Αναρτήσεις
Μου έλεγε ένας φίλος χθες:
"Γιατί, βρε Τσουκνίδα, ασχολείσαι τόσο πολύ με τα θρησκευτικά θέματα; Είπαμε έχεις περάσει κάποτε από τη Θεολογική, αλλά μπορείς να σκεφτείς και να μιλήσεις για περισσότερα πράγματα.."
"Γιατί φίλε μου, όλο με ποδοπατούνε τέτοια ζητήματα, και θέλω (κι εγώ σαν τσουκνίδα) να τους τσούξω τους φίλους μας, τους ελληνοχριστιανούς, για να ξεσπάσω.
Τρόπος του λέγειν δηλαδή, γιατί στην πραγματικότητα αυτό που με καίει, είναι να δείξω ότι μπορεί να υπάρξει ένας διαφορετικός Ορθόδοξος πολιτισμός στο σήμερα, μια διαφορετική Εκκλησιαστική νοοτροπία, από αυτή που έχουν σχεδόν επιβάλει τα εξαπτέρυγα του Πουριτανισμού και της Δεσποτοκρατίας."
Να, δεν μπορώ να μη πω κάτι για το θέμα της "καύσης των νεκρών", που άνοιξε με την απόφαση κάποιων να μην κηδέψουν χριστιανικά την γυναίκα του Γιάννη Μπουτάρη, αν και το ήθελε, επειδή ταυτόχρονα ήθελε να αποτεφρωθεί και όχι να θαφτεί.
Αλήθεια, δεν αναρωτήθηκαν οι φωστήρες της τρισαθλίου φαυλότητας, ποιο το νόημα ενός τέτοιου διαβήματος;
Διότι, καλά ένας που δεν θέλει χριστιανικά τρισάγια και "άμωμοι εν οδό αληλλούϊα", θέλει να "καεί", ίσως για να κατεβεί πανηγηρικά από το τρένο της Εκκλησίας.
Αλλά ο άλλος, που ζητά αποτέφρωση με εκκλησιαστική κηδεία γιατί το κάνει; Μα σαν μια πράξη, σαν ένα αίτημα, έστω και ύστατο, Ελευθερίας.
Ελευθερίας από καθιερωμένες συνήθειες, από δογματικά συστήματα, από ιεροποιημένες πρακτικές.
Ζητά το σεβασμό στην προσωπική του θέση χωρίς να θέλει να χάσει τη σχέση του με το Πρόσωπο του Χριστού.
Και τι κάνουν οι α-νόητοι απέναντι σε αυτό. Απαγορεύουν, λέγοντας: "αν ζητάς τον Χριστό, θα τον πάρεις, όπως εμείς θέλουμε."
Γιατί δεν είναι τόσο σημαντικό το θέμα της αποτέφρωσης, τέτοιο που να δικαιολογεί την μεταθανάτια έξωση από την Εκκλησιαστική κοινότητα.
Πολύ μεγάλο θέμα η άρνηση της κηδείας, όπως και να το σκεφτεί κανείς.
Θέλει πάρα μα πάρα πολύ μεγάλη σκέψη να αρνηθεί κανείς χριστιανική κηδεία.
θα έλεγα ότι ακόμα και όταν ένας μη βαφτισμένος το ζητήσει, θέλει σκέψη πολύ για να αρνηθείς, δεδομένου ότι έτσι κι αλλιώς για τον καθένα άνθρωπο οι χριστιανοί παρακαλάμε τον Θεό να τον αναπαύσει δίπλα Του.
Τι παραπάνω κάνουμε στην κηδεία;
Όσο και να μουγκρίζετε ντιπ για ντιπ τράγοι, οι γραφές λένε ότι στην Δευτέρα Παρουσία θα αναστηθούν όλοι και όχι μόνο οι πιστοί.
Για "την σωτηρία του σύμπαντος κόσμου" εύχεστε κάθε Κυριακή, πράγμα που σημαίνει ότι εύχεστε για την σωτηρία και του τελευταίου αγριολούλουδου που ομορφαίνει τη ζωή του ανθρώπου.
Άρα τα εκατοντάδες εκατομμύρια των Ινδών, που με τις στάχτες τους έχουν γεμίσει την ιλύ του Γάγκη, τι θα γίνουν;
Οι Αχαιοί κάτοικοι της ομηρικής Ελλάδας;
Όσοι εξαϋλώθηκαν στην Χοροσίμα;
Εντάξει, αναγνωρίζω ότι η ταφή συνδέεται για "εκπαιδευτικούς" και πολιτιστικούς λόγους με την "Μνήμη Θανάτου", μια πραγματικότητα πάνω στην οποία "δουλεύει" και η πνευματική σχέση του πιστού με το άρρητο, αλλά αισθανόμενο "Θανάτω, Θάνατον πατήσας".
