Αναρτήσεις
Λίγες μέρες πριν τις εκλογές στην Τουρκία, είχα τελειώσει το μυθιστόρημα του Ορχάν Παμούκ, "Χιόνι" (εκδ. "Ωκεανίδα").
Πρέπει να πω ότι το συγκεκριμένο βιβλίο με συντρόφευσε ορισμένα σούρουπα τώρα το καλοκαίρι, ενώ απέναντί μου είχα κάποιες ακτές της γείτονος.
Διαβάζοντας το, ένοιωσα τόσο μακριά (ουφ ευτυχώς), αλλά και τόσο κοντά, αφού κάποιες φιγούρες στο μακρινό Καρς, μου θύμισαν πεθαμένους θείους και θείες και κάποιες ιστορίες ήταν παρόμοιες σαν αυτές που μου είχαν διηγηθεί οι παππούδες μου και τους συνέβησαν, όχι πολύ παλιά, αλλά στην Ελλάδα του ' 60 και του ' 70.
Σπατάλησα το χθεσινό μου απόγευμα στην ανάγνωση κυριακάτικων εφημερίδων.
Όλες οι εφημερίδες που διάβασα, είχαν πολλές αναλύσεις για τις εκλογές στην Τουρκία. Ιδιαίτερη εντύπωση μου έκανε μια ανάλυση του καθηγητή Η. Μήλα στο "Βήμα", για το πως ένα κομμάτι προ-μοντέρνο της Τουρκίας, συναντά τα αιτήματα Δημοκρατίας και Ανάπτυξης, διαβάζοντας με έναν άλλο τρόπο την ίδια παράδοση που γέννησε και τους Ταλιμπάν.
Πρέπει να πω ότι το συγκεκριμένο βιβλίο με συντρόφευσε ορισμένα σούρουπα τώρα το καλοκαίρι, ενώ απέναντί μου είχα κάποιες ακτές της γείτονος.
Διαβάζοντας το, ένοιωσα τόσο μακριά (ουφ ευτυχώς), αλλά και τόσο κοντά, αφού κάποιες φιγούρες στο μακρινό Καρς, μου θύμισαν πεθαμένους θείους και θείες και κάποιες ιστορίες ήταν παρόμοιες σαν αυτές που μου είχαν διηγηθεί οι παππούδες μου και τους συνέβησαν, όχι πολύ παλιά, αλλά στην Ελλάδα του ' 60 και του ' 70.
Σπατάλησα το χθεσινό μου απόγευμα στην ανάγνωση κυριακάτικων εφημερίδων.
Όλες οι εφημερίδες που διάβασα, είχαν πολλές αναλύσεις για τις εκλογές στην Τουρκία. Ιδιαίτερη εντύπωση μου έκανε μια ανάλυση του καθηγητή Η. Μήλα στο "Βήμα", για το πως ένα κομμάτι προ-μοντέρνο της Τουρκίας, συναντά τα αιτήματα Δημοκρατίας και Ανάπτυξης, διαβάζοντας με έναν άλλο τρόπο την ίδια παράδοση που γέννησε και τους Ταλιμπάν.
Κάτι σαν τις φανταχτερές λουλουδάτες μαντίλες της μουσουλμάνας μεσοαστής Τουρκάλας, που κάποιοι θέλουν να τις ταυτίσουν με τα τσαντόρ και τις μπούρκες.
Γιατί η Ιδεολογία είναι ιδεολογία και πρέπει πάση θυσία να επιβεβαιωθεί! Ακριβώς σαν τον όψιμο Κεμαλισμό.
Δεν θεωρώ ότι ο Ερντογάν είναι "το απαύγασμα" της προόδου, έστω για την Τουρκία, αλλά οι εξελίξεις απέναντι, μου κάνουν πιο στέρεη την πεποίθηση ότι η εγχώρια διελκυνστίνα της διανόησης : "παραδοσιακοί- εκσυγχρονιστές", είναι ένα έντεχνο και δήθεν ιδεαλιστικό περιτύλιγμα άλλων επιδιώξεων.
Γιατί ούτε οι κραυγές του "δεσποταριού", μπορεί να έχουν σχέση με τον Σεΐχη του Παμούκ (που τον παρουσιάζει σχεδόν σαν άλλο Τζαλαλαντίν Αλ Ρούμι), αλλά ούτε οι τωρινοί "εκσυγχρονιστές" Έλληνες, μπορεί να συγκριθούν στην πνοή και τα αποτελέσματα ακόμα και με αυτόν τον σατραπικό εκσυγχρονιστή Κεμάλ.
