Πολλή σκέψη μου προκάλεσε η πρωτοφανής πολιτική κρίση στην Ιταλία για την υπόθεση της Ελουάνα Ενγκλάρο (που βρισκόταν σε μη αναστρέψιμο κώμα εδώ και 17 χρόνια). Τελικά άφησε την τελευταία της πνοή το βράδυ της Δευτέρας, τη στιγμή που η Γερουσία συζητούσε το νομοσχέδιο της κυβέρνησης Μπερλουσκόνι για απαγόρευση της διακοπής της τεχνητής σίτισης της 37χρονης, που είχε επιτρέψει η ιταλική δικαιοσύνη.
Το νόμο είχε προκαταβολικά αρνηθεί να υπογράψει ο Ιταλός Πρόεδρος της Δημοκρατίας.
Καταρχήν δεν επρόκειτο για ευθανασία. Απλώς επρόκειτο για παύση των δυνατοτήτων που προσφέρει η πρόοδος της ιατρικής ώστε να κρατιέται κανείς σε ένα λυκόφως μεταξύ ζωής και θανάτου για πάρα πολλά χρόνια. Ο άνθρωπος αυτός θα είχε παύσει να αναπνέει εδώ και πολλά χρόνια, αν δεν υπήρχαν αυτές οι δυνατότητες της ιατρικής.
Τον άνθρωπο αυτόν θέλησαν να ξεκουράσουν οι άνθρωποι με τους οποίους είχε στενή σχέση, όταν για δεκαετίες περίμεναν ένα θαύμα που δεν ήρθε.
Αν η Ζωή είναι Σχέση, Εμπιστοσύνη, Ελπίδα, θα περίμενε κανείς το Βατικανό, αλλά και οι σοβαροί ή φαιδροί ακόλουθοί του να κατανοήσουν την τραγικότητα αυτής της οικογένειας και να μη ζητούν με καθεστωτικό τρόπο να ...αναγνωρίζεται η δυνατότητα θαύματος.
Και βέβαια δεν πρόκειται για ευθανασία.
Όχι ότι η εκούσια επίσπευση από τον ίδιο τον ασθενή ενός βέβαιου και οδηνηρού τέλους, πρέπει να αντιμετωπίζεται μονολιθικά.
Εγώ καταλαβαίνω την χριστιανική οπτική: Η εκούσια αποδοχή, για παράδειγμα, του σύντομου και πολύ οδηνηρού βίου ενός καρκινοπαθή τελικού σταδίου, είναι όπως ο άθλος των μαρτύρων.
Όμως αυτό ακριβώς που μπορεί να του προσδώσει αυτό το χαρακτηριστικό είναι η εκούσια αποδοχή και όχι η έξωθεν επιβολή...
Τότε γιατί όλη αυτή η μανία κάποιων θρησκευόμενων εναντίον της νομοθέτησης μιας τέτοιας δυνατότητας (φυσικά για όποιον τη θέλει);
11 σχόλια:
Απλά νομίζω ότι φοβούντε μη χάσουν τον έλεγχο. Δεν θέλουν τα άτομα να παίρνουν απόφάσεις για τον εαυτό τους, αλλά όλα να ξεκινούν από την θεία θέληση, δηλαδή τη δική τους.
καληνύχτα
Μα αυτός ακριβώς είναι ο πάγιος ρόλος της εκάστοτε εξουσίας (κοσμικής ή/και θρησκευτικης): να αφήνει στον άνθρωπο την ελάχιστη αναγκαία πρωτοβουλία για τη ζωή του. Αλλιώς πώς θα ασκεί εξουσία επ'άπειρον; Με κάποια ηθικολογικά δεσμά πρέπει να τον δένει. Και όταν ο δυτικος πολιτισμός έχει στηρίξει τη σύγχρονη ύπαρξή του στο "ιερό της ανθρώπινης ζωής" γενικά κι αφηρημένα, χωρίς καμία διαφοροποίηση, δεν υπάρχει καλύτερο πάτημα για τους απανταχού αντιδραστικούς.
Συμφωνώ με τους προλαλήσαντες.
Η Εκκλησία, από τη μία προσπαθεί να διατηρήσει την εξουσία της στο λαό μέσω του βαθυά ριζωμένου μεταφυσικού τρόπου σκέψης και η Επιστήμη, από την άλλη, προσπαθεί να νομιμοποιεί τις "επιτυχίες" της, που συναντώνται στην τεχνοκρατική και χωρίς ανθρωπιστική λογική ανάπτυξη της. Κι έτσι προκύπτει η τεράστια αντίφαση : Επιστήμη και Εκκλησία στο ίδιο στρατόπεδο??
