Αναρτήσεις
Τις μέρες αυτές ηρέμησα
από πράξεις, από σκέψεις και από γεγονότα...
Όταν λοιπόν ησύχασα από τα τρέχοντα κάτι ήρθε και μου κάθισε στο μυαλό:
Πόσο μετέωροι αισθανόμαστε ο σημερινοί άνθρωποι, σε αυτόν τον κόσμο που αλλάζει τόσο γρήγορα και συνεχώς βάζει νέα δεδομένα στα υπολογιστικά του συστήματα.
Μετέωροι ανάμεσα στη λογική και τα συναισθήματα,
ανάμεσα στο γνώριμο και τη φαντασία,
ανάμεσα στην ελευθερία και την ανάγκη,
ανάμεσα στην αγάπη και την κυριαρχία
ήμασταν πάντα.
Τώρα όμως τα πράγματα έγιναν πολύ δυσκολότερα
Εσείς τι λέτε;
Πριν από 3 ώρες
9 σχόλια:
Περισσότερη σημασία, νομίζω, από το τι αισθανόμαστε έχει το τι πράττουμε.
Ίσως όχι έτσι ακριβώς... χωρίς την αίσθηση και τη σκέψη να προηγούνται αυτής, η πράξη, θα τολμούσα να πω, πως μου φαντάζει τραγικά ασήμαντη... μια μηχανική κίνηση ή μια ενστικτώδης αντανάκλαση. Προσωπικά, δεν μπορώ να καταλήξω, στο τι έχει περισσότερη σημασία, αφού και το να αισθάνεται ή να σκέπτεται κανείς, χωρίς όμως να πράττει κατά πως αισθάνεται ή σκέπτεται, μοιάζει εξίσου ασήμαντο, όταν μιλάμε για τον άνθρωπο. Αίσθηση, σκέψη και δράση, είναι η αγία τριάς των βασικών ανθρώπινων δυνατοτήτων... ομοούσιος και αδιάσπαστος :)
Αυτός που έχει στόχους στη ζωή του δεν είναι ποτέ μετέωρος.
Ξεκρέμαστοι και κενοί άνθρωποι πάντοτε υπήρχαν ,όλες τις εποχές.Τις καταστάσεις εμείς οι ίδιοι τις κάνουμε δύσκολες.Το απλό το κάνουμε δύσκολο.ΠΟυ είναι το σημερινό πρόβλημα;Οτι δεν έχω χρόνο;Οτι δε μπορώ να σου μιλήσω;Οτι πνίγομαι;Ε στο χέρι μου είναι και χρόνο να βρω και να έρθω να σου πω γεια χαρά κιαμα θες μου μιλάς άμα δε θες πάω στο δίπλα κιόσο για το πνίξιμο το γενικότερο σιγά μην αφήσουμε να μας πνίξουν.
όλα είναι συμπτώσεις
οι άνθρωποι που θα βρεθούν μπροστά μας, τα γεγονότα, οι επιλογές μας, τα σταυροδρόμια! όλα μπορούν να μείνουν μετέωρα, ή να γίνουν σταθερά ανάλογα τα συναισθήματά μας ή τις αποφάσεις μας.
Βρένους,
αν το δούμε από κοινωνική και ιστορική σκοπιά σίγουρα σημασία έχει το τι πράττουμε. Όμως οι πράξεις των συναισθανόμενων και σκεπτόμενων ανθρώπων(που τελικά αυτές κάνουν και τις στροφές στην κίνηση του κόσμου)είναι βασανιστικές γεμάτες σκαμπανεβάσματα, πισωγυρίσματα και τινάγματα.
Μη μου πει κανείς ότι ο μετεωρισμός της εποχής μας δεν φαίνεται και στις πράξεις. Ειδικά στις πιο αυτόματες.
Παραδείγμα:
Ο Καταναλωτισμός και ο κοινωνικός κομφορμισμός που συμβαδίζουν με μια διάχυτη "εφηβική" εκρηκτικότητα...
Σίγουρα το έξω και μέσα Βέρμιντ βρίσκονται σε μια αδιάκοπη διαλλεκτική.
Άλεξ και Παράνοια, σίγουρα έχουμε σαν άτομα ευθύνη για το αν τελικά θα μείνουμε μετέωροι ανάλογα και τις καταστάσεις που θα βρεθούμε.
Όμως όποιες και να είναι οι αξίες μας, όποιες και να είναι οι προσωπικέ μας συμπτώσεις σήμερα το γενικότερο πλαίσιο είναι τέτοιο που χρειάζεται πιο "γερά νεύρα"...
Είμαστε μετέωροι ανάμεσα σε όλα. Μια διαλεκτική σχέση είναι η ζωή μας και ο πόνος μας, η αισιοδοξία και η αμφιβολία μας. Δεν ξέρει αν είμαστε στο αέρα, αλλά πελαγομένοι μέσα στις τόσες αλλαγές είναι βέβαιο ότι είμαστε.
