Αυτοκαταστρεφόμενες Μάσκες

H Vermint στο προηγούμενο θέμα μου, έκανε μια πάρα πολύ καίρια παρέμβαση, η οποία με προβλημάτισε πολύ. Νομίζω ότι θα σας προβληματίσει και θα προκαλέσει διάλογο. Επιασε το θέμα από άλλη πλευρά και για μένα είναι και αυτή σωστή...

Τον τίτλο, τον έβαλα εγώ.

" O τραγέλαφος μοιάζει να μην έχει τέλος.

Αμυνόμενοι κι επιτιθέμενοι –οι ρόλοι εναλλάσσονται- ένα μπουλούκι… ένας όχλος… ένα τσούρμο πρόβατα.

Λυπάμαι, αλλά δυσκολεύομαι να διακρίνω στα μάτια τους και στη συμπεριφορά τους, την ελπίδα για κάτι καλύτερο.

Στα έκτακτα δελτία τα ίδια, χιλιοακουσμένα λόγια, οι ίδιες χιλιοπαιγμένες εικόνες, οι ίδιες –αναμενόμενες- αντιδράσεις.

Έναν μπούσουλα έχουν όλοι και τον ακολουθούν κατά γράμμα. Κανένας υψηλά ιστάμενος δε φαίνεται να νιώθει τι γίνεται και να καταλαβαίνει γιατί φτάσαμε εδώ που φτάσαμε (… τις βαθύτερες αιτίες, όχι την αφορμή που ξεχείλισε το ποτήρι), ώστε ν’ αλλάξει κάτι, επιτέλους, στη νοοτροπία του τσαμπουκά που κουβαλούν στο πετσί τους όλοι οι ασυνείδητοι, απ’ όπου κι αν προέρχονται, ό,τι κι αν εκπροσωπούν.
Δεν είναι μόνο το περίστροφο όπλο… είναι και το καδρόνι και η πέτρα και η μολότοφ… είναι και το τιμόνι που πιάνει στο χέρι του ο μεθυσμένος και θερίζει τα παιδάκια που περιμένουν στη στάση το λεωφορείο ή το νυστέρι που κρατάει ο χασάπης.

Όπλο είναι και η πένα, το μικρόφωνο κι η κάμερα … όπλο είναι και η στολή (…η όποια στολή, από το ράσο μέχρι την τήβεννο), το πόστο, ο διοικητικός θώκος, ο νόμος, η ψήφος και –κυρίως πια- το χρήμα.

Κανένας μας λοιπόν, δε μπορεί να ισχυριστεί πως είναι εντελώς άοπλος. Αν κάνουμε λανθασμένη χρήση των όπλων μας, σημαίνει είτε πως είμαστε ανίκανοι και ηλίθιοι, είτε πως είμαστε λαμόγια και τα όπλα βρέθηκαν στα χέρια μας με πλάγιους τρόπους, χωρίς πραγματικά να τα αξίζουμε.

Άλλη εξήγηση δε μπορώ να δώσω για την αλαζονική συμπεριφορά. Εκείνος που, ανά πάσα στιγμή, έχει επίγνωση της θέσης του, των πράξεών του και των όπλων που έχει στα χέρια του, δεν τσαμπουκαλεύεται.

Αυτό που θα ‘πρεπε να μας έχει ταρακουνήσει εδώ και πάρα πολύ καιρό κι όχι τώρα ή τα τελευταία χρόνια, είναι ότι αφήσαμε τους τσαμπουκάδες ν’ αλωνίζουν… μην έχοντας και οι ίδιοι συναίσθηση των δυνατοτήτων μας, αφήσαμε τους ασυνείδητους να μας κάτσουν στο σβέρκο και να μας κατευθύνουν… που αλλού, στο γκρεμό. Αποτέλεσμα, με τη δική μας ανοχή οι ασυνείδητοι πληθαίνουν και γίνονται ασύδοτοι. Δε νομίζω ότι, τους περισσότερους τουλάχιστον από μας, μας πήρε ο ύπνος και γείραμε στον καναπέ της αποχαύνωσης και της απάθειας.

Ήταν επιλογή μας η ανοχή, στα πλαίσια μιας καλής πρόθεσης και μιας, έμφυτης ίσως, αισιοδοξίας, που σε πολλές περιπτώσεις είναι κι αυτή ένα μεγάλο όπλο (... όπως κι η ομορφιά, που επίσης τη χειριζόμαστε λάθος με το να την ξεπουλάμε εδώ κι εκεί). Δώσαμε όμως, ευκαιρίες σε ανθρώπους που δεν τις άξιζαν. Αυτά τα λάθη πληρώνουμε.
Επίσης, θα ήθελα να πω κάτι σε όλους εκείνους που ΤΩΡΑ τους πήρε ο πόνος και φωνάζουν στα παράθυρα. Κύριοι, τα προειδοποιητικά καμπανάκια και οι ταμπελίτσες "ΠΡΟΣΟΧΗ ΓΚΡΕΜΟΣ" δεν έχουν κανένα απολύτως νόημα, γι’ αυτόν που ήδη έχει πέσει μέσα. Μπορείτε να κάνετε κάτι ν’ αλαφρώσουμε απ’ τη βρόμα της αλαζονείας που μας περιβάλλει, πέρα απ’ το ν’ αλληλοτρώγεστε για το ποιος μας τη φόρτωσε ? Μπορείτε να βάλετε ένα χεράκι να βγούμε απ’ το γκρεμό ?

Αν όχι, βουλώστε το και καθίστε ν’ απολαύσετε το έργο… τραγωδία είναι, μην το κάνετε κωμωδία για να κόψετε περισσότερα εισιτήρια.
Συγνώμη για τη φλυαρία, αλλά έχω κι εγώ έναν κόμπο στο στομάχι, που ανεβαίνει, αλλά φτάνει μέχρι το λαιμό και δυσκολεύεται να βγει παραέξω και να πάρει πέτρα και τσεκούρι. Κι αυτό γιατί, σ’ όλη μου τη ζωή δεν είδα ποτέ ν’ αντικαθίσταται το άσχημο που καταστρέφεται, με κάτι καλύτερο, αλλά με κάτι το ίδιο άσχημο ή και χειρότερο από πρώτα, όταν μάλιστα το βασικό συστατικό της καινούριας συνταγής είναι το μίσος, που καλύπτεται τεχνηέντως με μπόλικο αλατοπίπερο κι εκκεντρικό σερβίρισμα.
Ίσως τελικά και να μας αξίζει να μείνουμε με τις στάχτες, τ’ αποκαΐδια και τα μνήματα-μνημεία… να μας θυμίζουν πόσο ανίσχυροι και λίγοι είμαστε απέναντι στη βλακεία και τι σκατά κουβαλάμε στο κεφάλι μας."

Upadate: για κάποιο λόγο δεν ανέβηκε ο τίτλος αρχικά τον βάζω τώρα μια και τον είχα αναγγείλει...