Ένα debate οπαδών για τη παιδεία II

Πρόσωπα Διαλόγου
Μαιρούλα
Βιβή:μικρή αδελφή Μαιρούλας, πτυχιούχος υπάλληλος "Λήντλ"
Τζίνα
Εξαδέλφη: αυτοαπασχολούμενη καταστηματάρχισα, απόφοιτος θεολογικής σχολής.



Οι γυναίκες δεν είχαν ακόμα μιλήσει.

Η Μαιρούλα έχοντας «σκάσει» από τη στάση του συζύγου της είχε βυθιστεί σε σκέψεις..
Ο Γιώργος δυσκολευόταν να πιστέψει ότι εκείνη προχωρούσε από άλλο δρόμο- με πολλές στροφές ίσως- όταν αυτός είχε κολλήσει μπροστά στην μάντρα που ήθελε να γκρεμίσει με τις γροθιές του.
«Εγώ παιδιά, μεγάλωσα σε μια οικογένεια εμπόρων και μάλιστα σε πολύ δύσκολες εποχές και έμαθα να είμαι ρεαλίστρια.
Και τι λέει τώρα ο ρεαλισμός; Ότι η εκπαίδευση και η παιδεία γενικότερα είναι σε τόσο πολύ κακά χάλια που δεν μπορούν να περιμένουν γενικευμένες ανατροπές. Εδώ που βρισκόμαστε δεν σωζόμαστε με θαύματα, αλλά με μικρά ωστόσο όμως αναγκαία βήματα.
Η τόσο αναγκαία για την πρόοδο της Κοινωνίας μας δημόσια μεταλυκειακή επαγγελματική εκπαίδευση είναι σχεδόν ανύπαρκτη και χωρίς καμιά διασύνδεση με την τυπική τριτοβάθμια. Η πολυδιαφημιζόμενη «δια βίου παιδεία», κομπίνα για να πλουτίζουν οι επιτήδειοι. Παιδιά που περνάνε σε αζήτητες σχολές των επαρχιακών πανεπιστημίων, δεν πηγαίνουν εκεί καν για να δουν και μετά να φύγουν! Οι σχολές των υπαξιωματικών του στρατού ίσως πιο πάνω από επιστημονικά πεδία με μεγάλο κύρος και εύρος, όπως τα μαθηματικά.
Υπάρχουν αναγνωρισμένοι πτυχιούχοι, που δεν βρίσκουν δουλειά και στρέφονται σε μη αναγνωρισμένα πτυχία (αυτά των κολεγίων) για να βρουν…
Αυτό το χάος πρέπει να ρυθμιστεί..
Δεν μπορούμε να περιμένουμε να κερδηθεί η κεντρική σύγκρουση υπέρ του της εργατικής τάξης που ζητά δημόσιες επενδύσεις, κοινωνικό κράτος και αλλαγή των παραγωγικών σχέσεων – αυτή τη σύγκρουση την καταλαβαίνω- για να δοθεί διέξοδος στην ανάπτυξη της γνώσης. Αν κάποιοι επιχειρηματίες θέλουν να επενδύσουν σε αυτό τον τομέα ας τους αφήσουμε και ας τους βάλουμε όρια στα κέρδη, ας τους ζητήσουμε ποιότητα, ας τους υποχρεώσουμε και σε υποτροφίες για τους φτωχούς.
Και που είστε, όταν επαναστατήσει πραγματικά αυτός ο λαός του καναπέ, μπορείτε και να δημεύσετε τις σχολές που θα δημιουργήσουν…»
«Και μετά ξύπνησες αδελφούλα!», είπε η μικρή, « Όλα αυτά που είπες, είναι εκθέσεις ιδεών. Ακόμα και αν καταφέρεις στην αρχή να τα ρυθμίσεις όλα αυτά. Σε πέντε χρόνια θα είναι αλλιώς η κατάσταση. Δεν είναι βλάκες οι καπιταλιστές, να μπορούν να «φάνε τον άμπακο» και να σε αφήσουν εσένα, πουλημένο και αδύναμο κράτος, για ρυθμιστή.
