Αγαπητοί Φίλοι, η μέρα των δημοτικών εκλογών είναι πολύ κοντά.
Φαντάζομαι ότι στους περισσότερους δήμους, αυτό που κυριαρχεί στις εξαγγελίες των υποψήφιων δημοτικών αρχόντων, είναι δρόμοι, γιοφύρια, γήπεδα και όπου υπάρχει τουρισμός κανένα φεστιβάλ για ατραξιόν. Και κάπου στα προγράμματα κάτω-κάτω, για τους λίγους «άλλους» δυο γραμμές για την κοινωνική πολιτική την παιδεία και τον πολιτισμό.
Και δεν έχουν άδικο, οι «μικροί πολιτικοί μας», αυτό τους ρωτάν και στις πλατείες οι ψηφοφόροι τους: «Τι θα γίνει με τον δρόμο στην Άνω Ραχούλα;»
Σπάνια κανείς λέει «Τι θα γίνει με τον Πρόγραμμα ’’Βοήθεια στο Σπίτι’’;»
(Το τόσο αναγκαία για τα χωριά των γερόντων μας. Αυτό που ούτε η Πολιτεία, ούτε η Τοπική Αυτοδιοίκηση φαίνεται να αγκαλιάζουν με την καρδιά τους.
Αν δεν υπήρχε η μεγάλη ανεργία που αναγκάζει νέους επαγγελματίες υγείας να δουλεύουν με τρεις και εξήντα, ή πολλές φορές και απλήρωτους, θα είχε μείνει απλά ένα σχέδιο..)
Και όμως, οι κρίσιμοι τομείς για επόμενα χρόνια κατά την γνώμη μου θα είναι άλλοι και ίσως κοστίζουν λίγο, αρκεί να υπάρχει ειλικρινής διάθεση ενασχόλησης και δημιουργική φαντασία.
(Θυμηθείτε όλοι τα κροκοδείλια δάκρυα πολλών μετά από «το Φονικό της Βέροιας» και Βέροια είναι πάνω κάτω η κάθε πόλη της Ενδοχώρας μας) :
Θέτω λοιπόν τα δικά ερωτήματα προς τους τοπικούς πολιτευτές:
Πως μεγαλώνουν οι νέοι σήμερα; τι εναλλακτικές δυνατότητες τους προσφέρονται πέρα από το «τρίγωνο»: σχολείο-φροντιστήριο- καφετέρια ;
Τι μπορεί να γίνει συντονισμένα από τις τοπικούς φορείς για αυτόν τον σκοπό;
Πως «διαχειρίζεται» η τοπική κοινωνία τη μοναξιά, το άγχος ή την ανασφάλεια που υπάρχει στους κόλπους της;
Τι σχέδιο υποστήριξης υπάρχει για τις νέες οικογένειες που συχνά καλούνται να επιβιώσουν με συνολικό εισόδημα κάτω από το όριο φτώχειας και με τους δυο συντρόφους να εργάζονται; ( Δεν είναι στην προβληματική μου η υποκριτική φιλανθρωπία).
Υπάρχει ενδιαφέρον για να στηριχθούν όσοι για κάποια στιγμή στη ζωή τους μπορεί να βρεθούν σε μια δύσκολη ψυχολογικά κατάσταση;
Πως μπορεί να εντάξει μια κοινότητα λειτουργικά στους κόλπους της τις μειονότητές της;
Τα ερωτήματα είναι πολλά και θα μπορούσαμε εμείς οι ίδιοι να βοηθήσουμε τους υποψήφιους να οργανώσουν την σκέψη τους και την δράση τους σε αυτόν τον τομέα με τις απαιτήσεις μας.
Να μην τους αφήσουμε περιθώρια να πουν: «Ξέρετε,το έργο δεν είναι επιλέξιμο στα πλαίσια του Δ’ Κ.Π.Σ.»
Να εργαστούμε μαζί τους.
Πως είπατε , απόψε θέλετε να δείτε το Σαρβάιβορ;
Καλά, ξέρω εσείς είστε μαζί με τον δήμαρχο που το πιο πετυχημένο έργο του είναι ο δημοτικός αναμεταδότης του ΑΛΤΕΡ και του ΑΛΦΑ!