Δείμο,άμα με αφήσουν τα επικαιρικά ίσως κάνουμε μια κουβέντα για το "πυρ το αείζωο.."
Θα συμφωνήσω περισσότερο με το δείμο του πολίτη και θα μου άρεσε να εξελιχθεί η συζήτηση και να μην λήξει άδοξα κι αυτός ο διάλογος, μέσα στο κυνήγι της επικαιρότητας ή της καθημερινότητας του καθενός και της προσθήκης νέων θεμάτων στο αξιόλογο ιστολόγιο του φίλτατου καπιταλοκομουνιστή …
Είμαστε μετέωροι λοιπόν, ανάμεσα σε όλα. Μια διαλεκτική σχέση είναι η ζωή μας και ο πόνος μας, η αισιοδοξία και η αμφιβολία μας
… και γιατί όχι ? Δεν είναι ανθρώπινο αυτό κι αν όχι, τότε τι είναι ανθρώπινο ? Το μόνο σίγουρο είναι πως, σιγουριά δεν υπάρχει. Κι αυτό, αν το αποδεχτεί κανείς, έχει μια άγρια ομορφιά. Η ακροβασία στο κενό είναι τέχνη. Το να καταφέρνει κανείς να μένει μετέωρος χωρίς να κρατιέται από καμιά χειρολαβή-σιγουριά, ιδεολογία, θέση ή κατάσταση, σημαίνει πως δεν ακουμπά πάνω σε άλλους, δεν χρησιμοποιεί, δεν εκμεταλλεύεται, δεν προσκολλάται, δεν ποδοπατείται, δεν πέφτει και δε ρίχνει. Σημαίνει πως διαχειρίζεται το βάρος της υπόστασής του και ελίσσεται, λαμβάνοντας υπόψιν, τόσο το τυχαίο, όσο και την εσωτερική του δύναμη και αλήθεια. Τα πάντα ρει δεν έλεγε ο Ηράκλητος ?… Τα πάντα διαφοροποιούνται… οι καταστάσεις, τα αισθήματα, οι χαρακτήρες, όλα μπορούν ν’ αλλάξουν και αλλάζουν, ανά πάσα στιγμή. Τίποτα δεν είναι απόλυτο… οι έννοιες έχουν πολλαπλή σημασία κι επιδέχονται διαφορετικές ερμηνείες, για να στηρίζουν και να αναιρούν ταυτόχρονα, αυτή τη διαλεκτική σχέση μας με τα πράγματα και το χρόνο, με το μέσα και το έξω, με το μέρος και το όλον κπλ…
Η κατακλείδα του αρχικού κειμένου, είναι μια διαπίστωση που συνάγεται από ποιους παράγοντες και ποια στοιχεία, όμως ?
Αν ήταν πάντα έτσι, τότε γιατί σήμερα ισχυριζόμαστε πως είναι δυσκολότερα τα πράγματα ?
Μήπως γιατί, λόγο κεκτημένης ταχύτητας των πραγμάτων και ολοένα αυξανόμενης απόστασής μας από αυτά, δεν διακρίνουμε πια τις αλλαγές ? Το οξύμωρο, αλλά και ενδιαφέρον της υπόθεσης είναι πως, όταν όλα μα όλα αλλάζουν, είναι αδύνατον εκ των πραγμάτων, να παρακολουθήσει ο ανθρώπινος νους αυτήν την αλλαγή κι έτσι, είναι σαν να μην αλλάζει στην ουσία, τίποτα. Έχετε σταθεί φαντάζομαι, απέναντι σ’ έναν ανεμιστήρα που κινείται με μεγάλη ταχύτητα. Οι έλικές του δεν φαίνονται καν… μπορεί να δει κανείς πίσω από αυτούς ή άλλες φορές, δημιουργούν ένα σχήμα κυκλικό, που μοιάζει συμπαγές και ακίνητο. Μόνο όταν ελαττώνεται η ταχύτητα ή έρθουμε πιο κοντά τους, μπορούμε να διακρίνουμε καθαρά την περιστροφή… την εναλλαγή των καταστάσεων, κατ’ επέκτασιν.
αγαπητή Βέρμιντ,
θα ήθελα να συνεχίσω το θέμα του μετεωρισμού που άνοιξα, χρησιμοποιώντας απόσμασμα από το τελευταίο σου σχόλιο (το οποίο μου άρεσε πολύ και με ενέπνευσε). Το απόσπασμα θα αρχίζει από το: "είμαστε μετέωροι λοιπόν... " έως το τέλος του σχολίου.
Περιμένω απάντηση ευχαριστώ.
Δημοσίευση σχολίου