Αναρτήσεις
Ένα ερώτημα μου έχει κολλήσε στο μυαλό από όλη την δραματική ιστορία της συνομίληκης μου -περίπου- αρχαιολόγου. (Αυτή είναι το κεντρικό πρόσωπο και όχι ο επιστάτης...)
Μα καλά, εκεί που έφτασε, "να στηρίζει"... με τον τρόπο της την κυβέρνηση (αν είναι έστω και κατά 10% αλήθεια όλα αυτά), αυτό που τελικά επιζητούσε ήταν μια μονιμοποιήση;
Τόσο κοστολογούσε τον εαυτό της, ή τόσο απελπισμένη ήταν;
Πάνω εκεί ήρθε και ο φίλος μου ο Παναγιώτης και με προκάλεσε με τις προτάσεις του για έναν συγκεκριμένο πολιτικό χώρο, αλλά δεν έχει σημασία, θα μπορούσε να είναι για όλους.
Θυμήθηκα λοιπόν ένα κείμενο που είχα γράψει παλιότερα με αφορμή τις εκλογές του 2004.
Η αλήθεια είναι ότι δεν άλλαξε τίποτα.
Πολλές ιδέες συζητάμε καθημερινά, σοσιαλιστικές ή φιλελεύθερες, αλλά δυστυχώς καμία δεν θα πραγματωθεί από αυτό το πολιτικό σύστημα της βιτρίνας, της υποκρισίας και της απελπισίας και της υποταγής!
Να το το κείμενο, με τίτλο "Ο Καιρός των Επιγόνων Β'"
(έχοντας στο νου μου τους επιγόνους του Αλέξανδρου...)
Στενός ο δρόμος- τον πλατύ δεν γνώρισα ποτέ
ανίσως κι ήταν μια φορά μονάχα
τότες που σε φιλούσα κι άκουα θάλασσα…….
…………….
Εγώ δεν εφοβήθηκα
εγώ διόλου ταπεινά όμως υπέμεινα
εγώ το θάνατο είδα τρεις φορές
εγώ με διώξανε απ’ τις πόρτες έξω….
……
ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ «ΜΑΡΙΑ ΝΕΦΕΛΗ (Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ)»
Ας ξεκινήσουμε με αυτούς τους εξαίσιους στίχους γιατί το κείμενο είναι αφιερωμένο σε όλους αυτούς που διαβαίνουν τον δρόμο τον στενό.
Θα μπορούσαν να γραφτούν πολλά για την γενικότερη κατάσταση και το πόσο δυσκολεύεται κανείς σήμερα να κοινωνήσει σε ευρύτερο κύκλο μιαν «αλήθεια» του, καλλιτεχνική, επιστημονική, εμπορική, πολιτισμική, αν δεν βρει ένα «στρωμένο δρόμο», ή αν δεν δημιουργήσει με τέχνασμα εν θορυβώδες «μπαμ» για το όνομά του.
Αλλά ας μείνουμε στην πολιτική που μας απασχολεί εδώ: Οι περισσότεροι άνθρωποι και ιδιαίτερα οι νέοι έχουν κόψει κάθε σχέση με την πολιτική, ακόμα και σε τοπικό επίπεδο.
Αλήθεια ποιοι «εκτίθενται» στις δημοτικές εκλογές; μήπως τα στελέχη των κομμάτων και πολλές φορές όχι χωρίς πίεση από τα κεντρικά;
Μήπως, αν πρόκειται για κάποια αξιόλογη θέση, π.χ. δημάρχου, «εκτίθενται» και αυτοί που ελπίζουν να βρουν πόρους για να αντέξουν το φορτίο της επικοινωνιακής εκστρατείας, της λεγόμενης προβολής;
Φαίνεται λοιπόν ότι η πολιτική στις μέρες μας έχει εξισωθεί με την επικοινωνιακή τακτική και αυτή με την πιο ανελέητη για την σκέψη μας προπαγάνδα.
Είναι σα να διαφημίζει μια γαλακτοβιομηχανία τα γιαουρτάκια της. Να αγοράζεις το προϊόν και μέσα στο κεσεδάκι, να μην υπάρχει γιαούρτι, να είναι άδειο! Τέλος πάντων, μπορεί να είναι και γεμάτο, αλλά με περιεχόμενο πολύ πιο κάτω από τις προσδοκίες που δημιουργεί το marketing.
