Επικήδειος

Ο άνθρωπος Χρήστος Παρασκευαϊδης πέθανε ταλαιπωρημένος
Θα κρατήσω για πραγματικά ειλικρινές καλό κατευόδιο τα λόγια της Ηλιάνας, σε σχόλιο της σε προηγούμενο δημοσίευμα μου:"Ίσως και στα τελευταία του να φοβήθηκε ότι τελικά μπορεί και να υπάρχει θεός,…." Και αυτό αρκεί...
Μέτρο του αξιακού κώδικα βάσει του οποίου κρίνεται ο Χρήστος Παρασκευαίδης δεν είναι ο άψογος δικαστής (δόξα τον μεγαλοδύναμο εσχάτως να κάνουμε από τέτιους και εξαγωγή), αλλά ο ληστής στον σταυρό.

Από κει και πέρα, κάνοντας τις θεολογικές, κοινωνιολογικές και ιστορικές διαπιστώσεις μου για το προφίλ της εκκλησιαστικής θητείας που κληρονομεί, μπορώ να πω κάποια πράγματα.
Δυστυχώς υπάρχει μια μεγάλη μερίδα του λαού, μεγαλωμένο στα κατηχητικά και στις θρησκευτικές οργανώσεις που αισθάνεται όπως ο Εβραίος της εποχής του Χριστού:
Ο κουρελής και αντιφατικός λαός που μπορεί να κρίνει την οικουμένη ολάκερη..

Πετυχημένος εκφραστής και ινστρούχτορας της αντίληψης αυτής ήταν ο Χ.Π.
Θα μπορούσε να γίνει πολύ πιο επικίνδυνος, άν ήταν περισσότερο μεθοδικός και κρυψίνους.
Ευτυχώς ήταν άμεσος και παρορμητικός..
Πρέπει να ομολογήσουμε ότι βοηθήθηκε από το ιστορικό πλαίσιο, όταν μεγάλα τμήματα του λαού ένιωθαν να πλήτονται από "ανεξήγητες" με βάση τις προσλαμβάνουσες παραστάσεις τους δυνάμεις και γύρεψαν καταφύγιο στην ταυτότητα.
Βοηθήθηκε και από μια μερίδα διανοουμένων και πολιτικών (ας τους πούμε χοντρικά "εκσυγχρονιστές") που δέχτηκαν την λεγόμενη παγκοσμιοποίηση χωρίς όρους και με αυτόν τον τρόπο επέτρεψαν σε περίπου φουνταμενταλιστές σαν πολλούς από τους "υπασπιστές" του Χ.Π., να λειτουργούν σαν το αντίπαλο δέος.
Ο Χ.Π. τους υπολόγιζε γιατί ήταν πάντα τα "κομάντα" στις όχι και τόσο φουντενταμενταλιστικές διεκδικήσεις του (βλέπε Κοινοτικό Πλαίσιο Στήριξης, Εκκλησιαστικές Ακαδημίες με κρατικό χρήμα, Μ.Κ.Ο."Αλληλεγγύη" κλπ.)
Επειδή θέλω να πω τα πράγματα όπως τα αισθάνομαι, από τη στιγμή που εν έτει 2008, ο εκκλησιαστικός θεσμός έχει απωλέσει ακόμα και αυτή την δημοκρατικότητα που είχε όταν το ευρύτερο πλαίσιο είχε Βασιλεία, πραγματικά θα ήμουν χαρούμενος, αν με το θάνατό του άνοιγε ένας νέος κι ελπιδοφόρος κύκλος στην ελλαδική εκκλησία.
(Έτσι κι αλλιώς ο άνθρωπος λυτρώθηκε από τον πόνο)
Όμως σήμερα ειλικρινά δεν χαίρομαι, γιατί φοβάμαι ότι αυτό που θα έλθει μπορεί να είναι και χειρότερο.