Και μένα αν με ρωτήσει κανείς, θα έλεγα ότι μου δίνουν ένα νόημα τα κοιμητήρια δίπλα στους ναούς και τα μνημόσυνα ενώπιον όλης της τοπικής εκκλησιαστικής κοινότητας.
(Βέβαια από την άλλη όλο αυτό το κλίμα δύσκολα μεταφέρεται στα τεράστια και απομακρυσμένα νεκροταφεία των πόλεων, με τις γειτονικές "καφετέρειες" για τα μνημόσυνα οι κηδείες στην ουρά και τα ακαταλαβίστικα τρισάγια στην σειρά για τον παρά.
Άρα οι άνθρωποι έχουν και ένα λόγο που δυσκολεύονται να το κατανοήσουν βιωματικά, γιατί να είναι προτιμότερη η ταφή.)
Να πω λοιπόν, ότι θα καταλάβαινα να τονίζει το ιερατείο στωϊκά, μαρτυρικά, αδελφικά την προτίμηση της ταφής, που - ειρήσθω εν παρόδω- έχει νόημα για τους άλλους, όχι για τους μεταστάντες.
Άλλο είναι όμως αυτό και άλλο την στιγμή που ο άλλος έχει τελειώσει, που είναι στα χέρια άλλου Κριτή, να θέλουνε με απαγορεύσεις να επιβάλουν δευτερεύοντα πράγματα.
Δεν είναι λοιπόν καθόλου δογματικό το θέμα.
Το θέμα είναι ότι κάποιοι δεν θέλουν να καταλάβουν ότι βρίσκονται σε ένα άλλο κόσμο.
Ένα κόσμο που τους ξαναφέρνει μπροστά τους- με κάθε ενάργεια- την ανάγκη επιστροφής στο γνήσιο πνεύμα του Χριστού, που είναι βασικά ένα πνεύμα ελευθερίας και όχι εξουσίας.
Αντί γι αυτό, κάθονται σε μια γωνιά και στανικά κλωτσάνε τις πέτρες σαν τα κακομαθημένα παιδιά.
"Θα μας ακούτε, θα μας ακούτε , θα μας ακούτε" και χτυπάν τη γοθιά όπου βρουν.
Σε λίγο θα είναι μαζί τους, μόνο όσοι θέλουν να είναι στην γωνιά θυμωμένοι από τις αλλαγές. Αλλαγές, που αν πιστεύουν, θα κατανοούν ότι δεν μπορεί να είναι άσχετες με το θέλημα του Θεού.
Πριν από 2 ώρες
21 σχόλια:
Κι όμως εσύ πρέπει να καταλαβαίνεις ότι μόνο πρόκειται για δογματικό ζήτημα καμουφλαρισμένη με την ηλίθια και πρωτόγονη δικαιολογία της Ανάστασης των Νεκρών -πώς θα μπορέσουν να αναστηθούν οι νεκροί χωρίς σώματα, αφού θα καούν; Μα υπάρχει ποιο αστείος προβληματισμός ή τόσο ηλίθιο και τόσο αμόρφωτο θεωρούν τον κόσμο; Ας τους πούμε ότι αν υπήρχε Θεός τέτοιος που να οδηγήσει σε μια Ανάσταση, τότε θα είχε και την ικανότητα ή θα προέβλεπε για τους καμένους.
Μα το θέμα είναι ακριβώς αυτό που είπες. Κάθε δόγμα διαμορφώνεται από τον κλήρο του ακριβώς για να ενισχυθεί εκείνο πουλώντας μία μεταφυσική ανησυχία μέσα από το δικό του πρίσμα. Εξάλλου, όποιος είναι κατά του δόγματος, είναι και εναντίον του κλήρου (βασική αρχή δε νομίζεις;). Αλλιώς είπαμε μπορούμε να πάμε σε λατρείες χωρίς επαγγελματικό ιερατείο.