Νομίζω δεν χρειάζεται να αναλυθεί περισσότερο αυτό. Είναι αίσθηση πολλών ανθρώπων. Είναι κάτι που λέγεται παντού.
Υπάρχουν εν πολλοίς δυο κατηγοριών παράγοντες που οι άλλοι, αυτοί που δεν είναι από το «σινάφι», είναι μακριά από την πολιτική. Από την μια δεν θέλουν γιατί δεν τους εμπνέει και από την άλλη δεν μπορούν.
Από τα παραπάνω, γίνεται φανερή η άποψή μας, ότι ευθύνεται η ποιότητα και η εκφορά του πολιτικού λόγου για την αποστροφή που δείχνουν οι σημερινοί Έλληνες για την πολιτική.
Έχουν βαρεθεί την προεκλογική παντοδυναμία των μπαλκονιών (πραγματικών και τηλεοπτικών) σε σχέση με την μετεκλογική αδυναμία των υπουργών. Δηλαδή να μπορούν να καλύψουν ανέξοδα τις ανάγκες όλων των κοινωνικών τάξεων προ των ψήφων και μετά τους ψήφους να βρίσκονται σε αδυναμία λόγω των περιορισμών της Ε.Ε., των διεθνών οικονομικών συμφωνιών, της οικονομικής κατάστασης, της ανάγκης προσέλκυσης επενδυτών από το εξωτερικό, κλπ.
Έτσι το να μη λες τίποτα παρά μονάχα ωραία σλόγκαν, σαν αυτό το τελευταίο "συμμετοχική δημοκρατία" μπορεί να πείσει περισσότερους. Αυτό επιχειρούν όλοι οι πολιτικοί που θέλουν να διαφέρουν από τους προηγούμενους, στάση που δίδαξε ο τέως δήμαρχος Αθηναίων κ. Αβραμόπουλος.
Όμως τα επικοινωνιακά τεχνάσματα δεν δημιουργούν μια καλύτερη κατάσταση. Απλά βοηθούν τους πολιτικούς μας να ξεπεράσουν κάποιους σκοπέλους και ένας τέτοιος είναι η κρίση του λαού.
Μια πραγματική αλλαγή στην πολιτική, θέλει το χρόνο της. Δεν ζούμε σε επαναστατικές εποχές, γιατί δεν φαίνεται ο λαός να συμμερίζεται τώρα τις επαναστατικές διαδικασίες. Όσο και αν κάποιοι άλλοι έριξαν παλιότερα το σύνθημα "ειρηνική επανάσταση" ήταν και αυτό ένα σλόγκαν.
Οι πολιτικές προτάσεις για να δημιουργήσουν αλλαγή στην κοινωνία, πρέπει να έχουν το πλαίσιο τους, να έχουν ένα κεντρικό όραμα για το αύριο και συγκεκριμένους σταθμούς στην πορεία πραγμάτωσής του.
Με άλλα λόγια αξίζει να είναι κανείς φιλελεύθερος ή σοσιαλιστής, να ξεκινά από κάπου και να προσπαθεί να πάει κάπου την κοινωνία.
Αν βέβαια δεν είναι ούτε το ένα ούτε το άλλο οφείλει να περιγράψει πρώτα τι είναι.
Ποιο είναι το πλαίσιο του, ποιο είναι το όραμά του για το αύριο, ποιοι είναι οι σταθμοί από όπου περνά αυτή η πρόταση του. Αλλιώς θα καταλήξει να μιλά στους επιχειρηματίες π.χ. σαν φιλελεύθερος και στους αγρότες π.χ. σαν σοσιαλιστής και να μην τον πιστεύει κανένας.
Έτσι αντί να έχει ένα κόμμα συμμέτοχων δημιουργών της μελλοντικής κοινωνίας να χρειάζεται να κατεβάσει στις εκλογές την Εθνική Ελλάδος των τηλεοπτικών και γενικότερα λαμπερών προσώπων, μήπως και τσιμπήσει μια “ξόφαλτση“ ψήφο.
Στα λαμπερά πρόσωπα υπάρχουν και νέοι ηλιακά, αλλά δεν είναι συνήθως νέοι πολιτιστικά. Είναι δημιουργήματα του πολιτιστικού τέλματος.