Ας έρθουμε όμως στον Ερντογάν, με τον οποίο πραγματικά όσο και να αισθάνομαι μακριά του ιδεολογικά, τον θαυμάζω για τον ρεαλισμό του. Ποιός Σαρκοζί -φανφαρόνος μικροαστός δημόσιος υπάλληλος, Μπλερ σκυλάκι της ιθύνουσας τάξης, αυτοκρατορικός Πούτιν. Ο Καρντάσης Μπακάλης κάνει τη διαφορά.
Τόσα πολλά αποτελέσματα σε τόσο λίγο χρόνο;
Μέσα σε τόσο δυσμενές πλαίσιο;
Η αλήθεια απ' την άλλη είναι (όπως φαίνεται κι από το βιβλίο του Παμούκ), πως η Τουρκική κοινωνία αυτή τη στιγμή έχει ένα μεγάλο δυναμικό κίνησης και ο καλός ο καπετάνιος το μόνο που πρέπει να κάνει, είναι να κουνά λίγο προσεκτικά το τιμόνι.
Κάτω από τον ηλεκτρικό του λαμπτήρα ο Ταγίπ, μου θύμιζε τον Νατζίπ απ΄το "Χιόνι", ερωτευμένο συγγραφέα "ισλαμικής επιστημονικής φαντασίας", αρχετυπική φιγούρα του συμπιλήματος: "Η Τουρκία Σήμερα".
Ίσως καλύτερα, τον πρώην αριστερό έμπορο και υποψήφιο ισλαμιστή δήμαρχο του Καρς, άντρα της βασικής ηρωίδας Ιπεκ και ποιητή, τον οποίο έχει απορρίψει το δυτικόφιλο κατεστημένο της πατρίδας του..
Σαν την μουσουλμανική Τουρκία, που δεν θέλει να βάλει μέσα της η Ευρώπη.
Όχι ότι δεν υπάρχουν προβλήματα....
Ίσα - ίσα η διεύρυνση της Ε.Ε. με κριτήριο την γιγάντωση της αγοράς της, με βρίσκει αντίθετο κάθετα!
Αλλά δηλαδή, μεγαλύτερη ζημιά κοινωνική και οικονομική θα κάνει η ένταξη της Τουρκίας, από όση έκαναν όλες οι πρώην ανατολικές χώρες μαζί; (που αποτελούν αυτή τη στιγμή το βασικό μοχλό του "αντλαντισμού" και της κατάλυσης του κοινωνικού κράτους στην Ε.Ε.)
Θα πει κανείς όχι άλλο κράτος μέσα, αλλά γιατί σταματά κανείς τώρα κι όχι από πριν;
Έχει το Κουρδικό η Τουρκία, αλλά το προτεκτοράτο της "Μακεδονίας" δεν έχει το Αλβανικό;
Όλες αυτές οι χώρες είναι τυπικά πιο Δημοκρατίες.. Καλά ποίος σοβαρός πιστεύει ότι αυτό είναι το πρόβλημα;
Α, υπάρχει και η Κύπρος, μόνο που εμείς τα Καρντάσια τους, σαν άλλοι Λάμπροι Κατσώνηδες (αν σ' αρέσει μπάρμπα Λάμπρο, ξαναπέρνα από την Άνδρο!!), φροντίσαμε να τους διευκολύνουμε με τις ακαταστασίες μας.
Τι θέλω να πω; έ λίγο η Ευρώπη έχει κι αυτή τον χριστιανικό ρατσισμό της απέναντι στη Τουρκία...
Διάβαζα το βιβλίο του Παμούκ, απέναντι στα Μικρασιατικά παράλια και σκεφτόμουν πόσο χάνουν τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου (η Χίος, η Σάμος, η Κως...) που τους λείπει η σύνδεση, εμπορική, κοινωνική και πολιτιστική με την απέναντι ακτή.
Να πηγαίνεις μισή ώρα από τη Σάμο στο Κουσάντασι και από κει να παίρνεις το τραίνο για το Καρς...
Να μια ιδέα για τους Φεσωτούς Ηλεκτρικούς Λαμπτήρες της Γείτονος. Μπορεί να ξεκινήσουν τη σύνδεση με την Ευρώπη από το Αιγαίο.
