Αναρτήσεις
Μαζί με κάποιους φίλους έχουμε αναλάβει να βοηθήσουμε στο στήσιμο της βιβλιοθήκης του πολιτιστικού συλλόγου του χωριού.
Ο σύλλογος σχεδόν μόλις έχει ιδρυθεί, έχει αποτανθεί σε εκδοτικούς οίκους για δωρεάν βιβλία και ορισμένοι από αυτούς έχουν ανταποκριθεί πολύ θετικά: Δεκάδες κιβώτια έχουν φτάσει.
Ένα - δυο εικοσάρηδες και αρκετοί έφηβοι, εθελοντικά προσφέρουν βοήθεια στο τιτάνιο έργο της καταλογογράφησης, ταξινόμησης και τοποθέτησης των βιβλίων σε ράφια.
Ανάμεσα σε αυτούς κι εγώ.
Ξαφνικά πέφτει στα χέρια μου το έν λόγω βιβλίο, όχι όπως είναι δίπλα (μάλλον κατά τις πρώτες του αγγλικές εκδόσεις), αλλά, αν δεν κάνω λάθος, με την μουσούδα του σύντροφου Βλαδίμηρου στο ιλουστρασιόν εξώφυλλο .
"Αυτό θα το πάρω να το διαβάσω και θα το φέρω σε λίγες μέρες.."
Ο επικεφαλής-κάποιος φοιτητής- δεν ήθελε να μου το δώσει αρχικά. Εγώ επέμενα και στο τέλος λέει:
"Πάρτο, αλλά δεν φταίω εγώ, αν φωνάξουν οι γονείς σου. Ξέρεις τι περιγράφει αυτό; Την Ρώσικη Επανάσταση!"
Ε, πως δεν ήξερα.. Ένας μέσος μαθητής γυμνασίου εκείνο τον καιρό ήξερε να ξεχωρίζει τον B. Ουλιάνωφ από τον Λευτεράκη τον Κρητικό.
(Σήμερα ίσως δεν είναι σίγουρο αυτο. Πράγμα που σημαίνει ότισε κάνει να μαθαίνεις το ενδιαφέρον για κάτι. Οι τότε νέοι διατηρούσαν ακόμα κάποιο ενδιαφέρον για την ιστορία, παρά τις παπαγαλίες..)
Σήμερα σκέφτομαι ότι μάλλον το βιβλίο αυτό θα έπερεπε να το διαβάσω μεγαλύτερος.
(Όπως και την "Αναφορά στον Γκρέκο" του Καζαντζάκη, που είχα διαβάσει τον προηγούμενο χειμώνα και αυτό το βιβλίο το είχα δανειστεί κανονικά από το Σχολείο..)
Η αλήθεια είναι ότι ο Τζον Ρηντ με "σημάδεψε".
Τότε μπήκε ο ακρογωνιαίος λίθος και σιγά - σιγά μου έγινε στέρεη η πεποίθηση, ότι με την κατάλληλη προετοιμασία και ηγεσία, όλοι οι άνθρωποι που δεν διαθέτουν αξιόλογο πλούτο, μπορούν να πετύχουν το κοσμοϊστορικό γεγονός της πρωτοφανούς κοινωνικής μεταβολής σε μια κοινωνία χωρίς τάξεις.
Αυτή η πεποίθηση με διακατείχε πολλά χρόνια και ακόμα και σήμερα από μέσα μου σιγοβράζει, παρά την πιο ενήλικη ματιά..
Το βιβλίο αυτό το έχω ξαναδιαβάσει αρκετές φορές. Αυτό που θυμάμαι σαν το σκυλί του Παβλόφ, αμέσως μόλις το ανακαλέσω στη μνήμη μου είναι η σκηνή που κόντεψε να τουφεκίσουν με συνοπτικές διαδικασίες το συγγραφέα οι επαναστάτες, επειδή τον πέρασαν αδίκως για κατάσκοπο..
Αυτή η σκηνή, την οποία ο Ρηντ ως αγγλοσάξωνας καταγράφει ψυχρά, μου έχει δημιουργήσει την πεποίθηση ότι ο Σταλινισμός ήταν από την αρχή μέσα στον Οκτώβρη, όπως η τρομοκρατία και ο Ναπολέων από την αρχή μέσα στην Γαλλική Επανάσταση.
Ο Σταλινισμός ήταν ο φόβος του εξεγερμένου ξεβράκωτου, ότι όλο αυτό που κατάφερε, μπορεί να γκρεμιστεί σαν πύργος από τραπουλόχαρτα και εκ των ενόντων, αλλά και από εξωτερικές δυνάμεις.
Μόνο που τις εξωτερικές δυνάμεις είναι πιο εύκολο να τις προβάλεις ως μπαμπούλα. Ο Γεωργιανός Ιεροσπουδαστής, απλά υπήρξε ο κατάλληλος άνθρωπος στον κατάλληλο χρόνο.
Ίσως να τα σκέφτομαι κι εγώ όλα αυτά, γιατί σαν ιδιοσυγκρασία μάλλον την τύχη του Μπουχάριν θα είχα..
Τέλος πάντων ο Σταλινισμός κατά την ενήλικη ματιά μου ήταν απλά κρατικός καπιταλισμός! Δηλαδή κεφαλαιοκρατία κεντρικά σχεδιαζόμενη, έτσι και στην αρχή πρόσφερε πολύ γρήγορη ανάπτυξη του κεφαλαίου: υλικού, ανθρώπινου, επιστημονικού και ότι θέλεις.
Μόνο που η παράκρατηση της υπεραξίας για σκοπούς που δεν ρωτήθηκαν και πολύ οι εργάτες (π.χ. για την διαστημική κούρσα) ήταν άγρια.
Από την άλλη σαν ολοκληρωτικό σύστημα - και μόνον ως αυτό- μπορούσε να αντεπεξέλθει σε κάποιες βασικές κοινωνικές ανάγκες: Και στον στρατό τρώνε όλοι και έχουν ένα κρεβάτι.
Επειδή ήταν τέτοιου τύπου καπιταλισμός, έστω
μη υποκείμενος σε επαναλαμβανόμενες κρίσεις, "εν σπέρματι" είχε την τάση που θα τον μετέτρεπε τελικά στον χαώδη καπιταλισμό του Γιέλτσιν.
Κάποια στιγμή από από την ίδια την πορεία ανάπτυξής του (από την Ρωσία των κουλάκων στην Σοβιετία του Διαστήματος δηλαδή), ο Σοβιετικός κρατικός καπιταλισμός θα έδινε τη θέση του σε άλλου τύπου οικονομία και κοινωνία, που δεν θα ήταν η αταξική..
Μπορεί χωρίς την συνομωσία των ελίτ, τις οποίες ο ίδιος ο σοβιετικός κρατισμός είχε δημιουργήσει, να γινόταν τα πράγματα πιο ομαλά, αλλά δεν θα γινόταν ουσιωδώς διαφορετικά.
