ΑΣΕΠ, «ΝΟΜΑΡΧΗΣ» & ΓΥΜΝΑΣΙΑΡΧΗΣ Νο 2

Το προηγούμενο εξομολογητικό ποστ το έγραψα για να σας πω, ότι δεν τα βλέπω τα πράγματα ακαδημαϊκά, αλλά είμαι μέσα στο πρόβλημα, αν και δόξα το Θεώ, προς το παρόν στις παρυφές του.
Θα πάρω την Θεσσαλονίκη για παράδειγμα, έχοντας ζήσει την πόλη προς τα τέλη της δεκαετίας του 80 και τις αρχές του 90.
Θυμάμαι τα πρατήρια των βιοτεχνιών από την Αριστοτέλους μέχρι τον Βαρδάρη, τι ρούχα τι παπούτσια έβρισκες σε πραγματικά καλές τιμές και πραγματικά καλή ποιότητα. ( Όχι σαν σήμερα, που ακόμα και με την παιδική εργασία τα « ασιατικά», είναι ουσιαστικά μιας χρήσης…)
Θυμάμαι, παραμονές Χριστούγεννα, όταν ψώνιζα για δώρα της οικογένειας και γύριζα στην Ενδοχώρα και έδειχνα τα αποκτήματά μου και ακόμα και τότε έλεγαν κάποιοι που την ήξεραν από παλιά: «Θεσσαλονίκη Φτωχομάνα!».
Να προσθέσω ότι οι περισσότεροι Σαλονικιοί που ήξερα τότε, ή είχαν ή δούλευαν σε μια οικογενειακή βιοτεχνία.
Α, εκτός από έναν που δούλευε στην αλήστου μνήμης Goodyear…
Όλο αυτό το πράγμα σήμερα γκρεμίστηκε. Μπορεί να πει κανείς ότι ήταν με
«θαλασσοδάνεια, αλλά οι άνθρωποι είχαν οργανώσει έτσι τη ζωή τους. Μπορεί να πει, έτσι απλά, ότι η ελληνική βιομηχανία εντάσεως εργασίας ξεπεράστηκε από τις διεθνείς εξελίξεις, αλλά αυτό εκεί μετριέται με κοινωνική απορύθμιση.
Και τέλος, όλοι τους σήμερα τα φέρνουν πολύ δύσκολα βόλτα, για όσο αντέξει «το πλαστικό χρήμα». Μετά;
Μέσα σ’ όλο αυτό τον πανικό έρχεται και η ανεργία των νέων και είναι πιο τσουχτερή από όταν άντεχε το κόστος της η πανταχού παρούσα ελληνική οικογένεια.
Να προσθέσω επίσης, ότι σήμερα είναι απείρως πιο καταθλιπτική. Παλιά είχες ένα πτυχίο Λυκείου, άντε ΑΕΙ και έλεγες έχω ακόμα κάτι να κάνω.
Τώρα έχεις ξεσκισθεί να μαζεύεις προσόντα και ανοίγει με τα χίλια ένα παραθυράκι και τσουπ να γεμίζει με φάτσες αγωνιώδεις, ακριβώς σαν την δική σου και συ να προσπαθείς να αποδείξεις, ότι δική σου, παρ’ όλα αυτά, είναι η καλύτερη.

