακροπρόθεσμα, έτσι να εφαρμόσει με λειτουργικό τρόπο ένα μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα.
Αντ΄ αυτού, του προτείνεται από το σύστημα μέσα από το οποίο ξεπήδησε και ο ίδιος να "κλέψει" μια ευκαιριακή πλειοψηφία, η οποία θα βασίζεται στον επικοινωνιακό εντυπωσιασμό για να ξαναδώσει ζωντάνια και μεγαλύτερο ρόλο στους εργάτες και τους διαχειριστές του "υποστατικού". Να γίνει ένα είδος Σεγκολέν Ρουαγιάλ δηλαδή.
Ο ίδιος, έστω και ενδόμυχα, έστω και "μπουρδουκλώνοντας τα πράγματα", αντιστέκεται.
Πρέπει να του αναγνωρίσουμε, ότι ο χώρος από τον οποίο προέρχεται πολιτικά, δηλαδή η δημοκρατική μεταρρυθμιστική κεντροαριστερά, εμφανίζει αυτή την στιγμή παγκόσμιο στέρεμα ιδεών. Εκτός αν εννοούμε νέες ιδέες, την υιοθέτηση ουσιαστικά της οπτικής του άλλου πολιτικού πόλου, δηλαδή της κεντροδεξιάς. Μιλώ για τον Μπλερισμό.
Άρα μιλάμε για καινούργιες επεξεργασίες πρωτογενώς, οι οποίες για να πείσουν μεγάλα τμήματα πληθυσμού πρέπει να έχουν μεγάλη πίστωση χρόνου, να εξασφαλίσουν νέους ενθουσιώδεις εργάτες που θα πειστούν ουσιαστικά για τις θέσεις, γιατί αυτές θα προέρχονται φυσικά από μέσα τους.
Όπως έγινε με την αρχική οργάνωση του ΠΑΣΟΚ και της ραγδαία του εκτίναξη την δεκαετία του 70.

Το παράδειγμα του άρθρου 16 είναι καλό.
Όπως λένε διάφορα στελέχη του, δεν εφάρμοσε τον βραχυπρόθεσμο πολιτικό υπολογισμό και παρέμεινε στη θέση του για αλλαγή του άρθρου.
Η στάση του αυτή έχει διπλό μήνυμα:
Από τη μια σίγουρα φαίνεται ειλικρινής, μη θέλοντας να πει ότι το θεσμικό μας πλαίσιο εξασφαλίζει αυτή τη στιγμή τη δωρεάν παιδεία και αυτό το καταλαβαίνει ο κόσμος.
Από την άλλη όμως, δείχνει να μη κατανοεί ουσιαστικά την αμυντική στάση (ανάμεσα σε πολλούς και τη δική μου) που φοβάται , ότι όπως είναι σήμερα το πολιτικό, κοινωνικό, οικονομικό ισοζύγιο τα πράγματα θα γίνουνε χειρότερα.
Αν είχε κατορθώσει να φτιάξει ένα πολιτικό εργαλείο, που απέναντι στον φόβο να τοποθετούσε ουσιαστικές ελπίδες, τότε δεν θα χρειαζόταν να ακροβατεί σε πολιτικαντισμούς.

Για να αλλάξει αυτό το κλίμα πρέπει να ξαναδεί συνολικά το θέμα του σοσιαλισμού και της αριστεράς.
Να δει αν κάποιες βασικές όψεις τις κριτικής της δημοκρατικής ριζοσπαστικής αριστεράς, μπορούν να καταλήξουν σε μια ρεαλιστική, αλλά ταυτόχρονα ενθουσιαστική για τους πολλούς πρόταση που θα παρασύρει εκτός από τους ριζοσπάστες (οι οποίοι σε κανονικές κοινωνικές καταστάσεις είναι λίγοι) και ευρύτερα κοινωνικά στρώματα σε μια μακρόπνοη δέσμευση, πράγμα που έκανε ο πατέρας του το 70 και μέχρι ένα σημείο το πέτυχε. Βέβαια με πολλές αγκυλώσεις ευθύς εξαρχής και αμφιταλαντεύσεις.
Το 70 υπήρχε η δικαιολογία των εμφυλιοπολεμικών συνδρόμων.
Το ΠΑΣΟΚ βέβαια τα εκμεταλλεύτηκε καιροσκοπικά στο έπακρο κι από κει άρχισαν οι δυσκαμψίες.

Εγώ προσωπικά θα έλεγα τον εαυτό μου ριζοσπάστη αριστερό γι’ αυτό η μεταρρυθμιστική κεντροαριστερά δεν με ελκύει.
Και πιστεύω σήμερα μεταρρυθμίσεις οι οποίες δεν ξεκινάν από ένα πρόγραμμα γενικότερης αναπλαισίωσης του συστήματος, αργά ή γρήγορα δεν θα είναι μεταρρυθμίσεις.
Να πω βέβαια, ότι και οι επεξεργασίες των κομμάτων της αριστεράς αντιμετωπίζουν το ίδιο πρόβλημα με γερασμένους μηχανισμούς ή "διαχειριστές" με πολύτροπες "δεσμεύσεις", που βρέθηκαν δίπλα στους καθαυτό αγωνιστές και απομυζούν την ικμάδα των ιδεών τους.
Μαζί βέβαια με την πλήρως κατανοητή αμυντική στάση "μη προνομιούχων", που βρέθηκαν στην αριστερά, κατανικώντας κάθε προσωπική υστεροβουλία. Αυτή μάλιστα η αμυντική στάση ένα τελευταίο ανάχωμα στις διαθέσεις των ανεξέλγκτων πια πιέσεων του κεφαλαίου και των πολυθενικών.
Οι άνθρωποι αυτοί δικαίως σε πρώτο επίπεδο δεν μπορούν να προγραμματίσουν το τι θα δημιουργήσουν, αλλά το τι θα διασώσουν.

Ωστόσο, γιατί τα πάντα είναι διάλογος και ποτέ δεν σταματά ο διάλογος (πιστεύοντας στην Ηρακλείτεια διαλεκτική) χρειάζομαι την ουσιαστική μεταρρυθμιστική κεντροαριστερά, της ποιότητας αυτών που έστησαν το κράτος πρόνοιας στη Δυτική Ευρώπη, πριν μόλις λίγες δεκαετίες.

"O καιρός των επιγόνων"

Πριν 3 χρόνια ακριβώς, σε μια ηλεκτρονική εφημερίδα είχα γράψει αυτό το κείμενο που απόσπασμά του ανεβάζω τώρα. Έτσι γιατί νομίζω ότι θα γίνει διάλογος.

"....Οι περισσότεροι άνθρωποι και ιδιαίτερα οι νέοι έχουν κόψει κάθε σχέση με την πολιτική, ακόμα και σε τοπικό επίπεδο.
Αλήθεια ποιοι «εκτίθενται» στις δημοτικές εκλογές; μήπως τα στελέχη των κομμάτων και πολλές φορές όχι χωρίς πίεση από τα κεντρικά; Μήπως, αν πρόκειται για κάποια σημαντική θέση, π.χ. δημάρχου, «εκτίθενται» και αυτοί που ελπίζουν να βρουν πόρους για να αντέξουν το φορτίο της επικοινωνιακής εκστρατείας, της λεγόμενης προβολής;
Φαίνεται λοιπόν ότι η πολιτική στις μέρες μας έχει εξισωθεί με την επικοινωνιακή τακτική και αυτή με την πιο ανελέητη για την σκέψη μας προπαγάνδα.
Είναι σα να διαφημίζει μια γαλακτοβιομηχανία τα γιαουρτάκια της.
Να αγοράζεις το προϊόν και μέσα στο κεσεδάκι, να μην υπάρχει γιαούρτι, να είναι άδειο!
Τέλος πάντων, μπορεί να είναι και γεμάτο, αλλά με περιεχόμενο πολύ πιο κάτω από τις προσδοκίες που δημιουργεί το marketing.
Νομίζω δεν χρειάζεται να αναλυθεί περισσότερο αυτό.
Είναι αίσθηση πολλών ανθρώπων.
Είναι κάτι που λέγεται παντού.
Ακόμα και εξωπραγματική να είναι αυτή η αίσθηση (που κατά την γνώμη μας δεν είναι), αξίζει να τύχει της προσοχής και του προβληματισμού μας.

Είναι νομίζω «ηλίου φαεινότερο» ότι, οι «άλλοι», αυτοί που δεν είναι από το «σινάφι», είναι μακριά από την Πολιτική και γιατί δεν θέλουν να ασχοληθούν μ’ αυτήν, αφού δεν τους εμπνέει, αλλά και γιατί επίσης, έτσι όπως κατάντησε τα τελευταία χρόνια, δεν μπορούν.
Από τα παραπάνω, έγινε φανερή η άποψή μας, ότι ευθύνεται η ποιότητα και το ύφος του πολιτικού λόγου για την αποστροφή που δείχνουν οι σημερινοί Έλληνες για την πολιτική.
Έχουν βαρεθεί την προεκλογική παντοδυναμία των μπαλκονιών (πραγματικών και τηλεοπτικών) σε σχέση με την μετεκλογική αδυναμία των υπουργών.
Δηλαδή να δείχνουν ότι μπορούν να καλύψουν εύκολα τις ανάγκες όλων των κοινωνικών τάξεων προ των ψήφων και μετά τους ψήφους να βρίσκονται σε αδυναμία λόγω των περιορισμών της Ε.Ε., των διεθνών οικονομικών συμφωνιών, της οικονομικής κατάστασης, της ανάγκης προσέλκυσης επενδυτών από το εξωτερικό, κλπ.
Έτσι φτάσαμε το να μη λες τίποτα, παρά μονάχα ωραία σλόγκαν, σαν αυτό το τελευταίο της «συμμετοχικής δημοκρατίας», να μπορεί να πείσει περισσότερους. Αυτό επιχειρούν όλοι οι πολιτικοί που θέλουν να διαφέρουν από τους προηγούμενους, στάση που δίδαξε με επιτυχία ο τέως δήμαρχος Αθηναίων κ. Αβραμόπουλος.

