Αλληλεγγύη;

Ο δημοσιογράφος Μηχάλης Μητσός στις "Διαστάσεις", φέρνει μια ενδιαφέρουσα ιστορία από την Αυστρία, όπου οι Σοσιαλδημοκράτες ψήφισαν "πριν από μερικά χρόνια μαζί με τους χριστιανοδημοκράτες και τον ακροδεξιό Χάιντερ τον νόμο που προβλέπει σκλήρυνση των προϋποθέσεων για τη χορήγηση ασύλου." με αποτελέσμα να έχει εγκριθεί λιγότερο από το 1/4 των αιτήσεων ασύλου από πρόσφυγες και έτσι "πολλοί από αυτούς που κινδυνεύουν με απέλαση έχουν αποπειραθεί να αυτοκτονήσουν."
Η ιστορία μιλά για μια 15χρονη, την Αριγκόνα, που απέφυγε κρυπτόμενη την απέλαση και έχει συγκινήσει την κοινή γνώμη λέγοντας «Προτιμώ να πεθάνω παρά να γυρίσω στο Κόσοβο. Εκεί δεν υπάρχει μέλλον για μένα, δεν έχω καμιά δυνατότητα να σπουδάσω».
Σήμερα με το "κοινωνικό ντάμπινγκ", γνωρίζουμε τους μηχανισμούς που χρησιμοποιεί η ψευδώς λεγόμενη "ελεύθερη αγορά" για να μετατρέψει όσο μπορέσει όλες της κοινωνίες σαν αυτή του Μπαγκλαντές.
Δεν μπορούμε να το καταφέρουμε όμως αυτό, προστατεύοντας για παράδειγμα μόνο την κοινωνική ασφάλιση στην Ε.Ε., πρέπει ταυτόχρονα να βρούμε τρόπο να δώσουμε ελπίδες στις "Αριγκόνες", με διαφορετικό τρόπο από αυτόν που προωθούν οι πολυθενικές.
Εδώ είναι το μέγα ζήτημα της κοινωνικής, πολιτικής και -γιατί όχι- επιστημονικής Αριστεράς σήμερα: Πως θα προωθήσει το κοινωνικό κράτος εκεί που έχει αναπτυχθεί, αλλά και πως θα συμβάλει, ώστε να μπορέσει να στερεωθεί και στις τρίτες χώρες.
Πως θα μπορέσει να υπάρξει μια αλληλεγύη ανάμεσα στον Γερμανό εργάτη, που δεν θέλει να "πέσει" κι άλλο το ημερομίσθιο του και στον Κοσοσβάρο που εκλιπαρεί τις ελεγχόμενες από το πολυθενικό κεφάλαιο δομές, για να υπάρξουν παραγωγικές και κοινωνικές υποδομές στη χώρα του.
Εμπρός αναζητητές του μέλλοντος, πάμε για τον Νέο Διεθνισμό του κόσμου της Εργασίας !

Υ.Γ. : Για το πόσο κοντά μας, στην Ελλαδούλα μας, είναι και αυτοί οι προβληματισμοί, παραθέτω το ρεπορτάζ του Τάκη Καμπύλη στην "Καθημερινή" , όπου ανάμεσα στα άλλα σημαντικά, που αφορούν το "σκοπιανό", φαίνεται και η πίεση του ντάμπινγκ.