Η λογική των οργανωμένων θρησκειών και του ιερατείου είναι να πάρεις το «πλήρες πακέτο», δεν μπορεί να είσαι πιστός στο ένα ζήτημα (εξόδιος ακολουθία) αλλά να μην αποδέχεσαι το άλλο (ταφή αντί καύσης). Προσωπικά, δεν κατηγορώ το ιερατείο γι' αυτό. Αν έχεις την ανάγκη να πιστεύεις τότε θα ακολουθήσεις τα κελεύσματα του ιερατείου, αν όχι θα το αγνοήσεις γενικώς. Επιλεκτική πίστη, κατά την άποψή μου, δεν νοείται.
Το θέμα είναι φίλοι, ποιός και πως διαμορφώνει "το πακέτο".
Είναι εύκολο άμα θέλεις να απορρίψεις την θρησκευτική πίστη να αποδεχθείς τη λογική των "κατεστημένων ιεραρχιών",όπως θα λέγατε, αλλά ευτυχώς δεν είναι η μόνη λογική τουλάχιστον στον χώρο του Χριστιανισμού.
Αυτό, που βλέπει κανείς μελετώντας τον θρησκευτικό πολιτισμό μας είναι- αντίθετα από τα αμφίσημα στερεότυπα- πως υπάρχει διεργασία και εξέλιξη.
Εξάλλου η δική μου θέση δεν είναι ποιο κομμάτι θα πάρεις και ποιο θα αφήσεις, αλλά μια άλλη νοοτροπία που είναι σε θέση να ανεχτεί και τον πλουραλισμό, τουλάχιστον σε δευτερεύοντα ζητήματα.
Επίσης αυτοί που μπλέκουν την Ανάσταση των νεκρών με την καύση, χωρίς να σκέφτονται το νόημα των πρακτικών της ταφής- εδώ είναι η ουσία του θέματος, προσπαθούν να βρουν μια εύκολη πρόφαση, τίποτα άλλο.
Το ζήτημα είναι λίγο παραπάνω από την εξέλιξη της χριστιανικής θρησκείας. Το θέμα αφορά τη μεταφυσική ερμηνεία και το εμπόριο της μεταθανατίου ελπίδας που κάνει η κάθε θρησκεία. Σαφώς και όπως τόνισα κι άλλοτε ο Χριστιανισμός λόγω της ηλικίας του μα και της εξουσιαστικής του πρακτικής έχει μάθει να μεταξελίσεται μπροστά στις κοινωνικές απαιτήσεις και αλλαγές.
θεωρείς ότι οι Δούλοι του Χρήστου είναι πάντα χριστιανοί???
τσουκνίδα στην εξουσία κ στο εμπόριο των ταφών κ των μεταφυσικών προβληματισμών μας καλύτερα ;)
Αβυσσος
Με μπέρδεψες με τους δούλους του Χρήστου..
Σίγουρα, αυτό που θέλω από δω μέσα να τσουκνιδιάζω την κάθε "από καθέδρας" αβασάνιστη άποψη από όπου κι αν προέρχεται.
Φωτιά στον Πάγο.
Εδώ δεν επιτρέπεται η πολιτική κηδεία. Το δικαίωμα ενός ανθρώπου να ταφεί χωρίς παπάδες και ψαλμοδίες, στην καύση θα κολλήσουμε;
Άμα το ζητήσεις πριν πεθάνεις γίνεταιγια παράδειγμα ο Χαρίλαος Φλωράκης
Τα έζησα από κοντά... και φρίκαρα... Μιλάμε για εμπόριο νεκρής σαρκός. Είναι πολλά τα λεφτά Άρη...
Καλή ιδέα! Kάνει και ωραίο τίτλο: "Πολιτική Κηδεία"!
Ο μόνος λόγος που πιστεύω, για τον οποίον κάποιος δεν θέλει να θαφτεί, είναι η κλειστοφοβία.
Άλλον λόγο δεν μπορώ να φανταστώ, εκτός από το να κάνεις σπάσιμο στην Εκκλησία ή στο δήμο, γιατί δεν θέλεις να εισπράξει το "ενοίκιο" τους τάφου.
Τώρα για την κλειστοφοβία και γενικά για όλες τις φοβίες, είναι γελοίο. Δεν νομίζω ότι χρειάζεται να τις κουβαλούμε μαζί μας και ... εκεί. (Αν φυσικά μπορούμε να τις κουβαλούμε).
Δυστυχώς και εγώ είδα το Buried Alive (Zombie) με τον Bill Pullman, και με ψάρωσε λιγάκι.
