Μετεκλογικές Αριστερές Τσουκνιδιές..

Προανήγγειλα χθες περισσότερες σκέψεις για τα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ.
Σήμερα είδα στην "Αυγή" δυο αναλύσεις, που ξεκινούν από διαφορετική αφετηρία, αλλά σε πολλά σημεία τους συμφωνώ και με τις δυο...
Τις ανεβάζω κι εδώ ως αφορμή διαλόγου.
Πριν σας παραπέμψω στους αρθρογράφους, να πω δυο πράγματα:
1. Καταρχήν ότι σε ένα (ημι)κομματικό έντυπο υπάρχουν και οι δυο είναι ένα πράγμα που το θαυμάζω. Βέβαια για να λειτουργήσει ως πλουτισμός της σκέψης αυτό το μοντέλο, χρειάζεται σεβασμός των μίνιμουμ κεντρικών αρχών που ορίζουν τον χώρο. Και όταν δεν είναι με την πρώτη αυτές κατανοητές, είναι απαραίτητη η αθόρυβη δουλειά στην από κοινού αποσαφήνιση. Η λεγόμενη "ενότητα δράσης" δεν είναι από μόνη της και πάντα στήριγμα...
2. Έχω την αίσθηση ότι οι περισσότεροι άνθρωποι που "φλέρταραν" με αυτόν τον χώρο, δεν το έκαναν λόγω ιδεολογικών ή συναισθηματικών ή άλλων δεσμών με την ιστορική "ανανεωτική και ριζοσπαστική αριστερά" που λέει και ο κ. Τσίπρας, αλλά γιατί τον είδαν σαν ένα ρεαλιστικό όχημα για την ανατροπή του πολιτικού σκηνικού της Ελλάδας των κ. κ. Εφραίμ, Χριστοφοράκου και άλλων πολλών που ακόμα κομπάζουν σταυροπόδι..
Όχημα ανατροπής, είτε αυτός κυβερνήσει είτε όχι.
Μήπως τελικά κάποιοι άνθρωποι εκεί, προτιμούν τα δικά τους "εικονίσματα" που έλεγε και ο Χαρίλαος (ναι τα εικονίσματα δεν είναι προνόμιο μόνο των "ορθοδόξων".. )

Ζιγκ ζαγκ
Κυρίτσης Γ.
Ημερομηνία δημοσίευσης: 09/06/2009
Η πρώτη ανάγνωση των αποτελεσμάτων δείχνει πως ο ΣΥΡΙΖΑ χάνει μια ευκαιρία. Η ευκαιρία αυτή δεν ήταν το να προσελκύσει στην κάλπη του ποσοστά της τάξης του 18% της προηγούμενης άνοιξης και οπωσδήποτε όχι της σύνθεσης αυτού του δημοσκοπικού 18%, το οποίο -να θυμίσουμε- καταγράφηκε τη χειρότερη στιγμή του ΠΑΣΟΚ (συνέδριο σε συνθήκες ημιδιάσπασης) και με φρέσκια την ανάδειξη ενός νέου ανθρώπου, του Αλ. Τσίπρα, στην ηγεσία του ΣΥΝ. Η ευκαιρία αφορά το σήμερα. Τα αποτελέσματα έδειξαν μια πραγματική εκτίναξη της αντισυστημικής ή εξωσυστημικής ψήφου. Αυτό δεν προκύπτει μόνο με την εμφάνιση των Οικολόγων Πράσινων, αλλά και με το υψηλό ποσοστό που κατέγραψαν όλα τα πολύ μικρά κόμματα, σφραγίδες ως επι το πλείστον, που εμφανίζονται συνήθως στις εκλογές, αλλά για πρώτη φορά αθροιστικά καταγράφουν υψηλά ποσοστά με ατζέντα καταγγελίας του σάπιου πολιτικού συστήματος. Και φυσικά ενσωματώνει σοβαρό κομμάτι της αποχής.