Το χειρότερο: με την πτώση του δυσκόλεψε των αγώνα κάθε συλλογικότητας των εργαζομένων και αμαύρωσε κάθε έννοια αμφισβήτησης του αγοραίου μοντέλου της οικονομίας..
Από την άλλη όμως όσο υπήρχε, οι πολυεθνθικές ένοιωθαν μια κάποια ενόχληση στα πόδια τους και οπωσδήποτε τα κινήματα, ιδιαίτερα τα απελευθερωτικά, είχαν ένα στρατηγικό - όχι ιδεολογικό-σύμμαχο, ενώ ορισμένες δυνάμεις όπως οι "αδέσμευτοι", μπορούσαν να παίζουν με τις ισορροπίες...
Επίσης παρά την καταπίεση δεν νομίζω ότι αυτό που διαδέχθηκε τα καθεστώτα αυτά ήταν εν τέλει πιο ελεύθερο.
Δείτε πόσες στυγνές δικατορίες υπάρχουν σε χώρες της πρώην ΕΣΣΔ.
Ίσως οι μόνοι τελικά ευχαριστημένοι να είναι οι Ούγγροι , οι Τσέχοι και ίσως οι Πωλωνοί. Ισως γιατί αυτές οι χώρες εντάχθηκαν στανικά για γεωστρατηγικούς λόγους στο "σοσιαλιστικό στρατόπεδο", ενώ η κοινωνικοοικονομική τους κατάσταση, η ανάπτυξη των κοινωνικών δυνάμεων που θα έλεγαν και οι Μαρξιστές αλλού οδηγούσε...
Εγώ όμως συνεχίζω να πάλλομαι από τα λαϊκά κινήματα και τις επαναστάσεις..
Είμαι καλά γιατρέ μου;
Υ.Γ. Για το έπος 40-44, θα γράψω με την ευκαιρία της απελευθέρωσης τον Δεκέμβρη.
27 σχόλια:
Δεν μπορώ να το αφήσω ασχολίαστο το κείμενό σου. Επειδή όμως πνίγομαι, το μόνο που θα άνω είναι να απαριθμήσω, ελαφρώς άτακτα, κάποιες σκέψεις με την υπόσχεση να επανέλθω:
1. Όλες οι επαναστάσεις είτε κοινωνικές είτε εθνικές εμπεριέχουν τη διάσταση του ολοκληρωτισμού μέσα τους, την ίδια τη στιγμή της γέννησής τους. Σωστά λοιπόν παρατηρείς ότι ο Σταλινισμός γεννήθηκε μαζί με την πρώτη συγκέντρωση του Οκτώβρη.
2. Η παραπάνω διαπίστωση είναι αξιωματικού χαρακτήρα, καθότι η επανάσταση είναι από τη φύση της βίαιη διαδικασία, απαιτεί ταχύτατες αποφάσεις και ενέργειες, άρα θα δημιουργεί ολιγοπρόσωπα ή μονοπρόσωπα όργανα που θα συγχέουν τις θεωρητικά διακρινόμενες εξουσίες (δικαστική, νομοθετική, εκτελεστική). Από τη φύση της αυτή η σύγχυση και η ταχύτητα οδηγούν σε ολοκληρωτικές συμπεριφορές.
3. Στα μεγαλειώδη παραδείγματα που ανέφερες (Γαλλική, Ρωσική) θα σου προσέθετα ακόμα μερικά με το ίδιο αντιφατικό συγγενές δίπολο:
Η Ελληνική Επανάσταση εμπεριείχε το μεγαλοϊδεατισμό, η Τουρκική Κεμαλική το βαθύ στρατιωτικό κράτος, η Ιρανική το Χομεϊνισμό.
4. Είναι ιστορικής σημασίας να δει κανείς την εξέλιξη αυτών των καταστάσεων. Αν αποδεχθεί ότι ο επαναστατικός ολοκληρωτισμός είναι αναγκαίο στάδιο για την ωρίμανση του επαναστατικού προτσές (ξε΄ρω ότι η λέξη είναι ανατριχιαστική, αλλά αυτή πάει εδώ), ποιο είναι το τελικό στάδιο (ή έστω το τρέχον στάδιο της όλης διαδικασίας);
α. Η γαλλική επανάσταση βρίσκεται σε μια ολοκληρωμένη αστική δημοκρατία με κατοχυρωμένα όμως τα ζητήματα της ελευθερίας και της δημοκρατίας με διατήρηση του άθρησκου κράτους. Από το τρίπτυχο Ελευθερία - Ισότητα - Αδελφότητα, η ελευθερία ισχύει, η ισότητα μόνον έναντι του νόμου και πιθανώς σχετικώς, η αδελφότητα χάθηκε από τα χρόνια ακόμα της Κουμμούνας
β. Η Ρωσική. Μάλλον υπήρξε ένα μικρό διάλειμμα στην παγκόσμια ιστορία, με ελάχιστους πλέον νοσταλγούς στα κατά τόπους ΚΚ. Παραμένει ενδιαφέρουσα η εξέλιξη της Κίνας, για την οποία όμως και ο Κάρολος και ο Βλαδίμηρος θα τριγυρνούν σαλτασρισμένοι στον άλλο κόσμο.
5. Υπάρχει ένα παράδειγμα επανάστασης, το οποίο, ενώ δεν πέρασε αυτό το στάδιο του μεταεπαναστατικού ολοκληρωτισμού, κι αφού πέρασε διάφορα στάδια κοινωικών περισσότερο ολοκληρωτικών συμπεριοφρών κι όχι θεσμικών, αποτελεί σήμερα ένα αξιοπερίεργο ως αποτέλεσμα επαναστατικής διαδικασίας: Η Αμερικανική.
6. Η μεγαλύτερη σε διάρκεια ζωής επαναστατική διαδικασία, με απόλυτα τα στοιχεία του μεταπεναστατικού ολοκληρωτισμού αλλά και την απόλυτη διάρκεια ζωής, είναι by far ο Χριστιανισμός. Πριν βιαστεί κανείς να μιλήσει για ασέβεια (είτε προς τις επαναστάσεις είτε προς τα θεία), ας αναλογιστέί τα ισχυρά κοινωνικά (σε βαθμό αταξικότητας) και εθνικοαπελυθερωτικά μηνύματα της Χριστιανικής διδασκαλίας. Από την άλλη μπορεί να φέρει στη μνήμη του τη θρησκευτική λατρεία του σκηνώματος του θείου Λένιν στην Κόκκινη Πλατεία και τις γιγαντιαίες φωτογραφίες και πανταχού παρόντα πορτρέτα των επαναστατών στις διάφορες χώρες.