Ο κ. Ψωμιάδης, ο «Νομάρχης», όπως αυτοαποκαλείται μπροστά στις μπούκες των «Αθηναϊκών» μικροφώνων, αν δεν υπήρχε, θα έπρεπε να εφευρεθεί από το ντιζάϊν και το προμόσιον της σύγχρονης πολιτικής.
Γιατί ακόμα και σαν προϊόν θα μπορούσαν να ταυτιστούν με αυτό χιλιάδες δυναμικοί και κραυγαλέοι Έλληνες. Κάποιοι το θεωρούν θέμα ταμπεραμέντου, όμως με λίγη γνώση της νεότερης και σύγχρονης ιστορίας θα δείτε ότι είναι μια «μαθημένη συμπεριφορά» που κληρονομείται από γενιά σε γενιά.
Και βέβαια δεν είναι η μοναδική, αλλά μπορεί να κυριαρχήσει ανάλογα με τις περιστάσεις. Μπορεί να κυριαρχήσει «αν δεν μας παίρνει αλλιώς».
Είναι ο θυμός που έχει μεταθέσει τον στόχο του, είναι η απόγνωση που δεν σφίγγουμε τα δόντια να μην εκφράσουμε γιατί φοβόμαστε μην μας βρουν κι άλλα δεινά.
Ο νταβραντισμένος οδηγός που παραλίγο να σε χτυπήσει και θα σε βρίσει, γιατί δήθεν ήσουν αφηρημένος, πριν του πεις εσύ ότι έφταιγε που έτρεχε μες την πόλη, καταπατώντας κάθε όριο ταχύτητας, δεν μοιάζει με τον Νομάρχη του, που όταν ελέγχεται από τα Μ. Μ. Ε. για κάποιες παρατυπίες, τότε θυμάται πως οι δημοσιογράφοι είναι «κατευθυνόμενοι»;
Ο απογοητευμένος γονιός που μεταθέτει την ευθύνη, στον «κακό δάσκαλο» για την σχολική αποτυχία του παιδιού του, δεν μοιάζει με τον «Νομάρχη» του, που του φταίει το «Αθηνοκεντρικό» κράτος.
Θα ήταν κοινοτυπία να συνεχίσω τους παραλληλισμούς.
Μπορείτε να κάνετε και εσείς δεκάδες.
Ένα θα σας πω, στην Σαλονίκη, όπως και σε πολλές άλλες, πόλεις πολλοί άνθρωποι αισθάνονται, «ότι δεν τους παίρνει αλλιώς».
Έτσι τρέχουν, αλαλάζοντας «ο σώζων εαυτόν σωθήτω!», έστω και με το ξεχαρβαλωμένο τρίκυκλο Mazda της νεοελληνικής κραυγαλέας «μαγκιάς».
Και έτσι ένας τέτοιος πολιτικός «έχει ρεύμα», διότι καταφέρνει να μεταβιβάσει την πληροφορία: «Είμαι ένας από σας!».
Ε, αυτό «το ένας από μας» σημαίνει και το εξής άλλο: Όπως ο καλός πατριάρχης, θα κάνει το αδύνατο δυνατό, για να προστατέψει την φαμίλια του, έτσι κι ο «Νομάρχης» δεν θα αφήσει την πολιτική φαμίλια του.
Ξέρετε τι θα έλεγε από μέσα του πολύς απλός κόσμος, όταν άκουγε τις «αποκαλύψεις» για την παραπλάνηση του ΑΣΕΠ από τον «Νομάρχη»;
Όταν άκουγε για τις ειδοποιήσεις στις τοπικές για τα «δικά μας παιδιά»;
«Να ένας που δεν ξεχνάει την πολιτική του φαμίλια!»
Ξέρω τώρα όλοι οι αριστεροί ή δεξιοί εκσυγχρονιστές θα αρχίσετε να παριστάνετε τον Πόντιο Πιλάτο.
Ξέρω, ξέρω φτιάξατε, ή βελτιώσατε τον ΑΣΕΠ με τις διαφανείς διαδικασίες.
Για να μην παρεξηγούμαστε, σε τέτοιους χαλεπούς καιρούς, να βρεθεί ένας "γυάλινος" τρόπος που να εξηγεί γιατί «κόβονται» χίλιοι και «περνάνε» δέκα, εξυπηρετεί την πιστοποίηση της τιμής της γυναίκας του Καίσαρα.
Όμως, ο κόσμος το λέει έξω, με τέτοιες διαδικασίες δεν «περνάει» ο ικανότερος, αλλά όποιος έχει τα περισσότερα τυπικά προσόντα...