Μα καλά, εκεί που έφτασε, "να στηρίζει"... με τον τρόπο της την κυβέρνηση (αν είναι έστω και κατά 10% αλήθεια όλα αυτά), αυτό που τελικά επιζητούσε ήταν μια μονιμοποιήση;
Τόσο κοστολογούσε τον εαυτό της, ή τόσο απελπισμένη ήταν;
Πάνω εκεί ήρθε και ο φίλος μου ο Παναγιώτης και με προκάλεσε με τις προτάσεις του για έναν συγκεκριμένο πολιτικό χώρο, αλλά δεν έχει σημασία, θα μπορούσε να είναι για όλους.
Θυμήθηκα λοιπόν ένα κείμενο που είχα γράψει παλιότερα με αφορμή τις εκλογές του 2004.
Η αλήθεια είναι ότι δεν άλλαξε τίποτα.
Πολλές ιδέες συζητάμε καθημερινά, σοσιαλιστικές ή φιλελεύθερες, αλλά δυστυχώς καμία δεν θα πραγματωθεί από αυτό το πολιτικό σύστημα της βιτρίνας, της υποκρισίας και της απελπισίας και της υποταγής!
Να το το κείμενο, με τίτλο "Ο Καιρός των Επιγόνων Β'"
(έχοντας στο νου μου τους επιγόνους του Αλέξανδρου...)
Στενός ο δρόμος- τον πλατύ δεν γνώρισα ποτέ
ανίσως κι ήταν μια φορά μονάχα
τότες που σε φιλούσα κι άκουα θάλασσα…….
…………….
Εγώ δεν εφοβήθηκα
εγώ διόλου ταπεινά όμως υπέμεινα
εγώ το θάνατο είδα τρεις φορές
εγώ με διώξανε απ’ τις πόρτες έξω….
……
ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ «ΜΑΡΙΑ ΝΕΦΕΛΗ (Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ)»
Ας ξεκινήσουμε με αυτούς τους εξαίσιους στίχους γιατί το κείμενο είναι αφιερωμένο σε όλους αυτούς που διαβαίνουν τον δρόμο τον στενό.
Θα μπορούσαν να γραφτούν πολλά για την γενικότερη κατάσταση και το πόσο δυσκολεύεται κανείς σήμερα να κοινωνήσει σε ευρύτερο κύκλο μιαν «αλήθεια» του, καλλιτεχνική, επιστημονική, εμπορική, πολιτισμική, αν δεν βρει ένα «στρωμένο δρόμο», ή αν δεν δημιουργήσει με τέχνασμα εν θορυβώδες «μπαμ» για το όνομά του.
Αλλά ας μείνουμε στην πολιτική που μας απασχολεί εδώ: Οι περισσότεροι άνθρωποι και ιδιαίτερα οι νέοι έχουν κόψει κάθε σχέση με την πολιτική, ακόμα και σε τοπικό επίπεδο.
Αλήθεια ποιοι «εκτίθενται» στις δημοτικές εκλογές; μήπως τα στελέχη των κομμάτων και πολλές φορές όχι χωρίς πίεση από τα κεντρικά;
Μήπως, αν πρόκειται για κάποια αξιόλογη θέση, π.χ. δημάρχου, «εκτίθενται» και αυτοί που ελπίζουν να βρουν πόρους για να αντέξουν το φορτίο της επικοινωνιακής εκστρατείας, της λεγόμενης προβολής;
Φαίνεται λοιπόν ότι η πολιτική στις μέρες μας έχει εξισωθεί με την επικοινωνιακή τακτική και αυτή με την πιο ανελέητη για την σκέψη μας προπαγάνδα.
Είναι σα να διαφημίζει μια γαλακτοβιομηχανία τα γιαουρτάκια της. Να αγοράζεις το προϊόν και μέσα στο κεσεδάκι, να μην υπάρχει γιαούρτι, να είναι άδειο! Τέλος πάντων, μπορεί να είναι και γεμάτο, αλλά με περιεχόμενο πολύ πιο κάτω από τις προσδοκίες που δημιουργεί το marketing.
Νομίζω δεν χρειάζεται να αναλυθεί περισσότερο αυτό. Είναι αίσθηση πολλών ανθρώπων. Είναι κάτι που λέγεται παντού.
Υπάρχουν εν πολλοίς δυο κατηγοριών παράγοντες που οι άλλοι, αυτοί που δεν είναι από το «σινάφι», είναι μακριά από την πολιτική. Από την μια δεν θέλουν γιατί δεν τους εμπνέει και από την άλλη δεν μπορούν.