7. Η τεχνολογική επανάσταση κι η επανάσταση της πληροφορίας, ως κοινωνικοοικονομικά γεγονότα κι όχι ως επαναστάσεις με τον παραδοσιακό χαρακτήρα, αλλοίωσαν τη συνήθη εικόνα των επαναστατικών κινημάτων. Ποια είναι λοιπόν η επανάσταση του 21ου αιώνα, τη μορφή έχει, ασκεί βία, έχει μεταεπαναστατικό ολοκληρωτισμό;
Θα επανέλθω, όπως υποσχέθηκα.
ps. Μετά τις διαφημίσεις του Γκορμπατσώφ για την Pizza Hut και την Louis Vouiton, δεν ξέρω αν ισχύει ο τίτλος "Οι δέκα μέρες που άλλαξαν τον κόσμο".
ps2. Από περιέργεια, ποιο είναι το χωριό που στη βιβλιοθήκη του το 1984 υπήρχαν τέτοια βιβλία??
Πριν απαντήσω ότιδήποτε άλλο, θα πω ότι πρόκειται για ένα χωριό της Σάμου (δεν λέω ποιο ακριβώς γιατί είναι σαν να λέω ονοματεπώνυμο πλέον και από εδώ έχω επιλέξει την ψευδωνυμία.
Μπορώ όμως να σου στείλω και φωτό με e- mail).
Επρόκειτο για έναν σύλλογο που είχε ιδρυθεί με πρασινοκόκκινη σύμπραξη. Και στη θέση, που αν δεν κάνω λάθος πέρασες και εσύ βρισκόταν ο Κώστας Λαλιώτης. Νομίζω από τη Γ.Γ. Νέας Γενιάς ήρθε αυτό το βιβλίο....
Βέβαια δεν ήρθε μόνο αυτό ήρθαν και πολλά άλλα όλοι οι τόμοι από το έργο του Π.Κανελόπουλου κ.ά.
Νομίζω οτι με οδηγείς σε επανάγνωση Λενιν,Λουκατς,Αλτουσερ και άλλων μεγάλων στοχαστών,κατι που τώρα ,σε περίοδο με κερδοσκοπία στο πετρέλαιο και έξαρση των οικονομικών παιχνιδιών διεθνώς,μάλλον με ..ηρεμεί!
''Κάψτε τους νόμους και φτιάχτε καινούργιους", έλεγε ο Βολταίρος.''Και πώς θα τους φτιάξουμε τους καινούργιους?'', τον ρωτάνε. ''Με τον λόγο!" ,απάντησε...
Η Ρωσική επανάσταση,δεν αποτελεί ισοβαρές γεγονός με την Γαλλική,δεν αποτελεί αμιγώς ιστορικοπολιτικό αλλά και οικονομικοκοινωνικό γεγονός,και το κυριότερο, αποτέλεσε την αφορμή για την διεθνή εξάπλωση της αστικοπολιτικής επαναστατικής δράσης,την ταξικού χαρακτήρα και σκοπού κοινωνική ένοπλη βία.
Προσωπικά,αν και σπανίως μυθοποιώ ιστορικά πρόσωπα,νομίζω οτι ο Λένιν υπήρξε η μορφή της παγκόσμιας ιστορίας.Θα το αναλύσω σύντομα,ειναι καλό να τον ξεχωρίσουμε απο τον λενινισμό.
Δεν μπορώ να επεκτείνω την σκέψη μου άλλο για το αριστούργημα του Ρηντ,διοτι απλά δεν έχει όρια η ανάλυση αυτή φίλε!
Η "δικτατορια του προλεταριατου" που ηταν στην ουσια η αναθεωρηση, που προτεινε ο ΒΛαδιμηρος, στο διαλεκτικο υλισμο, ηταν η απαραιτητη και επωδυνη διαδικασια για να περασει η ΕΣΣΔ με μεγαλυτερη ασφαλεια τις επαναστατικες(;) αλλαγες που απαιτουνταν.
Ετσι η Σ.Ενωση ακολουθως θα οδηγουνταν στον σοσιαλισμο που θα προετοιμαζε τον τελικο στοχο και προορισμο που δεν ηταν αλλος απο τον κομμουνισμο, την αταξικη κοινωνια δηλαδη.
Στην αταξικη κοινωνια που θα καταργουσε καθε μορφη εξουσιας, γιατι ολοι θα ειχαν πια συνειδητοποιησει τις υποχρεωσεις και τα δικαιωματα τους, χωρις ελεγχο και παρεμβασεις αφου καθε Αρχη θα ηταν περιτη, λογω της υψηλης συνειδητοποιησης του λαου, ολου του λαου. Του λαου, βεβαια που δεν θα ειχε γνωρισει αλλο καθεστως και φυσικα θα θεωρουσε το υπαρχον σαν μοναδικο και αναντικαταστατο.
Καποια στιγμη ξυπνησαν απο τον ληθαργο, που τους ειχε οδηγησει η λανθασμενη αναθεωρηση που ειχαν κανει στα γραπτα του Καρλ.
Ειχε πει πως για την επιτυχια της επαναστατικης θεωριας του, απαραιτητη ΑΠΑΙΤΟΥΜΕΝΗ προϋποθεση αποτελουσε η επικρατηση της σε ολο τον πλανητη.
Ο Βλαδιμηρος και πιθανον και οι αλλοι της τοτε ηγεσιας, ειχαν προτεινει την εφαρμογη της θεωριας στην Σ.Ενωση που αποτελουσε ενα αρκετα μεγαλο μερος του πλανητη και την επεκταση της σταδιακα και στον υπολοιπο τμημα του.
Αυτο φυσικα ηταν μια τεραστια ουτοπια και ως τετοια δεν θα μπορουσε ποτε να γινει πραγματικοτητα.
Ετσι η "δικτατορια του προλεταριατου" εγκατασταθηκε μονιμα για το φοβο της επανορθωσης του προτερου καθεστωτος και του συγχρονου καπιταλισμου που μεγαλωνε ταχιστα.
Το καθεστως ομως της δικτατοριας μερα με τη μερα αντι να καταπιεζει τους ολιγους οπως οφειλε, το εκανε για τους πολλους.
Η μερα που θα ξημερωνε ο σοσιαλισμος θα αργουσε παρα πολυ.
Οσο για τον κομμουνισμο ουτε συζητηση.
Η αντιστροφη μετρηση ειχε ηδη αρχισει με τα γνωστα αποτελεσματα που επακολουθησαν. Ενα τζην παντελονι και μια κοκα-κολα εγιναν πολυτιμοτερα αγαθα απο το συνολο του μιγματος αγαθων του σοσιαλιστικου καθεστωτος.
Ολοι ειπαν ο καπιταλισμος δινει ευκαιριες και ελπιδες που δεν μπορει να υποσχεθει το δικο τους καθεστως και το χειροτερο πως αυτο ηταν μια αναμφισβητητη ΑΛΗΘΕΙΑ.
Ηταν πια θεμα χρονου και καταλληλης ηγεσιας να επελθει η καταρευση. Ηρθε το πληρωμα του χρονου ηρθε και ο ηγετης και ετσι μια εμπνευσμενη θεωρια καταντησε ενα παραμυθι και μαλιστα με κακο τελος.
Ζησαν οι λιγοι καλα και οι πολλοι ακομα χειροτερα...