Και έτσι ξαμολήθηκαν όλοι για τα Προφίσενσι των γλωσσών και των κομπιούτερ.
Έτσι, ξαμολήθηκαν όλοι για μάστερ στα Λονδίνα, μια και τα Ελληνικά ΑΕΙ δεν επαρκούν για την ζήτηση. (Άλλη ρεμούλα κι εκεί….)
Γιαυτό τα κολέγια πλέον προσφέρουν ένα νέο και πανάκριβο προϊόν: Φροντιστήρια για τους διαγωνισμούς του ΑΣΕΠ.
Και γιατί όλα αυτά για μια θέση πολύ κατώτερη των προσόντων με τα οποία συναγωνίζεται κανείς.
Σε μια τράπεζα, ας πούμε, όπου τα δέκα πρώτα χρόνια ο υπάλληλος θα είναι πίσω από ένα γκισέ, μέχρι τότε τα υπέροχα Αγγλογαλλικά του θα τα ξεχάσει, μιας και θα χρησιμοποιεί τις εκατό λέξεις που του χρειάζονται σε αυτή τη θέση.
Και η Τράπεζα τι θα κάνει, δεν έχει κανένα χρέος να βοηθήσει στην βελτίωση της γλωσσομάθειας όσων υπαλλήλων ενδιαφέρονται για παραπάνω καριέρα;
Μ’ όλα αυτά δεν θέλω να εξωραΐσω «μαγκιές»…
Θέλω να πω τι κάνουμε για να μην υπάρχει ανάγκη να σφαζόμαστε για τις λίγες θέσεις της γραφειοκρατίας και των υπηρεσιών που κράτησε το κράτος για τον εαυτό του. Τι απαιτούμε;Έχουμε δει διεθνώς ότι το ξεπούλημα στο χρηματιστηριακό κεφάλαιο (π.χ. μείωση εργατικών εισφορών ) που παρασύρει σε ένα πλειστηριασμό εκπτώσεων στα κοινωνικά δικαιώματα των πολιτών, δεν έδωσε σταθερές λύσεις.
Από την άλλη μέσα στο θολό τοπίο, ο κόσμος είναι δύσπιστος ακόμα στις εναλλακτικές προτάσεις και περιμένει πρακτικές λύσεις.
Λύσεις, που- πρέπει να το αναγνωρίσουμε- δεν μπορούν πλέον να αφορούν μόνο μια χώρα.
Όμως, απ’ την άλλη βαρέθηκε, τα παχιά λόγια και από την άλλη να βλέπει πολιτικές ανέξοδες, που διαφέρουν απλά στο πως μπαίνουν μέσα στον ορμητικό χείμαρρο της απορύθμισης : Με το ένα ή τα δύο πόδια.
Και όπως του παίζουνε χορεύει. Κλείνει κι αυτός πονηρά το μάτι, λέει 2-3 «μάγκικα» και πιέζει για την φαμίλια του. Και όπου υπάρχει τέτοια τεράστια πίεση, αρχίζουν όλοι να ψάχνουν για παράθυρα, μέχρι που τα παράθυρα θα γίνουν Καστρόπορτες.
Σάματις, είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς πως γεννιούνται όλες οι ανομικές καταστάσεις.
Μαγικές λύσεις δεν υπάρχουν, όμως είναι καιρός να ψάχνει κανείς το θέμα διαφορετικά.Για παράδειγμα τι σχέδιο υπάρχει ώστε να προτείνει κανείς σε ένα νέο κάτι άλλο πέρα από τις δημόσιες υπηρεσίες και τη γραφειοκρατία;
Τι έκανε η Πολιτεία έτσι ώστε το ρίσκο ενός δανεισμού να είναι χαμηλό για μικρές ατομικές επιχειρήσεις ή συνεταιρισμούς ανέργων σε τομείς που μελέτες θα υποδεικνύουν την βιωσιμότητά τους;
Τι πραγματικά έκανε για να υπάρχει δωρεάν δια βίου εκπαίδευση και επαγγελματική κατάρτιση υψηλού επιπέδου και συστηματικής μορφής, έτσι ώστε ο εργαζόμενος να στηριχθεί στις γρήγορες αλλαγές της εποχής μας;
Μήπως τα ΚΕΚ των ιδιωτών, αλλά και δημοσίων «Πανάγων», που απλά τρώνε δημόσιο χρήμα;