Όμως τα επικοινωνιακά τεχνάσματα δεν δημιουργούν μια καλύτερη κατάσταση. Απλά βοηθούν τους πολιτικούς μας να ξεπεράσουν κάποιους σκοπέλους και ένας τέτοιος είναι η κρίση του λαού.
Μια πραγματική αλλαγή στην πολιτική, θέλει το χρόνο της. Δεν ζούμε σε επαναστατικές εποχές, γιατί δεν φαίνεται ο λαός να συμμερίζεται τώρα τις επαναστατικές διαδικασίες. Όσο και αν κάποιοι άλλοι έριξαν παλιότερα το σύνθημα «ειρηνική επανάσταση», ήταν και αυτό ένα σλόγκαν.
Οι πολιτικές προτάσεις, για να δημιουργήσουν αλλαγή στην κοινωνία, πρέπει να έχουν το πλαίσιο τους, να έχουν ένα κεντρικό όραμα για το αύριο και συγκεκριμένους σταθμούς στην πορεία πραγμάτωσής του.
Με άλλα λόγια αξίζει να είναι κανείς φιλελεύθερος ή σοσιαλιστής, να ξεκινά από κάπου και να προσπαθεί να πάει κάπου την κοινωνία.
Αν βέβαια, δεν είναι ούτε το ένα ούτε το άλλο, οφείλει να περιγράψει πρώτα τι είναι. Ποιο είναι το πλαίσιο του, ποιο είναι το όραμά του για το αύριο, ποιοι είναι οι σταθμοί από όπου περνά αυτή η πρόταση του.
Αλλιώς θα καταλήξει να μιλά στους επιχειρηματίες π.χ. σαν φιλελεύθερος και στους αγρότες π.χ. σαν σοσιαλιστής και να μην τον πιστεύει κανένας.
Αντί να έχει ένα κόμμα συμμέτοχων δημιουργών της μελλοντικής κοινωνίας, να χρειάζεται να κατεβάσει στις εκλογές την Εθνική Ελλάδος των τηλεοπτικών και γενικότερα λαμπερών προσώπων, μήπως και τσιμπήσει μια “ξόφαλτση“ ψήφο.

Γιατί λοιπόν αγαπητοί μου οι νέοι δεν μπορούν «να μπουν στην πολιτική»;
Δεν εννοώ βέβαια μόνον την απλή παρουσία· την σωματική εμφάνιση. Από αυτές έχουμε ορισμένα παραδείγματα, όπως τις δυο εκατέρωθεν της «φαιοπράσινης γραμμής» ωραίες της συμπρωτεύουσας.
Τις είδαμε στην ΤV. Δεν είδαμε όμως τον προβληματισμό τους.
Δεν ακούσαμε τα προβλήματα της γενιάς τους, δεν παρουσίασαν τις «φρέσκιες» ιδέες τους, που θα μπορούσαν να μας κάνουν να ξεφύγουμε κάπως από τον μουντό και αραχνιασμένο πολιτικό λόγο των εικονικών μπαλκονιών αυτών των εκλογών.
Ήταν σαν να μίλαγε ο Κούβελας από τη μια και ο Βενιζέλος από την άλλη.
Και χειρότερα, γιατί τουλάχιστον αυτοί μπορεί να μεταφέρουν σχήματα και σύμβολα που είναι οικεία και αγαπητά στο κοινό τους -πχ. τους αργόσχολους των καφενείων- και έτσι να συνεννοούνται με αυτό.
Εκτός κι αν σε αυτό το κοινό απευθύνονται αυτές, οι μικρές κυρίες, συνδυάζοντας την καλλίπυγο παρουσία τους με την ασφάλεια της αντιγραφής.
Αλήθεια, τι λένε στον «πτυχιούχο» πιτσαδόρο, που δεν μπορεί καν να αντισταθεί, όταν του κλέβουν ώρες οι μεγάλες αλυσίδες της πίτσας; (Για να μην λέμε ονόματα, είναι γνωστή η ιστορία του σωματείου πιτσαδόρων «Σπάρτακος» από τις εφημερίδες.)
Θα μπορέσουν να του δώσουν μια «φωτεινή τρύπα» στον μουντό του ορίζοντα;
Τέτοιες συμμετοχές των νέων λοιπόν είναι εκ των προτέρων «καμένο χαρτί».
Ξέρω ότι υπάρχουν και άλλες απόψεις, αλλά για αυτό είναι το Ίντερνετ: Περιμένω τα σχόλια σας.

Θα μου πείτε ότι κάθε άνθρωπος είναι πολιτικό ον και ακόμα, έστω και δια της απουσίας του από τον δημόσιο χώρο και το κλείσιμό του στους τέσσερις τοίχους του σπιτιού του, εκφράζει μια πολιτική στάση. Πρέπει λοιπόν να σημειώσω ότι όταν λέω πολιτική, εννοώ την πολιτική που έχει σχέση με την διαχείριση των κοινών.
Η απουσία των πολιτών, όπως ελέχθη και παραπάνω, σημειώνεται όχι μόνο στην κεντρική πολιτική σκηνή, αλλά και στην τοπική αυτοδιοίκηση, στον συνδικαλισμό, στις ίδιες τις δομές των κομμάτων. Έτσι, όσο ανεβαίνει κανείς τα επίπεδα εξουσίας (από την τοπικό στο εθνικό), τόσο περισσότερο δυσκολεύεται κανείς να συναντήσει τον καθημερινό νέο. Όπως και τον κάθε «καθημερινό» πολίτη, αλλά τον νέο ακόμα περισσότερο.
Είναι το θέμα της ανεργίας των νέων που έχει δημιουργήσει την υποδομή για την «α-πολιτικοποίησή» τους.
Αν συζητήσετε με άνεργους νέους θα δείτε ότι θεωρούν πολυτέλεια να ασχοληθούν με τα κοινά.
Και δεν είναι μόνο η κομματική ένταξη, είναι η δουλειά σε πολιτιστικούς, περιβαλλοντικούς συλλόγους, στην τοπική αυτοδιοίκηση, στον συνδικαλισμό που θα έπρεπε να αναπτύσσουν, ως θύματα μιας οικονομικής κατάστασης.
Πρώτα – πρώτα είναι συνεχώς σε μια διαδρομή αναζήτησης εργασίας, επιδοτούμενων σεμιναρίων, διαβάσματος για το ΑΣΕΠ. Άσε που και μόνον η συμμετοχή σε όλες τις κοινές προσπάθειες εγκυμονεί κινδύνους προσωπικών περιπετειών. Είσαι για παράδειγμα σε μια περιβαλλοντική κίνηση και αγωνίζεσαι ενάντια στην τσιμεντοποίηση της αλάνας που έπαιζες παιδάκι.
Πας να πιάσεις δουλειά στο καινούργιο σούπερ μάρκετ γνωστής αλυσίδας που έμαθες ότι ανοίγει κοντά σου.
Δεν προσλαμβάνεσαι βέβαια και μαθαίνεις ότι ο εργολάβος που ήθελε την αλάνα, είναι μεγαλομέτοχος στην εταιρεία φραντσάιζ που ανοίγει το μαγαζί.
Ρωτήστε γύρω σας, να δείτε πόσοι την έπαθαν έτσι.
Τώρα, αν η αλάνα είναι κάτι που μπορεί να έχει απέναντί του ισχυρότερα συμφέροντα και ο εργολάβος έχει ισχυρότερα «χαρτιά» από ένα σούπερ μάρκετ, φανταστείτε ….

Έτσι έχει η κατάσταση αγαπητοί μου.
Γιατί ακόμα και όταν στατιστικά πέφτει ο δείκτης της ανεργίας, δεν μετρά κανείς πόσοι βρίσκονται σε επισφαλείς θέσεις. Θέσεις που δεν απαιτούν μακρά εξειδίκευση.
Από «δουλειές του ποδαριού» μέχρι αναλώσιμες θέσεις σε υπηρεσίες. Εργασίες που απαιτούν κάποια προσόντα (οι περισσότεροι νέοι σήμερα γνωρίζουν κομπιούτερ και τουλάχιστον μια ξένη γλώσσα, ενώ έχουν σίγουρα μια μετα-δευτεροβάθμια εκπαίδευση), αλλά δεν απαιτούν απόκτηση μακρόχρονης εμπειρίας από τον εργαζόμενο.
Είναι η λεγόμενη από τους οικονομολόγους «δευτερεύουσα αγορά εργασίας». Την έχει δημιουργήσει η ανεργία αφενός . Αλλά κυρίως η λύση της συμπίεσης του εργατικού κόστους, που προτείνεται από την κρατούσα αντίληψη ως διέξοδος.
Τέτοιες θέσεις υπάρχουν πολλές στην Αγγλία, στις ΗΠΑ και αλλού, όπου η λεγόμενη «Νέα Οικονομία» είχε φαινομενικά οδηγήσει σε ανάκαμψη, όχι όμως ουσιαστική: Οι συνεχείς κλυδωνισμοί αυτών των οικονομιών, τα σκαμπανεβάσματα, αποδεικνύουν και τη προσωρινότητα τέτοιων λογικών, αλλά και την βαθιά ανασφάλεια που δημιουργούν στους πολίτες.
Σε ένα τέτοιο περιβάλλον η «ιδιώτευση» είναι- αργά η γρήγορα- το αποτέλεσμα.
Θα μου πείτε, δεν είναι όλοι οι νέοι άνεργοι, ή υποαπασχολούμενοι. Το κλίμα αυτό όμως, όλους τους επηρεάζει.
Πως θα μπορούσε ένας τραπεζικός για παράδειγμα να αναπτύξει συνδικαλιστική δράση, αν φοβάται ότι στην επόμενη «συγχώνευση» τραπεζών, μπορεί να βρίσκεται ανάμεσα στους υπαλλήλους που θα φύγουν αναγκαστικά.
Θα σκεφτεί, όπως λέγαμε και στον στρατό : «Να μην φαίνεσαι».
Τέλος προσθέστε σε όλα αυτά, το πώς μπαίνουν οι νέοι σε μια τέτοια κατάσταση.
Έχουν «τινάξει στον αέρα» τα οικονομικά της οικογένειας για την εκπαίδευσή τους, κυρίως εκτός των δημοσίων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων. Έχουν ωθηθεί από τους γονείς τους, από τον καιρό του δημοτικού σχολείου, σε ένα αγώνα δρόμου για να αποκτήσουν πολλές γνώσεις και ποικίλα προσόντα, ώστε να βρεθούν σε πλεονεκτική θέση για αυτή την απαιτητική αγορά εργασίας.
Και βρίσκονται σε αυτή την ανασφαλή, αγχωτική και απελπιστική κατάσταση.
Όλα τα όνειρα και οι υψηλές προσδοκίες ακυρώνονται.
Κάποια στιγμή βέβαια, μετά από πέντε – δέκα χρόνια, αρκετοί τακτοποιούνται. Όμως συνήθως είναι αργά για πετάγματα….
«Λάθε βιώσας», σκέφτεται μετά, «άσε την σύγκλητο για τους απογόνους των πατρικίων».