Αλλά νομίζω ότι είναι πιο φυσιολογική ιδέα να τιμούνε κάποιοι απόγονοι, έστω και ένα άψυχο σώμα σε ένα συγκεκριμένο χώρο, να το θυμούνται και να το μνημονεύουν, ακόμη και οι αρχαιολόγοι του μέλλοντος να το βρίσκουν αγκαλιασμένο με το ταίρι τους ύστερα από χιλιάδες χρόνια και να αναρωτιούνται την ιστορία του,
Παρά το να διαλογίζουνται στο στυλ που να'ναι τώρα ο νεκρός?
Αν δεν κάνω λάθος έτσι κάνανε και οι αρχαίοι πρόγονοι ημών.
Θα συμφωνήσω εν μέρει με τον προλαλήσαντα. Ο ενταφιασμός στα κοιμητήρια (… κάπου, κάποτε και σε αυλές) αφορά εκείνους που μένουν πίσω. Άλλωστε, η μνήμη του ζώντος για τους αγαπημένους του νεκρούς, ξεπερνά σε διάρκεια την ύλη, που μπορεί να είναι η στάχτη ή ένα μάτσο κόκαλα στο οστεοφυλάκιο. Όσο ζω, θα ζει και η μνήμη μου, την οποία, μέσω του εθιμοτυπικού του ενταφιασμού, έχω τη δυνατότητα να την εκφράζω έμπρακτα. Εμμέσως, έχω και μια ακόμα δυνατότητα. Να τιμήσω έναν νεκρό, έτσι όπως δεν μπόρεσα να τον τιμήσω εν ζωή… να εξιλεωθώ κατά κάποιον τρόπο, για πράγματα που δεν έκανα γι αυτόν όσο ζούσε και να συνεχίσω δίχως τύψεις. Κάποιοι μπορεί να μην έχουν αυτήν την ανάγκη ή να έχουν ήσυχη τη συνείδησή τους, πως έκαναν τα πάντα όταν έπρεπε. Αν διακρίνει κανείς γύρω του, τη σοφία με την οποία δημιουργήθηκε το σύμπαν, θα αντιληφθεί την αρμονία που διέπει ακόμα κι αυτήν την ανθρώπινη αδυναμία συγχρονισμού του συναισθήματος με την έμπρακτη έκφρασή του. Όλα για κάποιο λόγο γίνονται…
Παράλληλα, όλα έχουν τη λύση τους. Κάποιος που δεν θέλει να ταφεί, προφανώς δεν θέλει να τον θυμούνται άλλοι, πέρα των πολύ κοντινών του ανθρώπων κι επιθυμεί να ξεχαστεί μαζί τους, πράγμα που σημαίνει πως ελάχιστη σημασία δίνει εν ζωή, στα εθιμοτυπικά και στα πρωτόκολλα και τις συμβάσεις πάσης φύσεως. Ένας τέτοιος άνθρωπος, δεν έχει και ανάγκη την νεκρώσιμη ακολουθία και το ξόδι κανενός ιερωμένου ή πιστού. Η προσευχή για την ανάπαυση της ψυχής του και πάλι αφορά εκείνους που μένουν πίσω. Κι αυτό είναι κάτι, που δεν νομίζω να μπορεί να το στερήσει κανείς σε κανέναν.
"Η προσευχή για την ανάπαυση της ψυχής του και πάλι αφορά εκείνους που μένουν πίσω. Κι αυτό είναι κάτι, που δεν νομίζω να μπορεί να το στερήσει κανείς σε κανέναν."
Και αυτά που έγραψα εγώ καταλήγουν. Ότι όλα γίνονται για τους ζωντανούς, γι' αυτό τον λόγο είναι ακατανόητη και για μένα συμβολίζουσα μια επικίνδυνη για την πνευματικότητα της Ορθοδοξίας εξουσιαστική αντίληψη, η άρνηση τέλεσης εκκλησιαστικής κηδείας για όποιο μέλος της το ζητήσει, έστω και αν είχε τη "τρέλα" να τον κάψουν, έτσω και αν ακόμα έκανε πολιτικό γάμο.
Διόρθωση: ...έγραψα εγώ, εδώ καταλήγουν...