Από τα παραπάνω, γίνεται φανερή η άποψή μας, ότι ευθύνεται η ποιότητα και η εκφορά του πολιτικού λόγου για την αποστροφή που δείχνουν οι σημερινοί Έλληνες για την πολιτική.
Έχουν βαρεθεί την προεκλογική παντοδυναμία των μπαλκονιών (πραγματικών και τηλεοπτικών) σε σχέση με την μετεκλογική αδυναμία των υπουργών. Δηλαδή να μπορούν να καλύψουν ανέξοδα τις ανάγκες όλων των κοινωνικών τάξεων προ των ψήφων και μετά τους ψήφους να βρίσκονται σε αδυναμία λόγω των περιορισμών της Ε.Ε., των διεθνών οικονομικών συμφωνιών, της οικονομικής κατάστασης, της ανάγκης προσέλκυσης επενδυτών από το εξωτερικό, κλπ.
Έτσι το να μη λες τίποτα παρά μονάχα ωραία σλόγκαν, σαν αυτό το τελευταίο "συμμετοχική δημοκρατία" μπορεί να πείσει περισσότερους. Αυτό επιχειρούν όλοι οι πολιτικοί που θέλουν να διαφέρουν από τους προηγούμενους, στάση που δίδαξε ο τέως δήμαρχος Αθηναίων κ. Αβραμόπουλος.
Όμως τα επικοινωνιακά τεχνάσματα δεν δημιουργούν μια καλύτερη κατάσταση. Απλά βοηθούν τους πολιτικούς μας να ξεπεράσουν κάποιους σκοπέλους και ένας τέτοιος είναι η κρίση του λαού.
Μια πραγματική αλλαγή στην πολιτική, θέλει το χρόνο της. Δεν ζούμε σε επαναστατικές εποχές, γιατί δεν φαίνεται ο λαός να συμμερίζεται τώρα τις επαναστατικές διαδικασίες. Όσο και αν κάποιοι άλλοι έριξαν παλιότερα το σύνθημα "ειρηνική επανάσταση" ήταν και αυτό ένα σλόγκαν.
Οι πολιτικές προτάσεις για να δημιουργήσουν αλλαγή στην κοινωνία, πρέπει να έχουν το πλαίσιο τους, να έχουν ένα κεντρικό όραμα για το αύριο και συγκεκριμένους σταθμούς στην πορεία πραγμάτωσής του.
Με άλλα λόγια αξίζει να είναι κανείς φιλελεύθερος ή σοσιαλιστής, να ξεκινά από κάπου και να προσπαθεί να πάει κάπου την κοινωνία.
Αν βέβαια δεν είναι ούτε το ένα ούτε το άλλο οφείλει να περιγράψει πρώτα τι είναι.
Ποιο είναι το πλαίσιο του, ποιο είναι το όραμά του για το αύριο, ποιοι είναι οι σταθμοί από όπου περνά αυτή η πρόταση του. Αλλιώς θα καταλήξει να μιλά στους επιχειρηματίες π.χ. σαν φιλελεύθερος και στους αγρότες π.χ. σαν σοσιαλιστής και να μην τον πιστεύει κανένας.
Έτσι αντί να έχει ένα κόμμα συμμέτοχων δημιουργών της μελλοντικής κοινωνίας να χρειάζεται να κατεβάσει στις εκλογές την Εθνική Ελλάδος των τηλεοπτικών και γενικότερα λαμπερών προσώπων, μήπως και τσιμπήσει μια “ξόφαλτση“ ψήφο.
Στα λαμπερά πρόσωπα υπάρχουν και νέοι ηλιακά, αλλά δεν είναι συνήθως νέοι πολιτιστικά. Είναι δημιουργήματα του πολιτιστικού τέλματος.
14 σχόλια:
Την εξουσία τους την στηρίζουν στη δική μας συνενοχή,αποδοχή ή ανοχή. Το ερώτημα είναι φοβος ή ένστικτο αυτοσυντήρησης γιατί μας ουδετεροποιησαν με ποδόσφαιρα, κουτσομπολιά, λαϊκούρες υποσχέσεις και άλλους τηλεκανιβαλισμούς. Τόχω πει από καιρό για ειδήσεις λίγο ΝΕΤ αλτζαζίρα (9)και 3 εφημερίδες διαβασμένες με επιφύλαξη ανάμεσα στις γραμμές. Ποιός αντέχει όμως στην καθημερινή βιοπάλη να ενημερωθεί τοιουτοτρόπως......