Κι αν προχωρήσει το σχέδιο, τότε οι ίδιοι οι Τούρκοι "θα βάζουν ζάχαρη" στα ντεπόζιτα των F16 του Βαθέος Κράτους που θα τους χαλάνε το παζάρι.
Ένα τέτοιο εγχείρημα είναι δύσκολο βέβαια και έχει τα ρίσκα του και έχει αρκετούς να χάσουνε αν δεν γίνει με σύστημα. Πρώτα από όλους οι λιανέμποροι και οι αγρότες της αποδώ πλευράς. Γι’ αυτό δεν είναι σωστό να αφεθεί στις δυνάμεις της ανεξέλικτης αγοράς. Αλλά να σχεδιαστεί και να εκτελεστεί από Κράτη και οργανωμένες Κοινωνίες Πρόνοιας και Προόδου.
Θα μπορούσε η χώρα μας ένα τέτοιο πλάνο να το βάλει στα προκαταρκτικά της εισόδου της Τουρκίας στην Ε.Ε. και να πάρει βοήθεια και από κει. Γιατί, αν και δεν την θέλουν την Τουρκία, δεν θα της πουν ποτέ όχι ξεκάθαρα και πάντα θα γίνεται παζάρι.
Βέβαια κανείς δεν λέει όχι για τα εθνικά δίκαια, την υφαλοκρηπίδα κτλ. Δεν λέω να γίνουμε οσφυοκάμπτες...
Μπορούμε όμως να κάνουμε εμπόριο και επαφές ακόμα και με αυτά άλυτα, με τη μόνη προϋπόθεση την αμοιβαία δήλωση ότι δεν θα τα λύσουμε αυτά με πόλεμο!
Ποιός ξέρει, αύριο σε μια κοινωνία άλλων πηγών ενέργειας, η υφαλοκριπίδα να μην έχει τόσο σημασία όσο σήμερα.
Τώρα πραγματικά, το μόνο που ελπίζω είναι οι απέναντι "λαμπτήρες", αν συνεχίζουν τον ρεαλισμό και σταδιακά να ξεβρακώνουν το κατεστημένο που παίζει θέατρο σκιών: Στο μπερντέ με κατάλληλο φωτισμό Κεμάλ, αλλά πίσω από το μπερντέ δόλιος παραδόπιστος πασάς της Οθωμανικής παρακμής. Το μόνο που φοβάμαι, είναι μη τυχόν μέσα στο ρεαλισμό τους, τους πείσουν οι Ηρακλείς των Εσπερίδων, ότι για να παραμείνουν στο ντοβλέτι πρέπει να κάνουν ότι έκαναν και οι προηγούμενοι: Να φαγώνονται με τον Ρωμιό και οι δυο να αδειάζουν μαζί τα ταμεία τους στη "Τζένεραλ Νταϊνάμικς"...Διότι, δεν νομίζω ότι κανείς νουνεχής στη Τουρκία πιστεύει ότι είναι πρόβλημα του η Ελλάδα. Τι κινδυνεύει από μας; Τι θα κερδίσει αν πάρει από μας ένα νησί;
Από την άλλη, είναι αναγκαίο και οι δικοί μας να γίνουν λίγο λαμπτήρες: Ο κύριος πρωθυπουργός π.χ., αν ήταν "λαμπτήρας" θα έλεγε ξεκάθαρα ότι θα κάνει εκλογές τον Μάρτη και μέσα σε αυτούς τους λίγους μήνες θα έδειχνε τον πρόλογο αυτού που θα επακολουθήσει, αν κερδίσει τις εκλογές.
Δεν θεωρώ ότι ο Ερντογάν είναι "το απαύγασμα" της προόδου, έστω για την Τουρκία, αλλά οι εξελίξεις απέναντι, μου κάνουν πιο στέρεη την πεποίθηση ότι η εγχώρια διελκυνστίνα της διανόησης : "παραδοσιακοί- εκσυγχρονιστές", είναι ένα έντεχνο και δήθεν ιδεαλιστικό περιτύλιγμα άλλων επιδιώξεων.
Γιατί ούτε οι κραυγές του "δεσποταριού", μπορεί να έχουν σχέση με τον Σεΐχη του Παμούκ (που τον παρουσιάζει σχεδόν σαν άλλο Τζαλαλαντίν Αλ Ρούμι), αλλά ούτε οι τωρινοί "εκσυγχρονιστές" Έλληνες, μπορεί να συγκριθούν στην πνοή και τα αποτελέσματα ακόμα και με αυτόν τον σατραπικό εκσυγχρονιστή Κεμάλ.