Θα μου πείτε: «Καλά όλα αυτά. Όμως οι νέες γενιές του Μεσοπολέμου, της Κατοχής, των πρώτων μεταπολεμικών χρόνων, αντιμετώπισαν πείνα, αλλά και καταπίεση και διωγμούς, όμως βγήκαν μπροστά τόσο πολύ, ώστε οι κρατούντες να τη φοβούνται πολύ την νεολαία. Σήμερα τουλάχιστον υπάρχει ελευθερία έκφρασης.»
Ίσως και αυτό από μόνο του να είναι μια εξήγηση, γιατί «οι ιδέες είναι σαν το καρφί, όσο πιο πολύ τις χτυπάς, τόσο καλύτερα τις στερεώνεις», όπως είχε πει κάποιος σοφός Ρωμαίος. Ενώ σήμερα με αυτόν «τον χυλό» που έχει χυθεί παντού……..
Είναι όμως μια – τέλος πάντων- θυμική εξήγηση.
Ένας όμως που έχει ασχοληθεί με την νεώτερη ιστορία συστηματικά δεν είναι δυνατόν να μην έχει ανακαλύψει, ότι ακριβώς αυτές τις περιόδους σε κάθε πολιτική παράταξη, από τους δημοκράτες δεξιούς μέχρι τους πιο ριζοσπάστες αριστερούς, υπήρχε ένα αίτημα ανανέωσης της Ελλάδας σε ρεαλιστική βάση, άξιο να συγκινήσει.
Μπορεί να υπήρχε φανατισμός, τα μετερίζια να ήταν ασύμπτωτα.
Αλλά υπήρχαν αιτήματα πρόσβασης νέων κοινωνικών ομάδων στην διαχείριση των δημοσίων πραγμάτων, τα οποία προσεγγίζονταν με «λογισμό και με όνειρο», όπως έλεγε ο γενάρχης του ενός κυριοτέρου επιγόνου (Γ. Παπανδρέου).
Ακόμα και όταν ο Κ. Καραμανλής , ο γενάρχης του άλλου κυριοτέρου επιγόνου, έλεγε «ανήκομεν εις την δύσιν», απηύθυνε ένα μήνυμα ανανέωσης σε ένα μεγάλο μέρος της νεολαίας.
Η Δύση-καλύτερα η κοντινή μας Δυτική Ευρώπη- είχε μια στεριωμένη δημοκρατία και επιπλέον, ήταν η εποχή που η πολιτική του λεγομένου «Κράτους Πρόνοιας», ή «κράτους Ευημερίας», δημιουργούσε όρους ασφάλειας για τον μέσο Ευρωπαίο πολίτη.
Ασφαλώς υπήρχε και η διωκόμενη αριστερά. Παρότι λίγοι νέοι εκδήλωναν φανερά την προτίμησή τους υπέρ αυτής, πολλοί την συμπαθούσαν κρυφά, ακόμα και επειδή ήταν διωκόμενη.
Αλλά ακόμα περισσότερο, γιατί ευαγγελιζόταν με πραγματικούς όρους, με όρους καθημερινότητας («στην Δραπετσώνα πια δεν έχουμε ζωή») την Δικαιοσύνη.
Και βέβαια μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 60, τότε που στην Ελλάδα ξεκινά η χούντα, δεν είχε φανεί ξεκάθαρα το χάλι του «υπαρκτού (ή ανύπαρκτου) σοσιαλισμού».

Στην Ελλάδα σήμερα δεν έχουμε πολιτικά αιτήματα ανανέωσης. Μόνο διαχείρισης της κατάστασης, που εκφράζονται διαφημιστικά με μεγάλα λόγια. Λόγια που όμως δεν λένε τίποτα ώστε να παρακινηθεί ο πιτσαδόρος, με τον οποίο ξεκινήσαμε.
Γιατί σήμερα το «ανήκομεν εις την δύσιν», σημαίνει ανήκομε σε ένα κόσμο προϊούσας κοινωνικής πτώσης, με όλα βέβαια τα επιπλέον κουσούρια της Νεοελληνικής κακοδαιμονίας.
Η Αριστερά από την άλλη, ακόμα ψάχνεται μετά την ολοκληρωτική διάψευση των οραμάτων για μια δικαιότερη κοινωνία. Την ολοκληρωτική διάβρωση των στηριγμάτων της που ήταν ο συνδικαλισμός και τα κοινωνικά κινήματα, εξ’ αιτίας της «ιδιώτευσης» των πολιτών μέσα σε αυτές τις συνθήκες πολιτισμικής παρακμής.
Τα δε νέα κοινωνικά στρώματα, μετά τις αλλεπάλληλες μεταλλάξεις του λόγου και των συμβόλων τους, έγιναν τώρα αυτά μια εξουσία αποτελεσματικής (με όρους κοινωνικής μηχανικής) διαχείρισης της κακομοιριάς μας, αλλά από την άλλη μας κληροδοτούν μιαν Ελλάδα αισθητικά πολύ χειρότερη από αυτή που παρέλαβαν. "

Τουαλετάρχης στα Ίμια Νο3

Δεν είχα σκοπό να συνεχίσω τα σίκουελ του «Τουαλετάρχη», αλλά 2 πράγματα μου αναστάτωσαν την μνήμη για τα καλά και αφού είχα βιωματικό υλικό, είπα «γιατί να μη το φέρω εδώ;» Το ένα ήταν ότι κάπου διάβασα ως παράδειγμα τα Τεθωρακισμένα, ότι δεν μπορούν να τα στελεχώσουν έφεδροι.
Το άλλο ήταν το μαντάτο ότι ένας παλιός φίλος πέθανε από καρκίνο, ένας φίλος που δεν τον γνώρισα στο Στρατό, αλλά η τύχη το έφερε να τον έχω στην Αυλώνα Θαλαμάρχη. Άλλος ένας καλός έφυγε νωρίς...

Λοιπόν , Χειμώνας του 95 και παρουσιάζομαι στο στρατόπεδο «Επίλαρχος Μελίδης» ( Ήρωας του Εμφυλίου), δηλαδή στο ΚΕΤΘ, δηλαδή στην Αυλώνα.
Όταν μου ήρθε το χαρτί, με είχε πιάσει μανία.
Δεν ήθελα με τίποτα τα «μαύρα σκουφιά».
Έλεγα «μια και τυγχάνω απόφοιτος ΑΕΙ, θα πάω στη Λαμία (ΥλικοΠόλεμος), άντε στην χειρότερη περίπτωση Θήβα (Πυροβολικό), όπως έλεγε και το πρώτο χαρτί που μου είχε έρθει αμέσως μετά το Λύκειο».
Την έπεσα στον πατέρα μου, που με είχε μεταπείσει και δεν δήλωσα Ναυτικό, τότε αρχικά ως «περιοδεύων», για να γλιτώσω κάτι μήνες παραπάνω θητείας.
Όταν πήγα, όμως στην Αυλώνα κατάλαβα: Όλα σχεδόν τα αγόρια από τη σχολή μας που είχαμε πάρει μαζί πτυχίο, ήταν εκεί.
Φαίνεται είπαν: «μαύρη μοίρα τα περιμένει με την ανεργία, βάλτε τους από τώρα τον μαύρο σκούφο!».
Και φευ! Θαλαμάρχης μου θα ήταν ο φίλος μου ο Σ., ο οποίος είχε αποφοιτήσει ένα εξάμηνο νωρίτερα και τον είχε αμέσως τσακώσει η δαγκάνα του Ρουφ.
Ίσως ήλπιζαν πολύ στο πολιτισμικό, αφού σύμφωνα με τις στατιστικές μελέτες τον κλάδο μας ακολουθούσαν τότε, εκτός από γυναίκες, άντρες από μεσαία και χαμηλά κοινωνικά στρώματα της επαρχίας.
Όντως να δεις πως τρέχαμε, αν και χοντρούληδες οι πιο πολλοί και αγύμναστοι, να πιάσουμε τα όρια για Δόκιμοι.
Έτσι για να αποδείξουμε ότι δεν είμαστε «μπούληδες»...
Αλλά βεβαίως στο τέλος μαζί με ένα -δυο από μας (ίσως για ξεκάρφωμα), περισσότεροι δόκιμοι από την σειρά μας έγιναν 19άρηδες απόφοιτοι λυκείου, που ίσως το προσπάθησαν ποικιλοτρόπως παραπάνω.
Άσε που μέχρι να γίνει η επιλογή, με τίποτα δεν ήθελα να περάσω από την ίλη Υ.Ε.Α.......
Είχα βρει και την ειδικότητα που μου άρεσε : Σιτιστής.
Ούτε βέβαια Δόκιμος δεν έγινα, αλλά ούτε Σιτιστής.
Πήρα 100% μάχιμη ειδικότητα, όπως ακριβώς και του φίλος μου του Σ. ( Αρχηγός Πληρώματος), έστω και αν τώρα έκανε τον λοχία «μπέιμπι σίτερ» σε παιδάκια που έπαιζαν τον στρατιώτη και τον άγρυπνο φρουρό για τυχόν παλαβούς....