Κυριάκο, δώσε στον λαό σου έστω έναν από τους εκατομμύρια χιτώνες σου!
-
Για να το ξεκαθαρίσουμε: Περιουσίες τεράστιες και «χρήμα με ουρά» κρατώντας
τον εσταυρωμένο στο χέρι δε γίνονται. Ονόματα και διευθύνσεις ουκ ολίγες,
αν ...
Πριν από 3 ώρες
2 σχόλια:
ΚΑΙ "να οργανώσουν" ΚΑΙ "τη σκέψη" τους; Μήπως ζητάμε πολλά από κάποιους υποψήφιους;
αυτές τις σκέψεις γιατί δεν ομαδοποιούνται και να αποσταλούν δημόσια σε κ΄΄αποιο έντυπο..τί καλά θα ήταν να αποτελούσαμε έστω μια μικρή δύναμη..
έστω σαν μια εφημερίδα..
αλλά όσο το σκέφτομαι , τόσο καταλαβαίνω πως απλά θα κρυβόμαστε πίσω από τα ηλεκτρονικά μας ταχυδρομεία για να αποδειχτεί στο τέλος πως οι πολιτικοί μας είναι τα τσιράκια που πρόλαβαν να μπούν στις θέσεις για τις οποίες θα έπρεπε να παλέψουμε εμείς...γιατί απλά είδαμε πως το κόστος ήταν μεγάλο για την εφηβική ανεμελειά μας..για να δούμε πως τελικά για να βρείς χρηματοδότες πρεπέι να "πουλάς", να ανοίγεις δρόμους για μεγαλύτερες "μάσες",
να έχουμε την υπομονή του κάβουρα και του μυρμηγκιού,..
γιατί δεν πιστέψαμε αληθινά στις αξίες του ανθρώπινου πολιτισμού..
ίσως τελικά αυτό που θα μας σώσει αφού κάποτε θα καταλάβουμε πως έχουμε μικρά πόδια για μεγάλα βήματα-μικρό θράσος για μεγάλες ιδέες-τουλάχιστον αυτό που θα μας σώσει είναι να ονειρευτούμε κάποτε και να πράξουμε σαν το καραγκιόζη:στον μικρό μας κυκλο, οικογενειακό, φιλικό(πιο δύσκολο), επαγγελματικο(ακόμα πιο δύσκολο), να μπορέσουμε να γίνουμε "μικροί ήρωες", να κάνουμε τονάνθρωπό μας να πιστέψει στην αξία μας, να του δώσουμε φως από το κεράκι μας, γιατί πολλές φορε΄ς ο άνθρωπός μας έχει το κεράκι αλλά είναι τυφλός για να καταλάβει την αξία του.
Επιμονή και υπομονή λοιπόν σε ένα αγώνα άνισο, όπως και η ζωη:ερχόμαστε στον κόσμο ανύμποροι να σταθούμε στα πόδια μας, να πιάσουμε ένα κουτάλι να φάμε και αίφνης βρίσκεται κα΄ποιος δίπλα μας να μας δείξει , να μας βοηθήσει, έστω και αν ονειρέυεται πριν από εμάς για μας...
τουλάχιστον μας βοηθάει να ζήσουμε, να επιβιώσουμε, που είναι και η ουσία της εύθραστης ζωής μας..
Μήπως και ο έλληνας καραγκιόζης δεν επιβίωνε σε ένα κόσμο θανάτου, η ροπή προς την ανυπαρξία ;;;
Ας μάθουμε τουλαχιστον τα παιδιά μας, τον άνθρωπό μας να μην επαναπαυτεί στο έτοιμο , είτε φαγητό είτε γνώση, αλλά στην χαρά του προσωπικού αγώνα,του εσωτερικού αγώνα της προσωπικής καταξίωσης και όχι της καταξίωσης της δεκάλεπτης δημοσιότητας.
Ας μάθουμε μαζί με τον άνθρωπό μας να στεκόμαστε όρθιοι στον άνεμο!
Δημοσίευση σχολίου