Ας έρθουμε όμως στον Ερντογάν, με τον οποίο πραγματικά όσο και να αισθάνομαι μακριά του ιδεολογικά, τον θαυμάζω για τον ρεαλισμό του. Ποιός Σαρκοζί -φανφαρόνος μικροαστός δημόσιος υπάλληλος, Μπλερ σκυλάκι της ιθύνουσας τάξης, αυτοκρατορικός Πούτιν. Ο Καρντάσης Μπακάλης κάνει τη διαφορά.
Τόσα πολλά αποτελέσματα σε τόσο λίγο χρόνο;
Μέσα σε τόσο δυσμενές πλαίσιο;
Η αλήθεια απ' την άλλη είναι (όπως φαίνεται κι από το βιβλίο του Παμούκ), πως η Τουρκική κοινωνία αυτή τη στιγμή έχει ένα μεγάλο δυναμικό κίνησης και ο καλός ο καπετάνιος το μόνο που πρέπει να κάνει, είναι να κουνά λίγο προσεκτικά το τιμόνι.
Κάτω από τον ηλεκτρικό του λαμπτήρα ο Ταγίπ, μου θύμιζε τον Νατζίπ απ΄το "Χιόνι", ερωτευμένο συγγραφέα "ισλαμικής επιστημονικής φαντασίας", αρχετυπική φιγούρα του συμπιλήματος: "Η Τουρκία Σήμερα".
Ίσως καλύτερα, τον πρώην αριστερό έμπορο και υποψήφιο ισλαμιστή δήμαρχο του Καρς, άντρα της βασικής ηρωίδας Ιπεκ και ποιητή, τον οποίο έχει απορρίψει το δυτικόφιλο κατεστημένο της πατρίδας του..
Σαν την μουσουλμανική Τουρκία, που δεν θέλει να βάλει μέσα της η Ευρώπη.
Όχι ότι δεν υπάρχουν προβλήματα....
Ίσα - ίσα η διεύρυνση της Ε.Ε. με κριτήριο την γιγάντωση της αγοράς της, με βρίσκει αντίθετο κάθετα!
Αλλά δηλαδή, μεγαλύτερη ζημιά κοινωνική και οικονομική θα κάνει η ένταξη της Τουρκίας, από όση έκαναν όλες οι πρώην ανατολικές χώρες μαζί; (που αποτελούν αυτή τη στιγμή το βασικό μοχλό του "αντλαντισμού" και της κατάλυσης του κοινωνικού κράτους στην Ε.Ε.)
Θα πει κανείς όχι άλλο κράτος μέσα, αλλά γιατί σταματά κανείς τώρα κι όχι από πριν;
Έχει το Κουρδικό η Τουρκία, αλλά το προτεκτοράτο της "Μακεδονίας" δεν έχει το Αλβανικό;
Όλες αυτές οι χώρες είναι τυπικά πιο Δημοκρατίες.. Καλά ποίος σοβαρός πιστεύει ότι αυτό είναι το πρόβλημα;
Α, υπάρχει και η Κύπρος, μόνο που εμείς τα Καρντάσια τους, σαν άλλοι Λάμπροι Κατσώνηδες (αν σ' αρέσει μπάρμπα Λάμπρο, ξαναπέρνα από την Άνδρο!!), φροντίσαμε να τους διευκολύνουμε με τις ακαταστασίες μας.
Τι θέλω να πω; έ λίγο η Ευρώπη έχει κι αυτή τον χριστιανικό ρατσισμό της απέναντι στη Τουρκία...
Διάβαζα το βιβλίο του Παμούκ, απέναντι στα Μικρασιατικά παράλια και σκεφτόμουν πόσο χάνουν τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου (η Χίος, η Σάμος, η Κως...) που τους λείπει η σύνδεση, εμπορική, κοινωνική και πολιτιστική με την απέναντι ακτή.
Να πηγαίνεις μισή ώρα από τη Σάμο στο Κουσάντασι και από κει να παίρνεις το τραίνο για το Καρς...
Να μια ιδέα για τους Φεσωτούς Ηλεκτρικούς Λαμπτήρες της Γείτονος. Μπορεί να ξεκινήσουν τη σύνδεση με την Ευρώπη από το Αιγαίο.