Λένε κάπου, ότι όταν δημιουργείς έναν εθελοντικό στρατό, δεν πρέπει να αφήνεις τους πολεμιστές έτσι "μπουλούκι".
Πρέπει να τους απονείμεις έναν τίτλο, έστω και αν προς το παρόν είναι κούφιος.
Έτσι και σε εμάς εκείνο το «αρχηγός» έλεγε ότι κάποιοι μας αναγνώριζαν μια πορεία, ότι τέλος πάντων ήμασταν λογικοί, μεθοδικοί και μπορούσαμε να καταλάβουμε την σημασία κάποιων διαταγών, π.χ. ότι ως περίπολο πρέπει να περνάς από όλες τις σκοπιές.
Τέλος πάντων, μετά έμαθα το κόλπο, που μου το είπε ένας φίλος που πέρασε από την στρατολογία:
Οι πτυχιούχοι, που δεν έγιναν δόκιμοι και δεν είχαν μέχρι την απονομή της ειδικότητας ούτε μια μέρα τιμωρία και βέβαια ήταν Ι1 (δηλαδή κατά πάντα σωματικώς υγιείς) , έγιναν όλοι Υπαξιωματικοί. Αυτοί που δεν έπιασε το «βύσμα» τους να γίνουν Υπαξιωματικοί Σιτιστές, «Κινήσεως» κτλ, έγιναν πιο «μάχιμοι υπαξιωματικοί». Αρχηγοί δηλαδή σε άρματα ή σε τζιπάκια.

Πάντως, όλη αυτή η ιστορία με την ειδικότητα είναι μια μπαρούφα.

Εγώ ο χοντρούλης, ο αγύμναστος, ο άνθρωπος που αρχικά είχα μεσάνυχτα από σκοποβολή, που τότε δεν ήξερα να οδηγώ ούτε παπί, σε γενικές γραμμές καλά πέρασα ως «αρχηγός πληρώματος».
Ενώ ένας φίλος μου που παρουσιαστήκαμε μαζί, που έβαλε μέσον για να πάει (αν και άσχετος με τα νοσηλευτικά) στο υγειονομικό και έγινε τελικά Σιτιστής Υγειονομικού, «βάρεσε» αναβολή για «ψυχολογικούς λόγους με κοινωνικό υπόβαθρο», κάπως έτσι έλεγαν τότε επισήμως το «δεν τη παλεύω».

Θυμάμαι τον μύθο του Αισώπου με το ζωγραφισμένο Λιοντάρι. Αυτό που έχει σημασία δεν είναι να φτιάξεις γύρω σου ένα κλουβί ασφαλείας.. Ποτέ δεν είσαι σίγουρος ότι θα σε προφυλάσσει σε κάθε περίπτωση. Σημασία έχει που θα βρεθείς, εδώ η τύχη παίζει μεγάλο ρόλο, αλλά και όπου θα βρεθείς, να μάθεις να σταθμίζεις το περιβάλλον και πάντα να ψάχνεις για διεξόδους διαφυγής, όταν χρειαστούνε.

Λένε, ότι δεν μπορούμε να μάθουμε εμείς οι έφεδροι.... Λάθος!!!! Σημασία έχει ότι μάθαμε, όσα μάθαμε με αυτό το περιβάλλον που είχε δημιουργήσει ο ελληνικός ωχαδερφισμός!!!
Την νύχτα των Ιμίων στην δική μου Ίλη ήμασταν όλοι έφεδροι.
Ο διοικητής είχε κάποια άδεια και υποδιοικητής ήταν ένας Δόκιμος που σε ένα μήνα θα απολυόταν.
(Ένας ΟΠΥ που υπήρχε, αν και οδηγός άρματος, δεν ξέρω πως βρέθηκε σιτιστής, αν και είχαμε έφεδρο με αυτή ακριβώς την ειδικότητα.... Ίσως επειδή αυτός ο κακομοίρης έφεδρος έμεινε ολονύκτιος σκοπός μέχρι να έρθουν οι επίστρατοι.)
Ήμασταν όλοι έφεδροι και όμως βγάλαμε παλιά και κακοσυντηρημένα άρματα, σε λιγότερο από τον "προβλεπόμενο χρόνο" στις θέσεις μάχης και χωρίς φώτα παρακαλώ.
Δεν ήμασταν συνηθισμένοι σε τέτοια πράγματα και φοβόμασταν. Τουλάχιστον εγώ φοβόμουν.
Όμως δεν θέλαμε να δείξουμε «μικροί», απέναντι σε κάτι που τουλάχιστον εκείνη τη στιγμή απέκτησε νόημα.

Και πώς να μάθεις....
Θυμάμαι κάτι «καυλωμένα» Λοχιάκια, που μόλις είχαν βγει από τη σχολή.
Δεν είχαν πάει σε Μονάδα και τα είχαν φέρει στο Κέντρο.
Αυτό το λέω γιατί στις μονάδες όσους υπαξιωματικούς από σχολή βρήκα, ήταν σε γενικές γραμμές επαρκείς.
Να μας δείχνουνε πως λύνονται τα πολυβόλα του άρματος.
Νύστα μεγάλη σε εκείνα τα Π.....
Εκτός κάτι Κρητικούς (ίσως και κάνα δυο άλλους που είχαν αγάπη με τα όπλα) κανείς δεν ήθελε να δοκιμάσει.
Γιατί, αν έκανες κανένα λάθος, το πρώτο πράγμα που θα έτρωγες ήταν μια κοροϊδία π.χ. «μπουμπούνα» και το δεύτερο θα ήταν μια στέρηση εξόδου (σ.εξ).
Στο έδειξε από τα έξι μέτρα και εσύ δεν πρόσεχες.
Διότι, το να μη καταλαβαίνεις εύκολα πράγματα που δεν έχεις τα «νοητικά σχήματα» για να τα πιάσεις με την πρώτη, ήταν γι αυτούς μόνο θέμα προσοχής.
Θυμάμαι, ακόμα δεν είχα αποκτήσει την συνήθεια να κρύβω λόγια είπα μια μέρα σε έναν τέτοιο Λόχα:
«Μα γιατί να παίρνουμε τέτοια όπλα από την αποθήκη οπλισμού και δεν έχουμε κάποια ειδικά για επίδειξη και εξάσκηση για να μάθουμε χωρίς τον φόβο ότι θα τα χαλάσουμε;»
Έτσι έφαγα τις πρώτες μου 2 μέρες κράτηση, που δεν γράφτηκαν βέβαια, γιατί βοηθούσα τον επιλοχία τα βράδια με τα χαρτιά (να σαι καλά φίλε Σ.) και δεν τις έγραψε στην αναφορά..
Θα έμενα έτσι κι αλλιώς μέσα τρεις μέρες, για να πάρω έξοδο το Σάββατο.

Θυμάμαι άλλη μια φορά , βρισκόμουνα τότε στην Ίλη που ήταν και ο γνωστός σαδιστής αξιωματικός, ήμασταν στον όρχο και καθαρίζαμε και λιπαίναμε τις ερπύστριες των αρμάτων που είχαν πάει για βολή.
Μαζί μας ήταν και ο συστρατιώτης μου ο Παπακίτσος, με το οποίο βρεθήκαμε και οι 2 μας υπαξιωματικοί στην ίδια μονάδα.
Του Παπακίτσου ο πατέρας ήταν μπουλτοζιέρης και ο φίλος μου ήξερε τα σχετικά πάρα πολύ καλά και μάθαινε πολύ γρήγορα τα σχετικά με τα άρματα.
Ήταν ένας που θα έπρεπε δικαιωματικά να γίνει Έφεδρος Αξιωματικός, καθώς και λίγα γραμματάκια ήξερε (είχε τελειώσει κάποιο ΙΕΚ μηχανικών, κάτι τέτοιο) και όποιος τον έβλεπε θα καταλάβαινε γιατί. Πολλοί Δόκιμοι ήταν επιεικώς ανεπαρκείς με τα λεφτά ή τις γνωριμίες του μπαμπά.
Όχι όλοι αλλά αρκετοί.
Αλλά είπαμε στρατός δουλοπαροίκων.....
Ο κακόμοιρος ο Παπακίτσος δεν μπορούσε να «χωνέψει» τον τρόπο (με κάτι ξύλα, τα οποία βουτούσαμε σε κουτιά με γράσο) που λιπαίναμε τις ερπύστριες, ή τον τρόπο που αλλάζαμε τις μπαταρίες.
"Καλά δεν έχουν πάρει είδηση ότι υπάρχουν ειδικά πιστόλια, καλά δεν ξέρουν ότι υπάρχουν πτυσσόμενες σκάλες;"
Δεν κοστίζαν πολλά.
Ένα F16 λιγότερο και θα εφοδιάζαν όλο τον στρατό με αυτά και με πολλά άλλα.
Λοιπόν εκείνη την ημέρα είχε έρθει ο Α/ΓΕΕΘΑ στην Αυλώνα (αν θυμάμαι καλά ο γνωστός ναύαρχος των Ιμίων), μαζί με κάποιον άλλο ξένο Στρατηγό.
Χτύπησε η καραμούζα για φαΐ και δεν θέλανε να μας πάνε, γιατί θα περνούσαμε μπροστά από το Διοικητήριο.
Καθόμασταν στο υπόστεγο και κουβεντιάζαμε για γκόμενες με τον Λοχία και παραπονιόμασταν.
"Δεν μπορώ παιδιά. Έτσι διέταξε ο .. "(«παρανοϊκός» ήθελε να πει, αλλά κόπηκε).
Κάποια στιγμή την είπα πάλι την φιλοσοφία μου:
« Κοιτάξτε ο Στρατός βασίζεται στους κανονισμούς. Και ο κανονισμός λέει ότι αυτή την ώρα οι άνδρες πάνε για φαγητό. Δεν είναι κακό να μας δει να περνάμε από μπροστά του ο Στρατηγός, κακό θα είναι αν δεν μας δει!»
Νευριάζει ο Λόχας και με διατάζει να πάω να αναφερθώ στον επικεφαλής αξιωματικό (τον «παρανοϊκό» δηλ.).
Τι να κάνω, πάω κι όποιον πάρει ο χάρος...
Προσοχή, κανονική αναφορά, αγριοκοίταγμα και μετά:
«Πες στον Λοχία να σας πάει, με βήμα όμως και φωνή».
Σκέφτηκα «τη γλίτωσα»..
Μάλλον όμως θα σκέφτηκε κι αυτός ότι κάποιο μεγάλο «βύσμα» θα έχω για να τα λέω αυτά, γιατί σε 3 μέρες που έμαθε «τι καπνό φουμάρω» έφαγα την γνωστή 10ήμερο κράτηση για τις κουβέρτες.