Προτιμησαν βλεπετε το αλλο παραμυθι(;)
Να ζουν οι λιγοι καλα, αλλα και οι πολλοι να ελπιζουν οτι θα ζουν καθε μερα και καλυτερα...
(διαισθανομενοι αρκετοι πως αυτο θα ειναι αλλο ενα ψεμμα...)
Γιατρός δεν είμαι, αλλά μου φαίνεται ότι όσο σκέφτεσαι, και μαλιστα έτσι και για τέτοια θέματα, είσαι πάρα μα πάρα πολύ καλά.
Πραγματικά πολύ εύστοχο ποστ και επίσης πολύ ενδιαφέρον το σχόλιο του Γ.Σακελλίωνα.
τι να πω, έχουμε ανάγκη απο επαναστάσεις. Απλά σήμερα ο λόγος έχει αντικαταστήσει το πάθος με έναν παράλογο τρόπο/ Εκεί δηλαδή που χρειάζονται και τα 2, εμείς όπου δούμε πάθος, φοβόμαστε μην και κάνουμε λάθος και αρχίζουμε πάλι τις σκέψεις και τις αναλύσεις, αντικαθιστώντας το πλήρως με τον ορθολογισμό. Και πιστεύω οτι αυτός ο φόβος είναι άλλη μια απο τις κληρονομίες της πτώσης του υπαρκτού σοσιαλισμού.
Τι να κάνουμε λοιπόν? Να γίνουμε κυνικοί και αραχτοί, παρατηρώντας το χρόνο να περνά όπως έκανε πάντα? Να πάψουμε να ασχολούμαστε υποκριτικά με την κοινωνική αλλαγή, όταν μάλιστα είναι εις βάρος μας?(ας κάνουν επανάσταση οι αλλοδαποί, οι πόρνες, οι junkies, οι φυλακισμένοι, οι τρελοί μιας και όλοι έχουν το δίκιο τους να κάνουν και μετά βλέπουμε). Αχ, αυτή η ταξική συνείδηση, πόσο με δυσκολεύει, πόσο με κάνει να πονάω, πόσο οπλίζει το όπλο που κανείς δικαστής δεν είδε μα μόνο ο κρυφός θεός της συνείδησής μου. Ας είναι λοιπόν, όχι άλλες ψευτιές φίλοι αστοί επαναστάτες
Η Γαλλική επανάσταση διαφέρει απο τις άλλες σε ένα κρίσιμο σημείο. Ήταν επανάσταση των αστών κατά του βασιλιά, οι οποίοι υποκίνησαν και τον λαό. Γιατί το λέω αυτό. Διότι στη σημερινή εποχή, θεωρώ, οτι δεν μπορούν να υπάρξουν κοινωνικές επαναστάσεις που θα ξεκινήσουν απο την λαική βάση. Οι αστική τάξη (μην μπερδευόμαστε, όχι οι έμποροι, οι αστοί με την στενή έννοια του όρου) είναι αυτοί που μπορούν να ξεκινήσουν μια μεγάλη αλλαγή.
Κοίτα, ένας κάποιος γιατρός μάς χρειάζεται!
Ειδικά εμάς που ασχολούμαστε από την κοινοκημοσύνη της πρωτοχριστιανικής κοινότητας των Ιεροσολύμων μέχρι την κομμούνα του Παρισιού και τα σοβιέτ...
τι ειναι ο σταλινισμος και ποια η ιδεολογια του;ποιος ο σκοπος του σταλινισμου;
Και το βιβλίο και η ταινία (με τον Φράνκο Νέρο) είναι εκπληκτικά. Το για΄τι βέβαια οι μαθητές τότε τα γνώριζαν, οφείλεται μάλλον στην πόρωση και τη "δημοκρατική" προπαγάνδα. Σήμερα όλο εκείνο το σύστημα αποσιωπάται (αν και κάποιοι πυροβολούν ακόμα το νεκρό από φόβο μη ζωντανέψει).
Αλλά, όταν ακούω ότι ο Στάλιν είχε κρατικό καπιταλισμό, κάτι παθαίνω. Ο καπιταλισμός στηρίζεται στο ιδιωτικό συμφέρον (και εκείνη κιόλας που ανέλαβε την εποχή χωρίς καν σοσιαλιδημοκρατική παρέμβαση κοινωνικής πρόνοιας). Ο σοασιαλισμός απαιτεί άμεση κρατικοποίηση των μέσων παραγωγής. Εφόσον λοιπόν το κράτος ήταν ιδιοκτήτης δεν μπορούμε να μιλάμε για καπιταλισμό...
Θα διαφωνήσω με το Γιώργο ότι οι επαναστάσεις εμπεριέχουν ολοκληρωτισμό μέσα τους. Όλες οι επαναστάσεις ξεκίνησαν με δημοκρατικές ιδέες και ουσιαστικά ήταν αυτές που ώθησαν τον κόσμο σε ένα καλύτερο αύριο. Αν δε γίνονταν επαναστάσεις με τέτοιες δμηοκρατικές ιδέες τότε απλά θα μέναμε στο μεσαίωνα (πριν ακόμα τις εξεγέρσεις και τον Πόλεμο των Χωρικών στη Γερμανία). Η δε Ελληνική Επανάσταση ήταν "δημοκρατικής" ιδεολογίας, όπως και ο Κεμαλισμός και η Ιρανική (αν κι αυτή είχε και τον ισλαμικό μανδύα). Το πώς ανακατεύτηκαν ο μεγαλοϊδεατισμός και το στρατιωτικό στοιχέιο είναι παράγοντες ενδογενείς των λαών και της ιστορικής μέχρι εκέινη τη στιγμή διαδρομής.
"Ανατροφοδότηση" (όση προλάβω και θα επανέλθω):
Η σχέση της επαναστατικής βίας με τον ολοκληρωτισμό, είναι μια μεγάλη κουβέντα φίλε Γιώργο.
Προσωπικά πιστεύω, ότι "καθαγιάζεται" κατά κάποιο τρόπο από το γεγονός, ότι μέσα από μια ομαλή πορεία δεν μπόρεσαν να εκφραστούν ώριμα και πλατιά συλλογικά αιτήματα,τα οποία τώρα έχουν την απόλυτη δύναμη να επιβληθούν με ένα κάθετο τρόπο.
Βέβαια πάντα υπάρχει το υπαρκτό ενδεχόμενο η επαναστατική βία να μεταβληθεί σε λίγο καιρό σε συντηρητική καθεστωτική βία (όπως το περιγράφει έξοχα ο vagnes).
Έχει αξία, το ότι ψάχνεις να δεις που δεν έγινε αυτό (και περιγράφεις το πετυχημένο κατά τη γνώμη μου παράδειγμα της αμερικανικής επανάστασης, στα πλαίσια του αστισμού).
Αυτό μου δίνει την ευκαιρία να πω κι εγώ ότι επαναστάσεις σαν την Γαλλική, την Σοβιετική, ήταν κοσμοϊστορικά γεγονότα, εντυπωσιακά, αλλά δεν πρέπει να κατανοηθούν γραμμικά.