Κι αν προχωρήσει το σχέδιο, τότε οι ίδιοι οι Τούρκοι "θα βάζουν ζάχαρη" στα ντεπόζιτα των F16 του Βαθέος Κράτους που θα τους χαλάνε το παζάρι.
Ένα τέτοιο εγχείρημα είναι δύσκολο βέβαια και έχει τα ρίσκα του και έχει αρκετούς να χάσουνε αν δεν γίνει με σύστημα. Πρώτα από όλους οι λιανέμποροι και οι αγρότες της αποδώ πλευράς. Γι’ αυτό δεν είναι σωστό να αφεθεί στις δυνάμεις της ανεξέλικτης αγοράς. Αλλά να σχεδιαστεί και να εκτελεστεί από Κράτη και οργανωμένες Κοινωνίες Πρόνοιας και Προόδου.
Θα μπορούσε η χώρα μας ένα τέτοιο πλάνο να το βάλει στα προκαταρκτικά της εισόδου της Τουρκίας στην Ε.Ε. και να πάρει βοήθεια και από κει. Γιατί, αν και δεν την θέλουν την Τουρκία, δεν θα της πουν ποτέ όχι ξεκάθαρα και πάντα θα γίνεται παζάρι.
Βέβαια κανείς δεν λέει όχι για τα εθνικά δίκαια, την υφαλοκρηπίδα κτλ. Δεν λέω να γίνουμε οσφυοκάμπτες...
Μπορούμε όμως να κάνουμε εμπόριο και επαφές ακόμα και με αυτά άλυτα, με τη μόνη προϋπόθεση την αμοιβαία δήλωση ότι δεν θα τα λύσουμε αυτά με πόλεμο!
Ποιός ξέρει, αύριο σε μια κοινωνία άλλων πηγών ενέργειας, η υφαλοκριπίδα να μην έχει τόσο σημασία όσο σήμερα.
Τώρα πραγματικά, το μόνο που ελπίζω είναι οι απέναντι "λαμπτήρες", αν συνεχίζουν τον ρεαλισμό και σταδιακά να ξεβρακώνουν το κατεστημένο που παίζει θέατρο σκιών: Στο μπερντέ με κατάλληλο φωτισμό Κεμάλ, αλλά πίσω από το μπερντέ δόλιος παραδόπιστος πασάς της Οθωμανικής παρακμής. Το μόνο που φοβάμαι, είναι μη τυχόν μέσα στο ρεαλισμό τους, τους πείσουν οι Ηρακλείς των Εσπερίδων, ότι για να παραμείνουν στο ντοβλέτι πρέπει να κάνουν ότι έκαναν και οι προηγούμενοι: Να φαγώνονται με τον Ρωμιό και οι δυο να αδειάζουν μαζί τα ταμεία τους στη "Τζένεραλ Νταϊνάμικς"...Διότι, δεν νομίζω ότι κανείς νουνεχής στη Τουρκία πιστεύει ότι είναι πρόβλημα του η Ελλάδα. Τι κινδυνεύει από μας; Τι θα κερδίσει αν πάρει από μας ένα νησί;
Από την άλλη, είναι αναγκαίο και οι δικοί μας να γίνουν λίγο λαμπτήρες: Ο κύριος πρωθυπουργός π.χ., αν ήταν "λαμπτήρας" θα έλεγε ξεκάθαρα ότι θα κάνει εκλογές τον Μάρτη και μέσα σε αυτούς τους λίγους μήνες θα έδειχνε τον πρόλογο αυτού που θα επακολουθήσει, αν κερδίσει τις εκλογές.
Για να ξέρει ο λαός τι θα ψηφίσει.
Για να μη θυμίζει τον προκάτοχό του που έκανε 3 φορές εκλογές πρόωρα....
Θα έκανε ένα πραγματικό ανασχηματισμό, χωρίς να υπολογίζει δελφίνους και ΜΜΕ, παρά μόνο την υστεροφημία του.
Ως λάτρης της Ιστορίας θα γνωρίζει πόσα χρόνια κυβέρνησε αυτό τον τόπο ο Βούλγαρης, ή "Τσουμπές".
Θα έκανε ένα πραγματικό ανασχηματισμό, χωρίς να υπολογίζει δελφίνους και ΜΜΕ, παρά μόνο την υστεροφημία του.
Ως λάτρης της Ιστορίας θα γνωρίζει πόσα χρόνια κυβέρνησε αυτό τον τόπο ο Βούλγαρης, ή "Τσουμπές".