Στο ΚΨΜ με έστειλε ένας άλλος αξιωματικός, που τον γνώρισα ένα Σαββάτο βράδυ που ήμουνα στον Ουλαμό Επιφυλακής, δηλαδή αγγαρειών. Ρώτησε αν ήξερε κάποιος λίγο από Ψαλτική, λίγο να βοηθήσει έναν Παπά σε μια λειτουργία.
Την άλλη μέρα, βρέθηκα με τον Στρατιωτικό Παπά σε ένα ξωκλήσι, μετά μπήκα στην χορωδία που θα έψελνε το Πάσχα.
Εκεί στις πρόβες, μια και είχαμε πιάσει κουβέντα για τα εκκλησιαστικά, όπου εγώ του έκρυβα την κριτική μου ματιά απέναντι σε πολλά, του είπα τα παράπονά μου για τον συνάδελφό του. Στο τέλος της Εβδομάδας, είχα πάει στο ΚΨΜ και σε άλλη Ίλη, όπου έχασα και ένα μέρος της εκπαίδευσης.

Νευριάζω λοιπόν όταν ακούω ότι δεν μπορεί να στελεχωθεί ο στρατός με εφέδρους πια, άλλα πράγματα φταίνε.


Να κι ένα επεισόδιο από μια βολή.
Γενικά πρέπει να σημειώσω ότι όλα σχεδόν τα στελέχη τα έπιανε ένας πανικός στις βολές.
Πράγμα που μας το μετέδιδαν.
Δεν είχε στηθεί καλά το πράγμα για να βάζουν ανίδεους ανθρώπους στο νόημα.
Δεν ξεκινούσαν από ένα (λέω εγώ, ο μη ειδικός) κανονικό σκοπευτήριο με αεροβόλο όπλο, αλλά αμέσως με τα τζι 3, που πάθαιναν συχνά εμπλοκή.
Αντί για αυτό, κάναμε στη χάση και τη φέξη βολή, με ένα άγχος να φύγουν γρήγορα οι σφαίρες, να τελειώνουμε.
Πριν φύγω από την Αυλώνα, ήδη είχα ονομαστεί Λοχίας, κάναμε την τελευταία βολή.
Δεν είχα μεγάλο ποσοστό επιτυχίας και επειδή ένα φίλος μου, που έριχνε καλύτερα, είχε γίνει δεκανέας, ήθελα να αποδείξω στον εαυτό μου «κάτι».
Κάθισα λοιπόν σιγά- σιγά, να στοχεύω καλά.
Έμεινα τελευταίος.
Ο Μον. Υπάξ από πάνω μου, νόμισε ότι του είχα κάνει σημάδι ότι τέλειωσα και έδωσε το σχετικό σήμα.
Ευτυχώς τον άκουσα και γύρισα και του είπα ότι δεν τελείωσα ...
4 μέρες κράτηση, ενώ το ίδιο βράδυ θα έφευγα με τιμητική άδεια γιατί ο ουλαμός μας τα πήγε καλά στην επιθεώρηση.
Δεν άντεξα, η αδικία με τρέλανε, παραπονέθηκα στον Ίλαρχο.
Ο ήρεμος μα επιτιμητικός τρόπος που με αντιμετώπισε, με έκανε να μη θέλω να "ξαναρίξω" το εαυτό μου για μια άδεια.
Την άλλη μέρα, βέβαια μου τη χάρισε και έφυγα για την άδεια και γύρισα για να πάρω τα πράγματα μου και να φύγω για τη Μονάδα.

Πρέπει να δημιουργήσουν στο στρατό σωστές υποδομές εκπαίδευσης εφέδρων και σωστή επιλογή και οργάνωση του προσωπικού τους. Εκεί ίσως παιχτούν περισσότερα πράγματα, παρά σε αγορές του αιώνα.

Τουαλετάρχης στα Ίμια no2

Σήμερα είδα στην «Ελευθεροτυπία» ένα εκτενές αφιέρωμα στη στρατιωτική Θητεία...
Επίσης, παρά τις εμβριθείς «αντιτρομοκρατικές» αναλύσεις, τελικά ούτε τα κανάλια άφησαν εντελώς στην πάντα τους "λουφαδόρους".
Σήμερα το πρωί, παρέα με 2 φίλους συζητήσαμε τα σχετικά και θα σημειώσω που φάνηκε να συμφωνούμε εμείς οι μη ειδικοί. (Έχουμε βέβαια υπηρετήσει όλοι, σε διαφορετικά σώματα- ο ένας μάλιστα στο ναυτικό- σε διαφορετικές εποχές και διαφορετικά μέρη.)

Καταρχήν συμφωνήσαμε ότι πρέπει να υπάρχει θητεία.
Από ότι είδα στην εφημερίδα, οι περισσότερες χώρες έχουν έστω και λίγους μήνες.
Από την άλλη, είπαμε ότι πρέπει να αλλάξει το σύστημα και να υπάρχει κατανόηση της πραγματικότητας και των αναγκών των νέων.
Γιατί , για παράδειγμα, να υποχρεώσεις έναν αθλητή, στην πιο κρίσιμη φάση της καριέρας του, να διακόψει τους αγώνες του ( εσωτερικού – εξωτερικού) και το προπονητικό του πρόγραμμα για ένα τουλάχιστον χρόνο;
Ακόμα και όταν πεις ότι θα δημιουργήσεις ιδιαίτερες συνθήκες γι αυτόν, έχεις δημιουργήσει την βάση για να λουφάρουν άλλοι τόσοι «ψευτο-αθλητές».
Άσε που η εξαίρεση είναι ένα κακό παράδειγμα για τον Στρατό.
Αυτό που όλοι είδαμε καλό είναι μέχρι τα 22 χρόνια του καθενός να υπάρχει ένας μικρό χρονικό διάστημα (2-3 μήνες),
διάστημα που ο καθένας θα μπορεί να διαλέγει πότε θα εκπληρώσει,
διάστημα στο οποίο ο καθένας- ακόμα και ο αθλητής μπορεί- θα κάνει την βασική στρατιωτική του θητεία.

Αυτό το πολύ τρίμηνο, θα είναι δόκιμος οπλίτης, θα εκπαιδεύεται στα πολύ βασικά και των τριών κλάδων των Ε.Δ. (Πράγματα που θα του είναι χρήσιμα σε τυχόν επιστράτευση του και όχι ηλίθιες οπλοασκήσεις.... Αν είναι να γίνει τσολιάς, θα εκπαιδευτεί μετά.)
Την εκπαίδευση θα την αναλαμβάνουν ειδικά επιλεγμένοι και καταρτισμένοι αξιωματικοί και υπαξιωματικοί καριέρας, οι οποίοι κάθε 5-6 χρόνια θα αλλάζουν, για να μην δημιουργούνται κυκλώματα.
Αυτοί βλέποντας τα ταλέντα του, τις ικανότητές του και άλλα προσόντα του, θα κάνουν 2-3 εναλλακτικές προτάσεις σε πιο Κλάδο, Όπλο ή Σώμα θα πάει ο έφεδρος και τι ειδικότητα θα έχει.
Η Στρατολογία από κει και πέρα, το μόνο που θα κάνει, είναι ανάλογα με τις ανάγκες της να διαλέγει μια από τις τρεις προτάσεις.
Στην διάρκεια αυτής της εκπαίδευσης, οι οπλίτες δεν θα έχουν βάσει νόμου πάνω από 3 υπηρεσίες την εβδομάδα.
Αν χρειάζονται φρουροί παραπάνω, θα φυλάνε άλλοι.
Ο στρατιώτης θα πληρώνεται τουλάχιστον με το ελάχιστο ημερομίσθιο του ανειδίκευτου εργάτη.

Από κει και πέρα, ο καθένας θα έχει άλλους 5-6 μήνες υποχρεωτικής θητείας, τους οποίους θα μπορεί να υπηρετήσει ακόμα και τμηματικά σε συμφωνία με την στρατολογία του, ή να εξαγοράσει με το 3πλάσιο ελάχιστο ημερομίσθιο του ανειδίκευτου εργάτη για κάθε μέρα που δεν υπηρετεί.

