ΚΙ ΟΜΩΣ ΤΟ ΠΑΣΟΚ ΕΧΕΙ ΕΝΑ ΔΥΝΑΤΟ ΣΗΜΕΙΟ

Αν ανατρέξει κανείς στα δημοσιεύματα αυτού του Ιστολογίου (και δη στα προεκλογικά), θα διαπιστώσει ότι ο ιδιοκτήτης του ανήκει στην αρειμάνια ανένταχτη αριστερά και ποτέ δεν χαρίστηκε στο ΠΑΣΟΚ, ιδιαιτέρως δε προς την καθαρά καθεστωτική εκδοχή του, με την οποία κυβέρνησε πριν παραδόσει τα κλειδιά στην δυναστεία των "σεμνών & ταπεινών"...
Έχω βέβαια εκφράσει την τελικά θετική μου εκτίμηση για το μεταρρυθμιστικό έργο του Αντρέα. Αλλά και απέναντι στον ιστορικό πολιτικό ηγέτη δεν απεμπόλησα την κριτική μου για τα φαινόμενα του "αυριανισμού" και του κομματικού κράτους.
Ωστόσο, παρά την συμπάθεια, η σκέψη μου και η καρδιά μου πάει πιο.. αριστερά από την ιδιότυπη βαλκανική μορφή κοινωνικού κράτους που εισηγήθηκε και εφάρμοσε.

Γιατί τα λέω όλα αυτά;
Γιατί ως γνήσιος "αντιφρονών", θα μιλήσω μετά το συνέδριο, για το ατού του ΠΑΣΟΚ στο σημερινό σκηνικό.
Να μην αρχίσουν να λένε κάποιοι ένας μικρός Ανδρουλάκης, Κοτζιάς ή Τσίμας..

Είναι, για μένα, πέρα για πέρα θετικό γεγονός ο κλονισμός του δικομματισμού, ότι και να γεννήσει αυτή η κατάσταση μεσοπρόθεσμα.

Έχω γνωρίσει αλλεπάλληλους κύκλους καθεστωτικών παρεών από τη μια και εν δυνάμει, ή εν αναμονή καθεστωτικών παρεών από την άλλη..

Το ανακάτεμα του εδάφους, βάζει και άλλους χ και ψ παράγοντες στο παιγνίδι, που το κάνουν πιο ανοικτό. Και πιο ανοικτό παιγνίδι σημαίνει ευκολότερη ανάδειξη νέων (όχι μόνο κομματικά) δυνάμεων, παρόλο που αυξάνει και ο κίνδυνος ανεξέλκτων ανισορροπιών..

Αυτή την στιγμή η κυβερνητική Ν.Δ. απολαμβάνει την απόσταση από το δεύτερο κόμμα και προσπαθεί να διαχειριστεί επικοινωνιακά τα φοβερά προβλήματά της, νομίζοντας ότι θα έχει πάντα αυτή την απόσταση ασφαλείας.
Μακροπρόθεσμα όμως είναι δυσκολότερο να διαχειριστεί την κρίση της από ότι το ΠΑΣΟΚ, αν το δεύτερο καταλήξει σε μια διακριτή ταυτότητα και αποφασίσει να την περιφρουρήσει.
Η πολιτική που έχει επιλέξει πλέον η κυβέρνηση, είναι πολιτική σύγκρουσης με τα καλώς ή κακώς εννοούμενα συμφέροντα των μεγαλυτέρων ομάδων του πληθυσμού, χωρίς να τους προσφέρει και την παραμικρή ελπίδα μελλοντικής ανάκαμψης: Η πολιτική αυτή έχει πλέον αποτύχει κοινωνικά παντού όπου εφαρμόστηκε και ο κόσμος το βλέπει.
Προφανώς δεν μπορεί να κάνει και πίσω, γιατί δεν έχει τα ιδεολογικά, πολιτικά, κοινωνικά ή άλλα εφόδια για να υποστηρίξουν αυτή την αλλαγή. (Και όσα είχε τα έχασε: Αλήθεια πως μπορεί ο κύριος Μανώλης να ψηφίζει σήμερα το αντι-ασφαλιστικό νομοσχέδιο;)
Επιπλέον, αν κάνει πίσω αυτά τα συμφέροντα, τα οποία στηρίζουν τη σημερινή εύθραυστη πλειοψηφία- σκυλεύοντας ένα πτώμα και προσδοκώντας σε πρόσκαιρα οφέλη για όσο έχει τη δύναμη- θα άρουν δραματικά την υποστήριξη και τότε δεν μιλάμε για πτώση, αλλά για καταβύθιση.
Άρα ανεπιστρεπτί μιλάμε για ένα σκηνικό κυβερνήσεων συνεργασίας. (Εκτός αν μπει ένας εντελώς άγνωστος νέος παράγοντας στο παιγνίδι. Και ποίος μπορεί να είναι αυτός; Νομίζω ότι ο κόσμος δεν θα αποδεχτεί πλέον εξωπολιτικούς "σωτήρες", ιδίως από τον κόσμο της καλοπέρασης που τον έχει απέναντι...)

