Αγώνες Κλαυθμώνος!

Η πρωτομαγιά της άνοιξης ταιριάζει απόλυτα στην εργατική πρωτομαγιά.

Η εργατική τάξη υποσχέθηκε την κοινωνική άνοιξη, το σταμάτημα της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο..

Ουτοπία θα πεις, αλλά χωρίς έναν απόλυτο και γι' αυτό δύσκολα πραγματοποιήσιμο στόχο, η ζωή δεν « τραβά την ανηφόρα».
Στις μεταμοντέρνες "κεντροαριστερές" απολήξεις αυτής της πορείας, το ολιστικό κοινωνικό όραμα υποκαταστάθηκε από την τακτοποίηση του εφήμερου: "εκσυγχρονισμός", "ανάπτυξη" κλπ.

Στον καιρό της ακμής των εργατικών κινημάτων, ακόμα και η ρεφορμιστική αριστερά, τις κλιμακωτές μεταρρυθμίσεις που εισηγούνταν, τις έβαζε σε ένα δρόμο που θα οδηγούσε στο σταμάτημα της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο..
Αυτό έδινε την αίσθηση στους ανθρώπους, ότι συμμετέχουν στην ανατολή μιας καινούργιας κοινωνίας. Ετούτο έχει σημασία πολύ περισσότερο από τη στιγμή που αριστερά δέχτηκε -είτε ηχηρά, είτε σιωπηλά- το παιγνίδι της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.

Έχουν σημασία τα κέρδη μέσα από τον συνδικαλισμό και την νομοθετική διαδικασία, αλλά ακόμα και αν κατακτηθεί ολόκληρη η πολιτική εξουσία, ακόμα και τότε είναι ένας ενδιάμεσος στόχος, στον δρόμο για την πλήρη και πολυσύνθετη κοινωνική απελευθέρωση.

Βέβαια φαίνεται ότι τελικά το σύγχρονο αστικό σύστημα προοδευτικά συγχώνευσε τις περισσότερες αριστερές τάσεις, τους ρεφορμιστές σίγουρα, αλλά με έναν ύπουλο τρόπο και πολλούς από αυτούς που θεωρούν τον εαυτό τους επαναστάτη.

Τα πάντα μοιάζουν ρηχά και τα διακυβεύματα της πολιτικής επί το πλείστον είναι απλοί τακτικισμοί.
Από την άλλη, η ρηχότητα αυτή συσπειρώνει τους όποιους διαισθάνονται την παγίδα και την παραφθορά σε μικρές αιρετικές και φουνταμενταλιστικές (πολιτικά) ομάδες, που έχουν όλα τα καλά, αλλά τα κακά των αιρέσεων:

Από τη μια διαμαρτυρία για την προδοσία των οραμάτων και των στόχων, αλλά από την άλλη άρνηση δημιουργικής αντιμετώπισης της νέας πραγματικότητας... (Κυρίως από τον φόβο συγχώνευσης με το σύστημα και έχουν "ζωντανούς" λόγους να το πιστεύουν αυτό.. τους "άλλους" τους "προδότες"...)

Και μια τέτοια όμως αίρεση είναι κατεξοχήν συστημική. Είναι ο χώρος για όσους χρειάζονται εκτόνωση, αλλά εντός συστήματος. Καθότι αντιλαμβάνεται από τους πολλούς μια ομάδα με τα δικά της χαρακτηριστικά, σεβαστά, επιλέξιμα ακόμα και για ορισμένες περιπτώσεις, αλλά λόγω της ενδοστρέφειας της ολίγον τι "εξωτική".

Κάποια στιγμή αυτή η διελκυστίνδα θα δώσει τις νέες φόρμες για την ανηφόρα, αυτό βέβαια κανείς δεν θα μπορέσει να το βρει αμέσως, αν δεν δοκιμαστεί..Θα είναι μια νέα "αίρεση", χωρίς όμως τα ενδοστροφικά χαρακτηριστικά των αιρέσεων..

Αυτά τα ολίγα θεωρητικά….
Τι νόημα να κάνουν στον νέο άνεργο, στον 400άρη μέχρι 700άρη του ιδιωτικού τομέα, οι ξεχωριστές συγκεντρώσεις μετά μουσικής . Αν η Πρωτομαγιά είναι μια μέρα μνήμης, τότε γιατί να μη γιορτάζεται αλλιώς, χωρίς το «κινηματικό» φολκλόρ;
Αν είναι μια μέρα αφορμίσεων για πολλούς άλλους απαραίτητους αγώνες, ας αποκτήσει έναν οργανικό συμβολισμό και σύνδεσμο με τις αλυσίδες των εργαζόμενων του σήμερα.
Αντί για την πλατεία Κλαυθμόνος, να μετατοπιστεί ας πούμε το επίκεντρο στον Ασωπό και να καταλάβουν όλα τα εργοστάσια που συνεχίζουν να μολύνουν, να κάνουν συμβολική κατάληψη ενός τεραστιοκαταστήματος, που είναι «φυτώρια, από ότι λέγεται, εργασιακών σχέσεων τύπου δουλοπαροικίας…
Και άλλα τέτοια, που να κάνουν πραγματικότητα εκείνο το παλαιό σύνθημα:
«Εργάτες ενωμένοι, ποτέ νικημένοι»

Στόχοι που αφορούν όλους τους εργαζόμενους, όχι τη συντεχνία του καθένα και θα σημάνουν μια ποιοτική μεταστροφή του εργατικού κινήματος...

Για δείτε εδώ τι δύναμη έχει σήμερα ένας τέτοιος συνδικαλισμός
Πάντως έχουν πλάκα οι συμβολισμοί: Το ΠΑΜΕ που θεωρεί ότι κάποτε θα ξαναγίνει επανάσταση του τύπου της Οκτωβριανής, διάλεξε για τόπο τέλεσης της πρωτομαγιάτικης τελετής την πλατεία Συντάγματος!!!
Ενώ οι της ΓΣΣΕ διάλεξαν την πλατεία Κλαυθμόνος. την πλατεία δηλαδή που συνωστίζονταν- πριν την καθιέρωση της μονιμότητας των Δ.Υ.- όλο το κομματικό κράτος, για να κλάψει. Όταν το κυβερνόν κόμμα έχανε τις εκλογές και οι "κουμπάροι" εκείνης της εποχής έχαναν τη δουλειά τους…
Αγώνες Κλαυθμώνος λοιπόν....