Η "επανίδρυση" των κουμπάρων

Αυτές τις μέρες σκεφτόμουν πολλά και προσπαθούσα να βρω χρόνο για να κάνω τις σκέψεις λέξεις και να γράψω εδώ μέσα δυο πράγματα
α)για τις "προτεραιότητες της τοπικής αυτοδιοίκησης" και
β)"για τον μετεωρισμό της εποχής μας",
αλλά με πρόλαβαν τα γεγονότα "των κουμπάρων" και είπα να μην τα αφήσω ασχολίαστα....
Αρχικά θυμήθηκα τους παλιούς πολιτικούς με τα χίλια βαφτιστήρια και λέω :"Φανταστείτε τι θα γινόταν αν ζούσαν στην εποχή μας; Πόσο είχαν ανοιχτεί αυτοί οι άνθρωποι στον ενδεχόμενο δόλο ενός κουμπάρου; ή μήπως συνέβαιναν και τότε;"
Θυμάμαι την ταινία με τον Ηλιόπουλο "Φωνάζει ο κλέφτης", κάτι θα ήξεραν οι δημιουργοί της και τον καιρό εκείνο, του χωροφύλακα, μας το έδωσαν δήθεν στη πλάκα...
Ίσως δεν υπήρχαν τα αδηφάγα ΜΜΕ, για να ακούγονται εύκολα "οι λαδιές".
Και βέβαια οι καναλάρχες, δεν το κάνουν αυτό σήμερα για την ψυχή της μάνας τους, ούτε για την ηθικοποίηση της κοινωνίας, άλλα βλέπω να έχουν στο μυαλό τους (βλέπε Μπερλουσκονισμό) και αυτό είναι που με τρομάζει πιο πολύ.
Εγώ δέχομαι ότι όλοι οι αιρετοί άρχοντες (υπουργοί, νομάρχες)είναι "καθαροί" και ότι τα "τρωκτικά της εξουσίας", όπου μυριστούν τυρί τρέχουν ...
Έτσι, όμως κανείς πολιτικός δεν θα μπορέσει με κατασταλτικά μέσα να σταματήσει την διαφθορά.
Γιατί αυτή έχει τρυπώσει και φωλιάσει κάτω από τα βαριά έπιπλα του σπιτιού του χωρίς να το πάρει χαμπάρι.
Επίσης, όσο και να εκπαιδεύει τη γάτα για να πιάνει πιο πολλά ποντίκια, αυτά γεννούν συνέχεια και έτσι όλο και κάποιο θα βγαίνει στην επιφάνεια και θα τον εκθέτει..
Καταρχήν πρέπει να μιλούν για περιορισμό της διαφθοράς και όχι για "πάταξη" της(παντού υπάρχει,θυμάστε το σκάνδαλο της Enron;)
Εγώ όπου ακούω παχιά λόγια δεν περιμένω και πολλά, γιατί όποιος τα λέει μοιάζει να μην έχει επαφή με την πραγματικότητα.
Ο περιρισμός, λοιπόν, της διαφθοράς θα είναι κατά την γνώμη μου ένα αποτέλεσμα θεραπείας άλλων δομικών δυσλειτουργιών του πολιτικού μας συστήματος.
Διάβασα στο "Θέμα" ότι ο "Πανάγος"(ο εις εκ των κουμπάρων)είχε "πιάσει δουλειά" και στο πολιτικό γραφείο του νυν πρωθυπουργού όταν αυτός ως νέος βουλευτής, αν και με μεγάλο όνομα, προσπαθούσε να βρει εκλογική πελατεία σε βάρος ίσως άλλων "γερόλυκων" της πολιτικής στην πόλη του και χρειαζόταν έναν "Γκρούεζα" (Παπαγιαννόπουλο), για να μεταστρέψει το ρεύμα από υπέρ του "αειαθλούς Γκόρτζου με τη μαγγούρα", υπέρ του "νέου και ελπιδοφόρου Μαντά".
Σκέφτηκα πόσοι "Πανάγοι" είναι μέσα στα πολιτικά γραφεία των περισσότερων πολιτευτών τουλάχιστον των αστικών κομμάτων, πόσο χρόνο -υποτίθεται από χόμπι και εθελοντικά- σπαταλάνε για να βοηθήσουν τον βουλευτή τους.