Το πρόβλημα λοιπόν ποιο είναι ? Ότι ζητάμε από έναν παπά να κάνει κάτι που δεν είναι στη δικαιοδοσία του ? … γιατί η καύση ενός νεκρού, σαφώς και δεν άπτεται των αρμοδιοτήτων του. Μήπως το πρόβλημα είναι ότι ο νεκρός θα φύγει αλειτούργητος ? Μα το ευαγγέλιο μπορεί να το διαβάσει ο οποιοσδήποτε. Αν εγώ επιλέξω να καώ μετά θάνατον και θέλω και την προσευχή για την ανάπαυση της ψυχής μου, θα ζητήσω από έναν αγαπημένο μου άνθρωπο, να διαβάσει ένα εδάφιο κι αυτό είν’ όλο. Άλλωστε, εφόσον πιστεύω, η δική μου προσευχή έχει την ίδια δύναμη μ’ εκείνη ενός ιερωμένου… ή κάνω λάθος ? Εκτός αν αυτό που ουσιαστικά θέλω, είναι το πακέτο που υποτίθεται πως αρνούμαι… οι ψαλμωδίες στην εκκλησία, τα λιβάνια, τα κόλλυβα, οι καφέδες και τα παξιμάδια. Συμπαθάτε με, αλλά βρίσκω το δίλλημα λίγο αστείο. Δηλαδή, απ’ τη μια δε γουστάρω τις κηδείες και τους παπάδες, απ’ την άλλη θέλω να με ψάλουνε ? Αν υπήρχε νομικό κόλλημα, όπως στην περίπτωση των πολιτικών γάμων, αν δηλαδή δεν αναγνωριζόταν ο θάνατός μου, με ό,τι αυτό θα μπορούσε να συνεπάγεται ή αν είχαν οι δικοί μου να αντιμετωπίσουν γραφειοκρατίες κι άλλα τερτίπια, αν κινδύνευαν με φυλάκιση επειδή με κάψανε (… επί τούτου τα ακραία παραδείγματα, για να δούμε πως τελικά, δεν είμαστε εγκλωβισμένοι σ’ ένα απολυταρχικό σύστημα) τότε θα βρισκόμασταν όντως μπροστά σ’ ένα πρόβλημα. Αλλά και πάλι, το πρόβλημα θα ήταν κυρίως της πολιτείας κι εκείνη θα έπρεπε να το λύσει. Η εκκλησία δε φέρει καμία ευθύνη … εκτός αν πιέζει την πολιτεία ( που σημαίνει πως διαθέτει και πολιτική δύναμη και εξουσία ) προς την ποινικοποίηση της πίστης σε άλλα δόγματα. Κάτι τέτοιο στην Ελλάδα, εξ όσων γνωρίζω, είναι αντισυνταγματικό. Δε λέω πως δεν κινδυνέψαμε ή δεν κινδυνεύουμε να γίνουμε ταλιμπάν σε θεοκρατικό καθεστώς, αλλά ότι εν τέλει, δεν είμαστε και προσωπικά, δε φοβάμαι πως θα γίνουμε ποτέ, γιατί μέσα μου, το ένα (θεοκρατία) αναιρεί το άλλο (χριστιανοσύνη).
Βρε Βέρμιντ, καλά τα λες από την πλευρά του ανθρώπου, που αντιφατικός είναι μπορεί να δρα και έτσι. Εγώ όμως τα έβαλα εδώ με το σύστημα " εκκλησία" που αντιδρά έτσι, ενώ δεν έχει κάποιον λόγο σοβαρό σε σχέση με τα κεντρικά μυνήματα, που υποτίθεται πως μεταφέρει.
Θρησκείες a la carte δεν υπάρχουν άρα δεν μπορεί κάποιος να απαιτεί να καεί το πτώμα του και να δηλώνει Ε.Χ.Ο. Φυσικά αυτό δεν δικαιολογεί την εκκλησία που είναι ενάντια στην καύση των νεκρών ή στην λειτουργία νεκροταφίων άλλων δογμάτων.
Δεν με νοιάζει το θα γίνουν οι στάχτες μου όταν πεθάνω. Όσοι θέλουν να δείξουν την αγάπη τους στους νεκρούς την δείχνουν είτε αυτοί βρίσκονται σε ένα δοχείο είτε σαπίζουν λίγα μέτρα κάτω από το έδαφος.
Οι περισότεροι από όσους θρησκεύουν στο μοντέρνο κόσμο, θρησκεύουν αλά κάρτ. Αυτό είναι πολιτισμικό φαινόμενο που έχει περιγραφεί εκτενώς από τους κοινωνιολόγους της θρησκείας.
Αυτή η εξέλιξη δεν έχει μόνο αρνητικά στοιχεία.
Ένα θετικό στοιχείο για μένα είναι ότι με αυτό τον τρόπο τονίζεται η ουσία της πίστης ως αναζήτηση και σχέση σε βάρος της πλευράς της που εμφανίζεται ως φόβος και συμόρφωση.