Ήταν η στίγμή "επί ξηρού ακμής" που λέει ο θουκιδίδης, το σημείο βρασμού που πέταξε το καπάκι της κατσαρόλας που λέει και ο σύντροφος Κάρολος.
Όμως η όλη διαδικασία της ανόδου της αστικής τάξης, αλλά και της εργατικής (εν προκειμένω) συνεχίστηκε και μετά, όπως συνεχίζεται το μαγείρεμα στην κατσαρόλα.
Ας πούμε , τι προώθησε την αστική δημοκρατία περισσότερο, η Γαλλική ή Αμερικάνικη Επανάσταση; Μπορεί κανείς να απαντήσει;
Πόσο κράτησε η παλινόρθωση των αριστοκρατών; Ακόμα και σήμερα μια από τις πρωτεύουσες του Καπιταλισμού το Η.Β. έχει βασιλιά, λόρδους και τίτλους τιμής..
Η εργατική τάξη με τον τρόπο που την είδε ο Μάρξ, έχει προσωρινά ητηθεί ή απλά δεν υπάρχει παρά μόνο στην Κίνα ή στην Ινδία;
Και τι είναι οι απσχολήσιμοι της Δύσης, οι κοινωνικοποιημένοι ως έστω "μικρομεσαίοι", αλλά αστοί και στην ουσία χειρότεροι από εργάτες, αφού δεν μπορούν να ενοικιάσουν την εργατική τους δύναμη, εκχωρώντας στον Καπιτάλα την υπεραξία;
Η σοβιετική επανάσταση σίγουρα προχώρησε το "προτσές" της ανόδου του κόσμου της εραγασίας, έστω και αν στην αχανή της πατρίδα φάνηκε κάποια στιγμή να αφήνει ένα σωρό ερείπια..
Το γεγονός ότι σήμερα ο πρόεδρος των εργατών στην Ευρώπη ή στη Βραζιλία γίνεται την άλλη μέρα υπουργός ή πρόεδρος, δεν θα μπορούσε να γίνει μόνο με το αμερικάνικο παράδειγμα, όπου τα απολίτικα συνδικάτα κατέληξαν στη μαφία..
Βέβαια ένας γνήσιος επαναστάτης φοβάται την ενσωμάτωση..
Αυτά είναι ερωτήματα που πρέπει να απαντηθούν σήμερα..
Για το Χριστιανικό παράδειγμα (εδώ θα έβαζα και το Ιουδαϊκό, αλλά και το Ισλαμικό... με κλιμακώσεις βέβαια και κάνοντας αφαίρεση του κινδύνου του φουνταμετανταλισμού που ελλοχεύει στην κάθε ολοκληρωμένη διήγηση για τον άνθρωπο τον κόσμο και το νόημα της ζωής, φουνταμενταλισμός που υπάρχει και στον χώρο του "κοσμικού" να μη γελλιώμαστε..)
πριν περάσω στο χριστιανικό παράδειγμα θα μείνω λίγο στον σοσιαλισμό, γιατί είδα το σχόλιο του Δείμου.
Για μένα κεντρικό σημείο στην μαρξιστική οικονομική θεωρία, έχει η ανάλυση περί υπεραξίας...
(το "Κεφάλαιο" (δίτομο) το είχα δανειστεί από την εν λόγω βιβλιοθήκη ως φοιτητής επί 2 χρόνια)
Τη σημαίνει λοιπόν είναι στα χέρια του κράτους; εφόσον υπήρχε υπεραξία και όχι κυρίως αυτό, αλλά ότι για την χρήση της δεν αποφάσιζαν οι εργάτες, αλλά μια κομματική και τεχνοκρατική ελίτ, σαφώς διαχωρισμένη από τον κόσμο της εργασίας.
Και ο καπιταλιστής λέει ο Μάρξ, δεν θέλει την υπεραξία για να την καταναλώνει σε πολυτελείς δαπάνες..
(Ίσα - ίσα ο καπιταλισμός, όπως λέει ο Μάξ Βέμπερ ξεκίνησε από αιματηρές οικονομίες), αλλά για να κεφαλαιοποιεί και να αυξάνει τον πλούτο του...Θα συνεχίσω
Ο χριστιανισμός λοιπόν, με την άκτως συμβολική γλώσσα σε αυτό διαφέρει από τις "επιστημονικές θρησκείες"..
Κάθε φορά να μπορεί με μια νέα ερμηνεία- χωρίς να χωρίζει (να η αίρεση) τίποτα από το παλιό- να ενσωματώνει το μύνημά του στον σύγχρονο κόσμο.
Εδώ υπάρχει μια προϋπόθεση, εκτός από λίγα αποτυχημένα παραδείγματα, δεν ζήτησε ποτέ το ίδιο το κράτος..
Έχει σχετικοποιήσει το κράτος.
Τέτοιες οντότητες θα έλθουν και θα παρέλθουν θα εξυπητερήσουν ή όχι τον άνθρωπο, αλλά δεν μπορούν να δώσουν πλήρες νόημα στη ζωή σύμφωνα με αυτόν.
Ελλίας,
σίγουρα ο Λένιν ήταν μια τεράστια προσωπικότητα.
Με ένα κενό: Δεν διαχειρίστηκε πολύ την εξουσία.
Και Ο Μάο ήταν, αλλά, μπορεί να του αφαιρέσει κανείς την "πολιτιστική επανάσταση";
Vagnes, επανέρχομαι.
Έχω πει κι εγώ ότι η καινοτομία είναι ίδιον των προσώπων ή των μικρών ομάδων. Ότι τα μεγάλα σύνολα είναι από την φύση τους συντηρητικά.
Όμως ο καπιταλισμός των πολυεθνικών έχει καταργήσει στην πραγματικότητα και την θεμιτή (γιατί υπάρχει και η αλητεία)ιδιωτική πρωτοβουλία..
Μια και το έφερε η κουβέντα, αν κάποιος με έπειθε ότι ήταν δυνατόν να υπάρξει μια αναρχοφιλεύθερη οικονομία με πλήρες κοινωνικό κράτος, εγώ θα τον έκανα Λένιν!
Αλλά η πραγματικότητα προσγειώνει το πνεύμα..
Γιατρέ με τα λόγια του αέρα σε ευχαριστώ.
vkp, συμφωνώ. Οι αναλύσεις είναι καλές, μόνο όταν μπορεί να μετουσιωθούν σε πράξη!
Και για την πράξη χρειάζεται πάθος και βολουνταριστική δύναμη.
Είναι ακόμα "χρυσές οι αλυσίδες", τις οποίες έχουμε για να χάσουμε οι νέο-προλετάριοι?
Την επανάσταση Παναγιώτη μπορεί να την ξεκινήσουν όσοι δεν έχουν υπνωτιστεί από την μαζική κουλτούρα.
Δείμο.
Εγώ νομίζω, αλλά και όλοι θα συμφωνήσουμε ότι τελικά οι επαναστάσεις προωθούν τον κόσμο σε ένα καλύτερο αύριο!