Αλήθεια ποίος ιστορικός σκοντάφτει στο όνομά του, πέρα από την υπόθεση των "Σιμωνιακών" ή άλλων παρόμοιων;
Σημασία δεν έχει πόσο κυβερνάς, αλλά τι κάνεις όταν κυβερνάς!
Σημασία δεν έχει πόσο κυβερνάς, αλλά τι κάνεις όταν κυβερνάς!
6 σχόλια:
Σε γενικές γραμμές με βρίσκεις απόλυτα σύμφωνο. Προσωπικά δεν θέλω την Τουρκία στην ΕΕ απλά επειδή δεν είναι της θέληση. Είναι θέληση των Αμερικανών. Από την άλλη, η δημοκρατία σήμερα είναι τέτοια που πουθενά δεν υπάρχει δημοκρατία αληθινή.
Ούτε κι εγώ θα ήθελα την Τουρκία όπως είναι τώρα στην Ενωμένη Ευρώπη, όπως εγώ θα την όριζα.
Το θέμα βέβαια είναι ότι άλλες είναι οι βουλές της διεθνούς οικονομικής ελίτ, που προωθεί το σημερινό σχέδιο ενοποίησης και σε τίποτα δεν έχει σχέση με Δημοκρατία και Κοινωνική Ανάπτυξη.
Εγώ πήρα αφορμή από αυτά για να μιλήσω για ένα άλλο σχέδιο απέναντι στη γείτονα γενικότερα. (Όχι επικοινωνιακό, με κουμπαριές και ..ζεϊμπεκιές, αλλά ουσιαστικό που θέλει πολιτικό θάρρος.)
1. Επαναξιολόγηση του Κυπριακού.
Πρέπει επιτέλους να καταλάβουμε ότι όπως την Κύπρο θα ήταν σήμερα η Ελλάδα, αν είχαμε την τύχη τον 19ο αιώνα να αντικατήσει την Οθωμανική Αυτοκρατορία η Βρετανική και να μη γίνουν όλα αυτά ου έγιναν την περίοδο από το 1821 μέχρι το 1922.
Δηλαδή πιθανόν να ήταν η Σμύρνη ελληνική πόλη, αλλά η Αττικοβοιωτία και ίσως μεγάλες περιοχές της Θεσσαλίας θα ήταν γεμάτες Τουρκαλβανούς.
Σίγουρα οι Άγγλοι χρησιμοποίησαν τους Τουρκοκύπριους στην καταπιεστική τους συμπεριφορά, αλλά και αυτοί είχαν έναν φόβο ότι σε ενδεχόμενη πλήρη Ελληνοποίηση του νησιού, αργά ή γρήγορα θα ξεριζονώνταν και η ιστορία συνηγουρούσε με αυτό το φόβο.
Η αλυσιδωτές εθνικιστικές εξάρσεις, που δεν ήταν μόνο προϊόντα προβοκατρόρικων ενεργειών, οδήγησαν εδώ που οδήγησαν.
Σήμερα μας δίνεται σαν έθνη μια ευκαιρία να μη λύσουμε τα θέματα με τον τρόπο του Κεμάλ και του Βενιζέλου το '30 (Διαχωρισμός).
Βέβαια το σχέδιο Ανάν δεν είναι λύση, όχι γιατί αδικεί την ελληνική πλευρά, αλλά γιατί περιπλέκει περισσότερο τα πράγματα και εμπλέκει πολύ τον ξένο παράγοντα.
Η δική μας πλευρά πρέπει να δείξει κατανόηση και ανοχή στο θέμα των εποίκων, για να ζητήσει κατανόηση στο περιουσιακό (μικτή λύση αποζημειώσεων και επιστροφής περιουσιών) και την ελεύθερη μετακίνση του πληθυσμού. Από κει και πέρα μια ομοσπονδία όπως π.χ. είναι οι ΗΠΑ,ή η Ελβετία, όπου οι ομόσπνδες πολιτείες έχουν μεγάλη ανεξαρτησία στα θέματα εσωτερικής πολιτικής θα ήταν η λύση. Ειδικά σε ένα ευρύτερο ευρωπαϊκό νομικό πλαίσιο. Οι ομόσπονδες πολιτείες θα έχουν σώματα εθνοφυλακής και αστυνομίας και η ευθύνη των Ε.Δ. της ομοσπονδίας θα παραχωρηθεί στην Ε.Ε. με στόχο μέσα σε έναν ορίζοντα 10-15 χρόνων να υπάρξει κοινός στρατός.
