Αναστήτω ο Θεός και διασκορπισθήτωσαν οι εχθροί αυτού

Αναστήτω ο Θεός και διασκορπισθήτωσαν
οι εχθροί αυτού,
και φυγέτωσαν από προσώπου
αυτού οι μισούντες αυτόν.
Ως εκλείπει καπνός, εκλειπέτωσαν·
ως τήκεται κηρός από προσώπου πυρός,
ούτως απολούνται οι αμαρτωλοί
από προσώπου του Θεού.
Και οι δίκαιοι ευφρανθήτωσαν·
αγαλλιάσθωσαν ενώπιον του Θεού,
τερφθήτωσαν εν ευφροσύνη.
......


(Ψαλμός ΞΖ΄.67)
 

Με αυτό το απόσπασμα από το Παλαιοδιαθηκικό Ψαλτήρι, θα συνοδευτεί και απόψε-όπως χιλιάδες χρόνια τώρα- το "Χριστός Ανέστη", ο ύμνος που αποτελεί το κέντρο του Χριστιανισμού.

 

Από μικρό παιδάκι, που τον άκουγα στις Εκκλησίες αυτό το ψαλμό, μου δημιουργούνταν ερωτήματα:

"Ποιοί είναι οι εχθροί του Θεού;"

"Πως θα διασκορπιστούν;"

Χρόνια μετά θεώρησα ότι απάντησα στα ερωτήματα:

Αφού ο Θεός είναι Αγάπη,

οι εχθροί Του είναι οι εχθροί Της, είναι οι εχθροί της ενότητας, οι εχθροί της μοιρασιάς, οι εχθροί της δικαιοσύνης, αλλά και της συγ-χώρεσης.

Και τις περισσότερες φορές δεν είναι ακριβώς εχθροί, αλλά φοβικοί άνθρωποι.

Άνθρωποι που ο φόβος για τον Άλλο, νίκησε την επιθυμία τους για ένωση.

Γιαυτό και στον Θρίαμβο της Αγάπης θα διασκορπιστούν.

Διότι οι φόβοι τους, που μάλλον έγιναν εμμονές δεν θα έχουν σημασία.

Τα τείχη τους από χρήμα, εξουσία, γόητρο αλλά και μοναξιά δεν θα χρησιμεύουν σε τίποτα...

Οι περισσότεροι, αν ίσως όλοι, μπορούν τότε να βρουν το κουράγιο και να προσκοληθούν στο πανηγύρι της γνήσιας χαράς:
Να τη βλέπεις τη χαρά στο πρόσωπο του άλλου και τίποτα να μη σε εμποδίζει να την πάρεις και εσύ!

 

Ουτοπίες θα πουν πολλοί, αλλά χωρίς ουτοπίες που να στέκονται πολύ μακρειά δεν έχει δρόμο η ζωή... Με "τρεις το λάδι, τρεις το ξίδι, τρεις και το λαδόξιδο" δεν προχωράει...

Μια ουτοπία που δεν είναι ουτοπία, αλλά μια α-περίγραπτη αισιοδοξία.

Και νομίζω ότι είναι κάτι που μας χρειάζεται και ως πρόσωπα και ως λαό σήμερα περισσότερο από ποτέ.

Γιατί η απαισιοδοξία είναι όπλο των δολίων εξουσιών.
 
Καλή Ανάσταση
(με επανάσταση απέναντι σε κάθε δολιότητα, υποκρισία και ταμπούρωμα σε ανίσχυρα τείχη...)