Όμως επειδή από την ιστορία ποσπαθούμε να διδαχτούμε, σήμερα καλό είναι να σκεφτόμαστε πως μπορεί να προφυλάξουμε το κίνημα από το να περάσει στον ολοκληρωτισμό (πράγμα ιστορικά βεβαιωμένο)..
Τέλος να πω ότι οι άνθρωποι το 1984, ήταν γενικά πιο "προοδευτικοί", ακόμα και οι συντηρητικοί δημοκράτες..
Και δεν ήταν θέμα προπαγάνδας ήταν η κορύφωση της κληρονομιάς του Πολυτεχνίου, που την επταετία Καραμανλή ζεστάθηκε σαν το ζυμάρι..
σε προσκαλω στη δυσκολη ωρα κατι να μου πεις
Το συγκεκριμένο βιβλίο το διάβασα και εγώ από τη δανειστική βιβλιοθήκη του χωριού μου , όταν ο πρόεδρος του συλλόγου και τα περισσότερα μέλη του Δ.Σ. ήταν μέλη της ΚΝΕ (δεκαετία ΄80). Με συγκλόνισε κι΄ εμένα, ενώ το ξαναδιάβασα φοιτητής, όταν πλέον είχα ενταχθεί στην ΠΑΣΠ (και είμουν σύντροφος με τον Σακελλίονα).
Τότε όμως διάβασα και το "αντίδοτο" του, δηλαδή το "μια ημέρα του Ιβάν Ντενίσοβιτς" του Σολτσενίτσιν.
κομμούνι, με το δεύτερο σχόλιό σου συμφωνώ απολυ΄τως. Στο πρώτο, η διαφορά μας είναι στο σοσιαλισμό ακι τον κομμουνισμό. Ο Μαρξ μίλησε μόνο για κομμουνισμό (αταξικό και χωρίς κράτος) και έχεις δίκιο εν μέρει. Ο Λένιν πρόσθεσε το σοσιαλισμό τονίζοντας την κρατική παρέμβαση προς όφελος ανταποδοτικά του λαού. Από τον καπιταλισμό διαφέρει παρασάγγας, επειδή μέσα από τη λαϊκή δημοκρατία (σωματεία κτλ) μπορούν να λειτουργούν τα κρατικά κέρδη ως επιστροφές παροχών.
Σε ποιο καπιταλιστικό κράτος χαρίζονταν ανώτατη παιδεία στην εργατική και την αγροτική τάξη (εις βάρος των εκπαιδευτικών και των διανοουμένων;) Σε ποιο καπιταλισμό μπορούν οι εργαζόμενοι (σε μία ολόκηλρη ομοσπονδία) να αποφασίσουν το ύψος της παραγωγής και να φτάσουν σε σχεδιασμένη πολιτική οικονομία (που παρέχει εργασία, οικίες κτλ;)
Και για να μη παρεγηθώ τονίζω μερικά μόνο θετικά εκείνου του σοσιαλισμού που τον διαφοροποιούν από τον καπιταλισμό (είτε κρατικό είτε όχι -αλήθεια υπάρχει κρατικός καπιταλισμός που να μην ευνοεί την υπάρχουσα αστική τάξη; Και πού ήταν η αστική τάξη με ιδιόκτητα μέσα παραγωγής στην ΕΣΣΔ κτλ;). Δεν αλλάζω την κουβέντα (αφού το σύστημα είχε πάρα πολλά αρνητικά).
Αγαπητοί φίλοι επανέρχομαι όπως είχα υποσχεθεί, με μερικές ακόμα παρατηρήσεις:
1. Οι επαναστάσεις εμπεριέχουν τον ολοκληρωτισμό ακριβώς λόγω της σύγχυσης των εξουσιών και της συνοπτικής διαδικασίας. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είχαν θετικό πρόσημο στην εξέλιξη και στον εκδημοκρατισμό
2. Οι επαναστάσεις δημιουργούν δίκαιο, τόσο για την αυτονομιμοποίηση όσο και για την μετέπειτα πορεία του κράτους.
3. Ο Μακιαβέλλι είχε πει πως για να επιστρέψει ένα κράτος στην ελευθερία πρέπει να σκοτώσεις το Βρούτο, παρ΄ όλο που σκότωσε τον Καίσαρα. Αν θες μάλιστα το κράτος να παραμείνει καιρό στην ελευθερία, πρέπει να σκοτώσεις και τους γιούς του Βρούτου.
4. Το ζήτημα βρίσκεται στην μετα-επαναστατική εποχή, κι όχι στην ίδια την επανάσταση. Και αυτό έχει να κάνει σε σημαντικό βαθμό με το κατά πόσο οι ίδιοι οι επαναστάτες παραμένουν στην εξουσία ή την αποδίδουν μέσω μιας δημοκρατικότερης διαδικασίας.
5. Θεωρώ ότι οι Μαρξιακές προσεγγίσεις έχουν μια δυσκολία εφαρμογής στις μέρες μας μαι και είχαν μια σειρά παραδοχών οι οποίες δεν μπορούν πια να αναζητηθούν. Για παράδειγμα η αναλογία λευκών με μπλέ κολάρα δεν μπορεί να γίνει πια ποτέ τέτοια ώστε να αποτελέσει μια από τις αντικειμενικές συνθήκες τις επανάστασης.
6. Η αλήθεια είναι ότι ούτε στη Ρωσία υπήρχε η αναλογία αυτή. Απλά ο θείος Βλαδίμηρος επινόησε τη θεωρία του αδύναμου κρίκου της αλυσίδας του παγκόσμιου καπιταλισμού για να δικαιολογήσει τη μαρξιστική βάση της κίνησής του. Ο Κάρολος πάντα αντέτεινε τη θεωρία της ανάγκης ωρίμανσης του καπιταλισμού για να δημιουργηθεί η αντικειμενική συνθήκη.
7. Έτσι και αλλιώς, ο Λένιν έκανε κι άλλες μετατροπές στο μοντέλο, όπως περιγράφει κι ο Δείμος, για να υποστηρίξει το εγχείρημα του πως, σε μια αγροτική φεουδαρχική χώρα, όπως η Τσαρική Ρωσία.
8. Το πρόβλημα είναι πως ο σοσιαλισμός έτσι κι αλλιώς ποτέ δεν έφτασε στη Ρωσία (κι οι λόγοι, εκτός από την διατήρηση της νομενκλατούρας στην εξουσία, ήταν οικονομικοί: Δεν υπήρξε ο αρκετός πλούτος που θα μπορούσε να συντηρήσει και παροχές, και υποδομές, και στρατό σε μέγεθος υπερδύναμης και ένα σύστημα παρακολούθησης κι ελέγχου των πολιτών. Τελικά η αποτυχία του μοντέλου βρίσκεται στην οικονομική δυνατότητα να υποστηριχτεί).
9. Μείναμε τελικά στη δικτατορία του προλεταριάτου και τελικά σκέτη δικτατορία.