Οι φουντεμενταλιστές και οι φουνταμενταλίζοντες αντιδρούν σε αυτό σπασμωδικά με απαγορεύσεις, "κλείσιμο", εκδιώξεις.
Η σωστή αντίδραση για μένα είναι η τόνωση της εσωτερικής ζωής των θρησκευτικών κοινότητων με διάλογο και διαδικασίες συμμετοχής, πράγμα που φοβούνται οι ιεραρχίες.
Βλέπεις τις βγάζει ένα θέμα σαν την καύση των νεκρών;
Σε λίγο θα κάνουν απαρασάλευτο δόγμα και την νηστεία και όποιων βλέπουν να πίνει γάλα κάθε τετάρτη θα τον αφορίζουν.
Τώρα το πας αλλού κι έχεις εν μέρει τα δίκια σου. Το τελετουργικό της εκκλησίας, αρτηριοσκληρωτικό, οπισθοδρομικό… κουλουπου, είναι αυτό που είναι. Δεν νομίζω πως οι ιεράρχες, αρνούνται τον εκμοντερνισμό από φόβο, αλλά από σεβασμό στη χριστιανική παράδοση. Υπάρχουν ιερωμένοι, που δέχονται τον πιστό όπως είναι, που κοινωνούν ακόμα κι όσους δεν έχουν νηστεύει ή δεν έχουν εξομολογηθεί, που αφήνουν να εισέρχονται στην εκκλησία γυναίκες με παντελόνια, μίνι μέχρι τον αφαλό και πρόσωπα σοβαντισμένα και στολισμένα σαν λατέρνες. Από την ανώτερη θρησκευτική αρχή, δίνεται ως προς αυτό, μια σχετική ελευθερία. Από εκεί και πέρα, ο κάθε πιστός, κρίνει και προσέρχεται να εκτελέσει τα θρησκευτικά του καθήκοντα, εκεί που επιθυμεί. Εκεί που αισθάνεται πως επικοινωνεί καλύτερα με το Θείο. Το ζήτημα που θίγεις με το αρχικό κείμενο, εξακολουθώ να πιστεύω πως αφορά σε μεγαλύτερο βαθμό την πολιτεία. Εκείνη είναι που πρέπει να εφαρμόζει στην πράξη, το ελεύθερο του θρησκεύεσθαι και μη. Εκείνη είναι που πρέπει να ορίσει σαν συνταγματικό δικαίωμα την επιλογή της μετά θάνατον αυτοδιάθεσης (δεν είναι μόνο η καύση επιλογή… εγώ μπορεί να θέλω να με πετάξουνε στη θάλασσα, να με φάνε τα ψάρια) καθώς και τους χώρους στους οποίους θα πρέπει να γίνεται και με ποιες διαδικασίες. Η μετά θάνατον αυτοδιάθεση, περιλαμβάνει κι ένα ακόμα ζήτημα, πολύ σημαντικό κατ’ εμέ. Τη δωρεά οργάνων, που κι αυτή βρίσκει ενάντια (ευτυχώς όχι σύσσωμη) την ιεροσύνη. Το να έχεις δώσει ζωή με το θάνατό σου σε πέντε ανθρώπους και να σου αρνούνται τη χριστιανική κηδεία, είναι πολύ χειρότερο και τραγικότερο, από το να σου απαγορεύουν το κατευόδιο, επειδή λόγω εκκεντρικότητος ή επίδειξης αντισυμβατικότητος, αποφασίζεις να καεί το σώμα σου, μετά θάνατον.
Ο πρώην αρχιεπίσκοπος ο Σεραφείμ, συμβολικά είχε γίνει δότης οργάνων.
Μακάρι η ενέργειά του αυτή να είχε και συνέχεια όχι μόνο σε αυτό το θέμα, αλλά και σε πολλά άλλα.
Με όσα έχω γράψει δεν θέλω να πάρω παραμάζομα όλη την εκκλησία, θέλω να θίξω μόνο μια ορισμένη αντίληψη..
Εδώ η εκκλησία κάποια στιγμή οικονομώντας τα πράγματα συμβιβάστηκε με την διεφθαρμένη ρωμαϊκή (λέγε με βυζαντινή) αυλή... οι σοβαντισμένες λατέρνες είναι πταίσμα, φτάνει να "μην δίνουν φτερά" σε καθεστωτικές νοοτροπίες εντός της εκκλησιαστικής κοινότητας.
Δημοσίευση σχολίου