"Νιότη απ' τη νιότη σου έπαιρνα κι ακόμη αχνογελούσα,τα γερατειά δεν τρόμαζα, το θάνατο αψηφούσα.
Και τώρα που θα κρατηθώ, που θα σταθώ, που θά μπω, που απόμεινα ξερό δεντρί σε χιονισμένο κάμπο;"
Και τώρα που θα κρατηθώ, που θα σταθώ, που θά μπω, που απόμεινα ξερό δεντρί σε χιονισμένο κάμπο;"
Γιάννης Ρίτσος - Επιτάφιος
Το τραγούδι της μέρας του μεγάλου ποιητή (μετά τον Σολωμό και τον Καβάφη) Γιάννη Ρίτσου μιλά για την τραγική και ηρωϊκή μάνα της Σαλονίκης.
Στη θέση όμως της μάνας , θα μπορούσε να είναι το σημερινό προλεταριάτο, "οι απασχολήσιμοι", και να θρηνούν με αξιοπρέπεια και κάποια ελπίδα τα νοήματα του αγώνα της εργατικής τάξης.
Ενός αγώνα που προς το παρόν μπορεί να φαίνεται νεκρός, όμως κάτι μέσα τους λέει, πως θα "αναστηθεί" στο πρόσωπο ενός καινούργιου συλλογικού υποκειμένου αλλαγής και ελπίδας....
4 σχόλια:
Καλοί αγώνες.
Πολύ "εσχατολογικό" μού φάνηκε το ποστάκι σου σήμερα!
Καλό μήνα να έχεις...
Νομίζω πως το βιβλίο ονόματι "Η Αθεράπευτη Νεκροφιλία του Ριζοσπαστικού Πατριωτισμού"{Άκης Γαβριηλίδης//FUTURA} αποτελεί ένα καλό ¨προβοκάρισμα¨ για την περίπτωσή σου!!!
Συντροφικά...
Αντεύχομαι Δείμε!
Α, μπα όχι εσχατολογικό, αναγκαίες διαπιστώσεις κάνω.
Ρε ζπ που τον είδες τον Πατριωτισμό εδώ; Ο.κ.Ριζοσπαστικό μπορεί, αν και δεν λέω κάτι και πολύ ριζοσπαστικό, λέω ότι φτάνει πια το "σφάξε με αγά μου για να αγιάσω..."
Δημοσίευση σχολίου