Με τον Καραγκιόζη ή με τον Μπάρμπα Γιώργο;

Στο άκουσμα του θανάτου του Ευγ. Σπαθάρη, θυμήθηκα τον παιδικό μου φίλο, ο οποίος μάλλον έχει στοιχειώσει μέσα μου με την φωνή του θανόντος.. (έχει ίσως χαραχτεί από την ΚαραγκιοζοΟδύσεια, που ήταν τακτική εκπομπή στην Τιβι κάποτε..)

Ω, ο Καραγκιόζης είναι η παιδική μου ηλικία..

Αρχικά μας έμαθε ένας δάσκαλος σε κάποιο σχολείο να κατασκευάζουμε φιγούρες από χαρτόνι (κούτας από γάλα εβαπορέ κατά προτίμηση) και να παίζουμε με τον φακό πίσω από το σεντόνι...

Μετά, συναγωνισμός με την παρέα για το ποιός θα φτιάξει την καλύτερη φιγούρα. Ειδικά το σεράϊ του Πα(τ)σά, ήθελε μεγάλη μαστοριά.. Τα καλοκαίρια παίζαμε στους μεγάλους και καμαρώναμε. Κάποια στιγμή παίξαμε με εισιτήριο (ένα τάλιρο), για κάποια αγαθοεργία...

Στο τέλος γράφαμε συλλογικά ιστορίες, σαν τον "Καραγκιόζη Παγωτατζή", παρατηρώντας με την άδολη προεφηβική ματιά μας, τα θαύματα του νεοκόπου και γοργά αναπτυσσόμενου τουρισμού..

Ο Καραγκιόζης, χρησιμοποιώντας όπλα ολκής σαν το "καμάκι", τις αυτοσχέδιες ξένες γλώσσες και τα δάνεια του Πασσά, από παγωτατζής με καρότσι, μέσα σε λίγες μέρες γινόνταν μεγάλος επιχειρηματίας του τουρισμού... Μέχρι που ερχόνταν ο αθώος, αλλά στο τέλος οργισμένος Μπάρμπα- Γιώργος, για να του τα γκρεμίσει όλα σε ένα λεπτό...

Θυμάμαι ότι από τότε είχα την απορία, με ποιόν να είναι κανείς;

Με τον Καραγκιόζη ή με τον μπάρμπα- Γιώργο;

Τελικά μάλλον είμαι με τον Καραγκιόζη...

Θεωρώ ότι άδικα έχει σπιλωθεί το όνομά του, συνδεόμενο με υποκείμενα σαν τους πολιτικάντηδες...

Ο Καραγκιόζης είναι αντιήρωας, ως ένα σημείο μηχανοράφος, δεν θα έλεγε κανείς ότι είναι το πρότυπο της εργατικότητας, ε και;

Εδώ που τα λέμε ο μπάρμπα- Γιώργος, ο αθώος και δουλευταράς, αλλά καθόλου ανεκτικός, όταν επιτέλους καταλάβει τι του συμβαίνει.. είναι για τα βουνά..

Ο Καραγκιόζος ονειρεύεται, είναι κοινωνικός, ενδιαφέρεται και για τους άλλους χωρίς να αδικεί τις δικές του ανάγκες, δεν διστάζει να πάρει συνέταιρους και να μοιραστεί, δεν είναι φιλοχρήματος, συγχωρεί εύκολα, οι πονηριές του πάντα έχουν όρια και το κυριότερο δεν είναι δουλοπρεπής..

Τους πολιτικάντηδες, μάλλον Χατζηαβάτηδες έπρεπε να τους λένε..

Ενδεχομένως να ξεκίνησαν σαν Καραγκιόζηδες, αλλά έχασαν τον δρόμο...

έχασαν τα όρια

ξέχασαν τους άλλους

σταμάτησαν να ονειρεύονται

και τους μένει μόνο η ρητορεία, και το διαλάλημα της βούλησης των ισχυρών..

Τέλος πάντων αφού σημειώσω το: "Αιωνία η Μνήμη του Ευγ. Σπαθάρη"

να πω ότι όπως έγιναν τα πράγματα μάλλον ..."Θα φάμε, θα πιούμε και νηστικοί θα κοιμηθούμε.."