Είχα σκοπό να συνδέσω και τον Γυμνασιάρχη, που μέσα σε όλο αυτό τον ορυμαγδό, συνέδεσε (αν το θέμα ήταν τα μαλλιά τελικά) την κοσμιότητα και την πειθαρχία στους κανόνες με τις τρίχες.
Αλλά για να εξηγήσω ότι κανείς αισθάνεται και έχει καταντήσει να είναι politically incorrect να το εκφράσει, έφαγα πολύ χώρο.
Θα πω όμως ότι ο κόσμος χάνεται και το σώμα μας ασχολείται με τις τρίχες της άνω κεφαλής.
Γιατί, αν ασχολούνταν με τις τρίχες της κάτω κεφαλής, θα ήταν τουλάχιστον ανακουφιστικό!

ΑΣΕΠ, "Νομάρχης" και Γυμνασιάρχης.

Σήμερα κατέθεσα τα χαρτιά μου για κάποιον γραπτό διαγωνισμό του ΑΣΕΠ.
Είχα πολλά χρόνια να το κάνω. Εδώ και έξι χρόνια δουλεύω ως Ιδιωτικός Υπάλληλος σε μια δουλειά που προκαλεί το ενδιαφέρον μου και μπορώ να πω ότι περνάω καλά σ’ αυτή, πράγμα από ότι ακούω σπάνιο σήμερα.
Σ’ αυτήν την δουλειά, μετά από 4 χρόνια εποχιακών απασχολήσεων, σεμιναρίων κι ανεργίας μπήκα χρησιμοποιώντας κάποιες οικογενειακές γνωριμίες, γεγονός που θέλω να ξεχάσω ειδικά όποτε πλησιάζουν δημοτικές εκλογές και πρέπει να «δουλέψω» κάποιους, ή να φανώ «ευεργετηθείς γαϊδαράκος»…
Ευτυχώς (για την ψυχική μου υγεία) έχω γίνει πια κυνικός σε αυτόν τον τομέα. Άλλωστε δούλεψα μουλαρίσια όλα αυτά τα χρόνια.
Κανονικά δεν θα έπρεπε καν να σκέφτομαι το δημόσιο, αφού ο τομέας, που ενδέχεται να διοριστώ είναι ένας (από τους πιο «πονεμένους») που καθόλου δεν με συναρπάζει.
Αλλά παιδί έχω και επειδή στον χώρο που δουλεύω τελευταία υπάρχει αναστάτωση (μην ελέγξιμη στο επίπεδο των εργαζομένων), άρχισα να σκέφτομαι το δημόσιο...
Ναι! έναν χώρο που αισθάνεσαι ασφάλεια.
Που μπορείς να ελπίζεις ότι ουδέποτε θα βρεθείς στην ανάγκη να ζητάς και να αποδεικνύεις (τα αυτονόητα τις πιο πολλές φορές).
Γιατί λίγοι μπορεί να είναι μάγκες και να τους παίρνουν οι εργοδότες γιατί είναι κάτι σαν Μπέκαμ (στον τομέα τους):
Να μην ενδιαφέρει, ας πούμε, τα μελλοντικά αφεντικά, αν είχαν συνδικαλιστικό παρελθόν, αν έχουν «περίεργες ιδέες», αν ντύνονται έτσι κι όχι αλλιώς κτλ...
Η συντριπτική πλειοψηφία της γενιάς μου είναι ανάμεσα στους Μπέκαμ και σ’ αυτούς που θέλουν να ζουν από τα επιδόματα.
Με αυτούς, με μας τι θα γίνει;
Εγώ πάντως ένα πράγμα, το σκέφτομαι σαν κίνητρο για το δημόσιο. Θα έχω τον χρόνο και την ασφάλεια, έτσι ώστε να ασχοληθώ με τα χόμπι μου. Θα γράψω επιτέλους το βιβλίο μου….
Σύντομα τι σχέση έχει ο Ψωμιάδης και ο Γυμνασιάρχης με όλα αυτά.
Συνεχίζεται...

«Τι θα γίνει με τον δρόμο στην Άνω Ραχούλα;»

Αγαπητοί Φίλοι, η μέρα των δημοτικών εκλογών είναι πολύ κοντά.
Φαντάζομαι ότι στους περισσότερους δήμους, αυτό που κυριαρχεί στις εξαγγελίες των υποψήφιων δημοτικών αρχόντων, είναι δρόμοι, γιοφύρια, γήπεδα και όπου υπάρχει τουρισμός κανένα φεστιβάλ για ατραξιόν. Και κάπου στα προγράμματα κάτω-κάτω, για τους λίγους «άλλους» δυο γραμμές για την κοινωνική πολιτική την παιδεία και τον πολιτισμό.
Και δεν έχουν άδικο, οι «μικροί πολιτικοί μας», αυτό τους ρωτάν και στις πλατείες οι ψηφοφόροι τους: «Τι θα γίνει με τον δρόμο στην Άνω Ραχούλα;»
Σπάνια κανείς λέει «Τι θα γίνει με τον Πρόγραμμα ’’Βοήθεια στο Σπίτι’’;»
(Το τόσο αναγκαία για τα χωριά των γερόντων μας. Αυτό που ούτε η Πολιτεία, ούτε η Τοπική Αυτοδιοίκηση φαίνεται να αγκαλιάζουν με την καρδιά τους.
Αν δεν υπήρχε η μεγάλη ανεργία που αναγκάζει νέους επαγγελματίες υγείας να δουλεύουν με τρεις και εξήντα, ή πολλές φορές και απλήρωτους, θα είχε μείνει απλά ένα σχέδιο..)
Και όμως, οι κρίσιμοι τομείς για επόμενα χρόνια κατά την γνώμη μου θα είναι άλλοι και ίσως κοστίζουν λίγο, αρκεί να υπάρχει ειλικρινής διάθεση ενασχόλησης και δημιουργική φαντασία.
(Θυμηθείτε όλοι τα κροκοδείλια δάκρυα πολλών μετά από «το Φονικό της Βέροιας» και Βέροια είναι πάνω κάτω η κάθε πόλη της Ενδοχώρας μας) :
Θέτω λοιπόν τα δικά ερωτήματα προς τους τοπικούς πολιτευτές:
Πως μεγαλώνουν οι νέοι σήμερα; τι εναλλακτικές δυνατότητες τους προσφέρονται πέρα από το «τρίγωνο»: σχολείο-φροντιστήριο- καφετέρια ;
Τι μπορεί να γίνει συντονισμένα από τις τοπικούς φορείς για αυτόν τον σκοπό;
Πως «διαχειρίζεται» η τοπική κοινωνία τη μοναξιά, το άγχος ή την ανασφάλεια που υπάρχει στους κόλπους της;
Τι σχέδιο υποστήριξης υπάρχει για τις νέες οικογένειες που συχνά καλούνται να επιβιώσουν με συνολικό εισόδημα κάτω από το όριο φτώχειας και με τους δυο συντρόφους να εργάζονται; ( Δεν είναι στην προβληματική μου η υποκριτική φιλανθρωπία).
Υπάρχει ενδιαφέρον για να στηριχθούν όσοι για κάποια στιγμή στη ζωή τους μπορεί να βρεθούν σε μια δύσκολη ψυχολογικά κατάσταση;
Πως μπορεί να εντάξει μια κοινότητα λειτουργικά στους κόλπους της τις μειονότητές της;
Τα ερωτήματα είναι πολλά και θα μπορούσαμε εμείς οι ίδιοι να βοηθήσουμε τους υποψήφιους να οργανώσουν την σκέψη τους και την δράση τους σε αυτόν τον τομέα με τις απαιτήσεις μας.
Να μην τους αφήσουμε περιθώρια να πουν: «Ξέρετε,το έργο δεν είναι επιλέξιμο στα πλαίσια του Δ’ Κ.Π.Σ.»
Να εργαστούμε μαζί τους.
Πως είπατε , απόψε θέλετε να δείτε το Σαρβάιβορ;
Καλά, ξέρω εσείς είστε μαζί με τον δήμαρχο που το πιο πετυχημένο έργο του είναι ο δημοτικός αναμεταδότης του ΑΛΤΕΡ και του ΑΛΦΑ!

