Είπα ότι θα γράψω κάτι για Χούντα και θα το ανεβάσω στις 21/4. Και αυτό διότι 3 ολόκληρα χρόνια από ότι θυμάμαι δεν έχω γράψει κάτι αυτούσιο για την Επταετία των Συνταγματαρχών, παρότι το ιστολόγιον τούτο ημερολογιακώς έχει γενέθλια στις 21/4!
Όπως βλέπετε και στο προηγούμενο θέμα μου, φέτος σκέφτηκα ιδιαίτερα τα γενέθλια μου και έτσι συνειρμικά έφτασα και σε κάποια από τα ιδιαίτερα άσχημα γενέθλια που πέρασα. Ένα από αυτά ήταν όταν έκανα τη θητεία μου στο ΚΕΤΘ Αυλώνας..
Μ. Τρίτη 18/4/1995.
Το πρωί επιστρέφω στο στρατόπεδο από την Πασχαλινή άδεια, την οποία, λόγω γκαντεμιάς στην κλήρωση, την πήρα των Βαϊων..
Στο στρατόπεδο πανικός: "Την Κυριακή του Πάσχα θα έρθουν οι πολιτικοί, μπορεί και ο ίδιος ο Πρωθυπουργός...." (Το τελευταίο Πάσχα του Ανδρέα Παπανδρέου στην πολιτική και το προ-τελευταίο του στη ζωή..).
Το στρατόπεδο έπρεπε να καθαριστεί, να βαφτεί και να γυαλιστεί στην εντέλεια και μάλιστα με το λιγότερο από το μισό προσωπικό, λόγω αδειών...(Εννοείται, ότι λόγω βυσμάτων αυτοί που πήραν άδεια κανονικά το Πάσχα, ήταν υπερτριπλάσιοι από αυτούς που πήραν πριν και μετά...).
Μόλις με βλέπει ο (έφεδρος) Λοχίας Υπηρεσίας πέταξε από τη χαρά του: "Έλα να σε στείλω στη σκοπιά, γιατί ο άλλος λέει ότι θα πέσει κάτω !"
Εγώ χάρηκα.... Έβλεπα όλο το δρόμο, από την πύλη μέχρι την ίλη, τους συναδέλφους μου με τσάπες, σαν τους κατάδικους στο φάρ ουέστ, να ξεχορταριάζουν..
Σκέφτηκα καλύτερα στη σκοπιά, πάντα είχα τρόπο να περάσει η ώρα..
Αλλά περάσαν 6 ώρες ήρθε το μεσημέρι και ακόμα δεν με άλλαζαν....
Τέλος πάντων, κατά τις 4 φάνηκε ο Δεκανέας...
Έφαγα και πήγα να ξαποστάσω, αλλά να ξανά ο Λοχίας..
Πρέπει να ξαναπάς. Μα καλά μόλις γύρισα. Σε άλλαξα για να φας και τώρα σκοπιά φυλάει ο οδηγός υπηρεσίας. Σε λίγο θα τον καλέσουν για δρομολόγιο.. Οι άλλοι είναι ακόμα στη δουλειά...
Για να μη τα πολυλογώ, ξαναπήγα και ξεχάστηκα μέχρι πριν τα μεσάνυχτα, χωρίς βραδινό φαϊ τώρα..
Μάλλον γύρισε ο κόσμος ψόφιος και κανείς δεν ήθελε να με αντικαταστήσει. Είχαν φύγει και οι αξιωματικοί και ο καλοκάγαθος συνάδελφος Λοχίας, δεν μπόρεσε να αντισταθεί στην στάση...
Χαράματα έκανα και την κανονική μου υπηρεσία ως βοηθός περιπόλου, όπου σερνόμουν.
Την επόμενη μέρα, χωρίς ιδιαίτερες τύψεις, επικαλέστηκα την ιδιότητα μου ως βοηθός του βοηθού του ψάλτη και απέφυγα το τσάπισμα. (Πάσχα γαρ και υπήρχε χρεία θρησκευτικών τελετών.)
Να πούμε, ότι μέχρι την μεγάλη Πέμπτη μάθαμε, ότι δεν θα ερχόνταν τελικά ο Πρωθυπουργός και έτσι το μεγάλο πατιρντί σταμάτησε..
Φαντάζεστε ήδη τον απώτερο στόχο μου:
Να τσούξω ως τσουκνίδα, τους πολιτικούς μας, που περιδιάβηκαν πασχαλιάτικα χθες τα στρατόπεδα, πιστεύοντας ότι κάνουν καλό στα στρατευμένα ν
ιάτα! Λες και δεν υπάρχουν γηροκομεία, ορφανοτροφεία και φυλακές να επισκευτούν για να δείξουν την αγάπη τους...
Καλά, παιδιά, μπορεί οι περισσότεροι από εσάς να μην έχετε γνωρίσει όλες τις πτυχές της φανταρίστικης ζωής, ακόμα κι αν στατευτήκατε στα Ο.Υ.Κ., αλλά δεν ρωτούσατε τους συμβούλους σας;
Ο φαντάρος, παιδιά, άλλη κάψα δεν είχε, παρά να γυρίζει την σούβλα μαζί σας και να τσουγκρίζει αυγά. Ακόμα και με "υπηρεσιακό σημείωμα" θέλει να την κάνει, για να αράξει μέχρι και σε ένα σουβλατζίδικο ελεύθερος, παρά να συμμετέχει σε υπηρεσιακά γλέντια, με ή χωρίς αγγαρίες....
Άσε που όλα αυτά τα πανηγυράκια σημαίνουν ατέλειτωτες ώρες αγγαρείας, γιατί οι διοικητές ποτέ δεν αρκούνται στα κέτερινγκ..
Και αν πραγματικά θέλετε να δείξετε αγάπη για τα φανταράκια, επισκευτείτε κανένα απομακρυσμένο φυλάκιο, ένα μεθοριακό στρατόπεδο, όπως ο Πρόεδρος, αλλά και εκεί -προς Θεού του Αναστάντος- απροειδοποίητα, να μην τα σκλαβώσετε τα φανταράκια...
Θα το ψάξω... Έχω την υποψία πως το έθος των πασχαλινών επισκέψεων στα στρατόπεδα, είναι απομεινάρι της τελευταίας δικτατορίας, όπως και οι μαθητικές παρελάσεις της Μεταξικής.. Ίσως να υπήρχε μια τάση μεταπολεμικά, ας μην ξεχνάμε τότε μάθαιναν οι "Απριλιανοί", αλλά όλο το αισθητικό και ιδεολογικό κόνσεπτ στη Χούντα με πάει..
Αναρτήσεις
