Σχεδόν πενήντα χρόνια
βάσανα και διωγμοί,
τώρα στη μαύρη αρρώστια
ανάξια πλερωμή.
Το δίκιο του αγώνα
πολλά σου στέρησε,
μα η ζωή λεχώνα
ελπίδες γέννησε.
Τίποτα δεν πάει χαμένο
στη χαμένη σου ζωή,
τ` όνειρο σου ανασταίνω
και το κάθε σου "γιατί".
Ποτέ δε λές η μοίρα
πως σε αδίκησε,
μα μόνο η ίστορία
αλλιώς σου μίλησε.
Σκυφτός στα καφενεία,
στούς δρόμους σκεφτικός,
μα χθές μες στην πορεία
περνούσες γελαστός.
Τίποτα δεν πάει χαμένο...
Μ. Ρασούλης - Μ. Λοϊζος
Έχω πολλές σκέψεις , για το κίνημα των εργαζομένων που μου δημιουργεί η Πρωτομαγιά. Κάποιες αργότερα θα μοιραστώ μαζί σας. Προς το παρόν μια αφιέρωση στον άγνωστο, αγωνιζόμενο και αλληλέγγυο εργαζόμενο, που δεν το βάζει κάτω με ένα διακοποδάνειο..
Υ.Γ. Την εκπληκτική φωτογραφία την πήρα από την "Ναυτεμπορική"... (Μετά από αρκετής ώρας περιήγηση, ώστε να βρω μια που να ταιριάζει με το τραγούδι.)
3 σχόλια:
Μόνο οταν τους επιτρεψεις να σε θεωρήσουν χαμένο,τότε μόνο χανεσαι,ας ελπίσουμε πως ακόμη εχουμε τσιπα!!!!!
Θαυμάσιο το τραγούδι του Μάνου Λοϊζου. Να σαι καλά που μου το θύμησες.
Κάποιοι είμαστε καταδικασμένοι σε μοναχικές πορείες φίλε. Όμως τίποτα δεν πάει χαμένο, θα τη βρούμε την άκρη..
Δημοσίευση σχολίου