Το ΠΑΣΟΚ θα έχει το ατού τότε, ότι θα είναι ο φορέας που καταρχήν θα μπορεί να συνεργαστεί με όλους.

Τι πρέπει να κάνει;
(κατά την γνώμη μου)
Να αποδεχτεί την κατάσταση.
(Είναι παλληκαρισμός να μιλά αυτή τη στιγμή για αυτοδυναμία, έστω και αν οι άλλοι δεν το θέλουν..)
Να δομήσει ξεκάθαρα, να προβάλει και να υποστηρίξει μια ταυτότητα διακριτή από αυτό που κυβερνά σήμερα, το οποίο παρά τις υπερβολές του και ώρες..ώρες τη γραφικότητα του, δεν διαφέρει στην αντίληψη από αυτό που κυβερνούσε χθες.
Έχει πιστεύω τις βάσεις να το κάνει.
Και οι βάσεις αυτές είναι το κράτος Πρόνοιας- κράτος Ευημερίας, το οποίο δημιούργησε τη σημερινή Ευρώπη.
Μπορεί να έκλεισε τον κύκλο του στη δεκαετία του 90, στη δεκαετία του 2010 όμως, μπορεί να έρθει μία ανανεωμένη μορφή του.
Θα πρέπει να κάνει άμεσα τη ρήξη με τον Σοσιαλφιλευθερισμό, αλλά ταυτόχρονα να δείξει "προς τα που το πάει.."

Υπάρχει βέβαια και ένα άλλο ζήτημα : Το θέμα του κοινωνικού ελέγχου των Μέσων Παραγωγής και ευρύτερα του Ελέγχου της Οικονομικής και Πολιτιστικής Εξουσίας, που δεν προώθησε εν τέλει το κράτος Πρόνοιας. (Αυτή ίσως ήταν και μια από τις βασικές αιτίες που παραδώθηκε αμαχητί στα Πολυθενικά Μονωπόλια.
Δεν αντέδρασε καίρια ο εργάτης -"χαρωπός" καταναλωτής στην αποσάρθρωση του χώρου του, γιατί είχε εκχωρήσει αλλού την διαχείρησή του).
Αυτό είναι το έργο της Αριστεράς και της Παραδοσιακής και της Σύριζα Καινοφανούς.
Δεν έχει κυβερνήσει και η ταυτότητά της είναι να ασκεί συστημική και εξωσυστημική πίεση.
Με αυτές τις ταυτότητες μπορεί έντιμα να διαλεχθεί το ΠΑΣΟΚ, μέσα όμως από την δική του ταυτότητα και ασφαλώς όταν οι συνθήκες το απαιτήσουν, μπορεί ο διάλογος αυτός να αποτελέσει τη βάση μιας κυβερνητικής συνεργασίας.
Αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, οι συνθήκες αυτές είναι η εξής μία:
Η αίσθηση της όποιας πρόθυμης Αριστεράς, ότι μετέχοντας σε έναν τέτοιο συνασπισμό, δεν χάνει την ουσία της.
Δηλαδή, ότι μετά από 4 χρόνια διακυβέρνησης δεν θα χρεώνεται από τους ψηφοφόρους της, στα "εναλλακτικά δεκανίκια του συστήματος", όπως θα έλεγε σήμερα το ΚΚΕ.
Αυτό το τελευταίο ενδεχόμενο και μένα, αν μου έπεφτε λόγος, θα με έκανε να προτιμήσω τον ρόλο της αντιπολίτευσης, γιατί ο ρόλος της Αριστεράς είναι -εκτός εξαιρετικών περιπτώσεων- να πιέζει προς όφελος των χαμηλότερων κοινωνικο-οικονομικά τάξεων.
Και πάρα πολλές φορές μπορεί να το κάνει πιο επιτυχημένα απέναντι στην Εξουσία, παρά γενόμενη η ίδια Εξουσία.

Όμως το ΠΑΣΟΚ, έχει ακόμα μία διέδοξο, να συνεργαστεί με μια ηττημένη (που αργά ή γρήγορα θα είναι ηττημένη η νεοφιλελεύθερη δεξιά) σε έναν Κεντρώο χώρο, ακόμα και Κεντροαριστερό (με τα σημερινά δεδομένα), στον χώρο του Κράτους Πρόνοιας- Κράτους Ευημερίας.
Για τον οποίο μεταπολεμικά συνεργάστηκαν αρκετές φορές Κεντροδεξιά και Κεντροαριστερά στην Ευρώπη, αλλά και μετά το 1974 και μέχρι το 1990, έστω και σταδιακά τον υπηρέτησαν και οι δυο ακόμα και στην Ελλάδα.

Κλείνοντας, ξανασημειώνω ότι τα παραπάνω τα έγραψα όχι με βάση το τι επιθυμώ να γίνει, αλλά με βάση ότι βλέπω ότι μπορεί στο μέλλον να γίνει. (Όπως πάντα προσωπικά το βλέπει κανείς)