Τα θέματα του Πατριαρχείου, η χώρα μας πρέπει να τα συμπλέξει με την ευθύνη της Τουρκίας να σεβαστεί όλους τους πολιτισμούς και τις μειονότητες που έχει μέσα της.
Η Ελλάδα ίσως θα μπορούσε να πάιξει διαμεσολαβητικό ρόλο στο Κουρδικό.
Γενικότερα απέναντι στην Τουρκία πρέπει να έχουμε μια στάση αρχών που να ευνοεί την εσωτερική της Ειρήνη και Ανάπτυξη με σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα και με βάση αυτό να λειτουργούμε και στις διακρατικές μας (συνοριακές ή άλλες) διαφορές.
Έχουμε βέβαια κάποιες συνοριακές διαφορές. Αυτές όπως είπα θα μπορούσαν να πάνε στις "καλένδες", με την προϋπόθεση βέβαια ότι δεν θα γίνουν αφορμή πολεμικών ενεργειών. Και βέβαια μια τετοια συνενόηση πρέπει να είναι η αρχή.
Πολλά κράτη που συνεργάζονται στον οικονομικό τομέα, ίσως έχουν τέτοιες διαφορές. Δεν συνεργάζεται η Ρωσία με την Ιαπωνία, η Νορβηγία με την Βρετανία
Δεν λέω ότι μια τέτοια πολιτική θα "πιάσει", καθώς οι στρατηγοί και οι αμερικάνοι δεν θέλουν στην πραγματικότητα λύση των εσωτερικών προβλημάτων. Όμως μακροπρόθεσμα θα πιάσει σε μεγάλο τμήμα του τούρκικου λαού και αυό θα είναι μεγάλο όφελος.
Ι.
Κλείνοντας αυτό το θέμα της νίκης του Ερντογάν και τι βγαίνει από αυτή θα ήθελα να σημειώσω κάποια πράγματα προς αποφυγή παρεξηγήσεων.
Ανεξαρτήτως Κεμαλισμού, όλοι οι Τούρκοι, πιστεύουν ότι έχουν ένα απωθημένο της αυτοκρατορίας που κατέρευσε και πρώτοι που την "ξεκοκκαλίσαμε" εμφανώς (γιατί αδιαφανώς μας "ξεκοκκάλισαν" άλλοι και τους 2) είμαστε εμείς οι έλληνες. Αυτό έχειεγγραφεί καλά στο συλλογικό υποσυνείδητο των Τούρκων. Εδώ είναι γραμμένα τα δικά μας αρχαία κατορθώματα! Όπως είναι γραμμένο ότι μεσούσης της αυτοκρατορίας τους οι Έλληνες μαζί με τους Αρμένηδες ήταν αυτοί που στελέχωναν την επιχειρηματική τάξη.
Ίσως εδώ είναι κάτι ανάλογο σαν αυτόπου αισθανόταν οι Γερμανοί για τους Εβραίους.
Αυτό δεν μπορεί να σβήσει εύκολα, θα αμβλύνεται πιστεύω όμως όσο η Τουρκία προχωράει και ο λαός της βρίσκει νόημα σε ένα προσανατολισμό.
Αυτή η χώρα έχει τεράστια παραγωγική δυναμική και θα είναι λάθος μας να μην είμαστε συνεργάτες. Βέβαια πάντα υπάρχει κίνδυνος οι συνεργάτες να τσακωθούν,όμως αυτό δεν εμποδίζει τις συνεργασίες.
Αν η Τουρκία ξεμπλοκάρει από 1-2εμπόδια, έχει μέλλον (η χώρα αυτή έχει τις προδιαγραφές της Κίνας ή της Ινδίας)
ΙΙ.
Ο Εντογάν ακολουθεί μια άλλη οικονομική πολιτική που πολλοί καλοθελητές λένε να ακολουθήσουμε.
Είναι όμως σε ένα άλλο πλαίσιο.
Όταν ο στρατός ήλεγχε ακόμη και την οικονομία, όταν υπήρχε τεράστιος πληθωρισμός, τι θα έκανε;
Στην Ελλάδα βγαίνουμε από 20ετία περιοριστικών οικονομικών πολιτικών.. Πρέπει άλλο μοντέλο να βρεθεί.