«Μαυρογυαλούροι»

Η αλήθεια είναι ότι με τους «κουμπάρους» βρήκα τον μπελά μου…
Όποιοι φίλοι είδαν το άρθρο, είχαν τις αντιρρήσεις τους ( και κατ΄ ιδίαν και ιντερνετικά).
Οι αντιρρήσεις ήταν κυρίως για τις λύσεις που πρότεινα, δηλαδή: 1.νομοθετική «άρση της μονιμότητας» των πολιτικών (χι, χι,)
2.απλή αναλογική
3.άμβλυνση του ρόλου «της εκλογικής πελατείας»
4.διεύρυνση των σωμάτων λήψης των αποφάσεων πέραν των «επαγγελματιών πολιτικών».
Άλλοι επισήμαναν ότι το θέμα ξεφεύγει από τα "κανονιστικά πλαίσια" και ξεκινάει από βαθύτερες κοινωνικές και πολιτισμικές ακόμα 'ρίζες", που δεν γίνεται να αντιμετωπιστούν απλά με νομοθετικές ρυθμίσεις.
Έτσι όλη αυτή η κουβέντα με βοήθησε να σκεφτώ κι άλλες «συνδέσεις» για το θέμα μας….

Καταρχήν είναι η οικονομική απορύθμιση, που με τον καιρό γίνεται και κοινωνική.
Όλη αυτή η ιστορία του "υγειούς ανταγωνισμού" που υποτίθεται ότι βασίζεται σε «φυσικές ορμές» του ανθρώπου και εν τέλει αποδεικνύεται ένα ακόμη δόγμα.
Η "αγορά" σαν μηχανισμός μπορεί να δώσει κάποια πιο γρήγορα βήματα στην οικονομική ανάπτυξη επειδή παρέχει τρία καθοριστικά κίνητρα:
που είναι η ανταμοιβή α) της καινοτομίας,β) της τεχνολογικής υπεροχής & γ) της εξοικονόμησης υλικού και ανθρώπινου κεφαλαίου.
Άλλο όμως ένας μηχανισμός και άλλο το επί μέρους να γίνεται "κορωνίδα" όλων.
Άλλο η πραγματικότητα και άλλο η ιδεολογία.
Για παράδειγμα τα τελευταία γεγονότα:
Ποίος είπε στους αστέρες των οικονομικών ότι οι 3-4 εταιρίες γαλακτοκομικών που ελέγχουν το 95% του κλάδου τους, δεν θα συνεργαστούν για να εμποδίσουν άλλους να τους πάρουν το φαΐ απ' τα χέρια;
"Όχι, λέει, θα ανταγωνίζεστε με το στανιό!!!"
Βλέπετε, εκτός από τον ανταγωνισμό και η συνεργασία (έστω και στρεβλωμένα στην περίπτωσή μας) είναι στην φύση του ανθρώπου.
Και να μην πάμε σε ένα ακόμα δόγμα που λέιε ότι η οικονομική ανάπτυξη (δηλαδή η παραγωγή όλων και περισσότερων αγαθών) είναιτο μόνο μέτρο της εποχής μας …..
Αλλά ας μην μπούμε επί του παρόντος τόσο βαθιά και πάθουμε κατάθλιψη..
Η όλη ιστορία αποδεικνύει επίσης, με κάθε (μελανή) έμφαση, το έλλειμμα κοινωνικής αντιπροσώπευσης της εποχής μας.
Κάπου διάβασα, ότι ο πρώην υπουργός κ. Τζουμάκας κατάγγειλε ότι οι εταιρείες (π.χ. γαλακτοκομικών ειδών) χρησιμοποιούν ως λομπίστες αρκετούς βουλευτές, για να έχουν ευνοϊκή αντιμετώπιση για τον κλάδο τους, αφού προηγουμένως τους δελεάσουν με την κατευθυνόμενη "σταυροδότηση" των υπαλλήλων τους.
Ω ρε, Αμέρικα γίναμε!!!.
Σκεφτόμουν, επίσης και την αρχική πρότασή μου για συμμετοχή άλλων κοινωνικών φορέων (πχ. συνδικαλισμός, επιμελητήρια), στα σώματα λήψης των αποφάσεων που αναδεικνύουν τις διοικήσεις οργανισμών, ανεξάρτητων αρχών κλπ.
Αλήθεια όμως, υπάρχει εχέγγυο ακόμα και για αυτούς, τους μη κοινοβουλευτικούς πολιτικούς (γιατί περί αυτού πρόκειται),υπάρχει κάποια διασφάλιση, στην εποχή μας, την εποχή του πολιτικού μάρκετινγκ, ότι θα είναι "άτρωτοι" από το "πολιτικό χρήμα";
Έτσι ο ανώνυμος συντάκτης ενός ιντερνετικού σχολίου είχε δίκαιο:
«.. Από όπου φεύγουμε εμείς, εκεί έρχονται οι ''Πανάγοι''..»
Τέλος, για όσα σκάνδαλα βγαίνουν «παραέξω», υπογραμμίζω τον ρόλο της επεξεργασίας τους από τα ιδιωτικά μήντια.
Ο κ. Τσιτουρίδης είναι υπουργός απασχόλησης.
Φταίει βέβαια, σαν τον «εξωγήινο» πλην όμως τίμιο «Μαυρογυαλούρο» της ταινίας, για τους συνεργάτες που επέλεξε .
Φανταστείτε όμως πόσο ανίσχυρος είναι αυτός, αλλά και οι επόμενοι υπουργοί απασχόλησης, απέναντι στους επιχειρηματίες των μήντια , των οποίων «τα μαγαζάκια» είναι, σύμφωνα με τις καταγγελίες συνδικαλιστών στον χώρο των Μ.Μ.Ε.,"φυτώρια εκμετάλλευσης των εργαζομένων".
Ε, έχουν τον τρόπο μαζί με τον Σ.Ε.Β. του κ. Δασκαλόπουλου της γαλακτοκομικής «Δέλτα»,να δείχνουν τα δόντια τους στον εκάστοτε υπουργό απασχόλησης, αφού το ζητούμενο αυτής της τετραετίας από όλους τους «μεγαλοκαρχαρίες», όπως λέει ο λαός τους μεγαλοεπιχειρηματίες, είναι η περαιτέρω ελαστικότητα στην αγορά εργασίας;

Οι πολιτικοί βέβαια πρέπει να θυμούνται ότι υπάρχουν δυο κίνητρα για να μπει κανείς στην πολιτική: Η νομή της εξουσίας και η πραγμάτωση κάποιων ιδεών.
Συχνά τα δυο κίνητρα είναι αξεδιάλυτα .
Όμως αυτό που έχει σημασία είναι προς τα που γέρνει η τραμπάλα.. Ποιο βγαίνει προς τα έξω τελικά.

