Αναρτήσεις
Εγώ πήγαινα δεν πήγαινα στην πρώτη δημοτικού. Η δημοσιοϋπαλληλική οικογένειά μου σε κάποια πόλη της Μακεδονίας. Ταυτόχρονα άλλα μέλη της μεγάλης φαμίλιας του νησιού σε σχετικά κοντινές πόλεις. Άλλος φοιτητής στην Θεσσαλονίκη κι άλλος τεχνικός της ΔΕΗ σε κάποια άλλη πόλη κοντινή.
Δώσαμε όλοι ραντεβού την Πρωτομαγιά στους καταρράκτες της Έδεσσας.
Τσουκ – Τσούκ με τον Καρβουνιάρη πήγαμε. Αξέχαστες εποχές…
Θυμάμαι, όταν έμπλεκε αυτή η παρέα, πάντα το ωραίο ήταν οι διαφωνίες γύρω από τα πολιτικά. Άλλον τον έμπλεκε το ζιβάγκο του Αντρέα, άλλον το «αράχνιασμα» της ΕΔΗΚ, άλλος, ο φοιτητής, ασκούσε γενική κριτική από τα αριστερά.
Ο φοιτητής έφερε πρώτος την είδηση. Σκότωσαν τον Παναγούλη!!!
Και όλη η παρέα πάγωσε. Αυτό που μου έχει μείνει χαραγμένο είναι ότι όλοι αυτοί, που συνήθως διαφωνούσαν για τους πολιτικούς σχηματισμούς της εποχής, είχαν ως ήρωα τον «Αλέκο» και είχαν θυμώσει πολύ με τον θάνατό του και ούτε διαφώνησαν με τον «ποιος τον έφαγε;»
«Πολλούς έμπλεκε», λέγανε… και όλη η παρέα έμεινε χωρίς διαφωνίες και θλιμμένη μέχρι το τέλος εκείνης της εκδρομής.
Σήμερα, σκέφτομαι ότι πάντα έτσι πρέπει να γίνεται με τους ανυποχώρητους, τους αυτοφυείς που δεν χωράνε πουθενά, τους αυτόφωτους και αυτοδύναμους, τους αναρχικούς της πράξης…
Υ.Γ. κατά τα άλλα η φετινή πρωτομαγιά σημαδεύτηκε από την σκληρή κόντρα Πασόκων και Συριζικών συνδικαλιστών.
Από τις διπλές επιθέσεις Κομισιόν και ΔΝΤ στα δικαιώματα των εργαζομένων και από την μάλλον χλιαρή συμμετοχή στις εκδηλώσεις.
Έχω γράψει από εδώ μέσα ότι το εργατικό κίνημα, πρέπει να αναπροσαρμόσει την τακτική του.
Η απεργία από μόνη της δεν φτάνει. Ίσως εδώ το ΠΑΜΕ να έχει δείξει τον δρόμο, όπως και ο Στρατούλης του ΣΥΝ.
Εννοείται ότι και αυτά ως πρωτόλεια πρέπει να ειδωθούν και τα επόμενα πρέπει να αποκτήσουν μαζικότητα.
Ε, και κύριε Παναγόπουλε της ΓΣΕΕ, ο ηγέτης πρέπει να αναγνωρίζει τα λάθη του.
Εντάξει, να παραδεχτώ ότι δεν μπορούσες να κερδίσεις πολλά περισσότερα.
Όμως σε αυτό το πλαίσιο τι παραπάνω κινδύνευες να χάσεις;
Θα καθυστερήσεις με αυτόν τον τρόπο τις αλλαγές στο εργασιακό δίκαιο που ετοιμάζονται;
Τι θα πείραζε να μην υπογράψεις τόσο εύκολα και να εντείνεις τις πολλαπλές πιέσεις; Θα συμμαχούσες έτσι με το αίσθημα πολλών εργαζομένων που αναζητούν κάτι που να μην τους αφήνει και άφωνους από πάνω!
Έχω γράψει από εδώ μέσα ότι το εργατικό κίνημα, πρέπει να αναπροσαρμόσει την τακτική του.
Η απεργία από μόνη της δεν φτάνει. Ίσως εδώ το ΠΑΜΕ να έχει δείξει τον δρόμο, όπως και ο Στρατούλης του ΣΥΝ.
Εννοείται ότι και αυτά ως πρωτόλεια πρέπει να ειδωθούν και τα επόμενα πρέπει να αποκτήσουν μαζικότητα.
Ε, και κύριε Παναγόπουλε της ΓΣΕΕ, ο ηγέτης πρέπει να αναγνωρίζει τα λάθη του.
Εντάξει, να παραδεχτώ ότι δεν μπορούσες να κερδίσεις πολλά περισσότερα.
Όμως σε αυτό το πλαίσιο τι παραπάνω κινδύνευες να χάσεις;
Θα καθυστερήσεις με αυτόν τον τρόπο τις αλλαγές στο εργασιακό δίκαιο που ετοιμάζονται;
Τι θα πείραζε να μην υπογράψεις τόσο εύκολα και να εντείνεις τις πολλαπλές πιέσεις; Θα συμμαχούσες έτσι με το αίσθημα πολλών εργαζομένων που αναζητούν κάτι που να μην τους αφήνει και άφωνους από πάνω!