Όποιος οπλίτης θέλει, στο μέσον της υποχρεωτικής του θητείας, δηλώνει να γίνει επαγγελματίας οπλίτης και γίνεται μόνο όταν η μικρή «καριέρα» του στο στρατό είναι σύμφωνη.
Όλοι διαπιστώσαμε ότι οι περισσότεροι μισθοφόροι φαντάροι δυστυχώς δεν ανταποκρίνονταν- τουλάχιστον όσο υπηρετούσαμε εμείς- στα κριτήρια για τα οποία προσελήφθησαν: Θα εκπαιδευτούνε καλά στα σύγχρονα όπλα κλπ…. .
(Πως φαίνεται πως όποιοι πολιτικοί και γραφιάδες τα λένε αυτά, δεν έχουν υπηρετήσει πραγματικά, αφού δεν γνωρίζουν την καθημερινότητα μιας μονάδας).
Ο στρατιώτης πάλι θα πληρώνεται τουλάχιστον με το ελάχιστο ημερομίσθιο του ανειδίκευτου εργάτη.
Τον τελευταίο μήνα, όσοι θέλουν από τους εφέδρους οπλίτες και επιλεγούν τελικά με ένα σύστημα μορίων, γίνονται υπαξιωματικοί και κάθονται ένα –δύο μήνες παραπάνω στο στρατό.
Από αυτούς πάλι με το σύστημα μορίων κάποιοι θα γίνουν αφού περάσουν τις γνωστές σχολές, «Δόκιμοι Έφεδροι Αξιωματικοί», και θα υπηρετήσουν, σαν αξιωματικοί πια, άλλον ένα χρόνο.
Σε όλη αυτή την παραπάνω θητεία οι έφεδροι θα πληρώνονται όσο και οι επαγγελματίες του ίδιου βαθμού.

Θα υπάρχει ένα σύστημα πληρωμένων εθελοντικών Βραχέων Ανακατατάξεων για όλους τους εφέδρους (με την ανεργία που υπάρχει θα πάνε αρκετοί), όταν υπάρχει λόγος, π.χ. όταν χρειάζεται συμπλήρωση του αριθμού του στρατεύματος.

Για εκπαίδευση βέβαια και για ύψιστης σημασίας αμυντικούς λόγους θα γίνεται επιστράτευση μερικών ή όλων των εφέδρων όπως και σήμερα.

Πολλοί θα πούνε, ότι αυτό είναι ένα ακριβό σύστημα εφεδρικού στρατού.
Ίσως, αλλά μόνο με αυτόν τον τρόπο θα διαχωρίσουμε την θέση μας όσοι θέλουμε εφεδρικό στρατό πολιτών και όχι στρατό Δουλοπαροικιών για αγγαρείες.
Αν είναι έτσι, καλά κάνουν και οι γιοι των πατρικίων και «την κάνουν για αλλού»..

Τουαλετάρχης στα Ίμια

(το πόστ ξαναγράφτηκε επειδή είδα ότι θέλει διόρθωση και προσθήκες)

Όταν σκεφτόμουνα να γράψω αυτό το πόστ, δεν ήξερα τι έγινε σήμερα στην Πρεσβεία....
Έτσι είναι πολύ πιθανό να ξεχάσουν οι τηλετελάληδες τους "λουφαδόρους" του Στρατού, προσωρινώς βέβαια.
Υπάρχουν τα φρέσκα γεγονότα, υπάρχει πάντα ανοιχτό και φλέγον το Α16.
Λοιπόν, οι δικές μου "τσουκνιδιές" ίσως να μην ενδιαφέρουν πια κανένα, αφού θα σταματήσει να γαργαλιέται τηλεοπτικώς και τ' αυτί του . Θα δούμε...

Ακούσαμε αρκετά για το πόσοι είναι σήμερα οι έφεδροι , πόσοι λείπουνε και πως οι διάφοροι "βυσματοφόροι" την κάνουν "κοπάνα ", ανάλογα με το πόσα βόλτ μπορούν να περάσουν από το "βύσμα" τους.
Είναι μάλλον απίθανο άνδρας που έχει κάνει την στρατιωτική θητεία του, να μη θυμηθεί τις δικές του "χακί (ή μπλε) μέρες"..

Εμένα όλες αυτές τις μέρες μου περνάνε διάφορα ερωτηματικά για το αν είχε κάποιο νόημα η δική μου θητεία.
Επίσης, αν εγώ προσωπικά "δικαιούμαι να ομιλώ" σήμερα για τους Λεφτάδες κι Επώνυμους Ι5, αφού κάποια στιγμή, για να αποφύγω έναν αξιωματικό, ο οποίος είχε χόμπυ να "καμπανιάζει" τους πάντες δι' ασήμαντον αφορμή, χρησιμοποίησα την γνωριμία ενός άλλου αξιωματικού για να χωθώ στο ΚΨΜ.
Τον παρανοϊκό αυτόν, τελικά απέφυγα γρήγορα και με μόλις 10 μέρες κράτηση, γιατί οι κουβέρτες μου έχαναν κάτι εκατοστά από το προβλεπόμενο δίπλωμα.
Από κει και πέρα στον Στρατό δεν βρήκα και τους πλέον τρελούς, σαδιστές και δεσποτικούς ανθρώπους που συνάντησα στην ζωή μου (τουλάχιστον όσον αφορά τα στελέχη καριέρας). Ίσα - ίσα, οφείλω να το πω, γνώρισα, λίγους μεν αλλά όντως ηρωικούς μέσα εκεί που δούλευαν, οι οποίοι με χίλια ζόρια προσπαθούσαν να διατηρήσουν το ανθρώπινο πρόσωπό τους σε ένα χώρο, στον οποίο λίγο προσηνής να είσαι, σε σένα θα κάνει ο κάθε πικραμένος την βλακεία του ή την κατεργαριά του.
Από την άλλη βέβαια, η πλειονότητα των στελεχών εμφάνιζε την γνωστή αθένεια της Ελλαδικής κοινωνίας "από έξω κούκλα και από μέσα πανούκλα".
Δηλαδή προσπαθούμε να είμαστε άψογοι σε παρελάσεις, επιθεωρήσεις, χαρτιά κλπ με το 1/5 του προβλεπόμενου προσωπικού,
χωρίς να χαλάσουμε καμιά άδεια φαντάρου (γιατί θα φανεί στα χαρτιά),
χωρίς να δώσουμε σημασία στο γεγονός ότι οι περισσότεροι υφιστάμενοι (όχι μόνο οι έφεδροι, αλλά και αυτοί οι επαγγελματίες οπλίτες) δεν βρίσκουν κανένα νόημα στην δουλειά τους
και τέλος, χωρίς να χρεωθούμε καμιά βλάβη.
(Δεν έχει σημασία αν θα χρεωθούμε επιτυχία. Σημασία έχει, ας πούμε, να μην βρεθεί ένα εξάρτημα σε "μη προβλεπόμενη κατάσταση", άσχετα αν η Πολιτεία δεν έχει φροντίσει για τις τεχνικές και κοινωνικές προϋποθέσεις που θα διευκολύνουν να είναι όλα "σε προβλεπόμενη κατάσταση"΄.)
Όμως, οι άνθρωποι αυτοί έχουν ένα μεγάλο δίκιο, που δεν το έχει ο κάθε ημιμαθής γραφειοκράτης που λειτουργεί το ίδιο και χειρότερα ακόμα: Σε κάθε βήμα τους είναι χρεωμένοι με ζωές ανθρώπων και με τις ζωές δεν παίζουν.
Από την άλλη, πολλοί τύποι που γνώρισα μετέπειτα στις διάφορες δουλειές του ποδαριού που έκανα μόλις απολύθηκα, αν ήταν σε ένα πλαίσιο σαν τον Στρατό, θα είχαν γίνει χειρότεροι από τον παραπάνω στρατόκ..ο καραβανά.
Και να πω κάτι προσωπικό; Όταν κι εγώ βρέθηκα, ως ένας απλός έφεδρος λοχίας, να δίνω διαταγές σε δυο τρεις άλλους, ακόμα κι εγώ έκανα πράγματα για τα οποία δεν συμφωνούσα απόλυτα μέσα μου (λίγες φορές, θέλω να πιστεύω), αλλά έτσι έπρεπε να γίνουν για να είμαι σίγουρος ότι δεν θα βρεθώ εκτεθειμένος με βάση τους κανονισμούς.
Τι πράγματα; Ας πούμε να δίνω σημασία (όσο πατάει η γάτα , λέω) στη "διαπλοκή" του στρατοπέδου, χωρίς βέβαια να "χώνω" ανθρώπους, παρά μονάχα τον ευατό μου και λίγους άλλους που θα τους εξυπηρετούσα αργότερα με άλλο τρόπο. Έτσι θέλω να πιστεύω, δηλαδή.
Η΄ να εκτελώ με μεγάλη προθυμία ανόητες διαταγές για να μη χάσω καμία έξοδο.

Τελικά όμως, όπως και οι περισσότεροι από όσα ακούω, μετά από χρόνια θετικό απολογισμό κάνω για την θητεία, όχι γιατί όσα έμαθα για το αντικείμενο, αλλά για την ίδια την εμπειρία .
Ακόμα και σε μένα, που πήγα 26 χρονών φαντάρος, ήταν χρήσιμη η θητεία.
Με έμαθε να ελίσσομαι παραπάνω,
να φροντίζω τον εαυτό μου χωρίς να γίνομαι στόχος στους άλλους,
να προσπαθώ να κρύβω λόγια (σ'αυτό-δυστυχώς ή ευτυχώς-δεν είχε μόνιμα αποτελέσματα), να είμαι περισσότερο εντάξει στον χρόνο μου
και να προσπαθώ να κάνω το συναίσθημα σκέψη όταν χρειάζεται, δηλαδή να μην αντιδρώ άμεσα με τους ανθρώπους.