Η "επανίδρυση" των κουμπάρων

Αυτές τις μέρες σκεφτόμουν πολλά και προσπαθούσα να βρω χρόνο για να κάνω τις σκέψεις λέξεις και να γράψω εδώ μέσα δυο πράγματα
α)για τις "προτεραιότητες της τοπικής αυτοδιοίκησης" και
β)"για τον μετεωρισμό της εποχής μας",
αλλά με πρόλαβαν τα γεγονότα "των κουμπάρων" και είπα να μην τα αφήσω ασχολίαστα....
Αρχικά θυμήθηκα τους παλιούς πολιτικούς με τα χίλια βαφτιστήρια και λέω :"Φανταστείτε τι θα γινόταν αν ζούσαν στην εποχή μας; Πόσο είχαν ανοιχτεί αυτοί οι άνθρωποι στον ενδεχόμενο δόλο ενός κουμπάρου; ή μήπως συνέβαιναν και τότε;"
Θυμάμαι την ταινία με τον Ηλιόπουλο "Φωνάζει ο κλέφτης", κάτι θα ήξεραν οι δημιουργοί της και τον καιρό εκείνο, του χωροφύλακα, μας το έδωσαν δήθεν στη πλάκα...
Ίσως δεν υπήρχαν τα αδηφάγα ΜΜΕ, για να ακούγονται εύκολα "οι λαδιές".
Και βέβαια οι καναλάρχες, δεν το κάνουν αυτό σήμερα για την ψυχή της μάνας τους, ούτε για την ηθικοποίηση της κοινωνίας, άλλα βλέπω να έχουν στο μυαλό τους (βλέπε Μπερλουσκονισμό) και αυτό είναι που με τρομάζει πιο πολύ.
Εγώ δέχομαι ότι όλοι οι αιρετοί άρχοντες (υπουργοί, νομάρχες)είναι "καθαροί" και ότι τα "τρωκτικά της εξουσίας", όπου μυριστούν τυρί τρέχουν ...
Έτσι, όμως κανείς πολιτικός δεν θα μπορέσει με κατασταλτικά μέσα να σταματήσει την διαφθορά.
Γιατί αυτή έχει τρυπώσει και φωλιάσει κάτω από τα βαριά έπιπλα του σπιτιού του χωρίς να το πάρει χαμπάρι.
Επίσης, όσο και να εκπαιδεύει τη γάτα για να πιάνει πιο πολλά ποντίκια, αυτά γεννούν συνέχεια και έτσι όλο και κάποιο θα βγαίνει στην επιφάνεια και θα τον εκθέτει..
Καταρχήν πρέπει να μιλούν για περιορισμό της διαφθοράς και όχι για "πάταξη" της(παντού υπάρχει,θυμάστε το σκάνδαλο της Enron;)
Εγώ όπου ακούω παχιά λόγια δεν περιμένω και πολλά, γιατί όποιος τα λέει μοιάζει να μην έχει επαφή με την πραγματικότητα.
Ο περιρισμός, λοιπόν, της διαφθοράς θα είναι κατά την γνώμη μου ένα αποτέλεσμα θεραπείας άλλων δομικών δυσλειτουργιών του πολιτικού μας συστήματος.
Διάβασα στο "Θέμα" ότι ο "Πανάγος"(ο εις εκ των κουμπάρων)είχε "πιάσει δουλειά" και στο πολιτικό γραφείο του νυν πρωθυπουργού όταν αυτός ως νέος βουλευτής, αν και με μεγάλο όνομα, προσπαθούσε να βρει εκλογική πελατεία σε βάρος ίσως άλλων "γερόλυκων" της πολιτικής στην πόλη του και χρειαζόταν έναν "Γκρούεζα" (Παπαγιαννόπουλο), για να μεταστρέψει το ρεύμα από υπέρ του "αειαθλούς Γκόρτζου με τη μαγγούρα", υπέρ του "νέου και ελπιδοφόρου Μαντά".
Σκέφτηκα πόσοι "Πανάγοι" είναι μέσα στα πολιτικά γραφεία των περισσότερων πολιτευτών τουλάχιστον των αστικών κομμάτων, πόσο χρόνο -υποτίθεται από χόμπι και εθελοντικά- σπαταλάνε για να βοηθήσουν τον βουλευτή τους.
Επίσης τι μέσα μπορεί να μεταχειρίζονται;