Χρόνια πολλά και καλά παληκάρι μου.
Απο το ελάχιστο φθάνεις πιο γρήγορα οπουδήποτε, Ο. Ελύτης απο το Μικρό ναυτίλο.
Χρόνια πολλά και χαίρομαι που σας βλέπω και εδώ και τους 2.
Με τα σχόλια σας πάτε παρακάτω το κέιμενό μου...
Τώρα το ρομποτάκι μπάρμπ , τι θέλει;
Δυστυχως αυτη ειναι η καταντια της ελληνικης πραγματικοτητας. Για μια θεση μονιμη, για την ασφαλεια (που θα επρεπε σε μια νορμαλ κοινωνια να ήταν δεδομενη) να φτανεις σε τετοιο σημειο. Ειναι οδυνηρο. Δεν θέλω να εκφραστώ περισσότερο..γιατί δεν ξερω και εγω τι θα γράψω :( καλό βράδυ.
Η ενασχόληση με την πολιτική ειδικά σε νέους αποκρύπτει δύο επιθυμίες (η μία πάντα υπάρχει τουλάχιστον): α)ψώνιο για τη διαχείριση και την ανάδειξη στην τοπική κοινωνία με πολιτική φιλοδοξία -όπως εγώ- και β)μέσω για βρουν μια καλή δουλίτσα δουλεύοντας δίπλα σε κάποιο βουλευτή.
Ωστόσο, η εμφάνιση της νεαράς δίπλα στον Γραμματέα κρύβει μία ιδιαίτερη πτυχή της παθογένειας της κοινοβουλευτικής ζωής και ένα μεγάλο ψέμα (ταυτόχρονα): με τόση υποτίθεται πολιτική δύναμη που είχε η συνάδελφός μας γιατί αναζητούσε διορισμό; Με τόσα χρήματα που υποτίθεται ότι έβγαζε γιατί αναζητούσε το μόνιμο χιλιάρικο;
έτσι είναι παιδιά, roadartist & δείμε, φτάσαμε στον πάτο του δήθεν κοινοβουλευτισμού..
roadartist, θα τα λέμε συχνά
δείμε, λογικά η προσφορά στην κοινωνία (που γίνεται με την κατάθεση ψυχής και ενέργειας πολύ περισσότερη από αυτή που κατθέτει ο τηλε-πολίτης) θα έπρεπε να οδηγεί και σε καταξίωση και αναγνώριση, αν δεν μεσολαβούσε το επικοινωνιακό σταρ- σύστεμ
@Τσουκνίδα
Τα λαμπερά πρόσωπα δεν είναι πάντα αρνητικά. Τα ίδια τα κόμματα τα κατάντησαν έτσι. Μην ξεχνάς οτι η Μελίνα σαν λαμπερό πρόσωπο του starsystem μπήκε στην πολιτική.
Βέβαια μετά ακολούθησαν η Ανουσάκη και η Μάρω Κοντού και αρχίσαμε να μπερδεύουμε τα... σώβρακα με τις γραβάτες.
Πάντως, θεωρώ, οτι το φαινόμενο αυτό θα εξαφανιστεί.
Αν η Μελίνα, έμενε στα "Παιδιά του Πειραιά", θα ήταν το ίδιο με τα λαμπρά πρόσωπα.
Εγώ θα έλεγα ότι και η γενιά των Ανουσάκη, Κοντού, χωρίς να κάνει και κάτι σημαντικό δεν ήταν και παράδειγμα προς αποφυγή.
Δεν αναφέρομαι κατ' ανάγκη σε πρόσωπα του θεάματος ως σταρ σύστεμ, οι δημοσιογράφοι τι είναι; οι σταρ δικηγόροι κτλ;
Παιδιά, είμαστε όλοι μας τόσο σαβουράνθρωποι που δεν υπάρχει περίπτωση να διορθωθεί κάτι στη δημόσια ζωή!
Προσωπικά έχω απογοητευθεί!
Φίλε Τσούκνη σου εύχομαι ό,τι καλύτερο!