10. Δεν θεωρώ τελικά τόσο σημαντική την συμβολή της Ρωσικής Επανάστασης όσο της Γαλλικής ή άλλων. Και τούτο γιατί οι συνέπειες και η χρονική της διάσταση ήταν αρκετά περιοριμένες σε σχέση με την παγκόσμια ιστορία. Είναι μάλλον συνέπεια ενός εφυέστατου ανθρώπου (Λένιν)που εκμεταλλεύτηκε μια σειρά υπκειμενικών και λιγότερων αντικειμενικών συνθηκών κι όχι "Οι δέκα μέρες που άλλαξαν τον κόσμο".
11. Σχετικά με το Χριστιανισμό και την εμπλοκή του με το κράτος δεν θα συμφωνήσω απόλυτα με τον ΚΑΠ ΚΟΥΜ: επί χίλια και πλέον χρόνια ήταν συνυφασμένος με την κοσμική εξουσία, είτε στη Δύση με τη μορφή του Εκκλησιαστικού Κράτους (Βατικανό) είτε με τη μορφή του θεοκρατικού Βυζαντίου.
Ακόμα και τα έθνη-κράτη του 18ου και 19ου αιώνα στην Ευρώπη, είχαν σαφή την αναφορά τους στην Εκκλησία, όχι απλά ιδεολογικά αλλά και λειτουργικά.
12. Ως φεντεραλιστής και αθεράπευτος ευρωπαϊστής, δεν μπορώ να μην παρατηρήσω για το ποιες επαναστάσεις άφησαν τη σφραγίδα τους στα σύγχρονα ευρωπαϊκά κείμενα και την μεταρρυθμιστική συνθήκη: Η επανάσταση κατά του Ιωάννη του Ακτήμονα με τη Μαγκνα Κάρτα, Ο χριστιανισμός και βέβαια η Γαλλική Επανάσταση.
Δείμο, δεν μειώνω διόλου τη σημασία των μεταλλαγών που υπήρξαν στο μοντέλο του "υπαρκτού", απλά αναρωτιέμαι αν τελικά η αστική τάξη δεν υπήρξε με άλλη μορφή και στην Σοβιετία..
Πάντως ο εργατικός έλεγχος στα μέσα παραγωγής ήταν πολύ προβληματικός.
Για μένα τα πράγματα δεν είναι ζήτημα λέξεων: Τελικά, αν από ορισμένες πλευρές μπορείς να το παρομοιάσεις το σύστημα με τον καπιταλισμό, από άλλες δεν μπορείς.
Νέβερ μάιντ, το θέμα είναι ότι δεν έγινε αυτό που ήθελαν να φτιάξουν οι πρωτεργάτες της επανάστασης..
Γιώργο, η Βυζαντινή "θεοκρατία" ήταν λιγότερο ίσως θεοκρατία από ότι πιστεύουμε.
Πάντως, αν επίσκοπος προσπαθούσε να ανακατευτεί σε κρατικά πράγματα, όπως γίνεται σήμερα επί του άμβωνος της Θεσσαλονίκης, το πιθανότερο ήταν να βρεθεί με κομμένη τη γλώσσα...
Αντίθετα, το κράτος προσπαθούσε να χειραγωγεί την εκκλησία ή τέλος πάντων ενδιαφερόταν για αυτή, όπως σήμερα οι πολιτικοί ενδιαφέρονται για τα mass Media..
Έτσι ήταν τότε η κοινωνία.
Κι εγώ το είπα, υπήρξαν τελικά αποτυχημένες προσπάθειες ταύτισης κράτους εκκλησίας.
Αλλά το κεντρικό μήνυμα δεν συντείνει εκεί.
Τουλάχιστον σήμερα..
Για τα άλλα , έχει μόνο μια δεκαετία παλινόρθωσης μετά την Σοβιετική επανάσταση..
Ακόμα δεν είδαμε τίποτα..
Μου άρεσε η συζήτησή σας και λέω να συνεισφέρω μιά ιδέα που βοηθάει να ξεχωρίζουμε τον καπιταλισμό από τον κρατικό καπιταλισμό ή να τον θεωρούμε ίδιο στη βάση του αλλά και στο εποικοδόμημα. Πέραν της υπεραξίας (που είναι το πρώτο όπως λέει το μελετημένο κουμούνι) και του ελέγχου (της κοινωνίας της οικονομίας κλπ) έχουμε το ζήτημα της "αλλοτρίωσης της εργασίας". Από τη στιγμή που έχουμε αποξένωση του παραγωγού από το προϊόν της εργασίας του έχουμε καπιταλιστικές σχέσεις. Κι αυτό φυσικά έχει να κάνει με τη μέθοδο απόσπασης του προϊόντος από τον παραγωγό και την ιδιοποίησή του από τον ιδιοκτήτη.
Αλλά και στο θέμα της επανάστασης μπορούμε να πιάσουμε το θέμα της βίας (η οποία είναι απαραίτητη σε κάθε επανάσταση) και της βίαιης επιβολής του ενός ηγέτη επί του άλλου και της μιάς τάξης επί των υπολοίπων στη συνέχεια, στο όνομα της επανάστασης και της επίτευξης των στόχων της ή της προάσπισης των κατακτήσεών της.
Πού στο διάολο τα θυμηθήκατε τώρα όλα αυτά και τις νεανικές μας ανησυχίες;
"Από τη στιγμή που έχουμε αποξένωση του παραγωγού από το προϊόν της εργασίας του έχουμε καπιταλιστικές σχέσεις. Κι αυτό φυσικά έχει να κάνει με τη μέθοδο απόσπασης του προϊόντος από τον παραγωγό και την ιδιοποίησή του από τον ιδιοκτήτη"
Αγαπητέ Αντώνη, η γνώμη μου είναι ότι και εδώ, ιδίως στο τέλος, στο σοβιετικό καθεστώς η αποξένωση και η ιδιοποίηση υπήρχε.
Απλά στην θέση των αστών ήταν η κρατικοκομματική ελίτ.
Το βασικό πρόβλημα των καθεστώτων αυτών ήταν η ταύτιση του κράτους με την εργατική τάξη. Εύκολο να γίνει σε ένα θεωρητικό επίπεδο, αλλά στην πράξη απείχε..
Για την Ελλάδα ρε γαμώτο...Θα προσπαθήσω να γράψω κατι,σαν να στο λεώ κατάματα,με ύφος απλό...
Ακου Γιώργο μου, μην βιαστείς να διδάξεις στα παιδιά σου πατριωτισμό και σεβασμό στην πατρίδα( απο τότε που πέθανε ο Κέννεντι,έπαψε να έχει αξία το ρητό:μην νοιάζεσαι τί κάνει η πατρίδα για σένα,αλλά εσύ για αυτήν...)