Τι διαφορετικό για παράδειγμα χρειάζεται να πούνε κατ' ιδίαν στον ψηφοφόρο από αυτό που ο ίδιος ο βουλευτής μπορεί να πει στο μπαλκόνι ή στη Βουλή; Υποτίθεται ότι για την διοικητική υποστήριξη του γραφείου τους, οι βουλευτές και οι νομάρχες διακαιούνται να έχουν πληρωμένους από το κράτος κάποιους συμβούλους (που και εδώ πρέπει να μπουν κάποια αξιοκρατικά στοιχεία).
Έτσι, δεν είναι λογικό όταν έρχεται το "πλήρωμα του χρόνου", όταν ο προστατευόμενος τους αποκτήσει την εξουσία που είναι απαραίτητη, να νομίζουν οι "Πανάγοι" 'οτι είναι καιρός να αποζημιωθούν.
Το δομικό ζήτημα συνεπώς που μπαίνει, είναι να βρεθεί ένας τρόπος να περιοριστεί η επιρροή των "Πανάγων".
Αυτό κατά την γνώμη θα γίνει με ένα και μόνο αποφασιστικό χτύπημα στην επαγγελματική πολιτική που θα είναι ο χρονικός περιορισμός της δυνατότητας ορισμένων ατόμων να λαμβάνουν αιρετά αξιώματα.
Δηλαδή αν έβγαινε μια συνταγματική διάταξη, που θα έλεγε ότι κανείς μόνο τρεις θητείες θα μπορούσε να έχει για βουλευτής, νομάρχης ή δήμαρχος, συνολικά και για τα 3 αξιώματα ποιόν θα έβλαφτε;
Επίσης, μια αλλαγή στον εκλογικό νόμο επί το αναλογικότερον μαζί με άλλα στοιχεία, όπως ας πούμε να σταυροδοτούμε όλους τους υποψηφίους όλων των συνδυασμών, ανεξαρτήτως του κόμματος που προτιμάμε, πάλι θα βοηθούσε στον περιορισμό της κομματικής επετηρίδας και των κομματικών παρατρεχάμενων.
Επίσης, όλη αυτή η ιστορία αποκαλύπτει ακόμα ένα άλλο δομικό στοιχείο που συνδέει την εξυπηρέτηση πολιτικών φίλων με το χρήμα.
Αφορά την δυνατότητα των υπουργών να διορίζουν τα Δ.Σ., τους γενικούς διευθυντές και τους διευθύνοντες συμβούλους των αρχών και των οργανισμών που εποπτεύουν. Επίσης συχνά φέρνει επικεφαλής θεσμών ανθρώπους που δεν μπορούν να έχουν ουσιαστική σχέση με τον χώρο και ακριβώς επειδή δεν μπορούν να έχουν σχέση, θέλουν να φέρουν τον χώρο στα μέτρα τους. Αυτό όχι για την υποθέση των κουμπάρων αλλά για άλλες υποθέσεις που λιμνάζουν.
Θα μπορούσε επί πραδείγματι ο Γενικός Διευθυντής της Επιτροπής Ανταγωνισμού να διοριζόταν από ένα σώμα που θα αποτελείται από εκπροσώπους παραγωγών, εμπόρων και καταναλωτών (αυτών δηλαδή που παρεμβαίνουν στο όλο θέμα του ανταγωνισμού) και με μια πλειοψηφία που να είναι της τάξης των 3/5. Να είχε συγκεριμένη θητεία και χωρίς να έχει κανείς δικαίωμα αλλαγής, παρά μόνο για λόγους διαφθοράς ή ζημίας της αρχής.
Υποτίθεται ότι η κυρίαρχη κυβέρνηση αντιπροσωπεύει όλον τον λαό, είναι αλήθεια όμως αυτό; Ιδού το ερώτημα...
Αυτό προπαθούσε να απαντήσει- στον εαυτό του πρώτα από όλους- και ο εξαπατηθείς πλην όμως έχων "τσίπα" "Μαυρογιαλούρος". Και μαζί με αυτόν τόσες δεκαετίες όλοι εμείς...