11 σχόλια:
Καλημέρα, είναι μια σκέτη απογοίτευση...οι εργαζόμενοι σε κάθε χώρο αισθάνονται μόνοι..δυστυχώς..
Παιδιά, μην το παραξευτυλίζουμε τώρα... 12,42% για δυο χρόνια δεν είναι και άσχημο! τεσπα...
Θυμάμαι που λες κι εγώ κάποια πρωτομαγια, πριν το 1980, τον πατέρα μου να λέει: "το ιδανικό θα ήταν ο Καραμανλής Πρόεδρος κι ο Αντρέας πρωθυπουργός"!
αναρχικέ σοσιαλιστή μου, αυτό που με ενοχλεί πάρα πολύ είναι το γεγονός οτι πολλοί απο τους συνδικαλιστές και τους κομματάρχες δεν έχουν συναίσθηση όχι μόνο στο τι έχουν φταίξει αλλά γιατί εξακολουθούν ακόμα να φταίνε...Κι έτσι στην υγεία του ενός θυσιάζεται το όλον...ένα όλον που πάσχει ίσως κι απο dna απο συλλογικότητα και κοινό νού....Με αυτά και με εκείνα οδηγηθήκαμε σήμερα σε μια κοινωνία αδιάφορη όχι μόνο για τα εργατικά ζητήματα αλλά και για την αλληλεγγύη μεταξύ μας ως πολιτών....λείπει το παράδειγμα, λείπουν τα πρόσωπα, λείπει η γενναιότητα και η υπέρβαση.
Σοφία δεν μπήκε ο Παναγούλης άσχετα με το υστερόγραφο.
Πρέπει κάτι να γίνει. Αν δεν υπάρχουν Παναγούληδες, ας γίνουμε εμείς. Μπορούμε;
Ασκαρδαμυκτί, το θέμα δεν είναι αν θα είναι 12,5 ή 15 τοις εκατό.
Αυτό που δεν έχουν καταλάβει οι συνδικαλιστικές ηγεσίες είναι ότι σήμερα παίζονται πολλά περισσότερα από μία αύξηση στους μισθούς.
Ε, και ναι, ρεαλιστικά αν το δει κανείς ούτε 10% κάθε χρόνο δεν φτάνει να καλύψει όσα έχασαν οι εργαζόμενοι με την ακρίβεια. Γιατί ο πληθωρισμός μπορεί να είναι σχετικά χαμηλά, αλλά τα καθημερινά αγαθά που χρειάζονται τα μικρομεσαία στρώματα έχουν εκτιναθεί στα ύψη. Έτσι καταρρίπτεται και το επιχείρημα που τόσα χρόναι ακούγαμε, ότι ο χαμηλός πληθωρισμός, το χαμηλό χρέος κτλ που επιβάλει το σύμφωνο της Ε.Ε. οφελούν τελικά τους φτωχούς. Αμ δε, δεν βλέπουν πόσο αυξήθηκε το ψωμί τα τελευταία χρόνια, το κρέας και τα φρούτα;
Δεκαπέντε φορές όσο ο επίσημος πληθωρισμός. Πόσο αυξήθηκαν οι μισθοί;
Τράκτατους στα λόγια δεν θα προσθέσω τίποτα άλλο!
Μου άρεσε πολύ ο "Παναγούλης" ως υπόδειγμα... Πολύ καλό ποστ!
Κουμμούνι μου,
φαντάσου τι διαφορά ηλικίας έχουμε, το 76 όταν σκοτώθηκε ο Παναγούλης εσύ ήσουν Α΄ δημοτικού κι εγώ ήμουν ασκούμενη δικηγόρος!!
Τώρα για τα γεγονότα στην Πρωτομαγιάτικη Συγκέντρωση. Δεν μου άρεσε που πετάγανε αυγά (ή δεν ξέρω τι άλλο), εγώ αυτά δεν τα θεωρώ αγώνα, αλλά θεατρινισμούς (καραγκιοζιλίκια θα τα έλεγε η γιαγιά μου).
Φίλε ΤΣΟΥΚΝΙΔΑ την ίδια Πρωτομαγιά έχουμε "αποθηκεύσει" στη μνήμη! Εγώ στα 14!!
Μια πρόσκληση σε περιμένει:
http://mpalos.blogspot.com/2008/05/blog-post.html
Καλή σου μέρα!!
Μερόπη ε, ναι τα αβγά δεν είναι τρόπος.
όμως μπορείς να κάνεις ακτιβισμό εναντίον μιας συνδικαλιστικής ηγεσίας φοβικής!!!
Mανιτάρι "πάλης ξεκίνημα νέου αγώνες..."
Γιώργο γειά σου έρχομαι.
Καλε! Εσυ εισαι μωρο!:-)))
Ελα να δεις μερικες φωτο απο την κηδεια, που τραβηξα τοτε...
(φριχτη μερα εκεινη)
έρχομαι
Ο Παναγούλης φωτεινό μήνυμα αντίστασης και αισιοδοξίας. Με ένα χαμόγελο δυνατό να σε λούζει μέχρι σήμερα.
Δημοσίευση σχολίου