Μόλις προ έξι μηνών, τον Δεκέμβριο, ο ΣΥΡΙΖΑ κατηγορείτο πανταχόθεν ως κόμμα αντισυστημικό, αποσυνάγωγο, ημιπαράνομο. Αμέσως μετά ο ΣΥΡΙΖΑ πήγε κόντρα στο σύνολο του πολιτικού μιντιακού και οικονομικού συστήματος της χώρας και κατέγραψε στο παλμαρέ του αντίστοιχες καταγγελίες. Γιατί λοιπόν η πατενταρισμένη αντισυστημική δύναμη απέτυχε να εισπράξει την αντισυστημική ψήφο; Εξηγήσεις προφανώς υπάρχουν πολλές. Πρέπει να ξεχωρίσουμε ανάμεσα σε αυτές τη στάση αρχών που τήρησε και τηρεί ο ΣΥΡΙΖΑ στο θέμα των μεταναστών, που, όπως φαίνεται, πανευρωπαϊκά δημιουργεί αναπάντεχες διαιρέσεις στην κοινωνία υπό την επικυριαρχία πάντα της κατεστημένης και μιντιακής προβολής του ζητήματος. Το μεταναστευτικό είναι το επόμενο μεγάλο θέμα για την ελληνική κοινωνία και οι δυνάμεις της αριστεράς πρέπει, εκτός από την υποστήριξη των μεταναστών και των προσφύγων, να προωθήσουν μια συνεκτική μεταναστευτική πολιτική.
Δεν πρέπει όμως να διαφύγει της προσοχής μας η εσωτερική παράμετρος. Αμέσως μετά τον Δεκέμβριο ο ΣΥΡΙΖΑ και κυρίως ο ΣΥΝ άρχισαν να εκπέμπουν το χειρότερο δυνατό μήνυμα. Τη στιγμή που όλοι έβριζαν τον ΣΥΡΙΖΑ διότι δεν τους μοιάζει, ο μισός ΣΥΝ έσπευδε να καθησυχάσει το σύστημα ότι δεν πρόκειται να κινηθεί εκτός πλαισίου και ότι εν πάση περιπτώσει λέμε και καμιά μαλακία να περάσει η ώρα. Αμέσως μετά στον ΣΥΝ άρχισαν οι δημόσιες γκρίνιες για τις καρέκλες, η εμφάνιση δηλαδή της απεχθέστερης μορφής συστημικότητας και εν συνεχεία εμφανίστηκε μια πολυκεντρικότητα στην έκφρασή του, η οποία ήρθε να προστεθεί στην εγγενή -λόγω σύνθεσης- πολλαπλότητά του. Αποκορύφωμα αυτής της αυτοκτονικής τακτικής ήταν η "απόσυρση" του Τσίπρα (έτσι εισπράχθηκε και ερμηνεύτηκε) δυο εβδομάδες πριν από τις εκλογές.
Όσοι παρακολουθούν τα social media, που εκ της φύσεως τους είναι κατά τεκμήριο μη ελεγχόμενα και ανιχνεύουν τα υπόγεια ρεύματα, θα διαπίστωσαν ένα πάνδημο μένος κατά των “300 της Βουλής που παίρνουν ένα σκασμό λεφτά και αμάξια και διορίζουν και τα μέλη της οικογένειάς τους”. Δεν μιλάγανε για τους 280 ή τους 270, αλλά για τους 300, ημών συμπεριλαμβανομένων. Δεν είναι τυχαίο ότι ο λαϊκιστής Καρατζαφέρης έκανε ολόκληρη τηλεοπτική καμπάνια για να διαφημίσει ότι δωρίζει 1 εκατ. από την επιχορήγηση του ΛΑΟΣ στους φτωχούς.
Έχοντας εμφανίσει αυτό το πρόσωπο και με τα ΜΜΕ να κάνουν την τρίχα τριχιά, όταν το σκάνδαλο της Siemens και η οικονομική κρίση δημιούργησαν κλίμα γενικής απέχθειας για το πολιτικό σύστημα, οι διαβεβαιώσεις της τελευταίας στιγμής ότι “δεν είμαστε όλοι ίδιοι” απευθύνονταν σε ώτα μη ακουόντων

Επιστροφή στη μιζέρια...
Κουρουζίδης Σ.
Ημερομηνία δημοσίευσης: 09/06/2009
Ξανά, λοιπόν, στα ίδια...
Ένα κόμμα, ένας χώρος στο όρια της επιβίωσης, πάλι.
Ένα μικρό κόμμα που αρνήθηκε να γίνει μεγάλο, που φοβήθηκε να βγει από το περιθώριο. Ένα κόμμα που μόλις έφτασε «...με Τσίπρα (να) διεμβολίζει τον δικομματισμό (Αυγή, 12/03/2008), τρόμαξε με την επιτυχία του και έσπευσε να «αυτοενοχοποιηθεί» τον Δεκέμβρη, μη τυχόν και, γκρεμίζοντας τον δικομματισμό, βρεθεί ενώπιον διλημμάτων που δεν ήξερε πώς να τα διαχειριστεί. Με ένα 18,4% που «έπαιρνε» (12/3/2008, "Βήμα", σε έρευνα της Κάπα Research), έφτασε 14 μήνες μετά, όχι μόνον να έχει μηδενίσει τις εισροές αλλά να χάσει και από το ποσοστό τόσο του 2007, όσο και των προηγούμενων ευρωεκλογών!
