αδιέξοδα και διέξοδοι

Πάντα μου αρέσουν οι οικονομικές και πολιτικές αναλύσεις του καθηγητή ΚΩΣΤΑ ΒΕΡΓΟΠΟΥΛΟΥ.

Από την σημερινή ανάλυση του στην Ελευθεροτυπία, παραθέτω ένα απόσπασμα.

Και από εδώ πολλές φορές έχω υποστηρίξει ότι η επαναφορά ενός ανανεωμένου μοντέλου κοινωνικού κράτους με "κευνσιανές" βάσεις , αλλά με αριστερότερες προεκτάσεις στην κατεύθυνση ανακατανομής της οικονομικής και πολιτικής ισχύος προς όφελος των χαμηλότερων κοινωνικών στρωμάτων, πρέπει να γίνει το όχημα διαλόγου ενός ριζοσπαστικοποιημένου σοσιαλδημοκρατικού ρεύματος (στην Ελλάδα μπορεί να εξελιχθεί έτσι ένα σημαντικό μέρος του ΠΑΣΟΚ, ή και το "όλον ΠΑΣΟΚ", αν ξεκόψει από τον εύκολο κυβερνητισμό) και της κομμουνιστογενούς ή και της κομμουνιστικής αριστεράς.

Έτσι κι αλλιώς η συμμαχίες γίνονται για μια ορισμένη φάση και δεν είναι κανείς υποχρεωμένος να δεχτεί ότι θα τις συνεχίσει επ' άπειρον...

......Στη χώρα μας επιβεβαιώνεται ανάλογη εξέλιξη. Η χρηματιστηριακή επικυριαρχία φέρεται σε αδιέξοδο, η κοινωνία αφυπνίζεται, τα κοινωνικά κινήματα αναζωπυρώνονται, η μεταβολή προτεραιοτήτων της πολιτικής αποτελεί άμεση επιτακτική ανάγκη επιβίωσης. Ομως, από τις εξελίξεις, η αξιωματική αντιπολίτευση δεν αποκομίζει πολιτικά οφέλη αλλά απώλειες. Οι κοινωνικές δυνάμεις που μέχρι σήμερα τη στήριξαν και πιθανώς ακόμη τη στηρίζουν, μετέχουν ενεργά στις κινητοποιήσεις, από τις οποίες επωφελείται κυρίως ο πολιτικός χώρος της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Η τρέχουσα κοινωνική απόγνωση συμβαδίζει με το οικονομικό και κοινωνικό αδιέξοδο και την επιτάχυνση της διεθνούς οικονομικής κρίσης. Η κοινωνία φλέγεται για πραγματικές αλλαγές, όμως από τη βεβαιωμένη λαϊκή διάθεση δεν επωφελείται πολιτικά η αντιπολίτευση, αλλά σχεδόν αποκλειστικά η αντιπολίτευση της αντιπολίτευσης, στο μέτρο που η πρώτη παραμένει εγκλωβισμένη στα σχήματα της «παγκοσμιοποίησης» και των «μονοδρόμων», που ανομολόγητα αποδεχόταν και χρησιμοποιούσε ως άλλοθι προκειμένου να δικαιολογεί την αδράνειά της. Σήμερα, τα «κλειστά» ανοίγουν, τα «αυτονόητα» επανεξετάζονται, εφόσον τα προβλήματα έχουν συσσωρευθεί και η κοινωνία πιέζει για νέα διαπραγμάτευση με διαφορετικούς όρους.

Σε ανάλογο βαθύ οικονομικό και κοινωνικό αδιέξοδο στη δεκαετία 1930-1940, ο Αμερικανός πρόεδρος Φραγκλίνος Ρούζβελτ (1882-1945) ξέκοψε από τη φιλελεύθερη φιλοσοφία των προκατόχων του. Διακήρυξε ότι η ανθρώπινη ζωή δεν πρέπει να αφήνεται στην ανευθυνότητα των αγορών, αλλά απαιτεί στήριξη από υπεύθυνες δημοκρατικές κυβερνήσεις που λογοδοτούν στους πολίτες.

.....Ο Αμερικανός πρόεδρος εσημείωνε ακόμη ότι «η ελευθερία είναι νοσηρή, εάν ανέχεται τη συγκρότηση υπέρμετρης ιδιωτικής οικονομικής ισχύος σε βαθμό καταχρηστικό», θέτοντας έτσι τις βάσεις της αντιμονοπωλιακής νομοθεσίας που τηρήθηκε με επιτυχία επί 5 δεκαετίες, αλλά θεωρήθηκε «ξεπερασμένη» και καταργήθηκε σταδιακά από τους προέδρους της τελευταίας 20ετίας (Ρίγκαν, Κλίντον, Μπους).

.............