Η ΙΤΑΛΙΑ ΚΑΙ Ο ΚΑΘΕΣΤΩΤΙΚΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ

Πολλή σκέψη μου προκάλεσε η πρωτοφανής πολιτική κρίση στην Ιταλία για την υπόθεση της Ελουάνα Ενγκλάρο (που βρισκόταν σε μη αναστρέψιμο κώμα εδώ και 17 χρόνια). Τελικά άφησε την τελευταία της πνοή το βράδυ της Δευτέρας, τη στιγμή που η Γερουσία συζητούσε το νομοσχέδιο της κυβέρνησης Μπερλουσκόνι για απαγόρευση της διακοπής της τεχνητής σίτισης της 37χρονης, που είχε επιτρέψει η ιταλική δικαιοσύνη.

Το νόμο είχε προκαταβολικά αρνηθεί να υπογράψει ο Ιταλός Πρόεδρος της Δημοκρατίας.

Καταρχήν δεν επρόκειτο για ευθανασία. Απλώς επρόκειτο για παύση των δυνατοτήτων που προσφέρει η πρόοδος της ιατρικής ώστε να κρατιέται κανείς σε ένα λυκόφως μεταξύ ζωής και θανάτου για πάρα πολλά χρόνια. Ο άνθρωπος αυτός θα είχε παύσει να αναπνέει εδώ και πολλά χρόνια, αν δεν υπήρχαν αυτές οι δυνατότητες της ιατρικής.

Τον άνθρωπο αυτόν θέλησαν να ξεκουράσουν οι άνθρωποι με τους οποίους είχε στενή σχέση, όταν για δεκαετίες περίμεναν ένα θαύμα που δεν ήρθε.

Αν η Ζωή είναι Σχέση, Εμπιστοσύνη, Ελπίδα, θα περίμενε κανείς το Βατικανό, αλλά και οι σοβαροί ή φαιδροί ακόλουθοί του να κατανοήσουν την τραγικότητα αυτής της οικογένειας και να μη ζητούν με καθεστωτικό τρόπο να ...αναγνωρίζεται η δυνατότητα θαύματος.

Και βέβαια δεν πρόκειται για ευθανασία.

Όχι ότι η εκούσια επίσπευση από τον ίδιο τον ασθενή ενός βέβαιου και οδηνηρού τέλους, πρέπει να αντιμετωπίζεται μονολιθικά.

Εγώ καταλαβαίνω την χριστιανική οπτική: Η εκούσια αποδοχή, για παράδειγμα, του σύντομου και πολύ οδηνηρού βίου ενός καρκινοπαθή τελικού σταδίου, είναι όπως ο άθλος των μαρτύρων.

Όμως αυτό ακριβώς που μπορεί να του προσδώσει αυτό το χαρακτηριστικό είναι η εκούσια αποδοχή και όχι η έξωθεν επιβολή...

Τότε γιατί όλη αυτή η μανία κάποιων θρησκευόμενων εναντίον της νομοθέτησης μιας τέτοιας δυνατότητας (φυσικά για όποιον τη θέλει);