Η ρήξη και με τους δύο αυτούς τρόπους σκέψης είναι απαραίτητη για να υπάρξει ουσιαστική και χρήσιμη για όλους πρόοδος.
H Εκκλησία επιζητά τον έλεγχο και την εισροή της στην πολιτική ζωή με άποψη... το Βατικανό πάντα ήταν πολιτική πρώτα από όλα (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι οι δικοί μας είναι καλύτεροι).
Και δεν είναι το μόνο θέμα, το ίδιο ισχύει με τις αμβλώσεις και ένα σωρό άλλα. Προσωπικά πιστεύω ότι η κάθε εκλησία μπορεί να εκφρέρει άποψη στους πιστούς αλλά ως εκεί, δεν μπορεί να επιβάλει τρόπο ζωής στον καθένα, άλλο πράγμα κοινωνική-πολιτική ζωή και άλλα θρησκευτική, κάποια στιγμή πρέπει να το καταλάβουμε.
Μία καλημέρα
Συμφωνώ με τα παραπάνω...
Είναι ένα ζήτημα πάντως και ίσως αξίζει να ασχοληθούν μαζί του ακόμα και οι πολιτευόμενοι ρασσοφόροι: Χριστιανισμός χωρίς ... ανθρωπιά μπορεί να σημαίνει τίποτα;
Γιατί το πρόβλημα ήταν το βατικάνο; Εδώ ο Μπερλουσκόνι δεν το ήθελε; Γιατί πάντα τα βάζουμε με τους παπάδες και όχι μονο με τους πολιτικούς; Η Εκκλησία λειτουργεί με τους δικούς της κανόνες. Αν υπήρχε νόμος που να επιτρέπει ακόμα και την ευθανασία, ποιος θα λογάριαζε την Εκκλησία;
Ένα θα πω. Μπερλουσκονική υποκρισία.
Το ζήτημα του θανάτου ενός ασθενούς πάντα είναι αντικείμενο σοβαρού διαλόγου. Με τον όρο της λέξης δεν είναι ευθανασία, αλλά επί της ουσίας δε διαφέρει και πολύ. Προσωπικά συγχαίρω τον Πρόεδρο που δέχτηκε τη δικαστική απόφαση και δεν υπέγραψε εντολή ακύρωσής της, όπως η κυβέρνηση Μπερλουσκόνι απαιτούσε. Το ζήτημα στην Ιταλία έγινε πολιτικό και πολιτειακό, επειδή ακριβώς από τη μια ήταν οι προοδευτικοί και από την άλλη ο φανατισμός.
Το λάθος όλων μας είναι ότι έχουμε αποδεχθεί ως συνομιλητή μας την εκκλησία.
Στα αστικά θέματα, στα θέματα οργάνωσης και λειτουργίας του κράτους η εκκλησία δεν έχει λόγο, όπως λόγο δεν έχουμε εμείς για τα τελετουργικά της και για το τι είδους λιβάνι βάζουν...
Και μην μου πείτε ότι αυτοί οι αυτόκλητοι μπάτσοι των ψυχών μας δικαιωματικά έχουν λόγο στην ζωή του κάθε πολίτη...
Το θέμα είναι αστικού δικαίου και κακώς η εκκλησία έχει μπει στο τραπέζι των συνομιλιών.
doctor
αγαπητοί φίλοι σας ευχαριστώ όλους για τα σχόλια σας.
k1,presuntos,καλωσήρθατε.
Αυτό που ήθελα να αναδείξω ήταν ότι για αυτά τα θέματα, δεν μπορεί να έχει κανείς μια εύκολη άποψη και βεβαίως δεν μπορεί να ζητεί δια νόμου να επιβληθεί.
Οι θρησκευτικές κοινότητες μπορεί να έχουν εν γένει άποψη και να την προτείνουν στα μέλη τους, αλλά αυτό δεν μπορεί να αφορά σώνει και καλά το δίκαιο της χώρας στην οποία βρίσκονται.
εγώ θέλω σε σοβαρά θέματα να σκεφτώ... χρόνο...
ΕΙΛΙΚΡΙΝΑ...
Δημοσίευση σχολίου