H Δεξιά που… «δεν ξεχνάει ο λαός»!

Την Αριστερά πρέπει να τη στοιχειώνει αυτό το σύνθημα:


«Ο Λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει Δεξιά!», ήταν ένα από τα κύρια εργαλεία τονωτικών ενέσεων στο ΠΑΣΟΚ  του Ανδρέα, όποτε αυτό ήταν αναγκαίο.

Γι’ αυτό και παράγοντες της Αριστεράς – είναι αλήθεια- προσπάθησαν να απενοχοποίησουν την μεταπολιτευτική κεντροδεξιά σε αυτό το επίπεδο, ώστε να μην αποτελεί φόβητρο για μερίδα του κόσμου της.
Με την συγκυβέρνηση Τζανετάκη, προσπάθησαν πολύ, αλλά με το ραγδαίο του πράγματος και το ΠΑΣΟΚ απέναντι κατηγορούμενο, μάλλον αντίθετα αποτελέσματα είχαν...

Άσε που γρήγορα ήρθε η δολοφονία Τεμπονέρα, από τους "μπλε Κενταύρους" της Πάτρας και τα πράγματα πήραν τη θέση τους, να μην προσθέσουμε τις υποκλοπές, τις μάχες με τους εργαζόμενους των αστικών λεωφορείων κλπ.

Μετά ξανάρθε το ΠΑΣΟΚ, ο Έβερτ είναι αλήθεια προσπάθησε σε αυτό το σημείο με την "ειρηνική του επανάσταση", να υπενθυμίσει τον σχεδόν Σοσιαλδημοκράτη Καραμανλή της μεταπολίτευσης. (Να θυμίσουμε και εμείς ότι, από την Χιλή του Πινοσέτ μέχρι την Αμερική του Μπους Τζούνιορ η πούρα νεοδεξιά στο οικονομικό σκέλος είχε πάντα ένα -τις περισσότερες φορές ακραίο- νεοφιλελεύθερο πρόγραμμα...)

Το ΠΑΣΟΚ, μετά από τις εσωτερικές του ανακατατάξεις, με την χωρίς ουσιαστικό διάλογο κατάργηση της επετηρίδας των Εκπαιδευτικών και την έκρηξη στον Θεσσαλικό κάμπο, ήρθε να θυμίσει ότι ο αυταρχισμός δεν είναι προνόμιο των μπλε!

Έτσι σιγά- σιγά επί Σημίτη, αλλά και στις πρώτες μέρες της Κυβέρνησης Καραμανλή Β’, με την βοήθεια των επικοινωνιολόγων (οι οποίοι για 4 χρόνια έκαναν καλά τη δουλειά τους, μη το ξεχνάμε αυτό) η Ν.Δ. λάμβανε από την απενοχοποίηση της αλήστου μνήμης Δεξιάς.

Μετά ήρθε ο Στρατηγός Άνεμος, ως ανάγκη αντιμετώπισης της Λαϊκής δυσαρέσκειας στο πεζοδρόμιο..

Η δεξιά ξαναφάνηκε στα μάτια των πολλών και αυταρχικότερη του γνωστού ΠΑΣΟΚ, του οποίου τα έξυπνα κόλπα είχε βαρεθεί ο λαός, αλλά και αναποτελεσματική στον τσαμπουκά, κάτι σαν τον γνωστό Σταύρακα των Σκιών..
Και να τώρα ο Αντώνης Σαμαράς να θέλει να μη ντρέπεται ο ψηφοφόρος της Ν.Δ. να δηλώνει Δεξιός !

Καταρχήν να σημειώσω ότι απεχθανόμουν επικοινωνιακές τακτικές του στυλ του «μεσαίου χώρου», που δεν ταυτίζεται όμως με το πολιτικό «Κέντρο» (κάτι δηλαδή σαν αυθαίρετος χώρος), Αριστεροδέξιων αχταρμάδων, σαν να έχουν εκλείψει οι οικονομικοί, κοινωνικοί και πολιτισμικοί λόγοι που χωρίζουν τους ανθρώπους σε αυτούς που θέλουν να διατηρηθεί το υπάρχον κοινωνικό σύστημα και στους άλλους που θέλουν να το αλλάξουν. Τούτο δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί σε κάποια πράγματα να υπάρξει και ανακωχή, όμως ξεκινώντας κανείς από ένα θεωρητικό, δηλαδή ταξινομικό κομφούζιο δεν μπορεί να έχει τη θέση, από την οποία μπορεί να προκύψει και η σύνθεση.

Δημοκρατική Δεξιά σημαίνει εξάπαντος συντηρητικός χώρος.

Συντηρητικός είναι όποιος θέλει την διατήρηση του ισχύοντος οικονομικού, κοινωνικού, ευρύτερα πολιτισμικού συστήματος, αλλά για να το πετύχει προσπαθεί να έχει την συναίνεση ευρύτερων ομάδων.

Τούτο πέτυχε ο ελληνικός μεταπολεμικός Πατερναλισμός.

Στην αρχή βέβαια δεν μπορούμε να μιλάμε μάλλον για συναίνεση, ήταν ακριβώς η περιόδος του αυταρχισμού και των διώξεων. Ωστόσο σε ένα επίπεδο άσκησης οικονομικής πολιτικής, αλλά και κοινωνικής πρόνοιας άρχιζε να οικοδομείται ένα σύστημα, άρχιζαν να αναπτύσονται ομάδες κοινωνικές που χοντρικά ονομάζονται "μεσαία τάξη", επικεφαλής των οποίων περιφερειακά μάλλον ήταν καθαροαίμοι αστοί (λχ. τοπικοί εργοστασιάρχες ή μεγαλέμποροι). Και βέβαια τους πρώτους και τους δεύτερους υπήρχαν πράγματα που τους συνέδεαν. Για παράδειγμα ο ολοένα αυξανόμενος αριθμός κρατικών υπαλλήλων στα μέρη τους, στην πραγματικοτήτα λειτουργούσε ως μια έμεση επιδότηση για αυτούς, αφού οι υπάλληλοι τα δικά τους προϊόντα κατανάλωναν..
Μετά την μεταπολίτευση, η γραμμή αυτή έγινε πιο έντονη και πιο καθαρή.

Αυτή την Δεξιά μπορεί να νοσταλγεί τμήμα της μεσαίας τάξης. Εντάξει είναι η Τάξη και η Ασφάλεια, αλλά όλο αυτό αν δεν συνοδεύεται από ένα "πακέτο στήριξης", γρήγορα θα ξεφτίσει...
Αλλά ας δω και τα δικά σας σχόλια μέχρι στιγμής και συνεχίζω με άλλη ευκαιρία..