ΙΙΙ. Όχι δεν είμαι υπέρ του Συνωστισμού της Σμύρνης. Η Ειρήνη δεν θεραπεύεται με την απόκρυψη της Αλήθειας. Μπορεί να γραφτεί , ότι στην Πόλη ή στη Χίο έγινε περίπου σαν αυτό που έγινε στην Τριπολιτσά, αλλά οι νεότουρκοι και ο Κεμάλ στην αρχή ξεκίνησαν άλλο πράγμα,σαν αυτό που έκαναν οι Ναζί αργότερα...
Οι Τούρκοι πρέπει να κάνουν αγώνα για να ξεπεράσουν αυτού του είδους τον εθνικισμό, όπως έκαναν και οι Γερμανοί. Αυτό θα τους βοηθήσει να λύσουν το Κουρδικό. Με τους Κούρδους εξάλλου έχουν την ίδια θρσκεία και αυτό τους βοηθά, διότι το Ισλάμ τοποθετεί πολύ ψηλά την αδελφότητα μέσω της θρησκείας.
Ιv.
Για τις "συνοριακές διαφορές" μας μίλησα.Δεν χρειάζεται να λυθούν άμεσα, αυτό που χρειάζεται είναι 1 σύμφωνο"μη επίθεσης"..
V.
Η κόντρα με το Πατριαρχείο είναι έξω από κάθε λογική.
Σε μια Τουρκία με Δυτικό Προσανατολισμό το Πατριαρχείο είναι όπλο.
Τι μπορεί να φοβούνται από 10 παππάδες και 100 ρωμιούς, μόνο χρήματα τα χρήματα από τον Τουρισμό που θα έχουν τους φτάνουν. Άρα είναι θέμα ιδεοληψίας ενός κατεστημένου...
Πάντως ειδικά για το συλλογικό ασυνείδητο έχεις δίκιο.
Οι Τούρκοι δεν έχουν την ισλαμική κατήχηση άλλων ομόδοξων χωρών και αυτό σημαίνει ότι το θρησκευτικό κοινό συναίσθημα δε θα βοηθήσει για το Κουρδικό. Το πρόβλημα έγκειται στο πετρέλαιο ου λοξοκοιτάζουν όλοι. Και ο λαός το ξέρει. Για εμάς είναι αδιάφοροι γενικά, εκτός από όσους επηρεάζονται από λύκους γκρι, τσακάλια εθνικιστικά κτλ.
Σαφώς και δε μας φοβούνται και δεν είναι ο πληθωρισμός το πρόβλημά τους. Το πρόβλημα είναι ότι η ευρωπαϊκή αστική τάξη δεν μπορεί να δεχτεί έναν τόσο ισχυρό πολιτικοποιημένο στρατό να ελέγχει μία τόσο μεγάλη χώρα. Από την άλλη, η Τουρκία μπορεί σήμερα να προσφέρει εργατικό δυναμικό φτηνό στους Ευρωπαίους αστούς, αλλά είναι δυναμικό αμόρφωτο και χωρίς καμία κατάρτιση, ενώ η φτώχεια του δεν αποτελεί καμία εγγύηση για να αγοράζει προϊόντα. Σε όλα αυτά οι Ευρωπαίοι φοβούνται και το ευμετάβολο στοιχείο του θρησκευτικού συναισθήματος (που σήμερα δε λειτουργεί φανατικά λόγω του κυριαρχικού ρόλου του στρατού -που όμως δεν το θέλει κανείς και μένει αθωράκιστο το κοσμικό στοιχείο).
σ.σ. Αυτό το template το προτιμώ.
Φίλε, μου έδωσες το ερέθισμα να αγοράσω το βιβλίο!
Σου εύχομαι καλό μήνα... φεύγω τώρα να πιω κάτι μπυρόνια!
Δείμε, με προβληματίζουν κι εμένα όσα γράφεις. Είναι μέσα κι αυτά στο παζλ. Εμείς παρόλες τις πληροφορίες μας πό τον Τύπο, το Ιντερνετ, Βιβλία (επιστημονικά και άλλα) πάλι μπορεί να "χάνουμε" κρίσιμες πληροφορίες, που έχουν αυτοί που σχεδιάζουν πολιτική...
Ωστόσο εμείς ψηφίζουμε και μπορεί και πρέπει να έχουμε άποψη για την γενική στρατηγική.Και για αυτή τη στρατηγική, απέναντι στην Τουρκία, πρέπει να ανασκουμπώθούμε!!
Ασκάρ είναι καταπληκτικό βιβλίο, έχει μήνυμα!
Δημοσίευση σχολίου