Επειδή προχθές γιορτάσαμε το ΟΧΙ ,ε λοιπόν θα το βροντοφωνάξω:ΟΧΙ φίλε Γιώργο!ΔΕΝ αγαπάω την πατρίδα, δεν είμαι περήφανος για αυτην,και μην με χαρακτηρίσεις διεθνιστή,υπόδουλο της παγκοσμιοποίησης κτλ. Αν σέβομαι ή οχι τους αγώνες των προγόνων για λευτεριά και ανεξαρτησία ,είναι διαφορετικό απο το εάν σκέφτομαι να εγκαταλείψω την χώρα και να μεγαλώσω παιδιά,μακριά απο την Ελλάδα(κατι που σχεδον το πάιρνω απόφαση,τώρα πριν παντρευτώ..)Ανήκω στους προνομιούχους σχεδόν Έλληνες(ετσι θεωρούνται οι άνω των 1000 €),αλλά δεν είναι θέμα εισοδηματικής θέσης ή αγοραστικής δύναμης,η αγάπη για την πατρίδα.Οχι,δεν την αγαπάω αυτή την χώρα,διοτι δεν με ΣΕΒΕΤΑΙ..
Δεν θέλω να πληρώνω φόρους,ΙΚΑ και λοιπές κρατικοεισπραχτικές νταβατζιλίδικες απατεωνιές,διοτι κανείς δεν μου εγγυάται σύνταξη, νοσοκομέια για τα γηρατειά μου κια σχολεία σύγχρονα για τα παιδιά μου.
Δεν είμαι ο free rider της οικονομικής θεωρίας(δηλαδή να απολαμβάνω τζάμπα δημόσια αγαθά,ενώ άλλοι συνεισφέρουν για αυτά)Δεν το κάνω για να τιμωρήσω την κακοδιαχείριση,την άνιση φοροεισπρακτική πολιτική,την συνεχή κρατική προσοδοθηρία,την διαφθορά,κτλ κτλ κτλ...
Τιμωρώ φίλε,τιμωρώ με το να μην θέλω το μέλλον των παιδιών μου να είναι στο χάος της Κηφισίας και της Παραλιακής,και όλων των μικρών Αθηνών στην Ελλάδα.Δεν είμαστε εδώ ΗΠΑ και δεν θα επιτρέψω τον εαυτό μου να δίνει στους δρόμους τις ανθρωπο-ώρες του ...
Δεν φιλοδοξώ να νιώθω σαν ενας μέσος Ελβετός ή Αυστριακός,αλλά μπορώ να νιώθω σαν τον Πορτογάλο,τον Ιρλανδό,τον Σουηδό...
Την πατρίδα αυτή, με την Ιστορία, τον Πολιτισμό,τις Αξίες, δεν την θέλω Γιώργο,δεν με εκφράζει το τί ητανε ,με ικανοποιεί ΝΑ ΓΙΝΕΙ κάτι, ΝΑ ΕΙΝΑΙ κάποια...
Πατρίδα σημαίνει μάνα,γεννήτωρ δύναμη ,ιστορικότητα και παρόν..
Υπάρχουν και σύγχρονοι ήρωες, πιθανώς.Αυτοί που αφησαν εδώ το αίμα τους και ξενιτέυτηκαν,χωρίς στον ήλιο μοίρα,και αυτοί που σκέφτονται σήμερα, με εφόδιο της διεθνούς χρήσης πιστωτικές κάρτες(η σημαία της Visa /Mastercard γίνεται σύμβολο επιβίωσης,δυστυχώς φίλε...)να βρουν την τύχη τους αλλού.
Η καθημερινότητα δεν αφήνει περιθ'ωρια για περηφάνια Γιώργο.
Τα όνειρα σε αυτόν τον ευλογημένο τόπο,που ''έφτιαξε''ανορθολογικούς κατοίκους-θύματα της κατανάλωσης,φαντασιόπληκτούς και νεόπλουτους πολίτες,δεν σημαίνει οτι μπορεί να αυτοκαταστρέφονται.
Θέλω να μπορώ να ονειρεύομαι,όχι πετώντας στα σύννεφα,αλλά πατώντας στην γή φίλε.. Αυτή η γή,θα γίνει πατρίδα μου,όπου και αν είναι!
Τσουκνίδα συγγνώμη που δεν έχω απαντήσει, αλλά πραγματικά δεν προλαβαίνω, τουλάχιστον για να γράψω κάτι που θα ανταποκρίνεται στο επίπεδο της συζήτησης που υπάρχει αυτή τη στιγμή.
Εγώ τις "10 μέρες" τις διάβασα πριν 5 χρόνια περίπου.
Η αλήθεια είναι πως με τα περισσότερα που γράφτηκανε σαν σχόλια διαφωνώ, ειδικά με τα σημεία που έβαλε στη τελευταία του παρέμβαση ο κύριος Σακελλίων.
Μέσες άκρες πιστεύω πως ο Κόκκινος Οκτώβρης είναι η σημαντικότερη επανάσταση στην ιστορία της ανθρωπότητας, γιατί ήταν η πρώτη φορά που η τάξη που περιλαμβάνει την πλειοψηφία της κοινωνίας κατάφερε να πάρει την εξουσία.
Γιατί οι συνθήκες μπορεί να έχουν αλλάξει σε κάποια πράγματα, ο ορισμός της εργατικής τάξης σήμερα μπορεί να είναι αρκετά διαφορετικός από το 17, αλλά για εμένα τουλάχιστον αυτή παραμένει ο κινητήριος μοχλός της ανθρώπινης ιστορίας.
Εαν το πάρει χαμπάρι.
Και για να το πάρει, χρειάζεται να διδαχθει από την ίδια της την ιστορία. Γιατι αν κάτι μπορεί να αφήσει η ιστορία της ΕΣΣΔ (αλήθεια, γιατί Σοβιετία ρε συ τσουκνίδα;) είναι πολλές θετικές και (για μένα λιγότερες, αλλά σημαντικότατες) αρνητικές επιλογές στην πορεία οικοδόμησης του σοσιαλισμού.
Θα μου πεις πολύ γενικόλογα μιλάω και το ξέρω.
Όταν βρω χρόνο πιο αναλυτικά. Αν αργήσώ, θα το βάλω σαν ποστ και σε μένα...
φίλε μου Τσουκνίδα...
Με προκάλεσες δια ζώσης και στο blog μου να συμμετάσχω στη συζήτηση...
Τι να σου γράψω φίλε μου....
Θα σου πω πάλι ένα τραγουδάκι...
"Η επανάσταση αποδείχτηκε ένα όνειρο-μια ξοφλημένη και ευφυής δικαιολογία-διατηρούμε την εσώτερη μιζέρια μας-και επαναστατική φρασεολογία...."
Ελπίζω να το θυμάμαι καλά, αλλιώς ας με συγχωρέσει ο Νικόλας από κει ψηλά.........
Συγχώρεσέ με και συ που δεν έχω κάτι πιο... ελπιδοφόρο να ... κομίσω στη συζήτηση!
Άθλιε,
Περιμένω..
Ναι ο κόσμος της Εργασίας ζεσταίνεται, αλλά χριεάζεται έναν νέο ορισμό
Ντίνο, ήθελα να σε παρακινήσω στις μεγάλες διηγήσεις..
Δημοσίευση σχολίου