Επίσης τι μέσα μπορεί να μεταχειρίζονται;
Τι διαφορετικό για παράδειγμα χρειάζεται να πούνε κατ' ιδίαν στον ψηφοφόρο από αυτό που ο ίδιος ο βουλευτής μπορεί να πει στο μπαλκόνι ή στη Βουλή; Υποτίθεται ότι για την διοικητική υποστήριξη του γραφείου τους, οι βουλευτές και οι νομάρχες διακαιούνται να έχουν πληρωμένους από το κράτος κάποιους συμβούλους (που και εδώ πρέπει να μπουν κάποια αξιοκρατικά στοιχεία).
Έτσι, δεν είναι λογικό όταν έρχεται το "πλήρωμα του χρόνου", όταν ο προστατευόμενος τους αποκτήσει την εξουσία που είναι απαραίτητη, να νομίζουν οι "Πανάγοι" 'οτι είναι καιρός να αποζημιωθούν.
Το δομικό ζήτημα συνεπώς που μπαίνει, είναι να βρεθεί ένας τρόπος να περιοριστεί η επιρροή των "Πανάγων".
Αυτό κατά την γνώμη θα γίνει με ένα και μόνο αποφασιστικό χτύπημα στην επαγγελματική πολιτική που θα είναι ο χρονικός περιορισμός της δυνατότητας ορισμένων ατόμων να λαμβάνουν αιρετά αξιώματα.
Δηλαδή αν έβγαινε μια συνταγματική διάταξη, που θα έλεγε ότι κανείς μόνο τρεις θητείες θα μπορούσε να έχει για βουλευτής, νομάρχης ή δήμαρχος, συνολικά και για τα 3 αξιώματα ποιόν θα έβλαφτε;
Επίσης, μια αλλαγή στον εκλογικό νόμο επί το αναλογικότερον μαζί με άλλα στοιχεία, όπως ας πούμε να σταυροδοτούμε όλους τους υποψηφίους όλων των συνδυασμών, ανεξαρτήτως του κόμματος που προτιμάμε, πάλι θα βοηθούσε στον περιορισμό της κομματικής επετηρίδας και των κομματικών παρατρεχάμενων.
Επίσης, όλη αυτή η ιστορία αποκαλύπτει ακόμα ένα άλλο δομικό στοιχείο που συνδέει την εξυπηρέτηση πολιτικών φίλων με το χρήμα.
Αφορά την δυνατότητα των υπουργών να διορίζουν τα Δ.Σ., τους γενικούς διευθυντές και τους διευθύνοντες συμβούλους των αρχών και των οργανισμών που εποπτεύουν. Επίσης συχνά φέρνει επικεφαλής θεσμών ανθρώπους που δεν μπορούν να έχουν ουσιαστική σχέση με τον χώρο και ακριβώς επειδή δεν μπορούν να έχουν σχέση, θέλουν να φέρουν τον χώρο στα μέτρα τους. Αυτό όχι για την υποθέση των κουμπάρων αλλά για άλλες υποθέσεις που λιμνάζουν.
Θα μπορούσε επί πραδείγματι ο Γενικός Διευθυντής της Επιτροπής Ανταγωνισμού να διοριζόταν από ένα σώμα που θα αποτελείται από εκπροσώπους παραγωγών, εμπόρων και καταναλωτών (αυτών δηλαδή που παρεμβαίνουν στο όλο θέμα του ανταγωνισμού) και με μια πλειοψηφία που να είναι της τάξης των 3/5. Να είχε συγκεριμένη θητεία και χωρίς να έχει κανείς δικαίωμα αλλαγής, παρά μόνο για λόγους διαφθοράς ή ζημίας της αρχής.
Υποτίθεται ότι η κυρίαρχη κυβέρνηση αντιπροσωπεύει όλον τον λαό, είναι αλήθεια όμως αυτό; Ιδού το ερώτημα...
Αυτό προπαθούσε να απαντήσει- στον εαυτό του πρώτα από όλους- και ο εξαπατηθείς πλην όμως έχων "τσίπα" "Μαυρογιαλούρος". Και μαζί με αυτόν τόσες δεκαετίες όλοι εμείς...