Μη ξεχνάς ότι οι ίδιοι άνθρωποι, ή οι κολλητοί τους, ελέγχουν τα ΜΜΕ, τις μεγάλες επιχειρήσεις που ζητάν προσωπικό.
Αν αρχίσεις να βάζεις «νερό στο κρασί σου» και να λες, «έλα μωρέ καπιταλισμό έχουμε, ας το αφήσουμε και αυτό στο κεφάλαιο και το ρυθμίζω, ή το αλλάζω μετά», χάθηκες.
Εδώ γίνεται μια μάχη, που δεν τη ξεκινήσαμε πρώτοι εμείς, η νεολαία, αλλά οι καρχαρίες των χρηματιστηρίων!
Δείτε τώρα, έχουμε γεμίσει κολέγια για Μάνατζερς για Μάρκετινγκ, για Δημοσιογράφους, Διακοσμητές, Τουριστικά Επαγγέλματα. Είδατε κανένα Πολυτεχνείο, καμιά Γεωπονική Σχολή; Θα μου πείτε αυτά έχουν ζήτηση αυτά δημιουργεί ο ιδιωτικός τομέας. Μήπως και με αυτό τον τρόπο δημιουργούν την οικονομία που θέλουνε; Που είναι λοιπόν το Κράτος κρυμμένο;»
Η εξαδέλφη, «η premaman», που είχε τελειώσει τη θεολογική σχολή και μετά από χίλια βάσανα κατάφερε να σταθεί σε αυτό το μαγαζί, με χιλιάδες Ευρώ δάνεια και με την αγωνία μην ανοίξει συναφής επιχείρηση δίπλα και της πάρει την πελατεία, «ηλεκτρίστηκε» και μίλησε:
«Ρε παιδιά, εγώ από πολιτική δε ξέρω πολλά, αλλά αυτό το ερώτημα το έχω:
Πως είναι δυνατόν ένα κράτος που έχει αναγάγει την επιχειρηματικότητα σε απόλυτη αξία να μην προσπαθεί να την υπηρετήσει με ανάλογες σπουδές.
Και δε μιλώ για τα λεφτά που έδωσε στους δεσποτάδες για να κάνουν σχολές σε ένα τομέα που τον δέρνει η μαύρη ανεργία, για μας δηλαδή. Λέω πως είναι δυνατό να ιδρύει Τ.Ε.Ι. Μουσικών Οργάνων και Α. Ε. Ι. Ανθρωπογεωγραφίας στην Επαρχία και αφήνει τα Μ. Β. Α στα Κολέγια;
Όλοι σήμερα Μ. Β. Α, θέλουν να πάρουν, ακόμα και παλιοί συμφοιτητές μου. Γι’ αυτό ακόμα και Κρατικά Πανεπιστήμια τέτοια μεταπτυχιακά τα έχουν επί πληρωμή!
Και βέβαια όλοι αυτοί οι 30άρηδες, πρέπει να σπουδάσουν σε μια πόλη που μπορούν να βρουν έστω δουλειές του ποδαριού..»
Ήταν η σειρά της Τζίνας να μιλήσει:
«Δεν μπορεί η Πολιτεία να συνηγορήσει σε μια συγκέντρωση όλων των σχολών στην Αθήνα, στη Θεσσαλονίκη, άντε και στη Πάτρα έχουν τόσα πολλά προβλήματα από τον υπερπληθυσμό, φαντάσου και άλλες εκατοντάδες χιλιάδες σπουδαστές. Έπειτα πρέπει να δείξει και ένα παράδειγμα αποκέντρωσης. Όσο για τις σπουδές, άλλες οι κατευθύνσεις της αγοράς και άλλες μιας οργανωμένης κοινωνίας..»
Η εξαδέλφη, δεν το έβαλε κάτω:
«Πρέπει, όμως, να δίνει τη δυνατότητα σε όλους, όποτε κι αν θελήσουν να συνεχίζουν τις σπουδές τους και σε ότι θα τους βοηθήσει στη ζωή τους. Δεν μπορεί να σταματά η καριέρα του ανθρώπου με μια απόφαση που πήρε στα 17, εκτός και αν έχουν φράγκα οι γονείς του.