Ανέκαθεν υπήρξε μια τάση εξιδανίκευσης του παρελθόντος, πρωτίστως από τους πρεσβυτέρους που βλέπουν να χάνουν τα ινία και τα όποια προνόμιά τους και κατόπιν από τους νεότερους που είναι ανίκανοι να παραλάβουν τη σκυτάλη. Εκείνοι που τα καταφέρνουν, συνήθως δε μιλούν, δεν παραπονιούνται και «κοιτάζουν τη δουλειά τους»… θα έχετε προσέξει μάλιστα, πως κύριο μέλημά τους είναι η συγκάλυψη ή ακόμα καλύτερα, η απομάκρυνση των γκρίζων έως και μαύρων σελίδων, από την πορεία της ανέλιξής τους. Οι επαγγελματίες επικοινωνικάριοι, απλώς διαχειρίζονται αυτήν την τάση (…που θα έλεγα μάλιστα, πως βασίζεται στο αρχέγονο ένστικτο για επιβίωση και επικράτηση) και οργανώνουν την εικόνα της εξουσίας, προσέχοντας όχι να μη γίνονται λάθη, αλλά να εμφανίζονται ως λάθη τακτικής, αποτυχημένα επικοινωνιακά τρικ και κινήσεις άνευ ουσίας. Εν ολίγοις, επωμίζονται την ευθύνη να παρουσιάζουν ως τίμια τη γυναίκα του Καίσαρα, ενώ δεν ήταν, δεν είναι και δεν πρόκειται ποτέ να είναι, από τη στιγμή που καταλαμβάνει εξουσία. Κι εμείς, οι μονίμως πλανηθέντες, γι άλλη μια φορά χτυπάμε το σαμάρι αντί για το γαϊδούρι… γι άλλη μια φορά βλέπουμε το δέντρο (…γιατί αυτό μας δείχνουν) και χάνουμε το δάσος…
Για να προλάβω τα αμέσως επόμενα, όσο και εύλογα ερωτήματά σας «Μα καλά, όλοι πια έχουν μαύρες σελίδες στο βιογραφικό τους? … ένας αγνός και τίμιος δεν υπάρχει ? κλπ », θα πω πως ναι, τουλάχιστον το θέμα «εξουσία», το βλέπω μηδενιστικά και σαν τον Ασκαρδαμυκτί, είμαι κι εγώ βαθιά απογοητευμένη. Δεν περιμένω τίποτα καλό για τον κόσμο (… αυτό που γενικώς και αορίστως ονομάζουμε ανθρωπότητα) απ’ όλους όσους εμπλέκονται σε οποιονδήποτε μηχανισμό εξουσίας… απ’ τον μόνιμο ή συμβασιούχο κλητήρα του κατώτερου δημόσιου ιδρύματος, μέχρι τον πρόεδρο της δημοκρατίας. Αν είναι να έρθει κάτι καλύτερο, το περιμένω από αλλού κι ίσως, αν έχει τη δέουσα ισχύ, να μπορέσει να σύρει και την πολιτική απ’ το βούρκο, αν και πολύ αμφιβάλω γι αυτό, γιατί όπως είπες κι εσύ Τσουκνίδα [[δυσκολεύεται κανείς σήμερα να κοινωνήσει σε ευρύτερο κύκλο μιαν «αλήθεια» του, καλλιτεχνική, επιστημονική, εμπορική, πολιτισμική, αν δεν βρει ένα «στρωμένο δρόμο», ή αν δεν δημιουργήσει με τέχνασμα εν θορυβώδες «μπαμ» για το όνομά του.]] …
Θα ήθελα να μείνω λίγο σ’ αυτό, έστω με κίνδυνο να εκτροχιαστεί η συζήτηση απ’ αυτό που είχες υπ’ όψιν σου όταν την ξεκίνησες… Πότε η «αλήθεια» βρήκε «στρωμένο δρόμο» ν’ ακουστεί ? Πότε ένα τεχνηέντως δημιουργηθέν «μπαμ» ακούστηκε για την «αλήθεια» κι όχι απλά για το όνομα κάποιου ?