Επίσης, για αυτά που έμαθα από τον στρατό, ανακαλύπτω τώρα στο σπίτι μου, πόσο χρήσιμη ήταν μια υπηρεσία που πρόσφερα στην μαμά πατρίδα:
Τουαλετάρχης.
Ναι φίλοι, γιατί έπρεπε ο χώρος να μείνει καθαρός για όση περισσότερη ώρα γινόταν,
να λαμποκοπά κάθε γωνιά
και το κυριώτερο με τους λιγότερους άνδρες αγγαρεία, για να μην γίνεις μισητός από αυτούς που το βράδι θα κοιμόσουν δίπλα τους.
Αποτελεσματικότητα και Οικονομία δυνάμεων.
"Καλά", θα μου πείτε, "στον στρατό ήθελες να πας για να τα μάθεις αυτά;"
Για τα αγόρια της δικής μου σειράς ίσως..

Θα έμενα στο Τουαλετάρχης, αν δεν είχα την εμπειρία να βρεθώ χωρίς ασύρματο (σιγή ασυρμάτου), με σβηστά τα φώτα και να έχω στον στόχο ένα παρόμοιο νησάκι με τα Ίμια, εκείνη την δύσκολη βραδιά.
Υπήρχε μάλιστα κίνδυνος -έτσι λέγανε- πριν από την επίσημη κύρηξη πολέμου, να έρθουν από κει κομάντος για δολιοφθορές.
Τώρα συνειδητοποιώ, φέρνοντας εκείνη τη νύχτα στο μυαλό μου αλλά και το τι γίνεται σήμερα σε διάφορα μέτωπα, ότι το νόημα μιας εκπαίδευσης για τον Έλληνα Έφεδρο Στρατιώτη, θα ήταν να μάθει πως συλλογικά θα αντιδράσει όταν θα είναι στόχος και θα κηνυγιέται για να έχει τις λιγότερες απώλειες (Τα αρχικά τουλάχιστον, που θα επιτρέψουν την πρώτη στοιχειώδη οργάνωσή του σε στρατιωτικά τμήματα).
Πράγμα που θα μετρήσει πολύ. Ιδιάιτερα στην διπλωματία που θα ακολουθήσει....
Αυτό δεν μπορεί να καλυφθεί με τεχνολογική υπεροπλία και σ' αυτό είμαστε όλοι χρήσιμοι.

Μακάρι να μη χρειαζόταν οι στρατοί.
Δεν είμαι μιλιταριστής. Απλά Δημοκράτης . Είναι αλήθεια ότι όσοι έφτασαν στο τέλος να στηριζόνται κυρίως σε μισθοφορικούς στρατούς, δεν τα κατάφεραν... (Ανάμεσα σε αυτούς και το Βυζάντιο.)
Όλα-όσα είπα, με τίποτα δεν πρέπει να οδηγήσουν στην σκέψη ότι δεν πρέπει να εξορθολογιστεί το σύστημα του εφεδρικού στρατού που έχουμε σήμερα στη χώρα μας.
Ότι δεν είναι ανάγκη να δωθούν περισσότερα κίνητρα (και χρηματική αποζημείωση) στον έφεδρο στρατιώτη και όχι απλά άγραφες άδειες.
Ότι δεν είναι να ανάγκη να επανεξαταστεί ο χρόνος και το είδος της στρατιωτικής εκπαίδευσης.

Τα έγραψα όλα αυτά, γιατί σκέφτομαι ότι τόσοι άνθρωποι που διακινδυνεύουν να γίνουν ρεζίλι & πληρώνουν όσα- όσα για μια πλαστή απαλλαγή, δεν μπορεί να αντιμετωπίζονται όλοι απλά ως "λουφαδόροι".
Γιατί έχουν απαξιώσει τόσο μέσα τους την εμπειρία της θητείας, που είναι γι αυτούς μόνο κάτι σαν φυλακή;
Όσοι λοιπόν δεν συμφωνούμε να υπάρχει μόνο μισθοφορικός στρατός (όπου άυριο θα μπορούμε να μισθώνουμε Κούρδους λαθρομετανάστες για να μας εξυπηρετούν, όπως κάνουν οι Αμερικανοί με τους Λατίνους), πρέπει να σκεφτούμε τι έχει καταντήσει τη θητεία χωρίς κανέναν νόημα για πολλούς νέους.

Ιωνική Δημοκρατία - Αεροδρόμιο: "Θαλής ο Μιλήσιος"

Οι γείτονες των μικρασιατικών ακτών, "τρελαμένοι" από τους "καθυστερημένους" ομοεθνείς τους της Ανατολικής Ενδοχώρας αποφάσισαν να αποσχιστούν και ιδρύσουν ξεχωριστό κράτος με το όνομα Ιωνία.(Καλά τώρα "ομοεθνείς" τους... η Τούρκικη εθνικιστική ιστοριογραφία φταίει γι αυτό. Οι άνθρωποι είναι απόγονοι παλαιών κατοίκων της Ιωνίας που εξισλαμίστηκαν!). Και για να γίνουν και περισσότερο πιστευτοί ονόμασαν το αεροδρόμιο της Σμύρνης: "Θαλής ο Μιλήσιος"!
Πως σας φαίνεται αυτό το ενδεχόμενο;
Είναι μια υπόθεση που ταιριάζει γάντι σε άλλα σύνορα.
Αλήθεια ο μεγαλοπρεπής ΛΑΟΣ μας θα αντιδρούσε τότε ("Χέρι Χέρι" στο συλλαλητήριο).
Μπα νομίζω ότι μια τέτοια κίνηση μόνο γέλια θα δημιουργούσε ακόμα και στους "χέρι χέρι για την όμορφη Ελλάδα".

Γιατί οι Ιστοριογράφοι τους δεν θέλησαν ποτέ μέχρι τώρα να τους εκχωρήσουν σε ραγιάδες...
(Άσε που τόσα χρόνια μας έμαθαν καλά -φτου στον κόρφο μας θα λένε! Στα χωράφια που διεκδικούν μας θέλουν ως ραγιάδες και όχι ως "αλύρωτους αδελφούς"...)
Αλλά επίσης γιατί οι "Ίωνες", θα είχαν χίλιους άλλους λόγους(Αιγαίο- υφαλοκριπίδα- νησάκια) για να έχουν διαφορές μαζί μας και δεν θα χρειαζόταν το αεροδρόμιο "Θαλής ο Μιλήσιος" για να μας "τσιγκλήσουν"!!!

Οπωσδήποτε το αεροδρόμιο "Μέγας Αλέξανδρος" είναι ένα σαφές μύνημα: Γιατί, αν και θα μπορούσαν οι Σλαβομακεδόνες να έχουν δικαιώματα στο όνομα Μακεδονία ως μακρόχρονοι κάτοικοι του χώρου (όπως και οι Ελληνες Μακεδόνες), δεν μπορούν σοβαρά να διεκδικήσουν την αρχαιοελληνική Μακεδονία, εκτός αν γυρίσουν στον γνωστό αλυτρωτισμό.
Αν την κυβέρνηση των Σκοπίων δεν την έβαλαν κάποιοι να δημιουργήσει αναταραχή, τότε έκανε μια κίνηση που θα ξανακινήσει το θέμα.
Γιατί το πρόβλημα δεν είναι τα ονόματα, αλλά τα ονόματα που πάνε πακέτο με αλυτρωτισμούς και διεκδικήσεις και όλα αυτά βέβαια πακέτο με κινδύνους για αναφλέξεις κτλ κτλ.
Εκεί θα πρέπει να εστιάσουμε:
Πως σίγουρα και σαφώς θα βγει μια συμφωνία που τουλάχιστον πολιτικά θα βάζει "τοίχο" στον αλυτρωτισμό και όχι να κολλήσουμε πάλι στο όνομα "Μακεδονία"...

Νερών ευ-Λόγημα

Σήμερα είχαμε τον Αγιασμό των Υδάτων.
Βρέθηκα λοιπόν στην σχετική θρησκευτική τελετή της Ενδοχώρας μου.
Γιατί αναφέρομαι σ’ αυτό το γεγονός από όλο το χάπενινγκ των εορταστικού δεκαπενθημέρου? Θα το δείτε παρακάτω...
Άλλωστε ποτέ δεν έκρυψα πως θεωρώ τον εαυτό μου Ορθόδοξο Χριστιανό, χωρίς ποτέ αυτή η ιδιότητα μου να αισθάνομαι ότι περιορίζει την ελευθερία μου, την έκφρασή μου, τη σχέση μου με τον οποιονδήποτε και οτιδήποτε.
Ίσως κάποια στιγμή το ανοίξω αυτό το θέμα, που πάντα ακροθιγώς προσπερνώ, γιατί συνέχεια θέλω να λέω πράγματα καθημερινά, πράγματα κοινωνικά.
Από την άλλη, μπορεί να μην έχει καν σημασία για σας ο τρόπος που εγώ προσπαθώ να βρω υπαρξιακή πληρότητα. Αυτό είναι κάτι που το κάνει ο καθένας με τον εαυτό του. Και ο τρόπος του άλλου μπορεί να γίνει βοηθητικός, μόνον όταν ζητηθεί και πάλι σαν ένα αρχικό χνάρι.

Να πω βέβαια, ότι ο Αγιασμός των Υδάτων και της Φύσης γενικότερα ως πρακτική δεν είναι ανακάλυψη του Χριστιανισμού, αντανακλά αρχέγονες ανάγκες του ανθρώπου και απλώς η θρησκεία μας, όπως και κάθε θρησκεία, πρέπει να έχει ένα τρόπο να τις περιθάλψει και να δώσει ταυτόχρονα κάποιο βαθύτερο νόημα σε αυτές τις θεραπευτικές (ως προς τις ανθρώπινες ανάγκες) πρακτικές της.
Προσωπικά βέβαια ότι ο χριστιανισμός πήγε ένα βήμα παραπέρα αυτή τη νοηματοδότηση, αλλά αν αρχίσω απρόκλητα να σας λέω τέτοια πιστεύω θα καταντήσει κήρυγμα το θέμα μου και δεν μου αρέσουν τα κηρύγματα.