Μικρό παιδί σαν πήγαινα σχολείο....

Ξεκίνησε πάλι η σχολική χρονιά, με νέα βιβλία με πολλές αλλαγές.
Μία από αυτές είναι το 7ώρο στην Ε’ Δημοτικού (αν άκουσα καλά) για να προστεθούν κι άλλα μαθήματα, ανάμεσα σε αυτά μια ακόμα ξένη γλώσσα…
Δεν είναι όμως οι αλλαγές που θα απελευθερώσουν την νέα γενιά, που θα δώσουν ώθηση στην αυριανή κοινωνία.
Δεν πρόκειται για αλλαγές στην «φιλοσοφία» της Παιδείας.
Δεν φαίνεται να γίνεται αποδεκτό ότι η «υπερφόρτωση προσόντων» για κάθε παιδί από τον καιρό του Δημοτικού μέχρι και την έξοδό του από τα ιδρύματα τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, λίγο θα το βοηθήσει στον ταχύτατα μεταβαλλόμενο σημερινό κι αυριανό κόσμο μας.
Ο νέος χρειάζεται σήμερα ψυχοκοινωνικές δεξιότητες, έτσι ώστε να μπορεί να σκέφτεται μέσα σε ένα περιβάλλον ύπουλης χειραγώγησης των πολιτών από τους κατέχοντες χρήμα και δύναμη.
Να παίρνει πρωτοβουλίες..
Να μην τα βάζει κάτω με την πρώτη αναποδιά…
Να μπορεί να αξιολογεί σωστά το περιβάλλον του….
Να μπορεί να φαντάζεται κάτι διαφορετικό από αυτό που βλέπει…
Να μπορεί να χαίρεται τις μικροχαρές της ζωής, για να έχει ψυχική δύναμη, μέσα σε ένα πολιτισμικό περιβάλλον όπου η επικοινωνία ταυτίζεται με την κατανάλωση.
Να μπορεί να αλλάζει, παρόλο που η ανασφάλεια συνήθως οδηγεί σε νηπιακή προσκόλληση στα πλαίσια του παρελθόντος.
Τέλος να μπορεί να διεκδικεί και σε προσωπικό επίπεδο, διότι οι πάτρωνες χρειάζονται ζωηρές μάζες…
Βέβαια όλα αυτά προαπαιτούν απόφαση για αλλαγή.
Και η απόφαση προϋποθέτει να μην σου αρέσει η σημερινή κατάσταση.
Εμένα δεν μου αρέσει, γιατί από το Δημοτικό μου θυμίζει «προπόνηση» για μια «διά βίου» συνεχιζόμενη επαγγελματική κατάρτιση σε διάφορες θέσεις της «δευτερεύουσας αγοράς εργασίας».
Θα επανέλθω συντόμως.