Εγώ δεν ξέρω πολλά, αλλά η κοινή λογική τι λέει;
Τα κολέγια καλύπτουν ζήτηση στην οποία δεν μπορεί να ανταποκριθεί το Κράτος.
Ε, τότε, ας βρει μια μέθοδο να «νομιμοποιήσει» τους πτυχιούχους των κολεγίων, περνώντας τους από μια διαδικασία μέσα από το δημόσιο σύστημα, ας καταργήσει τις γενικές εξετάσεις, ας κάνει αυστηρότερη τη διαδικασία μέσα στις σχολές και ας ιδρύσει πολλά Ανοιχτά Πανεπιστήμια για να καλύψει τη ζήτηση της δια βίου ανώτερης εκπαίδευσης.
Να έχει ο κάθε Έλληνας τη δυνατότητα για ένα πτυχίο και ένα μεταπτυχιακό απόλυτα δωρεάν σε «κανονικές» σχολές, αν τα καταφέρει...
Και από κει και πέρα, όσα μπορεί στο Ανοιχτό Πανεπιστήμιο, όπου θα πληρώνει μόνο το κόστος και δεν θα κερδίζει κανένας επιχειρηματίας τον αγλέουρα. Τότε δεν θα χρειάζεται απαγόρευση να μην υπάρχουν κολέγια, θα κλείσουν από μόνα τους, αφού δεν θα έχουν πελάτες…»
«Καλά τα λες, αλλά εδώ θα τους βρεις όλους αντίπαλους» είπε η Τζίνα, «αυτούς που σχεδόν αρρώστησαν ψυχικά για να περάσουν Δάσκαλοι, επειδή διορίζονται σχεδόν αμέσως στο Δημόσιο και ξαφνικά θα δουν χιλιάδες ανταγωνιστές "από το παράθυρο", αποφοίτους των κολεγίων..
Θα βρεις απέναντί σου αυτούς που ελέγχουν τα ΜΜΕ, γιατί οι περισσότεροι είναι μπλεγμένοι και με κολέγια και με τίποτα δεν θέλουν χάσουν την κονόμα, αλλά να την μεγαλώσουν. Και πολλούς άλλους...»
«Ε, για όσους είναι λαός σαν τους δασκάλους, να βρεθεί μια μεταβατική ρύθμιση, με τους άλλους το είπε και η Βιβή, έχουμε μάχη!», είπε η εξαδέλφη.
«Πάντως εγώ ένα βλέπω», συνέχισε η Τζίνα, «η συζήτηση για την Παιδεία έχει επικεντρωθεί στο θέμα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Όταν από τη πρώτη δημοτικού, παρά τα «παχιά» λόγια και τα διάφορα «προγράμματα», τα παιδιά εθίζονται στον στο κυνήγι προσόντων, στην απομάκρυνση από κάθε κοινωνική δραστηριότητα, στην απομάκρυνση από τη φύση και τον πραγματικό πολιτισμό. Όταν φτάσουν να γίνουν φοιτητές το δρόμο αυτό θα συνεχίσουν και θα εντείνουν. Άρα ο προβληματισμός και η αλλαγές πρέπει να ξεκινήσουν από αλλού. Σαν κοινωνία πάντα έχουμε αυτό το βίτσιο. Να επικεντρωνόμαστε κάπου, όπου νομίζουμε ότι είναι το μέτωπο της μάχης και να ξεχνάμε το όλον!»

Η ομήγυρη σώπασε, ο άντρας της κάτι πήγε να πει, αλλά και αυτός κατάπιε τη γλώσσα του..

(* Να διευκρινίσω ότι δεν διεκδικώ λογοτεχνικές δάφνες με αυτά τα κείμενα. Καταγραφές της πραγματικότητας σε ζωντανό πλαίσιο είναι και τίποτα άλλο.
Υποτίθεται ότι αν είναι κάτι να βγει ως διήγημα κτλ, θα πρέπει να υποστεί και άλλη επεξεργασία..)