Κάποιος, του οποίου το όνομα δεν θυμάμαι αυτή τη στιγμή, είχε πει πως εξουσία και τιμιότητα δε συμβαδίζουν κι αν θελήσουμε να το πάμε ακόμα παραπέρα, η τιμιότητα δεν αποτελεί ανθρώπινη αλήθεια. Αν ψάχνουμε την «αλήθεια» για τον άνθρωπο, δεν θα τη βρούμε στις «αρετές» του, που είναι προϊόντα της εξελικτικής πορείας του στον κοινωνικό στίβο, άρα και ηθικές συμβάσεις, αλλά στα ένστικτά του και κυρίως αυτό της επιβίωσης. Δεν συμμερίζομαι την άποψη, αλλά την κατανοώ, ιδιαίτερα στην ακραία περίπτωση που διακυβεύεται η επιβίωση ενός ανθρώπου…
Όσο για το «όραμα» που αναφέρθηκε, δε μπορώ να πω, πως το πρόβλημα της πολιτικής έγκειται στην έλλειψή του… άλλωστε, τι είναι το όραμα, αν όχι κάτι που απέχει απ’ την πραγματικότητα ? Συνηθίσαμε να αποκαλούμε «οράματα» τις θεωρίες που απευθύνονται εν γένει στην κοινωνία, τις «μεγάλες διηγήσεις», που λες κι εσύ κατά καιρούς. Κάποια απ’ αυτά τα είδαμε να γκρεμίζονται και μάλιστα από μέσα… συνεπώς, η «παθογένεια» που λέει κι ο Δείμος του πολίτη, μάλλον είναι συνυφασμένη με τις δομές της πολιτειακής οργάνωσης… δε μπορεί να προέκυψε ξαφνικά απ’ το πουθενά. Αυτό που ζούμε ως πολιτικό, κοινωνικό και πολιτιστικό παρόν, είναι προϊόν ενός κατ’ αρχήν σαθρού συστήματος, που όπως είναι φυσικό, οδηγεί σ’ ένα εξίσου σαθρό μέλλον. Έτσι όπως έχουν τα πράγματα, είναι επόμενο να συρρικνώνεται ολοένα ο κύκλος των ανθρώπων, στους οποίους απευθύνεται μια ιδέα, ένα όραμα, ένα σύνθημα, για να φτάσουμε στο σημείο μηδέν, όπου το όραμα του καθενός θα είναι όραμα για την πάρτη του… άντε και τους κολλητούς ή το σόι του. Πως θα την βγάλουμε εμείς καθαρή, πως θα τα κονομήσουμε και πως θα τη σκαπουλάρουμε, σκεπάζοντας τις δικές μας ακαθαρσίες και ξεσκεπάζοντας των άλλων…
Αν το καλοεξετάσουμε, θα δούμε ότι δεν πρόκειται για σημείο των καιρών και για σταδιακή αποσάθρωση του συστήματος, αλλά για αποκάλυψη της πραγματικότητας κι ίσως τελικά, αυτήν να έχουμε ανάγκη να γνωρίζουμε, για να επιβιώσουμε. Μ’ άλλα λόγια, δεν είναι ότι δεν υπάρχουν ρηξικέλευθες προτάσεις, απλώς δεν είμαστε πια διατεθειμένοι να τις πιστέψουμε (…φανατικά ή όχι). Γινόμαστε ολοένα και πιο επιφυλακτικοί, γιατί πλέον είναι πιο εύκολο να ξύσουμε το επίχρισμα και να δούμε τι κρύβει από κάτω. Ο σοφός λαός λέει το χαρακτηριστικό «όποιος καεί απ’ το χυλό, φυσάει και το γιαούρτι». Αν είναι κάτι που αλλάζει, προσωπικά το εντοπίζω σ’ αυτήν την νοοτροπία, που και πάλι όμως, δε μπορεί να ισχύει για όλους… πολλοί θα συνεχίσουν τον ύπνο τους. Καλή χρονιά !!! …και συγνώμη αν σας κούρασα με τη φλυαρία μου.
Ασκάρ, καλή χρονιά να έχουμε και πιότερο δημιουργική.
Αγαπητή Βέρμιντ, ευτυχώς τα ξαναλέμε.
Δεν εναντιώνομαι τίποτα από όσα καταθέτεις.
Απλά, τα νέα "προτάγματα, οράματα, μεγάλες διηγήσεις", όπως θέλεις πές τα μπορεί να λαμβάνουν υπόψη και αυτά που καταθέτεις. Χωρίς να φαντάζεσαι και να στοχεύειες και μένοντας μόνο στο παρόν παρακμάζεις. αυτό εγώ πιστεύω. τα όνειρα δεν πργαματοποιύνται πλήρως, αλλά σε πάμε και λίγο πιο μπροστά.