Εξάλλου κάθε πιστός κάθε θρησκείας πιστεύει ότι η δική του πίστη έχει καινοτομήσει και έχει το πιο σίγουρο προστατευτικό κιγκλίδωμα μπροστά στην άβυσσο.
Αυτή του η σιγουριά τον κάνει να είναι κοινωνικά λειτουργικός και να έχει μάλιστα και καλές σχέσεις με τους «απέξω».
Μπορεί μάλιστα όταν δεν απειλείται, να δεχθεί ότι και των άλλων τα προστατευτικά κιγκλιδώματα είναι κάπως καλά, έστω «ηλλατωμένα τι».
Το κακό αρχίζει όταν το ένα σου κομμάτι λέει ότι το κιγκλίδωμα δεν είναι καλό και το άλλο σου επιμένει να το κρατήσει έτσι –χωρίς καν επιδιόρθωση- γιατί χρόνια στέκει έτσι, το’ χεις συνηθίσει και δεν ξέρεις πώς να το ανακαινίζεις, ή γενικώς φοβάσαι τις αλλαγές.
Άσε που όσες αλλαγές έγιναν τελευταία γύρω σου σε έκαναν να μαζευτείς ακόμα περισσότερο.
Έρχονται λοιπόν στιγμές που, όταν η Θρησκεία λειτουργεί απλά σαν προστατευτικό κιγκλίδωμα μπροστά στην Άβυσσο της Ανυπαρξίας, ναι δημιουργεί φανατισμό…
Όχι μόνο η Θρησκεία, αλλά και άλλα «κάγκελα» π.χ. η Πολιτική Ιδεολογία, η Εθνική Ταυτότητα, γιατί όχι και αυτή ακόμα η Φιλοσοφία…
Δυστυχώς για πολλούς από μας- αν όχι για όλους μας σε κάποια «κομμάτια» μας- η σχέση μας με το Υπάρχω (κι όσο υπάρχεις θα υπάρχωωωω) σταματά στο «κιγκλίδωμα».

Μπα, πολύ μίλησα περί Θρησκείας. Άσε μη με πιάσουν οι άλλες «μαύρες σκέψεις»: Αφού τελικά μου βγαίνει το Θεολογικό, γιατί δεν διάβασα για τον ΑΣΕΠ, να διοριστώ μόνιμος καθηγητής κτλ, κτλ.

Τέλος πάντων….
Λοιπόν σήμερα στο αγιασμό των υδάτων, έκανα τις παρακάτω σκέψεις, που δεν είναι θρησκευτικές, αλλά ευρύτερα πολιτικές και νομίζω ότι με αυτόν τον χαρακτήρα έχουν νόημα:

Αλήθεια ποιες είναι αυτές αρχέγονες ανάγκες του Ανθρώπου σε σχέση με τη Φύση, τη Φύση του, που προσπαθεί να νοηματοδοτήσει και να θεραπεύσει.
Η τιθάσευση της Φύσης;
Η εξευμένιση της, η εξιλέωση , που κατέληγε παλιά και σε ανθρωποθυσίες;
Η συνδιαλλαγή μαζί της, μέσω ενός διαλόγου ;
Μπορεί βέβαια ένας σημερινός άνθρωπος να πει:
- Καλά, τι λες τώρα! Σαν τα μωρά κάνουμε εμείς τα αδύναμα, άτριχα ζώα… Σαν τα μωρά, που για να αντέξουν το σκοτάδι, σφίγγουν πάνω τους εκείνες της πάνινες κούκλες.
«Μεταβατικά Αντικείμενα» είναι όλα τα «Αγιοτικά» σας, αλλά και τα Φιλοσοφικά μπλα μπλα σας!

{Να πάλι ο Χριστιανισμός! (και να θέλεις δεν σε αφήνει… Α, εδώ κι ο Μουχαμέτης δεν πάει πίσω, συνέχισε την ιστορία. Πάρτε συνένοχο, αμ πως;) Είπε λοιπόν ο έρμος ότι η Φύση είναι του Θεού και Διαχειριστής του Υψίστου ο άνθρωπος (εδώ καλά μπαίνει το μικρό, γιατί αναφέρεται στον μικρό άνθρωπο) .
Έβαλε λέει Κανόνες. Μα δεν ήξερε, υποτίθεται και προφήτης, ότι οι Δικολάβοι για να φτιάχνουν και να προσαρμόζουν τους κανόνες στα μέτρα των δυνατών, υπήρχαν μαζί με τις πουτάνες, πριν καλά –καλά ο άνθρωπος γνωρίσει το όνομα του Θεού;
Άστο κι αυτό! Άλλο μεγάλο κομμάτι . Άστο για το ψωμί των Βιοηθικών και των Θεολόγων που διαλέγονται μαζί τους..}


Εγώ πάντως σήμερα προσπάθησα να δω το οικουμενικό νόημα πέρα από την στενή θρησκευτική πρακτική, η οποία μπορεί να λειτουργεί και σαν «μεταβατικό αντικείμενο». (Μετά όλοι ήπιαμε τον αγιασμό, είχε φροντίσει μάλιστα η δισχιλιόχρονη σοφία της Εκκλησίας μας να αγιάσει πρωτύτερα πόσιμο νερό!). Είναι καλή αρχή πάντως να παραδέχεσαι το μωρό μέσα σου…

Και περνάω στη φιλοσοφία…

Τι μας λένε όλα αυτά τα πανάρχαια;


Η τιθάσευση της Φύσης. Έχει Όρους. Ρυθμό πρώτα από όλα.
Γι’ αυτό κάθε χρόνο, κάθε μήνα, μπορεί και κάθε μέρα υπάρχουν «αγιοτικές» υπενθυμίσεις…
Και τα Μαθηματικά που φτιάχτηκαν μαζί με τα Θρησκευτικά ( πόσο πίσω είσαι Αύγουστε Κοντ… ) λένε ότι όπου υπάρχει Ρυθμός , υπάρχει συνάρτηση και στην συνάρτηση όσο μεγάλο και είναι ένα μέγεθος, ένα πρόσημο ένα «ιώτα» φτάνει για να εκμηδενιστεί.

Η Εξιλέωση. Εδώ θα σε χρειαστούμε Αύγουστε Κοντ. Που έλεγες ότι προχωράμε σε στάδια (μυθολογικό- θεολογικό- επιστημονικό).
Αλήθεια στο μετα- επιστημονικό στάδιο ρόλο εξιλεωτικών ανθρωποθυσιών, παίζουν οι πόλεμοι και μαζικές ανθρωποσφαγές αμάχων, έτσι για να καθαρίζει η φύση από τον υπερπληθυσμό ανθρώπων με γιγαντωμένες ψευδο-ανάγκες;
Εδώ σε χρειάζομαι καημένε!
Σα κάθε χειραφετημένος Δυτικός άνθρωπος έχω ανάγκη ο επιστημονικός σου μύθος να μην πάει στράφι. Γιατί να πέσει η μπόμπα και να με κάψει είναι μια στιγμή. Το όλο κλίμα όμως που δημιουργείται κάνει κακό στην ψυχική και την κοινωνική μου Υγεία.


Η συνδιαλλαγή μαζί της, μέσω ενός διαλόγου. Αυτό πιστεύω ότι κάνουν όλα τα λογικά συστήματα -ανάμεσα τους η «Λογική μου Χριστιανική Λατρεία»…
Λογικά συστήματα που γνήσια, αληθινά καταγράφουν τις ανάγκες του ανθρώπου, αλλά και τις ατέλειες του. (Αλήθεια, αν δεν είχαμε ατέλειες θα σχετιζόμασταν;) και τις κοστολογούν.
Από την άλλη καταγράφουν τις δυνατότητες, τις αντοχές, τα όρια και προσπαθούνε με αυτά όλα να κάνουν μια συνάρτηση.
Μια συνάρτηση βέβαια ανοιχτή στον Χρόνο και στην Ιστορία, καθώς τίποτα δεν είναι στατικό, όπως επίσης δεν είναι και μονής κατεύθυνσης.
Εδώ πιστεύω είναι το λάθος σου Αύγουστε Κοντ!

Γέρικα Σκυλιά με τη Θηλιά

Όχθη Δυτική
Ζωτικός Χώρος
Μανάδες Αλαλάζουσες
Κεφαλικός Φόρος
Μπουλντόζες, Μπάζα και Καπνοί
Παγίδες και Αθώοι Νεκροί
Μάρτυρες, Κοράνι και Στρατοί
Αλλά στο Τέλος μία μόνο Ιαχή
Χασάπηδες!


Πετρέλαια, Αιθέρια Έλαια
και Πλαστικά
Ικανή Κατανάλωση
Θεάματα, Έλεγχοι
Άρτος με Συντηρητικά
Πλήξη, Φόβος
Φάρμακα και Καλλωπιστικά
Πριμ, Κεφάλαια, Αποθεματικά
Χαρτόμουτρα!


Μίση, Ρεκλάμες,
Όνειρα σ’ ένα Κουτί
Κι Αυτοί κι οι Άλλοι μ’ ένα Λουρί
σέρνονται ξανά πάντα Βουβοί
στα Χαρακώματα σαν Παλαβοί
Γέρικα Σκυλιά με τη Θηλιά
για Φούντο έτοιμοι και Πρόνοια καμιά
Χρόνια φυλάγανε το Αρχοντικό
Το Τέλος ήταν απ’ την Αρχή γνωστό…