"Χρήσιμη Ουτοπία" για την Παιδεία, ή το Πρόταγμα για μια Νέα Παιδεία;

Άλλη μια σχολική χρονιά ξεκινά....

Τα νέα βλαστάρια μας θα φορτωθούν πολλά κιλά βιβλία, τόσο που να κινδυνεύει η μεσούλα τους. Και σιγά - σιγά , χρόνο με το χρόνο, θα μπαίνουν σε έναν κόσμο που δεν θα τους φτάνει ο χρόνος...

Ένας ανοδικός δρόμος για την απόκτηση προσόντων.

Αλλά η «υπερφόρτωση προσόντων» και γνώσεων από τον καιρό του Δημοτικού μέχρι και το μεταπτυχιακό, πόσο μπορεί να βοηθήσει τον νέο στον ταχύτατα μεταβαλλόμενο και συχνά απρόβλεπτο κόσμο μας; (Προχθές είδα στην Τιβι κάποιον Ίατρό- Υπουργό της Κυβέρνησης να αποτρέπει τους νέους από το να κυνηγούν την Ιατρική, γιατί είναι μια "σχολή ανεργίας" . Ακόμα και σήμερα είναι μία από τις πρώτες επιλογές- όνειρα γονιών και μαθητών).

Μπορούμε να ζητήσουμε από το σχολείο (μαζί με μας) να βοηθήσει ώστε τα παιδιά μας:

Να μπορούν να σκέφτονται μέσα σε ένα περιβάλλον ύπουλης χειραγώγησης των πολιτών από τους κατέχοντες χρήμα και δύναμη.

Να μπορούν να χαίρονται τις μικροχαρές της ζωής, να τις ανακαλύπτουν μέσα σε ένα πολιτισμικό περιβάλλον όπου η επικοινωνία ταυτίζεται με την κατανάλωση.

Να μπορούν να αλλάζουν πράγματα στην καθημερινή τους ζωή,στον εαυτό τους, στις σχέσεις τους, στους στόχους τους, παρόλο που η ανασφάλεια θα τα πιέζει να προσκοληθούν σε" μικρούς ή μεγάλους μπαμπάδες".

Να να δημιουργούν δεσμούς, να μοιράζονται, να περιμένουν, να διεκδικούν, αλλά και να χάνουν, χωρίς να χάνονται.

Δεν λέω ότι δεν είναι είναι ανάγκη η γνωστή μας, η τυπική, η λογοκρατική και υλοκρατική εκπαίδευση και πλέον η "διά βίου" εκπαίδευση, όχι όμως ως αποτέλεσμα της επαγγελματικής ανασφάλειας, αλλά ως συνέπεια της φυσικής ανάγκης του ανθρώπου να μαθαίνει και να δημιουργεί.