Αγαπητό Κουμ-Καπ (… αυτό μου θυμίζει το κερκυραϊκό λικέρ :-) ) δεν αμφιβάλω για τις προθέσεις των οραματιστών της πολιτικής και φυσικά, δεν αρνούμαι την αναγκαιότητα της φαντασίας, ακόμα και της ουτοπίας για να μπορεί αυτή να υπάρξει. Συμβαίνει όμως και το βλέπουμε μπροστά μας κάθε μέρα, κάπου να σκοντάφτει το όνειρο και να καταλήγει σε τρομακτικό εφιάλτη. Κι αυτό γιατί όσο κι αν η πορεία του οραματιστή φαντάζει μοναχική και ως ένα βαθμό, οφείλει να είναι για να μην απομακρύνεται απ’ τους στόχους του, στην ουσία περνά μέσα από αμέτρητους συμβιβασμούς πριν γίνει πράξη έστω κι ένα χιλιοστό του αρχικού του οράματος. Στην κάθε κορυφή περιμένουν δεκάδες άλλα πετσοκομμένα οράματα να ενωθούν με το δικό σου, αλλά και χίλιοι δυο στόχοι, που πολύ απέχουν απ’ το όραμα έτσι όπως αρχικά το έχουμε στο μυαλό μας κι εν τέλει, σε κάνουν να αμφιβάλεις ακόμα και για το αν έχεις ο ίδιος πάει μπροστά και πόση σημασία έχει αυτό, τη στιγμή που με τη συμμετοχή σου, το όλο πράγμα έχει οπισθοδρομήσει… ελπίζω να καταλαβαίνεις τι θέλω να πω. Και για να μη μένουμε στα ίδια ωραία λόγια, εκεί που νομίζω πως σκοντάφτει το πράγμα, είναι η ανάγκη για κυριαρχία ή αλλιώς η «θέληση της δύναμης», όπως μας την αποκάλυψε ο Νίτσε, αυτός ο μεγάλος ποιητής και στοχαστής της ανθρώπινης φύσης, στα τέλη του προπερασμένου αιώνα. Στο όραμα που, για να πραγματοποιηθεί χρειάζεται την πολιτική δύναμη, μεταγγίζονται όλα τα αρνητικά χαρακτηριστικά της εξουσίας, με κυριότερο την αλαζονεία… τα υπόλοιπα δεν χρειάζεται να τα απαριθμήσω, τα γνωρίζουμε όλοι μας. Ίσως είναι λάθος μου, μα βλέπω την πολιτική σαν ένα πολυσύχναστο, δημόσιο ουρητήριο. Όποιος μπαίνει εκεί μέσα, αναπόφευκτα λερώνει και λερώνεται…
Όσο για ‘κείνους τους αμετανόητα ρομαντικούς, που επιμένουν να ασχολούνται με τα κοινά, εύχομαι αυτό που, από κεκτημένη ταχύτητα, πληκτρολογήθηκε στην παραπάνω απάντησή σου… να μην πρ-γαματοποιούνται πλήρως τα όνειρά τους. :-)
"γάματα τα ονείρατα τα άτιμα.."
Όλα να μπουν στο τσουκάλι, αλλά χρειάζεται φωτιά. Η φωτιά σήμερα δεν έχει ανάψει καλά..
Χρειαζόμαστε και φωτιά, όσο και να μας ξεφεύγει κάποτε από τη θράκα που θέλουμε να την περιορίσουμε. Τι να πω, μπορεί κανείς να ξεφύγει από την διαλλεκτική του Ηράκλειτου;
Νιώθω δίπλα μου, διάφοροι πόλοι με την ισχύ τους να έχουν στήσει δόκανα.
Δεν θέλω να πάρω την ισχύ τους και προσπαθώ να βρω άλλους να κατασκευάσουμε, μάλλον να ανακαλύψουμε την αντίθετη ισχύ.
Υ.Γ. Στην πλητρολόγηση χάνω.. αλλά τουλάχιστον τα σχόλια, τα αφήνω όπως βγαίνουνε..
...άλλους ανθρώπους να βρω να συνεργαστούμε για να ανακαλύψουμε την αντίθετη, τέλος πάντων, την ισχύ που θα ισορροπησει την δική τους..
συμπλήρωμα στα παραπάνω
Δημοσίευση σχολίου