Ένα κόμμα που βολεύτηκε στη διαχρονική πνευματική οκνηρία αρκούμενο στα έτοιμα της παλαιοκομμουνιστικής ρητορείας ή στα εκτός χρόνου και ανεπαρκή πια, ανανεωτικά της πρώτης μεταπολιτευτικής περιόδου.
Η διαχρονική παρουσία του χώρου μαζί με μια ευνοϊκή συγκυρία που προέκυψε μετά τις εκλογές του 2007, κατέστησαν τον χώρο αυτό προνομιακό αποδέκτη μιας διάχυτης δυσαρέσκειας που από χρόνια περιφέρεται από αποδέκτη σε αποδέκτη. Κάποια στιγμή, πριν από 12-14 μήνες, ο ένας στους 5 ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ επένδυσε στον ΣΥΡΙΖΑ (τελικά προχθές τον ψήφισε μόλις ο 1 στους 50 και μάλιστα σε ευρωεκλογές!). Προφανώς, κάπου υπήρξε λάθος.
Γιατί ο κόσμος αυτός, όχι μόνον από το ΠΑΣΟΚ βέβαια, στράφηκε προς τον ΣΥΡΙΖΑ; «Γι' αυτό που είμαστε», ήταν η κυρίαρχη απάντηση. «Γι' αυτό που θα μπορούσαμε -ή ελπίζανε ότι μπορούσαμε- να γίνουμε», ήταν μια πιο προσγειωμένη. Η προφανής συνέπεια της πρώτης ερμηνείας ήταν: «καλά είμαστε, να μην αλλάξουμε τίποτα, ομάδα που νικάει δεν αλλάζει». Η δεύτερη προσέγγιση οδηγούσε στο ακριβώς αντίθετο συμπέρασμα: «ριζικές αλλαγές μήπως και καταφέρουμε να συναντηθούμε με τις προσδοκίες όλου αυτού του κόσμου».
Πλησιάζοντας προς τις ευρωεκλογές, καταφέραμε να εξανεμίσουμε οτιδήποτε «ευρωπαϊκό» υπήρχε στην ταυτότητα αυτού του χώρου. Ο «ευρωπαϊσμός» του περιορίστηκε αποκλειστικά στο ότι δεν ζητούσε την έξοδο από την Ε.Ε. Η Ε.Ε. αντιμετωπίστηκε -ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ- ως μια πηγή δεινών τα οποία εμείς ταχθήκαμε να αντιμετωπίσουμε. Πώς να κάνεις κριτική στον αντιευρωπαϊσμό του ΚΚΕ όταν αυτό θα έθιγε ένα τμήμα του ΣΥΡΙΖΑ, για τους ίδιους ακριβώς λόγους. Πώς να πείσεις ότι ο ευρωπαϊσμός του Παπαγιαννάκη έχει οποιαδήποτε σχέση ή αποτελεί κάποιου είδους συνέχεια με αυτό που εκπροσωπεί η δεύτερη στη λίστα.
Το προηγούμενο διάστημα γίναμε σοφότεροι και για το είδος του σοσιαλισμού που πρεσβεύει το ΚΚΕ. Εν μέσω της προεκλογικής περιόδου μας βροντοφώναξε ότι ο σοσιαλισμός σταμάτησε στο Στάλιν. Και εμείς του προτείναμε συνεργασία για να συγκροτήσουμε τον τρίτο πόλο! Αυτό το «κόμπλεξ» να συναγωνιστούμε το ΚΚΕ σε επαναστατικότητα, οδήγησε στην απουσία οποιασδήποτε κριτικής, ούτε καν συζήτησης, για όσα πιστεύει το κόμμα αυτό για το σοσιαλισμό, τη δημοκρατία, τον πολυκομματισμό, την ελευθερία έκφρασης κομμάτων, συλλόγων, συγγραφέων καλλιτεχνών στην εποχή του σοσιαλισμού, την αυτονομία των συνδικάτων και της Τ.Α., την αντίληψη για την εσωκομματική δημοκρατία και βέβαια για την Ε.Ε. και μέλλον της Ευρώπης. Οι μονότονα επαναλαμβανόμενες προτάσεις -στρατηγικής- συνεργασίας, εκτός από τη συσκότιση των τεράστιων διαφορών που -νομίζω ότι- υπάρχουν, καταντούν και πολιτικά αναξιοπρεπείς. (Συνέχεια εδώ...)